บทที่ 244

ครั้งแรกหลายหน

“คำถามนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องสวรรค์ประทานความสามารถให้กระมัง?” กู้ซีจิ่วหลับตาลงเล็กน้อย “คำถามที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้ามีสิทธิ์จะไม่ตอบ”

ตี้ฝูอีพูดไม่ออก

เขาได้ลิ้มรสครั้งแรกจากกู้ซีจิ่วมาหลายหนแล้ว

เป็นครั้งแรกที่มีคนไม่เกรงกลัวเขา เป็นครั้งแรกที่มีเด็กสาวทำให้เขาขายหน้า เป็นครั้งแรกที่มีคนวางยาพิษเขาสำเร็จ เป็นครั้งแรกที่มีเด็กสาวไม่หลงเสน่ห์เขา พอเห็นเขาก็หนีได้ราดเร็วยิ่งกว่า กระต่ายเสียอีก! เป็นครั้งแรกที่ต้องจับเด็กน้อยเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่ จิตใจของเขาหวั่นไหว…

เมื่อเอาครั้งแรกที่มากมายขนาดนี้มารวมกัน ทำให้เขาพลันรู้สึกทันทีว่าปล่อยไปไม่ได้ เปี่ยมด้วยความน่าสนใจอย่างที่หาได้ยาก!

เขาใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ “เอาละ ข้าไม่ถามเจ้าแล้ว ร้องเพลงเพลงให้ข้าฟังอีกได้ไหม? ถึงเจ้าจะสามารถร้องเพลงเพื่อวางกู่ได้ แต่หนหางยาวไกล ยากจะหลีกเลี่ยงความอ่อนล้า ข้ารู้สึกว่าเพลงที่เจ้าร้อง ช่วยบรรเทาความเหน่อยล้าได้ดีนัก”

คู่’ซีจิ่วลืมตาขึ้นมา “ไม่กลัวข้าจะวางกู่ทำร้ายท่านอีกหรือ?”

ตี้ฝูอียิ้ม “เจ้าไม่โง่ขนาดนั้น”

หากนางใช้วิธีเดิมกับเขาอีก เช่นนั้นก็โง่แล้วจริงๆ!

เขายกสุราขึ้นอื่มอึกหนึ่ง ไม่รู้ว่าหยิบไม้เคาะหยกอันหนึ่งจากที่ใด มาเคาะจอกสุราคราหนึ่ง เกิดเสียงดังติงตังเสนาะหูยิ่ง “ข้าจะเคาะจอกสุราร่วมบรรเลงกับเจ้า”

กู้ซีจิ่วมองจอกสุราของเขาแวบหนึ่ง สร้างจากหยกเนื้อดี รูปทรงประณีตงดงามคล้ายบุปผา เนื่องจากฉลุลวดลายมากมาย ยามที่เคาะหากใช้แรงต่างกันจะทำให้เกิดเสียงที่ไม่เหมือนกัน สามารถใช้เป็นเครื่องดนตรีชิ้นหนึ่งได้จริงๆ!

วิถีชีวิตของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้หรูหราเหนือธรรมดาโดยแท้ จอกสุราใบเดียวก็ใส่ใจมากถึงเพียงนี้ ชีวิตของเขาคงน่าเบื่อมากสินะ!

กู้ซีจิ่วจ้องกาสุราใบน้อยของเขา เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่ากาสุราใบไม่ใหญ่ เธอเห็นเขาดื่มไปสิบกว่าจอกแล้ว ทว่ากาสุรากลับคล้ายยังเติมเปี่ยมอยู่เหมือนเก่า กลิ่นของสุราค่อนข้างคุ้นเคย กลิ่นสุราก็ไม่ เหมือนที่เขาดื่มก่อนหน้านี้

วิชายุทธ์ใดถึงสับเปลี่ยนสุราได้ฉับพลันเช่นนี้? สิ่งที่สับเปลี่ยนคืออะไร?

“พิภพเมามายหรือ?!”

สุราที่บรรจุอยู่ในกาสุราของเขาตอนนี้ไม่ว่าสีหรือกลิ่นล้วนเหมือนพิภพเมามายที่หลงซือเย่ซ่อนไว้อย่างหวงแหนมาก และยอมหักใจนำออกมาเพียงไหเดียว!

“สุรานี้รสชาติไม่เลวจริงๆ ถูกปากข้ามาก เลยหามาอีกไหหนึ่ง” ตี้ฝูอีอธิบายอย่างใจดีแบบที่พบเห็นได้ยาก

“ไม่ใช่ไหนั้นที่เขานำมาหรือ?” กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว

“ไหนั้นเขาเต็มใจนำมาแบ่งให้ข้า ไหนี้เขาคงอยากซุกซ่อนไว้ ซ่อนไว้อย่างดียิ่งด้วย ข้าค้นหาในห้องบ่มสุราของเขาตั้งนานสองนาน ถึงหามันพบในซอกหลืบหนึ่ง…”

ในความเป็นจริงแล้ว สถานที่เก็บซ่อนสุราไหนี้หายากกว่าซอกหลืบมากมัก ห้องบ่มสุราอยู่ลึกลงไปในใต้ดิน แถมยังมีค่ายกลลับด้วย

เดิมทีเขาตามหาสุราพิภพเมามายไหที่สองไม่พบ แต่เป็นเพราะถูกค่ายกลนั้นดึงดูดความสนใจจึงลงมือแก้

เมื่อแก้ค่ายกลได้ก็หาสุราพบ นับว่ายิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว ยามนั้นตี้ฝูอีรู้สึกพึงพอใจยิ่งนัก

เดิมทีเขาค่อนข้างฉุนเฉียวที่ถูกทิ้งให้ดื่มสุรา แต่หลังจากหาสุราไหนี้พบ เพลิงโทสะในใจเขาก็สงบลงจนสลายหายไป จากนั้นก็เดินทอดน่องไปทั่วหุบเขาถามสวรรค์

“ที่แท้เรื่องนี้เขาก็โกหกเช่นกัน” กู้ซีจิ่วถอนหายใจเบาๆ

ตี้ฝูอีมองเธอแวบหนึ่ง นัยน์ตาแฝงแววเฉียบคม

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาจึงแย้มยิ้ม “บุรุษที่ดื่มสุราล้วนเป็นเช่นนี้ ซ่อนสุราไหเดียวเท่านั้น ไม่นับว่าโกหกหรอก ยามปกติเจ้าสำนักหลงผู้นี้ก็ค่อนข้างเป็นสุภาพชน ไม่หลบๆ ซ่อนๆ…”

ใช่แล้ว เขาเป็นสุภาพบุรุษอยู่เสมอ เปรียบดุจสายลมเย็นแสงจันทร์กระจ่าง[1]ในสายตาผู้อื่น

ความไม่เป็นสุภาพบุรุษของเขา คงมีแค่เธอที่ได้เห็น มีแค่เธอได้สัมผัส…

กู้ซีจิ่วไม่อยากถกปัญหาเกี่ยวกับหลงซือเย่อีกต่อไป สุรานี้กลิ่นหอมยิ่ง กระตุ้นให้โรคติดสุราของเธอกำเริบ

เธอหยิบจอกสุราใบน้อยออกมาจากถุงเก็บของบนกาย “ข้าก็อยากดื่มด้วย”

……………………………

[1] สายลมเย็นแสงจันทร์กระจ่าง อุปมาว่า สูงส่งเอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้