บทที่ 245

เด็กน้อย ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว

ตี้ฝูอีเหยียดขาอย่างเกียจคร้านพลางกล่าว “ถ้าร้องดีจะให้เจ้าดื่มหนึ่งจอก”

“ถ้าร้องดีข้าจะดื่มสองจอก!”

ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “ไม่มีใครสามารถต่อรองกับข้าได้”

“สามจอก!” กู้ซีจิ่วชูสามนิ้วให้

สาวน้อยผู้นี้เรียนรู้จากเขาได้รวดเร็วยิ่ง!

ตี้ฝูอีหัวเราะ “ตกลง เด็กน้อย ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว แต่ต้องร้องให้ดีนะ ถ้าร้องไม่ดีจะต้องได้รับโทษ!”

“โทษอันใด?” กู้ซีจิ่วถามออกไปตามสัญชาตญาณ

“โทษ…อ้อ สาวน้อยน่าสงสารเช่นเจ้า ข้าเกรงว่าโทษเล็กๆ น้อยๆ ก็เกินพอแล้ว โทษที่คร่าชีวิตของเจ้า…” ตี้ฝูอีดูราวกับค่อนข้างลำบากใจ

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ว เขาก็หยิบขวดแก้วผลึกสีฟ้าอ่อนใบหนึ่งออกมาจากร่าง ของเหลวในขวดโคลงเคลงเล็กน้อย “เอาโทษเช่นนี้แล้วกัน ถ้าร้องไม่ดีก็ดื่มนทีลืมเลือนนี่หนึ่งจอก”

นทีลืมเลือน?

กู้ซีจิ่วมองขวดใบนั้น ไม่จำเป็นต้องถามเลย ชื่อสั่วๆ เช่นนี้คงเป็นทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายตั้งขึ้นมาเฉพาะหน้า

“นทีลืมเลือนนี้มีพิษหรือ?”

“มิใช่ ข้าเป็นถึงทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้สูงส่ง จะวางยาพิษแม่นางน้อยผู้แสนอ่อนแอเช่นเจ้าได้อย่างไร? แบบนั้นจะไร้คีลธรรมเกินไปหน่อยแล้ว!”

“เช่นนั้นคือ?

“รอได้รับโทษแล้วเจ้าจะรู้เอง ร้องสิ”

ผู้อื่นขายเสียงเพลงแลกเงิน เธอขายเสียงเพลงแลกสุราดื่ม กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าตนเองประหลาดเล็กน้อย เพียงแต่สมองเธอกำลังมึนงงอยู่ อาศัยการร้องเพลงมาคลายความอัดอั้นตันทรวงก็ไม่เลว

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงร้องเพลง

เธอรู้ว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายทราบเรื่องราวมากมาย อีกทั้งเกิดความสงสัยในตัวตนของเธอด้วย แค่ยังจับจุดอ่อนของเธอไม่ได้ ดังนั้นจึงรอโอกาสหยั่งเชิงสารพัดวิธีมาโดยตลอด

กู้ซีจิ่วย่อมไม่สามารถร้องเพลงสมัยใหม่ได้ จึงเลือกร้องเพลงที่ค่อนข้างโบราณ

เสียงร้องของเธอไม่เลว ถูกทำนองชัดถ้อยชัดคำ ไม่ด้อยกว่านักร้องมืออาชีพเลย

ต้องบอกเลยว่าตี้ฝูอีเป็นคนเพี้ยนคนหนึ่งจริงๆ

ไม้เคาะหยกในมือเขาเคาะจอกสุราตามเสียงเพลงของเธอ ผลคือเสียงที่ออกมาราวกับเสียงเปียโนก็มิปาน เสียงติงๆ ตังๆ หลั่งไหลออกมา ไม่ต่างกับเสียงดนตรีเลย

เมื่อประสานกันแล้วดั่งประโยคที่กล่าวไว้…เสียงทองทำนองหยก

เมื่อร้องเพลงจบ กู้ซีจิ่วพลันยักคิ้ว “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“แย่!” ตี้ฝูอีประเมินเธอแค่คำเดียว

จากนั้นยื่นมือไปรินของเหลวสีฟ้าอ่อนใส่จอกสุราใบน้อยของเธอ “ดื่ม!”

กู้ซีจิ่วไม่ขยับ

“แย่หรือ? แย่ตรงไหน? ท่านต้องให้เหตุผลที่แท้จริงกับข้า” เธอยังรู้สึกว่าตนร้องได้ไม่เลว เขากลับมอบคำวิจารณ์ให้เธอคำเดียวเช่นนี้ เธอย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว

ตี้ฝูอีมองดูเธอ “ทำไม? ไม่พอใจรึ? ต่อให้ผู้อื่นนำทองหมื่นตำลึงออกมาก็ไม่แน่ว่าจะได้รับคำวิจารณ์จากข้า เจ้าจะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน?”

กู้ซีจิ่วยิ้ม “ข้าไร้ซึ่งทรัพย์สิน ทำได้เพียงเดิมพันกับท่าน หากท่านไม่พูดอะไรสักหน่อย ข้าจะคิดว่าท่านจงใจตำหนิข้าว่าร้องแย่ เพื่อลงโทษให้ข้าดื่มสิ่งนี้ ถ้าช้าแพ้ก็ควรแพ้อย่างยอมรับนับถือมิใช่ หรีอ?”

“ได้ ข้าจะทำให้เจ้าพ่ายแพ้อย่างยอมรับนับถือ! ตรงกลางท่อนที่สามเสียงเจ้าสะดุดเล็กน้อย ไม่ควรเอื้อนกลับเอื้อน ท่อนก่อนที่จะถึงท่อนสุดท้ายเจ้าชะงักไปครึ่งจังหวะ…” เขากล่าวอย่างฉะนาน เอ่ยข้อผิดพลาดทั้งหมดยามกู้ซีจิ่วร้องเพลงเมื่อครู่นี้ออกมา เฉียบคมและโดดเด่นกว่าคำชี้แนะจากเหล่าผู้เชี่ยวชาญเสียอีก

กู้ซีจิ่วตกตะลึง มองเขาด้วยแววตาลุ่มลึก “ท่านเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนหรือ?”

ไม่ใช่ว่าหลงซือเย่เคยร้องให้เขาฟังหรอกกระมัง?! ไม่เช่นนั้นเขาจะฟังข้อผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอออกได้อย่างไร?

“ไม่ ข้าเพิ่งฟังเป็นครั้งแรก ท่านองเพลงนี้ไม่เลว เนื้อเพลงก็ดีเยี่ยม แต่มีจุดบกพร่องอยู่หลายจุด…” เขากล่าวให้เห็นหลายจุด