บทที่ 375

ออกหน้าให้เธอ 2

กู้ซีจิ่วเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที “ที่แท้ท่านคิดจะเอาข้ามาล่อหลงซือเย่!”

เป็นครั้งแรกที่ตี้ฝูอีเกิดความรู้สึกอยากตีคนวูบหนึ่ง

เขาทำได้เพียงข่มกลั้นเอาไว้ ยกมือขึ้นลูบศีรษะนาง “เด็กน้อย เจ้าฉลาดจริงๆ! เดาได้แม่นนัก!”

เส้นผมนางนุ่มลื่นกว่าเมื่อครึ่งปีก่อนไม่น้อย ผิวพรรณก็นวลเนียนขึ้นมาก เมื่อโอบเอวนางไว้เช่นนี้เขารู้สึกได้ว่าบั้นเอวนางอ่อนช้อยกว่าเมื่อก่อนนัก เขารับรู้ได้แม้กระทั้งส่วนโค้งเว้าเหนื้อบั้นเอวนาง ช่างมีสัดส่วนเหลือเกิน…

กู้ซีจิ่วรำคาญมือไม้ที่เกาะกุมรุ่มร่ามของเขายิ่ง “เท่าที่ข้าทราบ หลงซือเย่มิใช่ต้วนซิ่ว เขาเป็นชายแท้”

ตี้ฝูอีมองนาง นัยน์ตาสาดแสงแวบหนึ่ง “รู้จักเขาดีหรือ? บางทีเขาอาจจะเก็บงำความเป็นต้วนซิ่วไว้มิดชิดยิ่งนักก็ได้นี่?”

“จะเป็นไปได้ยังไง?! คนที่เขาชอบคือเย่หงเฟิง แล้วเย่หงเฟิงก็เป็นเด็กสาวที่ตรงตามมาตรฐาน!”

กู้ซีจิ่วพลั้งปากออกมาอีกครั้ง

ตี้ฝูอีมองเธอครู่หนึ่ง “นี่คือเหตุผลที่เจ้าชิงชังเขาสินะ?”

“อะ…อะไร?”

“คนที่เขาชอบคือเย่หงเฟิงกระมัง? มิน่าล่ะที่เอวเขาถึงแขวนหยกประดับรูปใบเฟิงไว้ตลอด แต่ว่าเหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าเขาค่อนข้างสนใจเจ้าล่ะ?” ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว

“นั่นเป็นเพราะรูปโฉมของข้ากับเย่หงเฟิงเหมือนกันทุกประการ…” เมื่อกู้ซีจิ่วกล่าวมาถึงตรงนี้ก็ชะงักทันที!

นี่เป็นหนามในใจเธอ และเป็นบาดแผลที่แตะต้องไม่ได้ของเธอ นึกไม่ถึงว่าจะพูดพล่ามออกมาต่อหน้าตี้ฝูอีผู้ที่คาดเดายากมากมายถึงเพียงนี้!

ตนดื่มสุรามากไปหรือ? เหตุใดถูกผู้อื่นเอ่ยจี้ประโยคเดียวก็พูดออกไปเลยล่ะ?

กู้ซีจิ่วรู้สึกสำนึกเสียใจ ทำได้เพียงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปซะ “ไม่ว่าผู้ที่เขาชอบจะเป็นเย่หงเฟิงหรือเป็น…ข้า ก็เป็นเด็กสาวกันทั้งสิ้น ดังนั้นเขาไม่ใช่ต้วนซิ่ว ไม่ได้คดงอ[1]…”

ตี้ฝูอีมองนาง “เจ้าช่างมีคำศัพท์ใหม่ๆ มากมายเสียจริง ชายแท้เอย คดงอเอย…ชายแท้คือมิใช่ต้วนซิ่ว คดงอก็หมายถึงต้วนซิ่วสินะ?”

กู้ซีจิ่วพยักหน้า “ใช่”

“อ้อ เช่นนั้นง่ายดายมาก เรื่องที่ข้าคิดจะทำไม่มีเรื่องใดที่ทำแล้วไม่สำเร็จ ในเมื่อเขาเป็นชายแท้ ข้าก็มีวิธีจะดัดให้เขางอ!”

กู้ซีจิ่วทึ่มทื่ออย่างที่พบเห็นได้ยากนัก เธอจ้องมองเขา “ท่าน…”

อาจเป็นเพราะถูกยั่วโมโห ใบหน้าพริ้มเพราของนางเลยแดงก่ำเล็กน้อย ริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงเรื่อเผยอขึ้นนิดๆ ทำให้คนอยากจุมพิตยิ่งนัก…

ตี้ฝูอีรีบละสายตาทันที มุมปากยกขึ้นเพียงเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นแฝงความร้ายกาจไว้รางๆ “สงสารเขาหรือ? วางใจเถอะ ข้าจะดูแลเขาอย่างดี จะทำให้เขาสุขสมจนหลงลืมทิศทาง!”

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าตี้ฝูอีที่อยู่เบื้องหน้าเหมือนหมาป่าตัวใหญ่ กำลังวางแผนตะครุบแกะน้อยอ้วนพีอย่างหลงซือเย่…

เงาร่างหลงซือเย่พลันแวบขึ้นมาตรงหน้า รวมถึงสาวน้อยในโลงน้ำแข็งผู้นั้นด้วย…

หัวใจพลันวูบโหวง! เธอจึงหลับตาลงเล็กน้อย…

หลงซือเย่ไม่ปรากฎตัวมาครึ่งปีแล้ว เธอไม่ได้ข่าวคราวใดๆ ของเขาเลย บางทีเขาอาจหาวิธีอื่นในการคืนชีพให้เย่หงเฟิงพบแล้วกระมัง?

มิเช่นนั้นเกรงว่าคงวางแผนปองร้ายเธอไปนานแล้ว!

ในอกคล้ายมีโลหิตอุ่นร้อนซัดโหมขึ้นมาอีกครั้ง ลำคอมีรสหวานคาวอย่างน่าประหลาด…

ตี้ฝูอีมองนางอยู่ตลอด พอเห็นนางเป็นเช่นนี้แววตาก็มืดมนลง “ดูเหมือนจ้ายังลืมเขาไม่ได้…”

กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว คร้านจะอธิบายแก่เขา

โลหิตในทรวงปะทุขึ้นอีกครั้ง มีแนวโน้มว่าจะพุ่งขึ้นมาถึงลำคอ

ประหลาดนัก นี่เธอเป็นอะไร?

ขณะที่กู้ซีจิ่วกำลังจะวินิจฉัยตัวเองต่อ จู่ๆ ตี้ฝูอีก็กุมข้อมือเธอไว้ “ได้รับบาดเจ็บเมื่อไม่นานมานี้หรือ?”

กู้ซีจิ่วชักมือกลับตามสัญชาตญาณ “ไม่เป็นไร บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น”

แต่ตี้ฝูอีกุมข้อมือเธอแน่น ทำให้เธอชักกลับไม่ได้

นิ้วมือตี้ฝูอีตรวจสอบบนข้อมือเธอครู่หนึ่งก็ผละไป สายตาพุ่งไปหากู้เซี่ยเทียนที่อยู่ด้านข้าง “แม่ทัพกู้ลงมือต่อบุตรสาวตนด้วยเหตุใด? กระบวนท่าแสงทองส่องหล้าของท่านใช้แรงมิใช่น้อย”