บทที่ 388

เธออยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก 3

ยันต์อาคมระดับสาม นั่นคือสิ่งที่หายากอย่างยิ่ง หนึ่งแผ่นมีมูลค่าหลายแสนตำลึง สองแผ่นก็มีมูลค่ากว่าล้านตำลึงแล้ว!

อวิ๋นซิงหลัวมอบสิ่งนี้ให้นับว่ามือเติบยิ่งนัก

เพียงแต่กู้ซีจิ่วยังไม่ทันได้พูดอะไร ตี้ฝูอีก็เปิดปากกล่าวแล้ว “นางรับสิ่งนี้จากเจ้าไม่ได้ ถ้ารับของจากเจ้าจะผิดกฎ”

อวิ๋นซิงหลัวชะงักงัน “ผิดกฎ? มิใช่บอกว่าอนุญาตให้แม่นางกู้พกอุปกรณ์ป้องกันตัวทุกชนิดติดตัวได้หรอกหรือเจ้าคะ?”

ตี้ฝูอีเหลือบมองนาง “ผู้ใดบอกกัน? ข้าอนุญาตให้นางพกอุปกรณ์ป้องกันตัวได้ แต่มิใช่ทุกชนิด!”

ในที่สุดอวิ๋นซิงหลัวก็ปิดปากเงียบไม่เอ่ยอะไรอีก

กู้ซีจิ่วหงุดหงิดเล็กน้อย ที่แท้ข้าวของที่เธอพกมาก็มีสิ่งต้องห้ามด้วย เช่นนั้นข้าวของพวกนั้นในถุงเก็บของของเธอคงมิใช่ว่ามีของผิดกฎที่เขากล่าวถึงด้วยกระมัง?

เธอคิดยังไม่ทันจบ ติฝูอีก็ดึงกระโจมหลังหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของของเธอแล้ว “นี่คืออะไร?”

กระโจมหลังนี้กู้ซีจิ่วสร้างขึ้นตามรูปแบบของเต็นท์ทหารที่เธอใช้เป็นประจำในชาติก่อน กะทัดรัดทนทาน กันลมกันฝน กันชื้นกันแมลง มีประโยชน์คุ้มค่ายิ่งนัก ครึ่งปีมานี้ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก เธอจะพกมันไปด้วยตลอด

รูปแบบของกระโจมหลังนี้แตกต่างจากกระโจมของโลกนี้ ไม่แปลกเลยที่ตี้ฝูอีจะไม่รู้จัก

“กระโจม เอาไว้ใช้พักผ่อน” กู้ซีจิ่วตอบไปตามจริง

“ไม่อนุญาตให้พก” เมื่อตี้ฝูอีตวัดมือ กระโจมหลังนั้นก็หายไปจากมือเขา

กู้ซีจิ่วฉงน “…เพราะเหตุใด?”

อย่างน้อยที่สุดเธอก็ต้องใช้เวลาเจ็ดแปดวันถึงจะออกมาได้ จำเป็นต้องมีกระโจมไว้พักผ่อน

“ไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาต ไม่มีเพราะเหตุใด” ตี้ฝูอีที่กลายร่างเป็นครูฝึกผู้เหี้ยมโหดในยามนี้ ทำให้กู้ซีจิ่วพูดอะไรไม่ออกเลย

ตอนนี้เขาเป็นใหญ่ ดังนั้นกู้ซีจิ่วฉลาดพอที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขา

ตี้ฝูอีทยอยดึงข้าวของจำนวนหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของเรื่อยๆ แม้แต่ถุงนอนของเธอก็ถูกยึดไปด้วย

กู้ซีจิ่วชักจะฉุนแล้ว นี่จะไม่ให้เธอได้มีช่วงพักผ่อนเลยใช่ไหม?! หรือว่าเจ็ดแปดวันนี้จะให้เธอนอนบนต้นไม้เหมือนคนป่า?!

“ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย กระโจมและถุงนอนของข้าผิดกฎตรงไหน? ท่านจะต้องให้เหตุผลแก่ข้า” กู้ซีจิ่วทนไม่ได้แล้ว เธอรู้สึกว่าเขากำลังกลั่นแกล้งเธออีกแล้ว

“ข้าบอกไปแล้ว ไม่มีเหตุผล” น้ำเสียงตี้ฝูอีเฉยเมย

กู้ซีจิ่วพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกอยากฟันเขาสักแผลขึ้นมาวูบหนึ่ง!

ตี้ฝูอีหยิบข้าวของออกไปจากถุงเก็บของเธอไม่น้อย จนเธอรู้สึกว่าสุดท้ายแล้วถุงเก็บของใบนี้น่าจะแฟบลงมาก ต่อมาเขายัดผลไม้หลายชนิดและขนมอบอีกหลายจานบนโต๊ะลงไป

จากนั้นก็ยื่นคืนให้เธอ “เอาละ! สิ่งเหล่านี้สามารถพกไปได้”

กู้ซีจิ่วข่มกลั้นอารมณ์ไว้ แล้วรับมาเก็บใส่แขนเสื้อ แม้แต่ประโยคเดียวก็คร้านจะเอื้อนเอ่ยกับเขา

ป่าทมิฬตั้งอยู่ปลายสุดทิศตะวันออกของอาณาจักรเฟยซิง เมื่อมองลงมาจากฟ้าจะเห็นเพียงทิวเขาที่ตั้งเรียงรายอยู่ด้านล่าง

ยอดเขาของที่นี่ค่อนข้างประหลาด ไม่เพียงแต่ถูกป่าดงดิบปกคลุมโดยสมบูรณ์ท่านั้น ยอดเขาทุกลูกล้วนมีวงแหวนปรากฎให้เห็น โอบล้อมยอดเขาแต่ละลูกเอาไว้ ยอดเขาที่สูงที่สุดอยู่ตรงกลาง ที่แห่งนั้นมีไอหมอกหลากสีแผ่คลุมอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง เมื่อมองจากที่ไกลๆ แล้วเหมือนเจดีย์ที่ห้อมล้อมไปด้วยไอมงคล…

ที่แห่งนั้นคือยอดเขาที่แปด เป็นสถานที่ซึ่งเทพไม่อยากรุกลํ้าผีไม่อยากกลํ้ากราย

รํ่าลือกันว่าสัตว์ร้ายของที่นั่นฝึกฝนจนกลายเป็นภูตเป็นปีศาจไปแล้ว หลุดออกมาสักตัวก็สามารถก่อเภทภัยได้

ที่แห่งนั้นคือสถานที่ต้องห้ามสำหรับมนุษย์

แล้วที่นั่นยังมีตำนานเล่าขานว่าเป็นเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ ไม่เพียงแต่ทำให้สิ่งชั่วร้ายด้านในออกมาไม่ได้เท่านั้น มนุษย์ที่อยู่ด้านนอกก็เข้าไปไม่ได้เช่นกัน

เล่าลือกันว่ามีเพียงเทพศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่เข้าออกสถานที่แห่งนั้นได้…

ยอดเขาที่แปดนั้นสูงเสียดฟ้า มองไม่เห็นปลายยอดเขา มองเห็นเพียงเมฆหมอกสีรุ้งที่รายล้อมวนเวียนรอบที่แห่งนั้น หมุนเวียนเปลี่ยนผันไปเรื่อยๆ งามเย้ายวนใจอย่างยิ่ง

…………………………

[1] เสี่ยวหลงหนี่ว์ หรือที่คนไทยรู้จักกันในนามเซียวเหล่งนึ่ง เป็นตัวละครหญิงในเรื่องมังกรหยก บทประพันธ์ของกิมย้ง