บทที่ 404

ทักษะของข้ายอดเยี่ยมมาก… 3

‘แต่ละตัวล้วนเป็นเต่าเจ้าเล่ห์ไม่ตกหลุมพรางง่ายๆ หรอก แถมมีเพียงต้องใช้เนื้อมังกรเจียวมาเป็นเหยื่อล่อเท่านั้น ท่านหย่อนเนื้อมังกรลงไปชิ้นหนึ่งก็ยังไม่แน่ว่าจะตกได้สักตัว’

ตกยากถึงเพียงนี้เชียว?!

นี่ใช่เต่าทองที่ไหนกัน เป็นเต่าเพชรชัดๆ!

กู้ซีจิ่วสอบถามคุณชายน้อยผู้นั้น “เอ่อ พี่ชายท่านนี้ ท่านยังมีเนื้อมังกรเจียวอยู่หรือไม่? ข้าอยากลองดู”

“ไม่มีแล้ว เมื่อกี้เป็นเนื้อชิ่นสุดท้าย” คุณชายน้อยส่ายหน้า มองนางแวบหนึ่งด้วยท่าทียิ้มมิคล้ายยิ้ม “เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ? พี่ชาย? ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะถามชื่อข้าสักหน่อยนะ”

“เอาสิ คุณชายมีนามว่าอย่างไร?” กู้ซีจิ่วคล้อยตาม

“ซือเฉิน”

“ตกลง คุณชายซือ…”

“คุณชายตาย[1]? เจ้าแช่งข้าหรือ?” ซือเฉินไม่สบอารมณ์’

เวรกรรม แซ่นี้ของเขาออกเสียงไม่ง่ายเลย

“งั้นข้าเรียกท่านว่าคุณชายเฉินได้ไหม?”

“ข้ามิได้แซ่เฉิน” ซือเฉินยังคงไม่สบอารมณ์อยู่

กู้ซีจิ่วปวดประสาหนัก “คุณชายซือเฉิน” เช่นนี้ใช้ได้แล้วกระมัง?

“เจ้ายังไม่บอกนามของเจ้าแก่ข้าเลย” ซือเฉินทักท้วงเธอ

ยามนี้กู้ซีจิ่วไม่จำเป็นต้องปกปิดฐานะแล้ว “กู้ซีจิ่ว”

“คุณหนูหกของจวนกู้เซี่ยเทียนหรือ? ไม่ค่อยเหมือนกับที่เล่าลือกันเลย” ซือเฉินพิจารณาเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เขาพิจารณาไป

“คุณชายซือเฉินอยู่ที่นี่มาสองวันแล้วหรือ?” กู้ซีจิ่วถาม

“อืม มีปัญหาอะไร?”

“ไม่มีปัญหาอะไร” กู้ซีจิ่วนั่งลงบนหินกรวดก้อนหนึ่ง ทุบขาที่ปวดชา

เธอวิ่งเต้นอยู่ทั้งวันค่อนคืน เหนื่อยล้าเกินจะทานทนมานานแล้ว ถึงแม่นํ้าสายนี้จะอันตราย แต่บนฝั่งก็ค่อนข้างปลอดภัย

เธอกับคุณชายซือเฉินผู้นี้สนทนากันอยู่ตรงนี้ 3 นาทีเต็มแล้ว ยังไม่เห็นสัตว์ร้ายตัวไหนโผล่มา ดูเหมือนที่นี่จะเป็นเขตปลอดภัย เธอสามารถหยุดพักได้

จวบจนยามนี้ กู้ซีจิ่วถึงมีแก่ใจพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบข้าง

สภาพแวดล้อมของที่นี่ประหลาดเล็กน้อย ริมฝั่งเหนือใต้ล้วนเป็นหาดหินกรวดทอดยาวเกือบร้อยเมตร

แต่ต้นไม้ของริมฝั่งเหนือใต้กลับแตกต่างกัน

ต้นไม้ของฝั่งทิศเหนือเป็นสีคราม ส่วนต้นไม้ระยะร้อยเมตรของฝั่งทิศใต้เป็นสีครามปนเขียว ดูใกล้เคียงกับสีนํ้าเงินเข้มปกติ

หรือว่าเธอหนีออกจากยอดเขาที่สามมาได้แล้ว? จะว่าไปที่ต้นไม้ของที่นี่มีสีสันแปลกตา จะเกี่ยวข้องกับนํ้าในแม่นํ้าหรือเปล่านะ?

แม่นํ้าสลายกระดูก เป็นชื่อที่โหดเหี้ยมนัก!

ถึงกู้ซีจิ่วจะทำการบ้านมาบ้างแล้ว แต่ข่าวคราวเกี่ยวกับป่าทมิฬ ทั้งหมดเธอล้วนทราบมาจากหรงเจียหลัว และหรงเจียหลัวเคยไปถึงเพียงชายขอบยอดเขาที่สาม เพียงแต่เธอไม่เคยได้ยินเขาเอ่ยถึงแม่นํ้าสลายกระดูกแห่งนี้มาก่อนเลย…

“คุณชายซือเฉิน แม่น้ำสลายกระดูกแห่งนี้ใช่แม่นํ้าที่กั้นพรมแดนระหว่างยอดเขาที่สองกับยอดเขาที่สามหรือไม่?” กู้ซีจิ่วมองคุณชายซือเฉินอย่างเปี่ยมด้วยความหวัง

“แม่นํ้าที่กั้นพรมแดนระหว่างยอดเขาที่สองกับยอดเขาที่สาม?” คุณชายซือเฉินเลิกคิ้ว

“ใช่แล้ว ท่านดูสิ ต้นไม้ของสองฝากฝั่งสีสันแตกต่างกัน รู้สึกได้เลยว่าที่นี่น่าจะเป็นเขตพรมแดน”

คุณชายซือเฉินมองเธออยู่ครู่หนึ่ง กล่าวอย่างอ้อยอิ่ง “เจ้าอยากฟังความจริงหรือ?”

จู่ๆ ในใจของกู้ซีจิ่วก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา “ความจริงอันใด?”

คุณชายซือเฉินมองดูเธอ ดวงตาฉายแววเวทนา ถอนหายใจเอ่ยว่า “ความจริงนี้ถ้าพูดออกมาข้าเกรงว่าเจ้าจะร้องไห้…”

กู้ซีจิ่วหงุดหงิดแล้ว “ข้าไม่ร้องไห้หรอกน่า! ลูกผู้ชายอกสามศอกพูดจาตรงไปตรงมาหน่อย! ที่แท้แล้วเป็นความจริงอันใด?”

คุณชายซือเฉินถอนหายใจอีกครั้ง “ที่นี่คือ…”

เขาพูดยังไม่จบ จู่ๆ ก็มีเสียงหวีดร้องสองเสียง เสียงแว่วมาจากในหุบเขาฝั่งตรงข้าม อากาศรอบข้างลดลงทันที กลิ่นอายชั่วร้ายที่คุ้นเคยแพร่กระจายเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน

กู้ซีจิ่วผลุงกายขึ้นมาทันที!

………………………….

[1] คำว่าตายในภาษาจีนอ่านว่า สือ ซึ่งออกเสียงคล้ายกับคำว่า ซือ ในชื่อของซือเฉิน