บทที่ 414

เจ้าคงไม่ทิ้งข้าใช่ไหม 1

“ก็ได้ เช่นนั้นก็อาเซิง”

เขายื่นมือข้างหนึ่งมาหาเธอ “พยุงข้าแล้วไปสำรวจเส้นทางด้วยกันดีไหม?”

กู้ซีจิ่วย้อนด้วยถ้อยคำที่เขาเคยเอ่ย “ชายหญิงมิควรใกล้ชิด”

ซือเฉินนิ่งงัน

เขาเป็นกังวล “หากข้าไม่ดีขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ จะทำ อย่างไร?”

“ก็แค่ช้าไปอีกหน่อย” กู้ซีจิ่วตอบโดยไม่หยุดคิด

ดังนั้นซือเฉินจึงไม่เอ่ยอันใดอีก

ช่วงที่สนทนากันกู้ซีจิ่วลูบคลำสำรวจโดยรอบแล้ว หัวใจพลันดิ่งวูบ

รอบข้างไร้ซึ่งขอบเขต นอกจากแผ่นดินที่มีอยู่จริงใต้ฝ่าเท้า รอบข้างล้วนว่างเปล่า ไม่มีสิ่งกีดขวางที่คล้ายว่าจะเป็นผนังเลย…

เธอกับเขาเปรียบเสมือนมดน้อยสองตัวที่หลงเข้ามาในคฤหาสน์ที่ใหญ่โตมโหฬารหลังหนึ่ง สัมผัสชายขอบไม่ได้เลย

เธอเงยหน้ามองด้านบน ก็มืดสนิทไม่เห็นสิ่งใดเหมือนกัน

เธอคำนวณระดับความลึกที่ตกลงมาอยู่ในใจเงียบๆ ผ่านไปสักครู่ก็พลันทอดถอนใจ เธอกับเขาหล่นลงมาถึง 100 เมตร!

ไม่สามารถปีนขึ้นไปได้ มีแต่ต้องลองใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาดู

ซือเฉินคล้ายจะจับความคิดเธอได้ จึงยื่นมือข้างหนึ่งดึงมุมชุดเธอไว้ “เจ้าคงไม่ทิ้งข้าใช่ไหม?”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่หรอก ข้าจะลองใช้วิชาเคลื่อนย้ายขึ้นไปคนเดียวก่อน หากว่าสำเร็จ ข้าจะกลับมารับท่าน”

“ไม่เอา!” ซือเฉินยึดชายเสื้อคลุมเธอไว้ไม่ปล่อย “หากเจ้าขึ้นไปแล้วหาหางกลับมาไม่ได้จะทำยังไง?”

“วางใจเถอะ ข้าคำนวณระยะทางได้แม่นยำมาก ไม่เกินครึ่งนาที เมื่อข้ากลับมาอีกครั้งก็จะร่อนลงมาตรงนี้ ข้างกายท่าน”

ซือเฉินยังคงไม่วางใจ “เช่นนั้นเจ้าก็พาข้าไปพร้อมกันเลยสิ” เขาเอ่ยพลางทำท่าจะลุกขึ้น

กู้ซีจิ่วยืนมือไปกดไหล่เขาไว้ “ไม่ได้ ตอนนี้เลือดลมท่านพลุ่งพล่านอย่างหนัก ไม่ควรขยับเขยื้อน เป็นเด็กดีนั่งสมาธิสักครึ่งชั่วยามเถิด”

“หากมีสัตว์ร้ายปรากฎตัวขึ้นที่นี่จะทำอย่างไร? ข้ารู้สึกว่าถ้าเจ้าอยู่ข้างกายข้าจะวางใจกว่า” ซือเฉินคล้ายเด็กน้อยจอมเกาะแกะ คิดสารพัดวิธีไม่ยอมให้กู้ซีจิ่วไป

กู้ซีจิ่วอ่อนใจนิดๆ “ท่านกำลังกลัวหรือ?”

ซือเฉินชะงักค้าง แล้วพยักหน้า ดวงตาทั้งคู่ส่องประกายแวววาวท่ามกลางความมืด “ใช่แล้ว ข้ากลัว กลัวว่าเจ้าจะทอดทิ้งข้าไว้เช่นนี้…”

งอแง พูดจาราวกับเด็กน้อยที่หลงทางก็มิปาน

กู้ซีจิ่วทั้งฉุนทั้งขัน หัวใจพลันอ่อนยวบอย่างหนักไปในเวลาเดียวกัน อดจะลูบมือเขาเบาๆ ไม่ได้ “วางใจเถอะ ข้าไม่เคยทอดทิ้งสหายร่วมทางคนใด”

เธอไม่พูดจาไร้สาระกับเขาอีก ร่างกายเปล่งแสงวาบ หายไปจากจุดเดิม เคลื่อนย้ายในพริบตาไปแล้ว

สาวน้อยผู้นี้!

แววตาซือเฉินไหววูบ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เอามือไพล่หลัง ท่วงท่าสง่างาม ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยกมือขึ้นลูบบริเวณไหล่ที่ถูกกู้ซีจิ่วสัมผัสเมื่อครู่…

เด็กสาวผู้นี้ชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็งจริงๆ ด้วย นางชอบแบบนี้หรอกรึ?

อื้ม มีด้านที่นางชอบก็ดีแล้ว!

เขายืนอยู่ครู่หนึ่งก็นั่งลงไปใหม่ นั่งขัดสมาธิเข้าฌานอยู่ตรงนั้น

ครานี้เขาลงทุนนัก ผนึกพลังวิญญาณส่วนใหญ่ของตนไว้ พลังวิญญาณในกายสามารถใช้ได้ไม่ถึงหนึ่งในสิบของยามปกติ พลังวิญญาณในยามนี้ไม่ต่างกับกู้ซีจิ่วเท่าไหร่

การสกัดกั้นพลังวิญญาณเช่นนี้เสี่ยงจริงๆ เขาไม่ได้ลิ่มรสการเสี่ยงอันตรายแบบนี้มานานแล้ว ทุกข์นิดลำบากหน่อย เพียงแต่พอมีสาวน้อยผู้นี้อยู่ข้างกาย เขาพลันรู้สึกว่าต่อให้วันคืนเช่นนี้ยืดยาวไปอีกหน่อยก็ไม่เป็นไร

เขานั่งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมา สาวน้อยผู้นั้นจากไปนานพอสมควรแล้ว เหตุใดยังไม่กลับมาอีก?

รออยู่สักพัก ก็ยังไม่เห็นกู้ซีจิ่วกลับมา ใจเขาหายวาบ!

สาวน้อยผู้นั้นดูเหมือนเฉยชา ทว่ามีความซื่อสัตย์จริงใจ เมื่อนางนับว่าเป็นสหายร่วมทางด้วยแล้ว นางย่อมไม่ทอดทิ้งไปง่ายๆ ตอนนี้นางยังไม่กลับมาเกรงว่าจะอุบัติเหตุอะไรขึ้นเสียแล้ว!