บทที่ 415
เจ้าคงไม่ทิ้งข้าใช่ไหม 2
เขาเงยหน้ามองรอบๆ จู่ๆ ก็สัมผัสบางอย่างได้ นัยน์ตาทั้งคู่พลันหรี่ลง!
ปลายนิ้วจรดฝ่ามือ จากนั้นสักครู่ก็ดีดออกไป ประกายแสงพร่างพราวสายหนึ่งแผ่พุ่งออกมาจากปลายนิ้ว พุ่งตรงไปยังจุดที่อยู่ห่างออกไป…
จุดห่างไกลที่เดิมทีมืดมัวไปหมด ยามนี้เมื่ออยู่ภายใต้แสงสว่างของลำแสงหลากสีกลับดูราวกับมีระลอกคลื่นใสกระจ่างกระเพื่อมไหวอยู่
ซือเฉินหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย นี่มัน…
หอยกาบคันฉ่องมายา!
ในมหาสมุทรลึกมีหอยกาบชนิดหนึ่ง ภายในฝาหอยมีมุกมายาอยู่ ฝาหอยที่อ้าพะงาบๆ เมื่อถูกแสงส่องก็สร้างภาพมายาที่วิจิตรงดงามขึ้นมา…
แต่ในหุบเขาลึกก็มีหอยหาบชนิดนี้เช่นกัน มันไม่มีมุกมายาที่งามพร่างพราว แต่เมื่อฝาหอยเปิดออกจะมีหมอกทมิฬแผ่ออกมา หากคนล่วงเข้าไปจะตกอยู่ในภาพมายา เพียงแต่มิใช่ภาพมายาที่งดงาม แต่เปรียบเสมือนฝันร้ายที่แท้จริง เมื่อคนตกอยู่ในภาพมายาจะมัวเมาแล้วตกเป็นอาหารของหอยกาบนี้…
……………….
การดีดลูกคิดรางแก้วของกู้ซีจิ่วล้มเหลวอย่างรวดเร็ว
เธอเคลื่อนย้ายขึ้นไปถึง 120 เมตร เมื่อปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งรอบข้างก็ยังคงมืดมิดเหมือนเก่า แถมใต้ฝ่าเท้าของเธอก็ว่างเปล่า จึงร่วงหล่นลงไปอีกครั้ง!
ครั้งนี้เธอเตรียมใจไว้แล้ว รีบใช้วิชาเคลื่อนย้ายไปที่ด้านล่างทันที…
เธอคำนวณได้อย่างแม่นยำ ถ้ากล่าวกันตามเหตุผลแล้ว เมื่อเธอเคลื่อนย้ายกลับมาอีกครั้ง ก็น่าจะร่วงลงไปที่จุดเดิมถึงจะถูก
แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากร่อนลงพื้นเธอกลับหาซือเฉินที่ก่อนหน้านี้นั่งสมาธิอยู่ตรงนี้ไม่เจอแล้ว!
เธอใจหายวาบ วนเวียนค้นหาในบริเวณรอบๆ ก็หาไม่พบแม้แต่เสี้ยวชายเสื้อคลุมเขา
ประหลาดนัก เธอไปกลับหนนี้ไม่ถึงครึ่งนาทีด้วยซ้ำ แล้วเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้ได้อย่างไร?!
หรือจะถูกสัตว์ร้ายในสถานที่แห่งนี้คาบไปเสียแล้ว?!
เธอตะโกนเรียกอยู่หลายหนก็ไม่มีเสียงตอบรับเลย ภายในพื้นที่กว้างใหญ่นี้มีตัวเธอผู้เดียวเท่านั้น…
รอบข้างเงียบงันจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของตน
เป็นความเงียบที่อ้างว้างวังเวงโดยแท้’ ราวกับเธออยู่เพียงลำพังในจักรวาลอันกว้างใหญ่…
สถานที่แห่งนี้มืดมิดเหลือเกิน เมื่อครู่กู้ซีจิ่วจุดกลักไฟขึ้นก็มองเห็นรอบข้างได้เพียงในรัศมีครึ่งเมตรเท่านั้น
เธอพกกลักไฟติดตัวมาไม่มาก ก่อนหน้านี้ตัดใจจุดไม่ลงด้วยเกรงว่าจะเป็นการสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ ทว่ายามนี้กู้ซีจิ่วไม่สนใจแล้ว
เธอชูกลักไฟขึ้นแล้ววนค้นหาในบริเวณรอบๆ อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของซือเฉินอยู่ดี
แน่นอน ไม่พบเห็นด้วยว่ารอบข้างมีผนังเขาหรือไม่
นี่มันสถานที่บ้าบออันใดกัน?!
ในใจกู้ซีจิ่วค่อนข้างกระวนกระวาย เริ่มเอ่ยถามหยกนภา
เจ้าสิ่งนั้นคล้ายว่าจะหลับใหลอยู่ ไม่ตอบโต้เธอเลยสักนิด
เจ้าบัดซบนี่ ดันมาขัดข้องในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเสียได้!
ยามนี้กลักไฟมอดลงแล้ว รอบด้านกลับมามืดมิดอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอเหมือนจะสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้ ฝีเท้าหยุดชะงัก ใจเต้นแรงขึ้นมา
ด้านหลังเธอมีบางสิ่ง! สิ่งที่ดุร้ายอย่างยิ่ง!
“โฮก!” สัตว์ร้ายที่อยู่ด้านหลังคำราม!
ร่างกายกู้ซีจิ่วหมุนคว้าง พุ่งไปด้านหน้า 3 จั้ง!
มีเสียงดัง ‘ปัง!’ แว่วมาจากด้านหลัง เสียงราวกับบานประตูสองบานงับเข้าหากันกะทันหัน!
กู้ซีจิ่วไม่ทันหันกลับก็ปลิวไปด้านหน้าอีกหลายจั้ง ถึงได้หันหลังกลับมา ยังไม่ได้มองให้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นตัวอะไร ก็เห็นเงาร่างใหญ่โตดุจเรือนเล็กๆ หลังหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเธอ…
กู้ซีจิ่วต้องออกศึกอย่างเร่งด่วน เจ้าสิ่งนั้นตัวใหญ่ การเคลื่อนไหวไม่นับว่าว่องไว ปราณกระบี่ของกู้ซีจิ่วจึงฟันถูกหลายมันหลายที เกิดเสียงดังแก๊งๆ ดุจเคาะระฆัง…
นี่มันตัวอะไรกันแน่?!
เนื่องจากแสงริบหรี่เกินไป กู้ซีจิ่วต่อกรกับมันอยู่ชั่วระยะหนึ่งถ้วยชาเต็มๆ ก็ยังไม่เห็นรูปลักษณ์ทั้งหมดของมัน เธอถึงขั้นมองไม่เห็นว่าที่แท้เจ้าสิ่งนี้มีดวงตาหรือไม่…
สู้กันไปอีกสักพัก ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็เดาออกแล้วว่าเจ้าสิ่งนี้คือตัวอะไร …มันเป็นหอยกาบยักษ์ตัวหนึ่ง!