บทที่ 417
เจ้าคงไม่ทิ้งข้าใช่ไหม? 4
กู้ซีจิ่วจ้องมองมือเขา ท่าทีของเขาคล้ายคลึงกับหลงซีในยุคปัจจุบัน กระทั่งฉากปรากฎตัวก็มีจุดที่คล้ายกันมาก ในยุคปัจจุบัน ยามที่เธอตกอยู่ในอันตรายหลายครั้ง เขาจะเสมือนเจ้าชายที่ร่อนลงมาจากฟ้า มาปกป้องอยู่ข้างกายเธอ…
ยามนั้นเขายื่นมือให้เธอ และเธอก็วางมือลงกลางฝ่ามือเขาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด เคียงบ่าเคียงไหล่เขาฝ่าออกไปด้วยกัน…
ยามนี้เขายื่นมือให้เธออีกครั้ง เธอใจเต้นแวบหนึ่ง ไม่ได้ส่งมือให้เขาเหมือนในอดีต แต่กลับถอยหลังไปอีกครั้ง
“หลงซือเย่ ท่านมาได้อย่างไร?”
“ซีจิ่ว สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่สำหรับพูดคุย ไปกับข้าก่อน!” หลงซือเย่ก้าวเข้ามาอีก
ท่าทางเขาเป็นปกติ ทว่ากู้ซีจิ่วกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง “ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?”
“ที่นี่ยังคงเป็นป่าทมิฬเหมือนเดิม เจ้าหล่นลงมาในโพรงด้านล่าง ที่นี่มีสัตว์ร้ายไม่น้อย พวกเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”
หลงซือเย่เข้าใกล้เธอโดยไร้สุ้มเสียง “ซีจิ่ว ข้าจะพาเจ้าขึ้นไป!”
ในชาติก่อนสิ่งที่กู้ซีจิ่วไม่มีทางปฏิเสธเด็ดขาดก็คือหลงซี เขาพูดอะไรเธอล้วนทำตามแทบทุกอย่าง ราวกับการเชื่อฟังเขากลายเป็นความเคยชินที่หยั่งรากลึกไปแล้ว
มือของเขายังดูอบอุ่นเช่นเดียวกับในอดีต ทำให้เธออดไม่ได้อยากจะไว้ใจ…
แววตาเขาอ่อนโยน ขณะที่ปลายนิ้วกำลังจะสัมผัสมือเธอ จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็เงื้อดาบขึ้น!
จากนั้นฟันลงไปบนมือเขา!
หลงซือเย่ถอยหลังทันที คมดาบเฉียดผ่านมือเขาไป!
“ซีจิ่ว!” เขาร้องเรียก มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าเป็นอะไรไป?”
สายตาเฉียบคมดุจใบมีดเพ่งมองเขา “เจ้าไม่ใช่หลงซือเย่!”
หืม?
หลงซือเย่ขมวดคิ้ว “ซีจิ่ว เจ้าเพี้ยนไปแล้วหรือ? ถ้าข้าไม่ใช่เขา แล้วจะเป็นใคร?”
กู้ซีจิ่วเม้มปากแน่น “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นสิ่งชั่วร้ายอันใด แต่เจ้าไม่ใช่เขา!”
หลงซือเย่ผงะ แล้วยิ้มออกมา เอ่ยนํ้าเสียงอ่อนโยน “ซีจิ่ว ข้าว่าเจ้าตกใจจนเพี้ยนไปแล้ว ข้าดั้นด้นเป็นพันลี้มาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับฟันข้า…”
เขาสาวเท้าเข้ามา “ข้าไม่ใช่คนที่เจ้าเชื่อใจที่สุดแล้วเหรอ? ทำไมจู่ๆ ถังระแวง?”
กู้ซีจิ่วจ่อปลายดาบไปทางเขาพลางเอ่ยอย่างเยียบเย็น “เจ้าก็ยังแสดงได้ดีเหมือนเดิมนี่!”
“ซือเย่ เธอไม่เชื่อคุณเลย แล้วทำไมคุณยังต้องมาช่วยเธออีกคะ?” มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น หญิงสาวคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นข้างกายหลงซือเย่
นัยน์ตากู้ซีจิ่วหดลงเล็กน้อย รูปโฉมของหญิงสาวคนนั้นเหมือนเธอในชาติก่อนทุกกระเบียดนิ้ว รูปร่างระหงทรงเสน่ห์ กิริยาท่าทางแฝงความเย่อหยิ่งสูงส่งจนน่าโมโห
เย่หงเฟิง!
หล่อนคือเย่หงเฟิง!
กู้ซีจิ่วเคยพบหน้าเย่หงเฟิงเพียงครั้งเดียา และครั้งนั้นก็ทำให้เธอจดจำฝังใจยิ่งนัก!
ตอนนั้นหลงซีหลอกให้เธอดื่มชาที่วางยาสลบถ้วยนั้น ยามที่ยาในตัวเธอเพิ่งออกฤทธิ์ เย่หงเฟิงก็ออกมาจากห้องนอน ยามเย่หงเฟิงปรากฎตัวตอนนั้นก็มีท่าทางเช่นนี้
กระทั่งท่าทางที่พอปรากฎตัวแล้วจะกอดแขนหลงซีไว้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ มองกู้ซีจิ่วเหมือนมองสินค้าชิ้นหนึ่ง…
กู้ซีจิ่วเม้มปากแน่น นิ้วมือกุมด้ามดาบไว้
ดูเหมือนร่างโฉมงามในโลงน้ำแข็งของหลงซือเย่จะเตรียมไวให้เย่หงเฟิงจริงๆ ยามนี้ในที่สุดเขาก็คืนชีพให้เย่หงเฟิงได้แล้ว คงไม่ต้องใช้หญ้าวิเศษต้นนั้นแล้วกระมัง? เช่นนั้นเขายังมาหาเธอกู้ซีจิ่วอีก ทำไม?
ราวกับรู้ถึงความสงสัยในใจกู้ซีจิ่วได้ หญิงสาวคนนั้นจึงยิ้มน้อยๆ “กู้ซีจิ่ว เธอคงแปลกใจเรื่องพี่หลงซีมากสินะ ไม่สิ ตอนนี้เป็นพี่ซือเย่แล้ว เธอแปลกใจมากใช่ไหมว่าทำไมเขาถึงมาช่วยเธอ”
กู้ซีจิ่วไม่ตอบอะไร
หญิงสาวผู้นั้นเอียงศีรษะซบร่างหลงซือเย่ แย้มยิ้มทรงเสน่ห์เหมือนชาติก่อน