บทที่ 431

สงสัย 2

ดวงตาซือเฉินโค้งเรียวดั่งดอกท้อ เขยิบเข้าใกล้เธอ “เรื่องราวที่ข้ารู้มากมายเหนือธรรมดาจริงๆ นั่นแหละ เจ้าเลื่อมใสข้าหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วดันใบหน้าหล่อเหลาที่เข้ามาใกล้ของเขาออกไป “เจ้าคิดมากไปแล้ว!”

ซือเฉินดึงเธอให้นั่งลง “ดูเหมือนเจ้าจะมีความสงสัยเต็มอก วันนี้คุณชายเช่นข้าอารมณ์ดี เจ้าถามมากหน่อยก็ได้”

กู้ซีจิ่วขยับกาย เว้นระยะห่างจากเขาเล็กน้อย

ซือเฉินผู้นี้ประหนึ่งแผ่นยาหนังสุนัข ชอบติดหนึบอยู่ข้างกายเธอตลอดเวลา ดึงอย่างไรก็ไม่หลุด

บนร่างเขามีกลิ่นหอมที่อ่อนจางยิ่ง คล้ายสมุนไพรคล้ายบุปผา

กลิ่นหอมนี้ทำให้กู้ซีจิ่วนึกถึงกลิ่นหอมบนร่างตี้ฝูอีขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่ากลิ่นหอมทั้งสองชนิดแตกต่างกัน แต่กู้ซีจิ่วก็หลอนไปว่ากลิ่นหอมทั้งสองนี้คล้ายคลึงกัน

เหมือนน้ำหอมชาแนล No.5 ที่ต่างสูตร…

ชนชั้นสูงในยุคนี้ล้วนชมชอบกำยานหอม ขนาดบนร่างองค์ชายหรงเหยียนก็ยังมีกลิ่นกำยานหอมด้วย

ตี้ฝูอีฐานะสูงส่ง กำยานหอมที่เขาใช้ย่อมเป็นสูตรพิเศษ ค่อนข้างมีเอกลักษณ์ แต่กู้ซีจิ่วก็เคยได้กลิ่นบนร่างองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวมาก่อน…

ภายหลังเมื่อกู้ซีจิ่วไปมาหาสู่กับหรงเจียหลัว ก็ไม่เคยได้กลิ่นหอมแบบเดิมอีก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ

มองหน้าระบุตัวคนก็พอแล้ว จำเป็นต้องดมกลิ่นระบุตัวคนด้วยหรือ?

ยามนี้พอเธอได้กลิ่นหอมบนร่างซือเฉินโดยบังเอิญ กลิ่นหอมนี้ทำให้คนที่ได้กลิ่นผ่อนคลายยิ่งนัก คล้ายมีสรรพคุณทำให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่า ไม่ว่าคนจะเหนื่อยล้าเพียงใดก็สามารถกระตุ้นสมองให้แจ่มใส รวมถึงตอบสนองได้อย่างแม่นยำยิ่ง

“กำยานหอมบนร่างท่านคือกลิ่นใด?” กู้ซีจิ่วถามตรงๆ หากเป็นไปได้จะลองผสมดู

ซือเฉินคล้ายจะตกตะลึง นัยน์ตาวูบไหวเล็กน้อย “เจ้าได้กลิ่นหอมบนร่างข้าด้วยหรือ?”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “ได้กลิ่นสิ” จมูกเธอไม่ได้เสื่อมเสียหน่อย

“จมูกเจ้าไวจริงๆ…เจ้ายังเคยได้กลิ่นใครอีกหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าคำถามที่เขาถามค่อนข้างประหลาด “ข้าเคยได้กลิ่นของผู้คนมากมาย ขอเพียงเคยอยู่ใกล้ๆ ข้าล้วนได้กลิ่นทั้งสิ้น…”

“เช่นนั้น…ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายล่ะ?”

“เคยได้กลิ่นแน่นอนอยู่แล้ว” กู้ซีจิ่วตอบ

“เช่นนั้นบนร่างเขาเป็นกลิ่นอะไร?”

“กลิ่นหอมนี้พิเศษอย่างยิ่ง…” กู้ซีจิ่วตอบทันที บอกเล่าความพิเศษของกลิ่นหอมชนิดนั้นออกมา แถมยังกล่าวตบท้ายว่า “ถึงแม้กลิ่นหอมบนกายเขาจะพิเศษมาก แต่ก็มิใช่หนึ่งเดียว ข้าเคยได้กลิ่นนั้นจากร่างองค์รัชทายาทหรงเจียหลัว อ้อใช่ เคยได้กลิ่นจากรูปสลักหยกด้วย”

ซือเฉินนิ่งงัน ดวงตาเขาเปล่งประกายนิดๆ มองกู้ซีจิ่วครู่หนึ่งโดยไม่พูดอะไร

“ท่านยังไม่ได้ตอบข้าเลย ที่แท้แล้วท่านใช้กลิ่นหอมใด?” กู้ซีจิ่วยังไม่ลืมคำถามของตน

ซือเฉินถอนหายใจ “กลิ่นหอมนี้ข้าผสมขึ้นมาเอง ยังไม่มีชื่อ มิสู้เจ้าตั้งซื้อให้มันดู?”

ที่แท้เป็นเขาผสมขึ้นเอง นึกไม่ถึงว่าเขาจะเป็นนักผสมน้ำหอม

กู้ซีจิ่วครุ่นคิดดู เธอตั้งชื่อออกมาตรงๆ “เรียกว่ากลิ่นสดชื่น? หรือกลิ่นยาแก้หวัดดี?”

ซือเฉินเอ่ย “…ข้าคิดว่ากลิ่นหอมนี้พิเศษยิ่ง ควรมอบชื่อที่แสนพิเศษให้มันถึงจะถูก สองชื่อที่เจ้าตั้งสามัญเกินไป ลองคิดอีกที”

กู้ซีจิ่วไม่เห็นด้วย “ตั้งชื่อก็เพื่อแยกแยะ ได้ยินชื่อแล้วทราบสรรพคุณของมันเลยจะดีที่สุด จะตั้งชื่อให้พิสดารไปทำไม?”

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ “ใช่สิ ข้าคิดชื่อที่เรียบหรูออกแล้ว กลิ่นหอมนี้สดชื่นยิ่ง ต่อให้คนหลับไหลอยู่ก็ต้องฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เรียกว่าตื่นจากห้วงฝันเป็นอย่างไร?”

ซือเฉินหลุบตาเอ่ยทวน “ตื่นจากห้วงฝัน?”

“ใช่แล้ว นามนี้ไม่เพียงแต่เข้ากับพื้นฐานของกลิ่นหอมบนร่างท่านเท่านั้น ทั้งยังเรียบหรูยิ่ง ไม่ดีหรือ?”