บทที่ 433
สงสัย 4
เจ้าคนบัดซบผู้นี้มือหนักยิ่งนัก!
กู้ซีจิ่วมองเขาด้วยความขุ่นเคือง “ท่านเป็นบ้าอะไร?”
ซือเฉินเงียบงัน เพียงมองเธอแวบหนึ่ง สายตานี้ดูค่อนข้างเยียบเย็น กู้ซีจิ่วถูกเขามองจนตัวแข็งทื่อ
และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เธอไม่มีความทรงจำของเรื่องเหล่านั้นที่ซือเฉินถามเลย สมองถึงขั้นสับสนงงงวยยไปชั่วขณะ จึงย่อมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน
เธอลุกขึ้นยืน ขณะที่คิดจะจากไป จู่ๆ ก็สัมผัสอะไรบางอย่างได้ แล้วมองไปที่อีกฟากของเขตแดน
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในป่าแห่งนั้น จึงเกิดเสียงอึกทึกครึกโครม มีเสียงสัตว์คำราม เสียงต้นไม้หักโค่น เสียงหินผาถล่ม…ดังขึ้นในคราเดียวกัน ป่าฝืนนั้นราวกับถูกพายุไต้ฝุ่นพัดถล่มก็มิปาน…
คล้ายว่าฝั่งนั้นจะเกิดการต่อสู้ดุเดือดขึ้น! และดูเหมือนจะกวาดม้วนมายังฝั่งนี้แล้ว…
แผ่นดินใต้ฝ่าเท้าลั่นสะเทือนดุจเกิดแผ่นดินไหว
เดิมทีกู้ซีจิ่วคิดจะหยุดชมอยู่ที่นี่สักหน่อย ทว่าซือเฉินกลับลากเธอไปโดยไม่ทันตั้งตัว “มีสัตว์ร้ายขนาดใหญ่มา หากมันคลุ้มคลั่งอาจทำลายเขตแดนนี้จนพังได้ รั้งอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว รีบไป!”
กู้ซีจิ่วรู้ว่าซือเฉินผู้นี้มีความเข้าใจในป่าทมิฬแห่งนี้มากกว่าตน เขาทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลแน่ จึงยอมหนีไปกับเขา
เงาร่างของเธอและซือเฉินเพิ่งจะหายเข้าไปในป่าทึบทางฝั่งนี้ได้ไม่นาน เขตแดนฝั่งนั้นพลันมีคนผู้หนึ่งทะยานออกมาจากฝืนป่าทึบสีแสด เรือนกายสูงโปร่ง เกศาดำอาภรณ์ขาว ไม่นึกว่าจะเป็นหลงซือเย่!
บางทีอาจเกี่ยวข้องกับการต่อสู้กับสัตว์ร้ายในป่า อากรณ์สีขาวของเขาเปรอะเปื้อนด้วยโลหิต ไม่ทราบว่าเป็นของเขาหรือของสัตว์ร้ายเหล่านั้น
ด้านหลังเขายังมีสัตว์ร้ายสี่ห้าตัวตามมาด้วย แววตาแต่ละตัวเปี่ยมด้วยความดุดัน ดูดุร้ายยิ่งนัก
หน้ากากบนหน้าหลงซือเย่หลุดร่วงไปแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาอันขาวซีด เขาบินเรี่ยพื้นด้วยความเร็วที่สูงยิ่ง เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงเขตแดน
เป็นอย่างที่คิดไว้ เขตแดนโปร่งแสงนั้นสกัดกั้นร่างเขาไว้ เขาก้าวไปด้านหน้าอีกไม่ได้เลย
ร่างกายเขาหยุดนิ่ง ฝ่ามือทั้งสองกดลงบนเขตแดน เมื่อเหลือบมองฝั่งนั้น ดวงตาพลันจ้องเขม็ง สายตาหยุดอยู่ที่ค่ายกลท่อนไม้ที่กู้ซีจิ่วจัดวางไว้!
ค่ายกลนั้นพังกระจัดกระจายแล้ว แต่เขาก็ยังมองรูปร่างเดิมของมันออก…
“ซีจิ่ว!” เขาร้องเรียก ฝ่ามือทั้งสองสั่นสะท้าน เริ่มทำลายเขตแดนนั้นราวกับคลุ้มคลั่งขึ้นมากะทันหัน…
…………………………
กู้ซีจิ่วที่กำลังหลบหนีพลันชะงักไปเล็กน้อย
“มีอะไรหรือ?” ซือเฉินจับแขนข้างหนึ่งของเธอไว้
กู้ซีจิ่วเม้มริมฝีปาก เธอหูแว่วหรือ? เมื่อครู่ราวกับได้ยินเสียงหลงซือเย่ตะโกนเรียก…
ถึงแม้เสียงนั้นจะเลือนรางห่างไกลยิ่งนัก แต่ก็ยังทำให้หัวใจเธอเต้นผิดไปจังหวะหนึ่ง
เธออดเงี่ยหูฟังอีกครั้งไม่ได้ แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงลมและเสียงคำรามของสัตว์ร้ายเท่านั้น…
เธอคงหูแว่วไปจริงๆ!
กู้ซีจิ่วลอบส่ายหัว กุมมือซือเฉินบ้าง “ไม่มีอะไร พวกเราใช้วิชาเคลื่อนย้ายกันเถอะ!” เมื่อกระโจนขึ้น ร่างก็หายลับไป
เธอมองไม่เห็นว่าในตอนที่ซือเฉินกระโจนขึ้นพร้อมเธอ นิ้วมือเขาขยับรวมยันต์อาคมสีขาวอ่อนจางแล้วดีดออกไป…
………………………..
หลงซือเย่ยังทำลายเขตแดนไม่ได้ เขาเพิ่งจะฟันเขตแดนนั้นได้สองฝ่ามือ สัตว์ร้ายที่อยู่ด้านหลังก็ไล่มาทันแล้ว…
หากเขายังไม่อยากตาย ก็ทำได้เพียงหันกลับไปสู้
ถึงอย่างไรอาการบาดเจ็บสาหัสที่เขาเคยได้รับก็ยังไม่หายดี การต่อสู้กับสัตว์ร้ายเหล่านั้นในยามนี้เปลืองแรงยิ่งนัก เผลอไผลไปเล็กน้อยก็เกือบจะถูกสัตว์ร้ายตัวหนึ่งขยํ้าแขนขาด!
หากเขาหลบหนีจริงย่อมสลัดสัตว์ร้ายเหล่านี้หลุด ทว่าเขากลับไม่ยินยอม!
เขายังคิดจะฉีกเขตแดนให้เป็นช่องหนึ่งแล้วข้ามไปยังฝั่งนั้น!
สัตว์ร้ายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆ ตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน อยากจะหนีก็หนีไม่ได้แล้ว