บทที่ 443
เจ้าชอบข้ามากขึ้นอีกนิดหรือไม่ 6
กู้ซีจิ่วกลั้นหายใจตลอดเวลาที่มอง สัตว์ขั้นแปดฟักตัวมิใช่เรื่องที่พบเห็นกันได้ง่ายๆ ยากเย็นกว่าถูกหวยเสียอีก เธอย่อมไม่อยากพลาดทุกรายละเอียดแน่
บัดนี้เมื่อเห็นอุ้งเท้าน้อยๆ ข้างนี้เธอพลันชะงักค้าง ลักษณะของอุ้งเท้าน้อยนี่…
ทำไมถึงเหมือนอุ้งเท้าเสือถึงขนาดนี้?!
คงมิใช่ว่าสัตว์ขั้นแปดตัวนี้คือเสือน้อยตัวหนึ่งกระมัง?
เธอผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรเสือขนม่วงก็ยังพบเห็นได้ยากมากอยู่ดี เธอจึงรวบรวมสติอีกครั้ง
พอสัตว์ที่อยู่ในไข่ใบนั้นยื่นอุ้งเท้าข้างหนึ่งออกมาได้ หลังจากนั้นการกะเทาะเปลือกก็ค่อนข้างง่ายดายแล้ว ใบหูได้ยินเพียงเสียงแกรกๆ กรากๆ ไม่หยุด เปลือกไข่ชิ้นแล้วชิ้นเล่าร่วงลงมา เผยให้ เห็นร่างกายที่อยู่ด้านในมากขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งหมดเป็นสีม่วงแซมลวดลายสีดำ ลักษณะของลวดลายนั้นคือลายพาดกลอน ดูท่าคงเป็นเสือน้อยตัวหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
‘โพละ!’ ไข่ใบนั้นลอยอยู่กลางอากาศต่อไปไม่ได้แล้ว มันหล่นลงบนพื้น เปลือกไข่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ สัตว์ที่อยู่ด้านในไข่จึงเผยโฉมออกมาอย่างสมบูรณ์
กู้ซีจิ่วเบิกตากว้าง
นี่…นี่มันสัตว์ชนิดใดกัน? เสือที่พิการแต่กำเนิดหรือ?
ลวดลายบนร่างสัตว์ตัวนั้นเหมือนลายเสือจริงๆ แต่ด้านหลังกลับมีหางยาวเก้าหาง!
ถึงแม้ใบหน้านั้นจะเหมือนเสือ แต่กลับเป็นหน้าเสือแบบรูปการ์ตูน เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋ม ขนตายาวเป็นแพ
ดวงตาของมันทั้งกลมทั้งโต ใสกระจ่างแวววาว นัยน์ตาไร้เดียงสาเสมือนทารกแรกเกิด
ยามนี้ดวงตาคู่นั้นจับจ้องใบหน้ากู้ซีจิ่ว ร่างกายมันดิ้นกระดุกกระดิกอยู่บนพื้น กางเท้าทั้งสี่คิดจะลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายยังไร้เรี่ยวแรงจึงล้มแผละลงไปอีกครั้ง
กางเท้าแล้วกางเท้าอีก ล้มแล้วล้มอีก…
กู้ซีจิ่วไม่นึกเลยว่าสัตว์ขั้นแปดผู้น่าเกรงขามจะน่ารักน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้ จึงตะลึงไปชั่วขณะ
เมื่อเห็นมันล้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอถึงขั้นอดใจไว้ไม่อยู่คิดจะออกไปช่วยพยุง
ซือเฉินรั้งเธอไว้ทันที ส่ายศีรษะนิดๆ
“แง้ว…” สัตว์ตัวนั้นร้องเสียงแผ่วเหมือนลูกแมวน้อย มองกู้ซีจิ่วด้วยแววตาภาคภูมิใจและคล้ายจะได้รับความไม่เป็นธรรม
ในที่สุดมันก็ลุกขึ้นยืนได้แล้ว ก่อนจะโซเซไปทางกู้ซีจิ่วแล้วพุ่งเข้าใส่!
“เจ้านาย ระวัง!” เจ้าหอยยักษ์เฝ้าระวังอยู่ตลอด เมื่อเห็นมันพุ่งเข้าใส่ก็เกรงว่าจะคิดร้ายต่อกู้ซีจิ่ว
ฝาหอยทั้งสองหนีบชายชุดกู้ซีจิ่วทันที ต้องการจะฉุดลากให้ถอยหลัง
ซือเฉินสะบัดแขนเสื้อพรึ่บ ส่งพลังสายหนึ่งลงบนร่างเจ้าหอยยักษ์ ทำให้เจ้าหอยเคลื่อนไม่ได้อีก “ใจเย็นไว้ก่อน!”
เขากล่าวเพียงสี่คำ ปลอบขวัญเจ้าหอยยักษ์ที่แทบจะพองตัวด้วยความตระหนกไว้
เจ้าสัตว์ตัวนั้นวิ่งเตาะแตะมาหยุดเบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว หางทั้งเก้ายันพื้นไว้ ชูอุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างขึ้นมา จับมุมชุดกู้ซีจิ่วไว้ แล้วร้อง ‘แง้วๆ แอ๋วๆ’ ไม่หยุด ท่าทางเหมือนลูกแมวที่เห็นแม่ตน ดวงตากลมโตคู่ นั้นใสกระจ่างจนแทบสะท้อนเงาคนได้
หัวใจกู้ซีจิ่วพลันสั่นไหว เคยได้ยินว่านกบางชนิดเมื่อฟักออกจากไข่จะจดจำสิ่งมีชีวิตแรกที่มองเห็นว่าเป็นแม่ของตน เรียกว่าสัญชาตญาณแรกเกิด หลังจากเจ้าสัตว์น้อยตัวนี้ออกมาจากไข่ โฉมหน้าสิ่งมีชีวิตที่มันเห็นเป็นอันดับแรกก็คือเธอ หรือมันจะมีสัญชาตญาณแรกเกิดเหมือนกัน?
บัดนี้แสงสีม่วงบนร่างเจ้าตัวน้อยสลายไปหมดแล้ว ท่าทางเหมือนสัตว์เลี้ยงน่ารักที่ไม่มีพิษมีภัยต่อมนุษย์
เจ้าตัวน้อยเพิ่งออกจากไข่ ยังยืนได้ไม่มั่นคง กู้ซีจิ่วขยับไปด้านหน้าเล็กน้อย ไม่ทันได้ระวังจึงทำให้มันล้มหงายหลัง
เจ้าตัวน้อยนอนหงายหลังมองฟ้าอยู่บนพื้น ดวงตากลมโตคู่นั้นมองกู้ซีจิ่วตาปริบๆ ท่าทางราวกับอยากร้องไห้เพราะได้รับความไม่เป็นธรรม ชาติก่อนกู้ซีจิ่วเคยเลี้ยงแมวไว้ แถมยังเป็นแมวสายพันธุ์แร็กดอลล์ที่น่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ แมวตัวนั้นชอบคลอเคลียออดอ้อนเธออย่างยิ่ง ตอนนี้พอได้เห็นเจ้าตัวน้อย กู้ซีจิ่วก็อดคิดถึงแมวแร็กดอลล์ของตนขึ้นมาไม่ได้ หัวใจพลันอ่อนยวบ ค้อมกายลง ยื่นมือออกไปประคองมัน
เจ้าหอยยักษ์ที่หวั่นวิตกอยู่ตลอดร้อง “เจ้านาย อย่าแตะมัน!”
เอ่ยยังไม่ทันจบ กู้ซีจิ่วก็อุ้มเจ้าสัตว์น้อยตัวนั้นขึ้นมาแล้ว