บทที่ 487

ข้าจะทำให้พวกเขาเสียใจที่ปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้! 4

หลังจากเขาตะลึงไปครู่หนึ่ง ก็เห็นว่าสายตาของคนมากมายที่อยู่รอบๆ ต่างมองมาที่เขา สายตาเหล่านั้นเจือแววเยาะเย้ยถากถางที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เขารู้สึกเสียหน้า ประจวบกับกู้ซีจิ่วออกมาจากกระท่อมอีกครั้งพอดี เขารีบไปขวางทางนางไว้ “สาวน้อย เจ้าจองหองเหลือเกินนะ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณชายเช่นข้ารังเกียจศิษย์ที่ใช้เส้นสายเข้ามาที่สุด?”

ฝ่ามือกู้ซีจิ่วกดลงบนไหล่เขา กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่อินังขังขอบ “อืม เช่นนั้นเจ้าก็รังเกียจต่อไปเถอะ หลีกไป อย่าขัดขวางการทำงานของข้า”

มุมที่กู้ซีจิ่วซัดฝ่ามือใส่เขานั้นขี้โกงอย่างยิ่ง เป็นตำแหน่งที่เด็กหนุ่มคนนั้นนึกไม่ถึงเด็ดขาด เขาดิ้นไม่หลุดไปชั่วขณะ อีกทั้งยังถูกกู้ซีจิ่วผลักออกไปด้วยซ้ำ…

หัวไหล่เขาชาวาบ เซถอยไปก้าวหนึ่งอย่างควบคุมร่างกายไม่ได้ รอจนเขาตั้งหลักได้มั่นคง กู้ซีจิ่วก็หยิบศิลาเขียวอีกก้อนเดินเข้ากระท่อมไปแล้ว

ไม่เห็นหัวเขาเลยสินะ!

อีกทั้งวรยุทธ์ของเด็กสาวผู้นี้ก็ประหลาดนัก สามารถซัดใส่ไหล่เขาได้ ทั้งที่เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเขาเตรียมป้องกันไว้หมดแล้ว!

เสียงหัวเราะเยาะแผ่วๆ ดังมาจากรอบข้าง เห็นได้ชัดว่าคนที่ผ่านทางมาชมเรื่องครึกครื้นเห็นฉากนี้แล้ว

เด็กหนุ่มผู้นี้หน้าแดงก่ำ หากแม้แต่ศิษย์ที่ใช้เส้นสายเข้ามาคนหนึ่งยังจัดการไม่ได้ เช่นนั้นเขาก็ไม่มีหน้าจะอยู่ในสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์แห่งนี้แล้ว!

เขาตัดสินใจจะมอบบทเรียนชุดใหญ่ให้กู้ซีจิ่ว “แม่เด็กน่ารังเกียจ ไสหัวออกมา! มาพูดกันให้รู้เรื่อง!”

เขาพลันสะบัดฝ่ามือทั้งสองข้าง กระแสอากาศเขียวสลัวสายหนึ่ง พุ่งเข้าใส่กระท่อมหลังใหม่ที่กู้ซีจิ่วสร้างขึ้น!

‘พรึ่บ!’ ตับหญ้าที่มุงหลังคาถูกฝ่ามืออันทรงพลังของเขาพัดลอยไป! กระท่อมหนาแน่นที่เพิ่งสร้างขึ้นเปิดโล่งทันที ต้นหญ้าปลิวว่อนอยู่ในอากาศ เด็กหนุ่มคนนั้นหัวเราะฮ่าๆ ขณะที่กำลังจะกล่าววาจาโอหังสักสองสามประโยคให้เข้ากับสถานการณ์ ระหว่างไม่ทันได้ระวัง เบื้องหน้าก็มีเงาร่างคนวาบขึ้นมา ลำคอพลันรัดแน่น! ฝ่าเท้าสะดุดในทันใด!

กว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาก็ถูกรัดคอกดลงบนโขดหินก้อนหนึ่งแล้ว!

เขาถูกกู้ซีจิ่วศิษย์ผู้ใช้เส้นสายที่ตนดูแคลนตรึงไว้ด้วยสีหน้าอำมหิต กดคอเขาไว้ประหนึ่งกุมลูกไก่น้อย พลางมองลงมาที่เขา “เจ้าอยากให้ข้าโกนผมเจ้าซะ หรือว่าจะมุงหลังคาให้ข้าใหม่?”

ไม่รู้ว่าเธอหยิบมีดเล่มหนึ่งออกมาจากที่ใด ทาบไว้บนหนึ่งศีรษะเด็กหนุ่มผู้นั้น

มีดคมกริบ ขอเพียงขยับเล็กน้อย เส้นผมทรงทันสมัยที่เด็กหนุ่มผู้นี้ทะนุถนอมก็จะถูกโกนออกหมดโดยไม่หลงเหลือไว้สักเส้น!

ในยุคสมัยนี้ ให้ความสำคัญกับร่างกายและเส้นผมที่บุพการีมอบให้ เส้นผมสำคัญพอๆ กับศีรษะ หากโกนผมก็เท่ากับตัดศีรษะเขา! บางคนยินยอมถูกตัดศีรษะดีกว่าถูกโกนผมด้วยซ้ำ

คำข่มขู่นี้ของกู้ซีจิ่วจีจุดอ่อนของเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มผู้นี้ตื่นตระหนก! สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นซีดขาวราวกระดาษ “เจ้า…”

ท่าร่างของกู้ซีจิ่วว่องไวเหลือเกิน ฝีมือก็แปลกประหลาดยิ่ง มีคนมากมายที่มองไม่เห็นเช่นกันว่าที่แท้แล้วนางควบคุมเด็กหนุ่มคนนั้นได้อย่างไร…

ถูกกดลำคอไว้อย่างโหดเหี้ยม เด็กหนุ่มที่ขนอ่อนเพิ่งงอกไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ใบหน้าเขียวคลํ้าไปหมดแล้ว!

เขาคิดจะดิ้นรนตามสัญชาตญาณ แต่อีกฝ่ายมิเพียงแต่กดลำคอของเขาไว้เท่านั้น ยังสกัดจุดเขาไว้ด้วย ทำให้เขาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับเขยื้อน

เขาคิดจะพ่นคำสบถออกมาอีกสองสามประโยค “คุณชายเช่นข้า …” แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นของกู้ซีจิ่วเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ หัวใจเขาพลันสั่นไหว!

ดวงตาคู่นี้งดงามเหลือเกิน! นัยน์ตาสุกสกาวดุจทะเลสาบที่บรรจุดวงดาวนับหมื่นนับพันเอาไว้ ส่องประกายลึกลํ้า

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ นางเอาจริง!

จะยอมถูกโกนผมจนหัวล้าน? หรือว่าจะช่วยผู้อื่นมุงหลังคา?

คำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว ถึงแม้ในใจของเขาจะไม่ยินยอม ซ้ำยังไม่มีตัวเลือกอื่นนอกจากช่วยผู้อื่นมุงหลังคา เพียงแต่จะเสียหน้าไม่ได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงหาทางลงให้ตนเอง “เอาเถอะ บุรุษที่ดีมิพึงทะเลาะ กับสตรี คุณชายผู้นี้จะช่วยเจ้ามุงหลังคาก็ได้”