บทที่ 488

ข้าจะทำให้พวกเขาเสียใจที่ปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้! 5

เด็กหนุ่มผู้นั้นกล่าว “…เอาละๆ ไม่ใช่แค่มุงหลังคาเท่านั้น อันที่เจ้าสร้างเมื่อกี้บางเกินไป ช่วงค่ำฝนตกหนักจะคุ้มไว้ไม่อยู่ คุณชายเช่นช้าช่วยคนก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด จะช่วยเจ้าสร้างให้หนาขึ้นหน่อยแล้วกัน”

คนอื่นๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีเรื่องครึกครื้นอะไรให้ชมแล้วก็แยกย้ายกันไป

เด็กหนุ่มผู้นี้บอกว่าจะทำก็ทำเลย พอลุกขึ้นมาก็เริ่มเก็บรวบรวมหญ้าแห้งที่ถูกพัดกระจัดกระจายเหล่านั้น เขาเป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณธาตุไม้ การรวบรวมหญ้าแห้งเป็นเรื่องที่ง่ายดายนัก ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เขาก็รวบรวมหญ้าแห้งฟ่อนใหญ่ไว้ตรงนั้น

เขาน่าจะเป็นลูกหลานของตระกูลใหญ่ จึงไม่สันทัดงานเกษตร และย่อมไม่สันทัดงานใช้แรงงานก่อบ้านสร้างเรือนด้วย

หลังจากรวบรวมหญ้าแห้งแล้ว การจะนำมาสานเป็นตับได้ก็ต้องใช้ฝีมือเช่นกัน เขาจึงทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

ตับหญ้าที่สานออกมาสั้นบางยาวบ้าง เห็นได้ชัดว่าใช้การไม่ได้ สานออกมาอย่างต่อเนื่องหลายสิบอัน ล้วนเป็นการเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันสานทั้งสิ้น แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังทนมองไม่ได้…

เด็กหนุ่มผู้นี้ไม่รู้ว่าหญ้าชนิดใดเหมาะนำมาทำเป็นหลังคา หญ้าแห้งที่เขารวบรวมมามีแม้กระทั่งหญ้าหนามปนอยู่ไม่น้อย ทำให้ฝ่ามือเขาถูกทิ่มตำ

ในที่สุดเขาก็ทราบแล้วว่าการสร้างหลังคามิใช่เรื่องง่าย ที่แท้การก่อสร้างบ้านเรือนก็มิได้ง่ายดายปานนั้น

ตอนแรกกู้ซีจิ่วไม่สนใจเขา ปล่อยให้ทำไปเรื่อยๆ เรื่องของตัวเองก็ต้องจัดการด้วยตัวเอง

เธอปูพื้นด้วยก้อนหิน หินของที่นี่แตกต่างจากหินทั่วไป เมื่อตัดแนวขวางจะปรากฎลวดลายที่สวยงาม ให้อารมณ์เหมือนหินอ่อนมาก เจ้าหอยยักษ์เฉือนผิวหน้าให้เรียบเสมอกัน กู้ซีจิ่วนำมาปูแล้วงดงามนัก ประหนึ่งปูพื้นด้วยกระเบื้อง

ภายหลังเธอปูพื้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตับหญ้าของเด็กหนุ่มผู้นั้นก็ยังไม่แล้วเสร็จ เธอจึงเดินเข้าไปดูเสียหน่อย

เด็กหนุ่มผู้นั้นฉุนเฉียวอยู่บ้าง เมื่อเห็นนางเดินเข้ามาใบหน้าพลันแดงก่ำ พูดจากระโชกโฮกฮากว่า “เจ้ามาทำไม? คุณชายผู้นี้ทำจะ เสร็จแล้ว ซี๊ด…”

ชั่วขณะที่ไม่ระวัง ก็ถูกหญ้าหนามที่ปะปนอยู่ในกองหญ้าแห้งตำเข้าอีกครั้ง หยาดโลหิตผุดออกมาจากนิ้ว

“หญ้าหนามชนิดนี้สานไว้ในนั้นไม่ได้” กู้ซีจิ่วดึงหญ้าหนามออกมาจากในนั้น

เห็นได้ชัดว่าเต็กหนุ่มผู้นั้นกำลังอยู่ในวัยต่อต้าน “เจ้าห่วงข้ารึ เกรงว่าข้าจะถูกตำสินะ? เหอะ คุณชายเช่นข้าไม่ต้องการความหวังดีจากเจ้า…”

กู้ซีจิ่วตัดบทเขา “ข้าจะห่วงเจ้าทำไม? มีหญ้าหนามปะปนอยู่ในตับหญ้าจะทำให้ไม่แน่นหนา เกิดช่องว่างได้ง่าย จะรั่วยามฝนตก!”

เด็กหนุ่มผู้นั้นนิ่งอึ้ง

กู้ซีจิ่วไม่สนใจเขาอีก ลงมือสานตับหญ้าด้วยตัวเอง มือไม้เธอคล่องแคล่ว สานได้ทั้งเร็วทั้งดี

ถึงแม้ใบหน้าหล่อเหลาเยาว์วัยของเด็กหนุ่มผู้นั้นจะไม่พอใจ แต่ยามที่สานตับหญ้าอีกครั้งก็ค่อยๆ ใช้วิธีการของกู้ซีจิ่ว…

เด็กหนุ่มผู้นี้เป็นคนฉลาดเฉลียว เรียนรู้ได้ว่องไวนัก ผ่านไปหนึ่งเค่อเขาก็ทำเป็นแล้ว ในที่สุดก็สานแบบที่เข้าท่าได้ เขาแอบเปรียบเทียบกับอันที่กู้ซีจิ่วทำ พบว่าดีเกือบจะเท่าตับหญ้าที่นางสานแล้ว

ความมั่นใจของเขาเพิ่มขึ้นทันที จึงจงใจโบกตับหญ้าอันนั้นตรงหน้ากู้ซีจิ่ว “ข้าผู้เป็นคุณชายสานได้ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ?”

สีหน้าเขาโอหัง แต่ลึกๆ ในดวงตากลับฉายแววไม่แน่ใจ ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง

กู้ซีจิ่วหยิบตับหญ้าของเขามาดู “พอใช้ได้”

“เหอะ ยิ่งกว่าใช้ได้อีกมิใช่รึ? สิ่งที่ข้าผู้เป็นคุณชายทำขึ้นมาย่อมดีที่สุด” ถึงแม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่เมื่อได้รับการยืนยันจากกู้ซีจิ่ว สายตาเขาก็เปล่งประกาย รีบไปสานอันอื่นต่อทันที

เมื่อเขาเรียนรู้วิธีการไปสักพัก ยิ่งทำก็ยิ่งคล่องแคล่ว ยิ่งเชื่อมั่นในตนเอง

หัวใจกู้ซีจิ่วสั่นไหวเล็กน้อย เด็กหนุ่มผู้นี้สวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน ช่วงเอวมีสายรัดเสื้อคลุมสีเดียวกัน กู้ซีจิ่วรู้ดี นี่คือเครื่องแบบในชั้นเรียนเมฆาคล้อยของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์

เนื่องจากสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์เป็นแหล่งรวมยอดอัจฉริยะจากทั่วแผ่นดิน ให้ความสำคัญกับหัวกะทิโดยเฉพาะ ดังนั้นศิษย์ในสำนักศึกษาจึงมิได้มากมายนัก