บทที่ 528

จุดประสงค์ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ 5

“เจ้าตามเปิ่นจุนมา มีบางอย่างจะถามเจ้า” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เยื้องย่างไปทางลำธารสายนั้น

กู้ซีจิ่วทำได้เพียงตามไป

ยามนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ ริมลำธารบุปผาบานสะพรั่ง ผีเสื้อเริงระบำ

กู้ซีจิ่วและท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เดินเลียบไปตามลำธารสายน้อย ท่านเทพศักดิ์ดูคล้ายจะใคร่ครวญปัญหาบางอย่างอยู่ จึงไม่พูดไม่จา

กู้ซีจิ่วค่อยๆ ผ่อนฝีเท้าตามอยู่ด้านหลังเขา

หลังจากตามอยู่สักพัก ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก็หันมาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “เจ้ากำลังคุมตัวเปิ่นจุนไปรับโทษหรือไง?”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก

ร่วมทางกับผู้อาวุโสมิใช่สมควรเดินเช่นนี้หรอกหรือ?

เพียงแต่ในเมื่อเขาจุกจิกถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเธอก็จะก้าวไปอยู่ด้านหลังหน่อย สักหน่อยแล้วกัน เดินนำคงถูกแล้ว

เธอรีบเดินขึ้นไปสองก้าว เดินอยู่ด้านหน้าเยื้องไปทางซ้ายของเขา “ไม่มีระเบียบเอาเสียเลย เดินอยู่เบื้องหน้าเปิ่นจุนมีเจตนาใดกัน?”

ทำไมเขาจู้จี้จุกจิกขนาดนี้กันนะ?!

กู้ซีจิ่วรู้สึกปวดหัว หากเป็นผู้อื่นจู้จี้ถึงเพียงนี้ เธอคงถีบอีกฝ่ายตกน้ำไปตั้งนานแล้ว แต่ยามนี้ผู้ที่จู้จี้อยู่คือท่านเทพศักดิ์สิทธิ์…

เอาเถอะ เธอไม่หงุดหงิดแล้ว

หน้าก็ไม่ได้ หลังก็ไม่ได้ เช่นนั้นก็ทำได้เพียงเดินขนานกับเขา ด้วยเหตุนี้กู้ซีจิ่วจึงเดินเคียงท่านเทพศักดิ์สิทธิ์

เดินเคียงกันไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก็เหลือบมองเธออีกแวบหนึ่ง “ชุดนี้ของเจ้าควรเปลี่ยนได้แล้วกระมัง? ค่อนข้างเหม็น…”

หนังหน้ากู้ซีจิ่วที่หนายิ่งนักมาตลอดเห่อร้อนทันที นํ้าตาแทบไหล!

เธอถูกขึงไว้บนกำแพงในห้องขัง 3 วัน 3 คืน จากนั้นก็ถูกท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือ จนถึงยามนี้ก็ยังสวมชุดเดิมอยู่! ไม่มีเวลาเปลี่ยนเลย แล้วจะไม่เหม็นได้อย่างไร? แม้แต่ตัวเธอเองก็รู้สึกได้ว่าบนร่างตนมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว อยากลงไปอาบน้ำในสำธารสายน้อยที่อยู่เบื้องหน้าเหลือเกิน…

“เจ้าเป็นศิษย์ของเปิ่นจุน อย่าทำให้เปิ่นจุนต้องเสียหน้า แต่งกายหมดจดเรียบร้อยคือเรื่องพื้นฐาน ยามนี้เจ้ากลับมอมแมมเช่นนี้.

ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็โมโหแล้ว!

เขาจะไม่ยอมจบใช่ไหม?

เธอคิดจะระเบิดโทสะ!

แต่พอคิดถึงฐานะที่สูงส่งของอีกฝ่าย เธอก็ข่มเพลิงโทสะไว้

“ซีจิ่วก็อยากแต่งกายหมดจดเรียบร้อยเจ้าค่ะ แต่เพิ่งถูกปล่อยตัวออกมามิใช่หรือเจ้าคะ? ทั้งยังไม่มีเวลาจัดการ มิสู้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์รออยู่ที่นี่สักครู่ เมื่อซีจิ่วหาสถานที่อาบน้ำผลัดอาภรณ์แล้วค่อยมาเข้าพบอีกคราดีไหมเจ้าคะ?”

“ตรงนี้สะอาด จัดการตรงนี้ก็ได้” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ชี้นิ้วไปทางสระนํ้าเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกล

สระนํ้าเล็กๆ แห่งนั้นไม่ใหญ่นัก ทว่าน้ำในสระใสสะอาด อีกทั้งสถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ลับตาคน ไม่มีคนนอกสัญจรผ่าน หากเป็นยามปกติ ย่อมเป็นสถานที่เหมาะแก่การอาบน้ำ

แต่ตอนนี้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ด้านข้าง แล้วเธอจะกล้าลงไปอาบได้ยังไง?!

กู้ซีจิ่วลังเลเล็กน้อย

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ราวกับเดาความคิดเธอออก “กลัวเปิ่นจุนแอบมองเจ้าหรือ?”

กู้ซีจิ่วรีบตอบทันที “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คิดมากเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์สูงส่งปานใดแล้ว จะมาแอบดูชนรุ่นหลังเช่นซีจิ่วอาบนํ้าได้อย่างไร? ซีจิ่วเพียงเกรงว่าจะมีใครผ่านมากะทันหัน”

“ชนรุ่นหลัง?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เอ่ยซ้ำ มองไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด

กู้ซีจิ่วไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาเอ่ยซ้ำเช่นนี้ทำไม จึงครุ่นคิดเล็กน้อย กล่าวอธิบาย “อ่า สมควรเป็นชนรุ่นหลังเจ้าค่ะ ซีจิ่วเป็นศิษย์ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ย่อมเป็นชนรุ่นหลังของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ เป็นชนรุ่นหลังของรุ่นหลังของรุ่นหลัง…”

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เป็นเทพของทวีปนี้ ไม่รู้ว่ามีชีวิตมากี่พันปีแล้ว ดูเหมือนตามตำนานเล่าขานของทวีปนี้ก็มีกล่าวถึงการคงอยู่ของเขาด้วย แต่ถ้าเธอนับอายุตามร่างเล็กๆ นี้ นับเต็มที่ก็เพิ่งอายุ 14 ปี เมื่อเทียบกับท่านเทพศักดิ์สิทธิ์แล้ว อายุของทั้งสองแตกต่างกัน ห่างไกลกันราวฟ้ากับดิน!

เธอย่อมเป็นชนรุ่นหลังอยู่แล้ว เกรงว่ามนุษย์น้อยใหญ่ที่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ทั้งหมด ล้วนเป็นชนรุ่นหลังของเขาทั้งสิ้น

กู้ซีจิ่วคิดว่า วาจาที่แสนรู้ความประโยคนี้ของตนต้องได้รับความพึงพอใจจากเทพศักดิ์สิทธิ์แน่นอน เนื่องจากเธอรู้สึกได้ว่าท่าทางที่เดิมทีเย็นชานิดๆ แปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นโดยพลัน…

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์โบกแขนเสื้อพรึ่บ เบื้องหน้ากู้ซีจิ่วพร่าเลือน ร่วงลงไปในสระนํ้าเล็กๆ แห่งนั้นเสียงดังตูม ซ้ำยังมีคำพูดประโยคหนึ่งของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ไล่หลังเธอที่ร่วงลงน้ำมา “ในเมื่อเป็นชนรุ่น หลังของรุ่นหลังของรุ่นหลัง เช่นนั้นอาบนํ้าต่อหน้าเปิ่นจุนยังจะมีอะไรต้องเขินอายกัน? อาบให้ดีล่ะ!”