บทที่ 54

พวกเรามาเยี่ยมเจ้าด้วยความหวังดี…

สมุนไพรที่เธอต้องการส่วนใหญ่ล้วนเป็นของหายากยิ่ง มักเติบโตอยู่ในสถานที่สุดแสนอันตราย สถานที่เหล่านั้น ล้วนมีพยัคฆ์ร้ายและปีศาจออกอาละวาด หากไม่มีพลังวิญญาณขั้นที่สี่ขึ้นไปอย่าได้คิดจะย่างกรายเข้าไปแม้แต่ครึ่งก้าว นี่จึงเป็นเหตุให้สมุนไพรเหล่านี้มีราคาแพงหูฉี่ เพียงชนิดเดียวก็เป็นเงินหลายหมื่นตำลึงแล้ว ดังนั้นภารกิจของเธอในตอนนี้ หนึ่งคือหาเงิน สองคือไปเก็บสมุนไพรบางส่วนด้วยตัวเอง พึ่งพาลำแข้งของตัวเอง เก็บมาได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น

ถึงแม้เธอจะใช้พลังวิญญาณไม่ได้ แต่เธอก็มีวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา ในช่วงเวลาวิกฤตก็สามารถวิ่งหนีได้รวดเร็วมาก

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง จึงตวัดข้อมือขึ้น กล่องแก้วผลึกใบนั้นถูกเธอเก็บกลับมาเรียบร้อยแล้ว เธอเอื้อมมือไปหยิบ หนังสือที่อยู่ข้างกายมาเล่มหนึ่งแล้วเอนกายพิงตรงนั้นพลางอ่านมัน

จากนั้นสักครู่ ด้านนอกก็มีเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อย มีนํ้าเสียงนุ่มนวลสายหนึ่งเอ่ยขึ้นมา “น้องหกอยู่ในห้องหรือเปล่า?”

เสียงที่ได้ยินนี้เป็นเสียงของกู้เทียนฉิง

สาวใช้ที่อยู่ด้านนอกได้รับคำสั่งจากกู้ซีจิ่วไว้นานแล้วว่า ถ้ามีคนมาเยี่ยมเยือนแล้วกู้ซีจิ่วไม่ตอบรับ ก็ห้ามให้อีกฝ่ายเข้ามาข้างในโดยเด็ดขาด

ดังนั้นเหล่าสาวใช้จึงขัดขวางกู้เทียนฉิงและกู้เทียนอีเอาไว้ กล่าวเพียงแต่ว่าเจ้านายของตนพักผ่อนอยู่ ไม่สะดวกจะพบแขก…

เดิมทีแล้วสองสาวสกุลกู้หอบเอาความสงสัยมาด้วย พอได้เห็นปฏิกิริยาของเหล่าสาวใช้ก็เคลือบแคลงยิ่งขึ้นไปอีก

พวกนางสองคนสรรหาเหตุผลสารพัดเพื่อจะเข้าไปข้างในให้ได้ แต่ก็ถูกเหล่าสาวใช้กีดกันไว้นี่ยิ่งทำให้พวกนางทวีความสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าสะสวยของกู้เทียนอีถมึงทึง “คุณหนูของพวกเจ้าไม่ได้อยู่ในห้องใช่ไหม?”

พลางฉวยโอกาสโถมตัวเข้าไป

วรยุทธ์ของทั้งสองคนนี้ล้วนไม่อ่อนด้อย กล่าวอีกแง่ก็คือสาวใช้เหล่านี้จะอย่างไรก็ยังเป็นข้ารับใช้ของตระกูลกู้ ย่อมไม่กล้าลงมือกับสองสาวสกุลกู้จริงๆ พวกนางจึงบุกเข้าไปได้ในชั่วพริบตา!

บานประตูห้องเมื่อถูกชนก็พลันเปิดออก สองสาวสกุลกู้บุกเข้ามาราวกับพายุ พอได้เห็นภายในห้องอย่างชัดเจน ก็ถึงกับบื้อใบ้ไป!

กู้ซีจิ่วที่อยู่ในชุดนอนกำลังนอนเอนหลังอยู่บนเตียง ปล่อยผมยาวสยายครึ่งศีรษะ ในมือถือหนังสือไว้หนึ่งเล่ม ท่าทีสบายๆ ไม่แยแสอะไร เหลือบมองคนทั้งสองที่ บุกเข้ามาพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยวาจาคมกริบประดุจมีด “ดึกดื่นคํ่าคืนแล้ว แต่ทั้งสองท่านกลับบุกรุกห้องนอนผู้อื่นหมายความว่าอย่างไร? จะมาปล้นหรือจะมาฆ่ากันล่ะ?”

กู้เทียนฉิงไม่คิดเลยว่านางจะอยู่ในห้องจริงๆ จึงเก้อกระดากอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยฝืนยิ้มแล้วพูดจาไกล่เกลี่ย “น้องหก พวกเราสองคนเป็นห่วงเจ้า กลัวว่าเจ้าจะถูกพวก บ่าวสุนัขเหล่านั้นรังแกหรือโดนพวกมันแอบทำร้ายจึงบุกเข้ามาดู น้องหก เจ้านี่ก็จริงๆ เลยนะ ทั้งที่เจ้าอยู่ในห้องตลอดแล้วเหตุใดจึงไม่ขานรับเล่า?”

กู้ซีจิ่ววางหนังสือในมือลง “หลายปีมานี้ข้าเคยชินกับความเงียบสงบไปเสียแล้ว จึงไม่อยากถูกใครรบกวน หรือว่าเพียงเท่านี้ก็ไม่ได้?”

กู้เทียนฉิงได้แต่สะอึกอยู่ตรงนั้นอีกครา กู้เทียนอีจึงพูดด้วยความโกรธ “พวกเรามาเยี่ยมเจ้าด้วยความหวังดี…”

“ขอบใจ แต่ข้าไม่ต้องการ” กู้ซีจิ่วเอ่ยด้วยนํ้าเสียงเย็นชา “เข้ามานี่ซิ!”

หัวหน้าสาวใช้คนหนึ่งที่อยู่ด้านอกรีบเดินเข้ามาแล้ว น้อมกายรอรับคำสั่ง

“เมื่อกี้ใครเป็นคนเฝ้าอยู่ข้างนอก? เรียกพวกนางเข้ามา!”

หัวหน้าสาวใช้จึงรีบออกไปเรียกสาวใช้สองนางนั้นที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูเข้ามา กู้ซีจิ่วลุกขึ้นนั่ง มองพวกนางที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น “พวกเจ้าเป็นสาวใช้ของใคร? ใครกันแน่ที่เป็นนายของพวกเจ้า?”

สาวใช้สองนางนั้นก้มศีรษะลงแล้วตอบ “พวกเราเป็นสาวใช้ของคุณหนูหก คุณหนูหกคือเจ้านายของพวกเรา”

นํ้าเสียงของกู้ซีจิ่วเย็นชา “ในเมื่อรู้ว่าช้าเป็นนายของพวกเจ้า แล้วเหตุใดจึงไม่สกัดคนนอกที่บุกเข้ามาไว้?”

สาวใช้สองนางนั้นหมอบราบไปกับพื้น เอ่ยขออภัยไม่หยุด “บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ”