บทที่ 53

เหอะๆ ไว้ชาติหน้าเถอะ!

เดิมทีแล้วองครักษ์นิลกาฬก็มักจะเดินกร่างวางอำนาจในเมืองหลวงอยู่แล้ว หากว่างงานก็จะก่อเรื่องขึ้นมา ยามนี้มีการเปิดทางให้เพียงนี้จึงกำเริบเสิบสานยิ่งขึ้นไปอีก ทั้งทุบประตูพังหน้าต่าง ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ภาย ในเมืองซิงเย่าก็ตกอยู่ในความโกลาหล เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

องค์ชายหรงฉู่คิดว่า เมื่ออยู่ภายใต้การค้นหาอย่างถี่ถ้วน จากคนของตนเช่นนี้ ต่อให้เป็นเพียงแมลงวันสักตัวก็หนีไม่รอด ต้องจับเจ้าสองคนนั้นกลับมาให้เขาลงโทษได้แน่ แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่าแม้จะเฝ้ารออยู่ทั้งคืน เขาก็ไม่ได้

รับในสิ่งที่เฝ้ารอ…

ยามนี้กู้ซีจิ่วที่เป็นหนึ่งใน ‘ผู้ร้าย’ กำลังเอนกายพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้านอยู่ในห้องนอนของตน

หลังจากที่เธอสั่งให้เด็กรับใช้นำกระเรียนกระดาษไปมอบให้แล้วก็ทราบดีว่าองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวย่อมต้องประมูล เจ้ากำไลหยั่งรู้ฟ้าดินเส้นนั้นได้แน่นอน เธอเลยไม่รั้งรออยู่ที่นั่นต่อไป และใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาหายตัวจากห้องรับรองนั้นโดยตรงเพื่อออกจากโรงประมูลนั้น

วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอก้าวหน้าขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก หายตัวหนึ่งครั้งก็มาได้ไกลถึงสองช่วงถนน จึงไม่จำเป็นต้องผ่านทางเข้าออกใดๆ ของโรงประมูล และไม่ทำให้ผู้ใดต้องตกใจ

หลังจากที่ออกมา เธอก็หันกลับไปมองโรงประมูลแห่งนั้นแวบหนึ่งแล้วแค่นหัวเราะเบาๆ

เธอทราบดีว่าคนขององค์ชายหรงฉู่ต้องดักซุ่มรออยู่ที่ทางเข้าออกทุกทางของโรงประมูลอย่างแน่นอน คิดจะทำให้เธอจนตรอก คิดจะจับตัวเธอ? เหอะๆ ไว้ชาติหน้าเถอะ!

เรื่องหลักๆ ทั้งหมดที่ควรจะจัดการเธอก็จัดการไปพอสมควรแล้ว จึงใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาติดต่อกันอีกหลายครั้งเพื่อกลับจวนแม่ทัพ ยามที่ปรากฏตัวอีกครั้งเธอก็อยู่ในห้องนอนของตัวเองแล้ว

บรรดาข้ารับใช้ล้วนยุ่งอยู่ด้านนอก ถ้าไม่มีคำสั่งจากเธอ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาในห้องนอน เลยไม่มีใครรู้ว่าเธอเคยออกไปข้างนอก

เธอถอดอุปกรณ์ที่ใช้ปลอมตัวออกกลับคืนสู่โฉมหน้าเดิม สั่งให้คนต้มนํ้าร้อนแล้วอาบนํ้าลอยกลีบดอกไม้อย่างสบายอกสบายใจ หลังจากเช็ดผมจนแห้งแล้วเธอก็ขึ้นเตียง

กู้ซีจิ่วหยิบกล่องแก้วผลึกใบนั้นที่อยู่ในแขนเสื้ออกมาแล้วค่อยๆ ลูบคลำมัน หญ้าวิเศษ 3,000 ปีนอนนิ่งอยู่ภายในกล่อง เปล่งแสงสีแดงจางๆ

เธอตรวจสอบและเทียบดูอย่างละเอียดแล้ว มีลักษณะแตกต่างกันเพียงนิดเดียวอย่างที่กู่ซีซีคนนั้นกล่าวไว้จริงๆ นี่เป็นของจริง

ที่จริงแล้วยามที่ได้ของสิ่งนี้มา เธอยังแคลงใจอยู่บ้างว่า คุณชายน้อยผู้นั้นจงใจเล่นเล่ห์คิดว่าสมุนไพรต้นนี้อาจมีอายุเพียงสิบปีหรือร้อยปีเท่านั้น คงจะถูกคุณชายน้อยผู้นั้นตบตาเข้าเสียแล้ว

ตอนนี้เธอมองสมุนไพรต้นนี้จนทั่วแล้วก็ไม่เห็นจะมีร่องรอยการปลอมแปลง

ไม่คิดเลยว่าคุณชายน้อยคนนั้นจะขายสมุนไพรลํ้าค่าเช่นนี้ให้เธอจริงๆ แทบไม่ต่างจากการให้ฟรีเลยด้วยซํ้า คุณชายน้อยคนนั้นที่แท้แล้วมีเจตนาอะไร? มีจุด ประสงค์ใดกันแน่?

กู้ซีจิ่วเองก็คิดไม่ถึงว่าการเข้าไปเดินเล่นในโรงประมูลจะทำให้เก็บได้ของดีราคาถูก แถมของสิ่งนี้ยังเป็นสิ่งที่เธอต้องการอย่างยิ่งด้วย

เธอใช้ปลายนิ้วสัมผัสสมุนไพรต้นนั้นเบาๆสมุนไพรต้นนี้มีนิสัยขี้อายอยู่บ้าง แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อย ใบทั้งสองใบตรงปลายยอดก็หุบเข้ามา ห่อหุ้มปลายนิ้วของเธอไว้ตรงกลาง ใบอื่นๆ ก็ส่ายไหวไปมา ราวกับกำลังเต้นระบำอยู่ ดูท่าคงมีจิตวิญญาณอยู่เล็กน้อย

สมบ้ติลํ้าค่าเช่นนี้ต้องรีบกินลงท้องไปเท่านั้นถึงจะปลอดภัย แต่หากจะรักษาร่างกายที่ไร้ค่าของเธอ แค่ตัวยานี้อย่างเดียวไม่พอ ยังต้องใช้ตัวยาอีกหลายขนานมาผสมกันถึงจะดึงประสิทธิ์ภาพที่แท้จริงออกมาได้ ดังนั้น เธอจะยังไม่กินสมุนไพรนี้ในตอนนี้

บางทีเธอควรจะจัดให้เรื่องสมุนไพรต่างๆ เป็นเรื่องสำคัญที่สุด…