บทที่ 565 ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หนุนหลังนาง 7

แถมพวกเขาเองก็ ได้รับบาดเจ็บจากภาพมายา เพียงแต่เป็นการบาดเจ็บภายใน เด็กหนุ่มเหล่านี้แต่ละคนล้วนหยิ่งทะนงอย่างยิ่ง ไม่ยอมเผยออกมา

กล่าวโดยรวมคือ พวกเขาเสียเปรียบครั้งใหญ่ ซ้ำยังต้องกล้ำกลืนไว้

ตัวเลือกสองข้อนี้ของกู้ซีจิ่วขอเพียงมิใช่คนปัญญาอ่อนย่อมทราบว่าควรเลือกอะไร ดังนั้นถึงแม้เด็กหนุ่มกลุ่มนี้จะไม่ยินยอมพร้อมใจ แถมยังฝืนกล่าววางท่าอยู่สองสามประโยคแล้วค่อยจากไป

ริมทะเลสาบกลับสู่ความเงียบสงบเช่นเดิม

กู้ซีจิ่วหยิบยาสมานแผลออกมาให้เจ้าหอยยักษ์กับเชียนหลิงอวี่แบ่งกันใช้

ยาสมานแผลนี้ เป็นสิ่งที่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มอบให้เธอ สรรพคุณย่อมดีเลิศ ผนวกกับร่างกายของทั้งสองยอดเยี่ยมเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้พอผ่านไปครึ่งชั่วยาม พวกเขาก็ลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นได้แล้ว

เจ้าหอยยักษ์ออกไปล่าสัตว์อีกครั้ง ริมฝั่งเหลือเพียงกู้ซีจิ่วและเชียนหลิงอวี่

คงจะรู้สึกว่าความขี้ขลาดตาขาวของตนอยู่ในสายตากู้ซีจิ่วแล้ว ดังนั้นเชียนหลิงอวี่จึงเซื่องซึมยิ่งนักอยู่ตลอด นั่งอยู่ตรงนั้นแทบไม่พูดไม่จาเลย

เด็กหนุ่มที่เคยหยิ่งผยองฮึกเหิมอยู่เบื้องหน้าเธอราวกับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

กู้ซีจิ่วก็ไม่สนใจเขา จัดการเก็บกิ่งไม้แห้งด้วยตัวเอง

เชียนหลิงอวี่เซี่องซึมอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็รู้สึกละอาย ลุกขึ้นมาช่วยเก็บฟืน ยามที่ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน “กู้ซีจิ่ว เจ้ายอดเยี่ยมจริงๆ!”

อาศัยเพียงวาจาก็สามารถตอบโต้จนคนเหล่านั้นจากไปโดยไม่ต้องสู้ได้

กู้ซีจิ่วไม่ได้มองเขา เพียงตอบไปโดยไม่หยุดคิดประโยคหนึ่ง “เจ้าก็สามารถทำเรื่องยอดเยี่ยมยิ่งกว่าได้”

เชียนหลิงอวี่ก้มหน้าลง “ข้า…ข้ายอดเยี่ยมขึ้นไม่ได้หรอก…พวกเขาดูแคลนข้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว…แถมวรยุทธ์ของข้าก็สู้พวกเขาไม่ได้จริงๆ เป็นที่โหล่ของชั้นเรียนเมฆาคล้อย…”

ดังนั้นตอนแรกเขาถึงวางท่าจองหองไปหาเรื่องกู้ซีจิ่ว ต้องการแสวงหาความมีตัวตน ผลคือกลายเป็นสหายกับกู้ซีจิ่ว…

“ดังนั้นเจ้าจึงยอมรับชะตากรรม?” กู้ซีจิ่วถามเขากลับ

เชียนหลิงอวี่เงียบงัน เขาหลุบตาลงไม่พูดอะไร

อันที่จริงกู้ซีจิ่วเข้าใจสภาพของเชียนหลิงอวี่จากปากขององค์ชายหรงเช่อแล้ว เป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะมาตั้งแต่เล็ก ด้วยเหตุนี้จึงถูกส่งมาที่สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์แห่งนี้ ด้วยคุณสมบัติในยามนั้นของเขา เข้าชั้นเรียนเมฆาม่วงได้ไม่มีปัญหา แล้วเหตุใดถึงได้เข้าชั้นเรียนเมฆาคล้อย? ซ้ำยังกลายเป็นที่โหล่ด้วย…

กู้ซีจิ่วมองดูเขา เจ้าเด็กน้อยหลุบตาลง หดกายลีบดั่งไก่หนุ่มตัวน้อยที่พ่ายแพ้การต่อสู้ เธอนวดคลึงหว่างคิ้ว นี่คือเด็กมีปัญหาคนหนึ่ง…

แต่ก็เป็นเด็กน้อยจิตใจดีคนหนึ่งเช่นกัน ถึงแม้ยามอยู่ต่อหน้าเธอจะหยิ่งผยองไม่เข้าท่าอยู่บ่อยๆ แต่ก็หวังดีต่อเธอจริง ๆ

เธอตกที่นั่งลำบากครานี้ได้ยินว่าเขาเป็นเดือดเป็นร้อนอยู่ด้านนอก สอบถามไปทั่ว ซ้ำยังบุกเข้าไปในห้องของอาจารย์ ใหญ่กู่ คิดจะล้างมลทินให้เธอ เพียงแต่วาจาของคนต่ำต้อยย่อมด้อยค่า จึงถูกอาจารย์ใหญ่กู่ตะเพิดออกมาทันที ทำให้เขากลายเป็นที่น่าขบขันของสหายร่วมชั้น…

อันที่จริงไม่จำเป็นต้องพยายามสอบถามเอาเป็นเอาตาย กู้ซีจิ่วก็ทราบว่ายามปกติเชียนหลิงอวี่มีภาพลักษณ์อย่างไรในชั้นเรียน

น่ารำคาญ เอาแต่ใจ ตัวปัญหา ไม่ชอบร่าเรียน…ภาพลักษณ์ของนักเรียนห่วยในตำนานเขาล้วนครอบครองเอาไว้หมด

แล้วสาเหตุอะไรที่ทำให้ เด็กที่เดิมทีโดดเด่นล้ำเลิศกลายเป็นเช่นนี้เล่า?

เนื่องจากกู้ซีจิ่วเป็นนักฆ่า ย่อมเชี่ยวชาญการทำสงครามด้านจิตวิทยา ดังนั้นเธอจึงเพียงพูดจากระทบกระแทก ซ้ำยังแฝงด้วย

ความจริงใจเอาไว้หลายประโยค ในที่สุดก็ทำให้ เชียนหลิงอวี่เปิดใจเล่าทั้งหมดออกมา

อันที่จริงเรื่องราวของหลิงเชียนอวี่ค่อนข้างประหลาด ตอนที่เพิ่งมาถึงเขามีคุณสมบัติยอดเยี่ยมที่สุดในเหล่าศิษย์ใหม่ และได้เข้าชั้นเรียนเมฆาม่วง เป็นศิษย์ที่ถูกจับตามองที่สุด และได้รับความสำคัญจากกู่ฉานโม่ยิ่งนัก

เชียนหลิงอวี่เป็นทายาทสายตรงคนหนึ่งของตระกูลเชียน ส่วนเชียนเฟิงเทียนเป็นญาติห่างๆ ของตระกูเชียน เป็นญาติผู้พี่ที่ห่าง

จนไม่รู้จะห่างอย่างไรของเชียนหลิงอวี่