บทที่ 597 ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ถูกรังเกียจ 5
เธอรีบชักขาขึ้นมาทันที แต่เธอยังสวมรองเท้าหุ้มข้ออยู่ สองเท้าของกู้ซีจิ่วประทับรอยเท้าทั้งสองไว้บนฟูกสีม่วงอ่อน…
ซวยแล้ว!
เมื่อกู้ซีจิ่วร้อนรน ไม่สนอะไรทั้งสิ้นใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาทันที
เธอร้อนรนเกินไป ไม่ได้สังเกตว่าพู่ระย้าของม่านเตียงยังพันเท้าเธออยู่ ผลคือเธอร่างและม่านมุ้งทั้งหมดเคลื่อนย้ายออกมานอก
ห้องโถงด้วย…
ม่านพันอยู่บนร่างกู้ซีจิ่ว สีหน้าเธอทะมึนยิ่งนัก เธอตะเกียกตะกายโผล่หัวออกมาจากม่านเตียงอย่างยากลำบาก จากนั้นก็สบเข้ากับสายตาตกตะลึงสี่คู่!
เทวทูตทั้งสี่ ส่างซั่นเฉิงเอ้อ ล้อมวงคุยกันอยู่ที่โต๊ะหินตัวหนึ่ง ผลคือกู้ซีจิ่วเสมือนร่วงลงมาจากฟ้า ปรากฏตัวบนโต๊ะกลางวงของพวกเขา
เมื่อเห็นกู้ซีจิ่วโผล่หัวออกมา สายตาทั้งสี่คู่ก็เบิกถลนจนกลมยิ่งกว่าไข่ไก่
แม่นางน้อยห่อม่านเตียงในห้องของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หนีออกมา…
หรือว่า…ในที่สุดท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก็อดใจไว้ไม่อยู่แล้ว?
เลยทำให้แม่นางน้อยบ้านผู้อื่นตกใจ?
กู้ซีจิ่วนั่งอยู่บนโต๊ะหินดั่งจานอาหาร รู้สึกว่าความอับอายทั้งชีวิตรวมกันยังไม่ขายหน้ามากเท่าวันนี้เลย!
ทำให้เธออยากมุดดินหนีทันที
ภายใต้สายตาสี่คู่ที่จ้องเหมือนจะเขมือบ เธอยิ้มแห้งๆ แล้ว พูดว่า “พวกท่าน…พวกท่านก็กลับมาแล้วสินะ”
ทูตส่างซั่น เป็นผู้ที่ฉลาดหลักแหลมมีน้ำใจที่สุด และเป็นผู้ที่คิดมากที่สุด
แม่นางกู้กล่าวเช่นนี้ดูเหมือนจะรังเกียจที่พวกเขาเป็นก้างขวางคอสินะ?
เขารีบถอยหลัง ไปทันทีพลางเอ่ยออกมา “แหะๆ กลับ มาแล้ว โอ๊ะ พวกเรายังมีธุระอยู่ ต้องกลับเรือนหน้าก่อนแล้ว!”
แล้วลากอีกสามคนที่ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนองออกไป “ไปกันเถอะ!”
ทั้งสี่จากไปว่องไวยิ่ง พริบตาเดียวก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว
กู้ซีจิ่วนั่งอยู่ตรงนั้นรู้สึกสิ้นเรี่ยวแรงอยากร้องไห้ทว่าไร้ซึ่งน้ำตา
วันนี้ตนถูกภูตผีสิงร่างหรืออย่างไร?
ทำพลาดติดกันๆ มากมายถึงเพียงนี้!
เธอ…เป็นคนที่ภูเขาไท่ซานถล่มต่อหน้าก็หน้าไม่เปลี่ยนสีชัดๆ นะ…
“นี่เจ้า…ห่อม่านเตียงของเปิ่นจุนออกมาอาบแสงจันทร์หรือ?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ปรากฏตัวขึ้นตรงปากประตู เอนกายพิงประตูอย่างเกียจคร้านแล้วมองดูเธอ
โอ้พระเจ้า ส่งสายฟ้ามาฟาดเธอที!
กู้ซีจิ่วลอบสูดหายใจเข้าไปลึกๆ สูดเข้าไปอีก ในที่สุดจิตใจก็มั่นคง แกะม่านเตียงออกจากร่างตน กระโดดลงพื้นอีกครั้ง ยอมรับ อย่างสงบนิ่ง “ขออภัยเจ้าค่ะ ทำม่านเตียงของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เสียหาย ซีจิ่ว…ซีจิ่วจะชดใช้…”
“ม่านนี้ทอมาจากเส้นไหมน้ำแข็งแดนเหมันต์ผสมกับเส้นไหมนางเงือก หนึ่งชุ่น(นิ้ว) หมื่นหินวิญญาณ เจ้าจะชดใช้อย่างไร?”
กู้ซีจิ่วเงียบงัน ม่านเตียงนี้คลุมเตียงใหญ่ที่กว้างสองเมตรยาวสองเมตร เป็นกี่ชุ่นกันนะ?
กู้ซีจิ่วคำนวณอย่างรวดเร็ว พบว่านี่เป็นราคาสูงเทียมฟ้า…
หินวิญญาณที่เธอหาได้ในคืนนี้ซื้อได้เพียงมุมเล็กๆ ของม่านเตียงนี้…
เธอสูดหายใจ ตรวจดูม่านเตียงผืนนั้นเล็กน้อย บนนั้นมีรอยฉีกยาวหนึ่งฉืออยู่รอยหนึ่ง เพียงแต่ส่วนที่เหลือยังปกติดี
“ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เจ้าคะ รูบนม่านเตียงผืนนี้สามารถเย็บซ่อมได้” กู้ซีจิ่วต่อรองกับเขาอย่างกล้าหาญแน่วแน่
“สามารถเย็บจนดูสมบูรณ์ไร้ตำหนิได้หรือ?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ถาม
จะเป็นไปได้ยังไง?!
ม่านเตียงผืนนี้ทำจากวัสดุที่ละเอียดอ่อนยิ่งนัก ไม่ว่าช่างเย็บปักจะประณีตบรรจงปานใดก็ไม่มีทางเย็บซ่อมแซมมัน
ให้ดูสมบูรณ์ไร้ตำหนิได้…
กู้ซีจิ่วมองรูขาดขนาดใหญ่รูนั้นรู้สึกได้ว่าเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ
“ซีจิ่วทำไม่ไดเจ้าค่ะ” เธอหลับตาลง โพล่งออกไปตรงๆ “เพียงแต่มีอีกวิธีที่ซีจิ่วจะชดใช้ให้ได้”
“วิธีใด?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์พินิจเธอจากหัวจรดเท่าอยู่หลายรอบ
“ชดใช้ด้วยร่างกายหรือ?”
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน
ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เอ่ยเนิบๆ ว่า “แค่ร่างเล็กๆ ของเจ้า ถึงชดใช้ด้วยร่างกายเปิ่นจุนก็ยังขาดทุนอยู่ดี…”
กู้ซีจิ่วกำมือแน่น! ร่างเล็กๆ ของเธอมันทำไม?
ตอนนี้ส่วนโค้ง ส่วนเว้าก็ได้สัดส่วนแล้ว!
เดี๋ยวก่อน เธอไม่ควรจะคิดเรื่องนี้ในเวลานี้