บทที่ 668 ความจริงในปีนั้น 2
ส่วนวิญญาณของของ ‘มนุษย์โคลนนิ่ง’ คนนั้นก็จะไปอยู่ในร่างของ ‘กู้ซีจิ่ว’
และความต้องการของสามีภรรยาสกุลเย่ก็คือ หลังจากเปลี่ยนถ่ายหัวใจแล้วกู้ซีจิ่วต้องไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป ดังนั้นกู้ซีจิ่วที่เป็นนักฆ่าจะตายจากไปอย่างสมบูรณ์ วิญญาณของมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นก็ฟื้้นคืนชีพไม่ได้อีก…
แผนการนี้สมบูรณ์แบบมาก ใครจะรู้ว่าร่างกายของกู้ซีจิ่วมีความพิเศษ ต่อต้านยาสลบได้ ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงเวลา การแทงเขาไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่เธอกลับแทงทะลุหัวใจตัวเองทำให้แผนการทั้งหมดของหลงซีพังทลาย…
ทุกสิ่งอย่างคลี่คลายกระจ่างชัด ภายในห้องเงียบมาก เงียบจนได้เพียงยินเสียงเคี้ยวของเจ้าหอยยักษ์ เรื่องนี้พิสดารและซับซ้อนเกินไป สมองกู้ซีจิ่วสับสนวุ่นวายไปชั่วขณะ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร หากเรื่องนี้เป็นความจริง นับว่าหลงซีในตอนนั้นไม่น่าจะติดค้างอะไรเธอจริงๆ เป็นเพียงชะตา ลิขิตเท่านั้น
หากว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาเตรียมไว้หลอกลวงเธอ…เช่นนั้นจุดประสงค์ของเขาคืออะไร?
สายตาเธอจับจ้องหยกประดับสีแดงรูปใบเฟิงที่ห้อยอยู่ตรงบั้นเอวเขา “พู่หยกอันนี้ของคุณคือ?”
หยกประดับชิ้นนั้นไม่ใหญ่ ขนาดเท่าเหรียญกษาปณ์อันหนึ่ง แต่คุณภาพยอดเยี่ยมโดยแท้ ส่องประกายอยู่ภายใต้แสงไข่มุก
“ความจริงแล้วหยกประดับชิ้นนี้เป็นของเธอ” หลงซือเย่เอ่ยขึ้น
“หือ?” คิ้วกู้ซีจิ่วเลิกขึ้นสูง
“เคยอ่านความฝันในหอแดงใช่ไหม? เจียเป่าอวี้คาบหยกมาเกิด ส่วนเธอถือหยกมาเกิด เธอเกิดมาก็กุมหยกชิ้นนี้ไว้ในมือแล้ว
ดังนั้นสามีภรรยาสกุลเย่ถึงตั้งชื่อ ให้เธอว่าเย่หงเฟิง เมื่อหยกประดับชิ้นนี้ห้อยอยู่บนคอเธอตลอด แต่ตอนที่ฉันสลับตัวเธอกับร่างโคลนนิ่ง ได้เอาหยกประดับชิ้นนี้ไปห้อยคอหล่อนแทน หล่อนเลยถูกอุ้มกลับไปในฐานะเย่หงเฟิง หล่อนสวมหยกประดับชิ้นนี้ไว้ตลอด จนกระทั่งวันผ่าตัดถึงได้ถอดออกฝากไว้ที่ฉัน นึกไม่ถึงเลยว่าเมื่อวิญญาณฉันทะลุมิติมา สิ่งนี้จะติดมาด้วย ตอนที่ฉันถือกำเนิดบนโลกนี้ก็ถือมันไว้ในมือแล้ว ฉันมีความทรงจำของหลงซี ดังนั้นจึงเก็บรักษาหยกประดับชิ้นนี้ไว้อย่างดีมาตลอด ฉันคิดว่าในเมื่อหยกประดับชิ้นนี้ถูกฉันพามาที่โลกนี้ได้ คงเป็นชะตาที่ฟ้าลิขิต ไม่แน่เธออาจจะทะลุมิติมาด้วยเหมือนกัน ดังนั้นพอฉันมีอิสระ ก็เริ่มออกตามหาร่องรอยของเธอบนโลกนี้ ค้นหาอยู่ตลอดเป็นเวลาหนึ่งร้อยปี…”
ทุกอย่างที่เขาพูดฟังดูน่าเชื่อถือมาก กู้ซีจิ่วเม้มริมฝีปากนิดๆ ไม่รู้ว่าเชื่อหรือไม่ เธอก้มหน้าจิบนํ้าอึกหนึ่ง ในเมื่อเขาเหมือนจะเล่าทุกสิ่งออกมาอย่างซื่อตรงเปิดเผย เช่นนั้นเธอก็น่าจะลองถามคำถามอีกหลายข้อที่ยังค้างคาอยู่ในใจได้
“คุณตายได้ยังไง? ใช่ตอนที่ฉันฆ่าคุณหรือเปล่า?”
หลงซือเย่ส่ายหน้า “หัวใจของฉันอยู่ด้านขวา มีดนั้นของเธอแทงไม่โดนหัวใจฉัน ต่อมามองเธอตายไปฉัน…ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เลยฆ่าตัว ตายทันที”
ตอนนั้นหัวใจของเขาอยู่ด้านขวาจริงๆ น่ะหรือ?!
บางทีอาจเป็นเพราะมองความคลางแคลงในแววตากู้ซีจิ่วออก หลงซือเย่จึงดึงมือเธอมาทาบตรงอกขวาของตนทันที “เธอลองพิสูจน์ด้วยตัวเองได้”
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก หัวใจดวงหนึ่งเต้นอย่างหนักแน่นอยู่ภายใต้ฝ่ามือจริงๆ
แต่การที่ชาตินี้หัวใจเขาอยู่ทางขวา ไม่แปลว่าชาติก่อนหัวใจเขาก็อยู่ทางขวาด้วยนี่?
ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงเก็บข้อสงสัยนี้ไว้ก่อนชั่วคราว
“ในเมื่อคุณฆ่าตัวตาย งั้นเวลาตายของคุณก็น่าจะไล่เลี่ยกับฉันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมระยะเวลาตอนที่พวกเราข้ามมายังโลกนี้ถึงห่างกันมากขนาดนี้ล่ะ? คุณมาถึงโลกนี้เมื่อร้อยกว่าปีก่อน แต่ฉันเพิ่งมาถึงได้ปีเดียวเท่านั้น…”
“เด็กโง่ ตายพร้อมกัน ไม่จำเป็นต้องเกิดพร้อมกันสักหน่อย ก็เหมือนพวกนิยายทะลุมิติในยุคปัจจุบันนั่นแหละ ต่อให้เป็นพี่น้องที่ทะลุมิติมาพร้อมกันก็ยังไม่แน่ว่าจะทะลุไปยุคสมัยเดียวกัน”