บทที่ 533

ความโปรดปรานของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ 3

ยกตัวอย่างเช่นภารกิจเช่นใดที่ทำให้เธอล้มเหลวได้? เธอเป็นนักฆ่าตั้งแต่เมื่อไหร่? ชำนาญอะไรที่สุด? เคยมีสหายที่ไว้วางใจหรือไม่? เรียนวิชาแพทย์จากใคร? ผู้ใดสอนวิชายุทธ์ให้?

กู้ซีจิ่วรู้สึกปวดหัว แต่จะไม่ตอบก็ไม่ได้

เป็นเพราะคำถามเหล่านี้ เงาร่างหลงซีจึงผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง นี่คือหนามที่ฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งหัวใจเธอ เธอไม่อยากไปแตะต้อง จะได้ไม่ต้องปวดร้าว…

ขณะที่คิดจะปั้นแต่งถ้อยคำอื่นขึ้นมาตบตาอีกครั้ง ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก็เอ่ยออกมา “กู้ซีจิ่ว ไม่ว่าในอดีตเจ้าจะเคยประสบสิ่งใดมา ต่อให้เจ้าเป็นมารสาวที่ฆ่าคนวางเพลิง ขอเพียงเจ้าพูดความจริงเปิ่นจุนล้วนไม่เอาความเจ้า แต่หากเจ้าคิดจะโป้ปดปั้นแต่งเหตุผลเหลวไหลอะไรขึ้นมา เปิ่นจุนจะคิดบัญชีทบต้นทบดอกในคราวเดียวกัน ทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้!”

กู้ซีจิ่วตะลึง

เอาเถิด ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มิใช่คนที่จะหลอกลวงได้ง่ายๆ เผยช่องโหว่เพียงเล็กน้อยก็ถูกเขาจับได้ เช่นนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังเขาแล้ว

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาโดยเว้นเรื่องร่างโคลนนิ่งเอาไว้…

เธอพูดถึงค่ายฝึกนักฆ่าแห่งนั้น พูดถึงหลงซี พูดถึงกลุ่มอำนาจนั้น พูดถึงเย่หงเฟิงด้วยนิดหน่อย…

ส่วนประเด็นที่ว่าเธอตายได้อย่างไร เธอปรับเปลี่ยนเล็กน้อย บอกเพียงคู่หมั้นของหลงซีป่วย ต้องใช้หัวใจของเธอเปลี่ยนถ่าย ดังนั้น หลงซีจึงวางยาสลบเธอ…

เมื่อท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ฟังอยู่เงียบๆ จนจบ แล้วถามออกมาประโยคหนึ่ง “เย่หงเฟิงเป็นอะไรกับเจ้า?”

“หือ?” กู้ซีจิ่วใจเต้นรัวแวบหนึ่ง

“เหตุใดนางถึงใช้หัวใจของเจ้าได้? เท่าที่เปิ่นจุนรู้ นอกเสียจากว่าเป็นฝาแฝดแบบพิเศษถึงจะสามารถเปลี่ยนหัวใจให้กันได้”

กู้ซีจิ่วยิ้มขื่น เธอกับเย่หงเฟิงมิใช่ว่าเป็นยิ่งกว่าฝาแฝดหรอกหรือ?

เพียงแต่ ถึงความสามารถของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์จะลํ้าเลิศเพียงใด ก็ไม่แน่ว่าจะเข้าใจเรื่องการมีอยู่ของร่างโคลนนิ่ง เรื่องนี้อธิบายลำบากมาก

ด้วยเหตุนี้เธอจึงผงกศีรษะนิดๆ “นับว่า…เป็นฝาแฝดพิเศษกระมัง”

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เพ่งพิศเธอแวบหนึ่ง “ร่างในอดีตของเจ้าคล้ายคลึงกับร่างในปัจจุบันของเจ้ามากหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “คล้ายกันบางส่วน ข้ายังมีความแตกต่างกันมากนัก”

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ไม่เอ่ยอะไรแล้ว

หยกนภาบ่นอุบอิบอย่างอดไม่ได้ ‘เจ้านาย ท่านเล่าความจริงแก่เขาจนหมด ถ้าภายภาคหน้าเขาอาศัยเรื่องนี้มามุ่งร้ายกับท่านจะทำยังไง?’ เป็นครั้งแรกที่มันเห็นเจ้านายตนพูดคุยกับผู้อื่นตรงๆ ไม่หมกเม็ดเช่นนี้…

กู้ซีจิ่วตอบมัน “ด้วยความสามารถของเขาถ้าต้องการมุ่งร้ายต่อข้า จำเป็นต้องหาเหตุผลใดด้วยหรือ?” เขาสามารถขยี้เธอให้ตายได้ในเสี้ยวนาที…

อีกอย่างกู้ซีจิ่วมีสัมผัสที่หก รับรู้ได้ว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ไม่ได้คิดร้ายต่อเธอ เขาถึงขั้นโปรดปรานเอ็นดูเธอด้วยซ้ำ น่าไว้วางใจ

บนตัวเธอมีความลับมากมายเกินไป สิ่งที่แบกไว้มีมากเหลือเกิน บางครั้งก็รู้สึกทนไม่ไหวอยากหาใครสักคนมาระบาย ยามนี้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มอบความรู้สึกมั่นคงยิ่งนักให้เธอ แถมยังต้อนให้เธอเล่าถึงที่มาของตนอย่างหมดท่าได้ เช่นนั้นก็เลยตามเลยเถิด ต่อไปคุยเรื่องพวกนี้กับเขาจะได้ไม่รู้สึกกดดันในจิตใจ

“จุดจบของหลงซีเป็นอย่างไร?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ด้วยนิสัยของเจ้าดูเหมือนจะไม่ใช่ผู้ที่งอมืองอเท้ารอความตายนะ”

“ข้าอาศัยจังหวะที่เขาเผลอแทงเข้าที่อกซ้ายของเขา น่าจะ…ไม่รอดเหมือนกัน” ยามนั้นหลังจากกู้ซีจิ่วแทงหลงซีก็หมดสติไป ดังนั้นจึงไม่ได้เห็นหลงซีตายกับตา

อกซ้าย?

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มุ่นคิ้วเล็กน้อย เท่าที่เขารู้หัวใจของหลงซือเย่อยู่ด้านขวา…

“เจ้ารักเขามากหรือ?”

กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง

รักหรือ? เธอไม่รู้ เพียงแต่ยามนั้นเธออยากจะอยู่กับเขาไปจนแก่เฒ่าจริงๆ…

อยู่กับหลงซี ผ่านคืนวันอันผาสุกไปด้วยกัน เป็นความรู้สึกอบอุ่นที่ยั่งยืน

เส้นทางชีวิตของเธอมืดมนเหลือเกิน ดังนั้นเธอจึงอาวรณ์ความอบอุ่นเช่นนั้น พอมีก็ยิ่งไม่อยากสูญเสียไป