บทที่ 534

ความโปรดปรานของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ 4

แต่นั้นก็เป็นความปรารถนาของเธอฝ่ายเดียว สุดท้ายก็เป็นเพียงละครที่แสดงนำโดยหลงซีเท่านั้น

จะว่าไปแล้วก็แปลก เมื่อก่อนยามนึกถึงการหักหลังนี้ขึ้นมา หัวใจเธอดั่งถูกไฟลน ความเจ็บปวดดั่งแค้นสุมแน่นเต็มทรวง นึกถึงเพียงนิดก็หงุดหงิดร้อนรนยิ่งนัก เสมือนมีหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจเธอ แตะถูกเพียงนิดก็ทิ่มตำหัวใจแล้ว

แต่ตอนนี้พอเอ่ยถึงการหักหลังนี้ออกมา ถึงในใจยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ความเจ็บปวดนั้นเหมือนตอนที่บ่งหนามออกไปและใกล้จะหายดีแล้ว ไม่ถือว่าสาหัสจนเกินไป บางทีเวลาอาจเป็นยาสมาน แผลที่ดีที่สุด ใช้เวลาเนิ่นนานในที่สุดก็เจือจางลงได้

กู้ซีจิ่วเงียบงันไม่ตอบคำถามอยู่เนิ่นนาน เห็นได้ชัดว่าใจลอย แววตาท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ซับซ้อนเล็กน้อย ส่วนลึกในดวงตาแฝงความเฉียบคมไว้

“คำถามข้อนี้ตอบยากนักหรือ?”

ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ได้สติ เธอยิ้มแบบสบายๆ “รักแล้วอย่างไร ไม่รักแล้วอย่างไร? ล้วนเป็นอดีตไปแล้ว ข้ากับเขาไม่มีความเป็นไปได้อีกต่อไปแล้ว ใช่แล้ว ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เจ้าคะ ดูเหมือนพวกเราจะคุยเรื่องคนร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังเรื่องครั้งนี้อยู่ ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คิดเห็นประการใดกับข้อวิเคราะห์เหล่านั้นของซีจิ่วเจ้าคะ?” เบี่ยงหัวข้อสนทนาได้อย่างผ่อนคลาย

“การวิเคราะห์สมเหตุสมผลยิ่ง” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ลุกขึ้นมา “กู้ซีจิ่ว เจ้าก็ไม่โง่นี่ ไปกันเถอะ” ก้าวนำไปก่อน

นี่มันคำตอบอะไรกัน?

กู้ซีจิ่วรู้สึกอึมครึม ทำได้เพียงตามหลังเขาไป

……………………

กู้ซีจิ่วทราบว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์สั่งลูกน้องสร้างเรือนหลังใหม่ให้ตน เนื่องจากท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หิ้วเธอออกไปเดินเล่นด้วยอย่างรีบเร่งนัก เธอเลยไม่ได้เห็นแบบแปลนนั้น แต่ในความคิดของเธอ เรือนใหม่น่าจะเป็นเรือนอิฐเขียวหลังคากระเบื้อง หากว่าละเอียดหน่อยก็อาจมีรั้วรอบขอบชิด

แต่พอมองเห็นสิ่งปลูกสร้างที่ก่อสร้างขึ้นมาจากที่ไกลๆ ถึงได้ทราบว่า ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์สร้างอุทยานต้ากวน[1 ]ให้เธอ…

เป็นลานที่โอบล้อมกันสามชั้น ในแต่ละลานล้วนมีตำหนักอยู่หนึ่งหลัง ถึงแม้ลักษณะของตำหนักแต่ละหลังจะแตกต่างกัน แต่พอมองรวมๆ แล้วกลมกลืนกันยิ่งนัก

ห้องโถง เฉลียงทางเดิน สวนดอกไม้ มีแม้กระทั่งลานฝึกยุทธ์

ลำธารน้อยสายนั้นก็ถูกชักเข้ามาในสวนหลังบ้านด้วย ภายในสวนหลังบ้านมีบุปผานานาพันธุ์งามสะพรั่ง เหนือลำธารมีสะพานหินโค้ง มีมัจฉาแหวกว่ายอยู่ใต้สะพาน

กู้ซีจิ่วและท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่บนเนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง ทอดมองลานที่โอบซ้อนกันอยู่เบื้องล่าง แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ช่างสมกับที่เป็นเทพโดยแท้! ลูกน้องของเขาก็คือเทพเซียนเช่นกัน คฤหาสน์หลังนี้ต้องเสกออกมาอย่างแน่นอน มิเช่นนั้นจะสามารถสร้างคฤหาสน์เช่นนี้ออกมาได้ภายในหนึ่งชั่วยามได้อย่างไร?

หน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หลังนั้น ยังมีอีกหลายคนยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นใบหน้าของหลายคนนั้นชัดๆ แววตากู้ซีจิ่วก็แข็งกระด้างทันที!

หลงซือเย่! หลงซือเย่ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย!

ซ้ำยังมีองค์ชายหรงเช่ออีก เขากลับมาอีกจริงๆ

แน่นอน กู่ฉานโม่รวมถึงเหล่าผู้นำของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ก็อยู่ตรงนั้นด้วย

ประตูคฤหาสน์ปิดอยู่ คนเหล่านั้นล้วนยืนอยู่ด้านนอก ไม่ทราบว่ากำลังคุยอะไรกัน ดูเหมือนจะสนทนากันอย่างชื่นมื่น

เดิมทีกู้ซีจิ่วกำลังคิดจะลงเนินไปกับท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ทว่าพอเห็นโฉมหน้าคนเหล่านั้นชัดๆ ฝีเท้าเธอก็ชะงักเล็กน้อย

“เจ้ากลัวหลงซือเย่หรือ?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ข้างกายเธอเอ่ยขึ้น

เธอจะกลัวเขาทำไม? เธอไม่ได้ติดค้างเขาสักหน่อย!

กู้ซีจิ่วหยักยิ้ม “เหตุใดต้องกลัวเขาล่ะเจ้าคะ? ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คิดมากไปแล้ว”

“ดีมาก เช่นนั้นพวกเราลงไปกัน” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ดึงเธอเหินลอยขึ้น…

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ต้องใช้วิชาเคลื่อนย้ายอันใดสักอย่างแน่นอน เนื่องจากสายตาเธอพร่าเลือนไปเพียงแวบเดียวเท่านั้น เมื่อเพ่งมองอีกครั้งตัวคนก็มายืนอยู่หน้าคฤหาสน์นั้นแล้ว

ทุกคนล้วนคุกเข่าคารวะ

แน่นอนว่าเป็นการคารวะท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ข้างกายเธอ

กู้ซีจิ่วไม่อยากถูกคารวะ จึงคิดหลีกไปด้วยตนเอง แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะรีบร้อนไปหรืออย่างไร แถบแพรที่ผูกเอวเธอไม่รู้ว่าไปพันกับเสื้อคลุมของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ยามไหน เธอหลีกไปไม่สำเร็จ แถมยังสะดุดเท้า ถลาเข้าสู่อ้อมกอดของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์…