บทที่ 730 แต่ก็ไม่ปรารถนาให้เขาตาย!
กู้ซีจิ่วชะงักอยู่ตรงริมฝั่งครู่หนึ่ง ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง สุดท้ายก็พุ่งลงไปในนํ้า ว่ายไปในทิศทางนั้น
เดิมทีร่างกายเธอมีบาดแผลอยู่ ถึงแม้จะดีขึ้นมากแล้ว แต่บาดแผลนั้นยังคงอยู่ ร่างกายก็ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงมากนัก การลงมาอยู่ในนํ้าในยามนี้คือการรนหาที่!
ดึกดื่นค่อนคืนกระโดดลงมาในนํ้าที่เย็นเฉียบถึงเพียงนี้เพื่อพิสูจน์ว่าเศษผ้าชิ้นนั้นคืออะไรกันแน่ กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าสมองตนคงจะเลอะเลือนแล้ว…
โชคดีที่ทักษะการว่ายนํ้าของเธอไม่เลว ว่ายไปใกล้น้ำตกนั้นอย่างรวดเร็ว และมองเห็นแพรแดงชิ้นนั้นชัดเจนแล้ว…
หัวใจพลันเต้นรัวดั่งตีกลอง!
นั่นคืออาภรณ์ที่พลิ้วไหวผืนหนึ่ง สีแดงดั่งแสงอัสดง คือชุดที่ตี้ฝูอีสวม!
อาภรณ์อยู่ที่นี่ แล้วคนเล่า?
เธอว่ายเข้าไปอีกสองสามช่วง งมอาภรณ์ชุดนั้นแล้วดึงมือ พลันหนักอึ้ง แล้วคนผู้หนึ่งก็ถูกเธอลากขึ้นมาจากนํ้า!
หัวใจกู้ซีจิ่วแทบจะเด้งออกมาจากทรวงอก!
ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายที่ทรงอำนาจถึงเพียงนี้จมนํ้าเข้าเสียแล้ว…
บัดนี้ร่างเขาเปียกปอนไปหมด ดวงตาปิดสนิท ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่ทราบว่าเป็นหรือตาย…
กู้ซีจิ่วใจหายวาบ ถอดหน้ากากเขาออกดูทันทีโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด สีหน้าท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ซีดขาวยิ่งกว่าหิมะ ริมฝีปากก็มองแทบไม่เห็นสีเลือดใดๆ แล้ว ดวงตาปิดแน่น แม้แต่ขนตายาวเป็นแพก็เปียกชุ่ม แม้กระทั่งทรวงอกก็ไม่เห็นการสะท้อนขึ้นลง…
คงมิใช่จมนํ้าตายไปแล้วกระมัง?!
กู้ซีจิ่วรีบอังลมหายใจเขา ไม่มีลมหายใจใดๆ จึงจับชีพจรเขาต่อ ลองสัมผัสหลอดเลือดที่คอ…
ชีพจรไม่เต้น หลอดเลือดที่คอหยุดนิ่ง ไม่มีลมหายใจ ม่านตา…แสงจันทร์สลัวเกิน ไป มองไม่เห็นม่านตา ไม่รู้ว่าขยายหรือไม่
เมื่อสัมผัสมือเท้าต่อ เย็นเฉียบแล้วเช่นกัน โชคดีที่ร่างกายยังไม่แข็งทื่อ…
ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเก่งกาจถึงเพียงนั้นกลับมาจมนํ้าตายที่นี่…
กู้ซีจิ่วรู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ขณะเดียวกันก็ตื่นตระหนกยิ่งนัก ไม่คำนึงถึงสิ่งใด รีบลากเขาไปทันที ตัวเธอเองก็บาดเจ็บ ใช้พลังวิญญาณและกำลัง ภายในไม่ได้ ทำได้เพียงใช้เรี่ยวแรง ถ้ากล่าวกันตามเหตุผลแล้วตอนนี้เธอก็ไม่มีเรี่ยวสักเท่าใด แต่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเช่น นี้ ไม่รู้ว่าเธอไปมีแรงฮึดมาจากไหน เพียงครู่เดียวก็ลากเขาขึ้นมาบนฝั่งได้
หลังจากขึ้นฝั่งแล้วมือเท้าก็อ่อนแรงไปชั่วขณะ หวิดจะล้มกองบนร่างเขา รีบร้อนลุกขึ้น ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เริ่มทำการปั้มหัวใจ…
“ตี้ฝูอี เจ้าอย่าตายนะ…”
“ฮึ่ม เจ้าเก่งกาจถึงเพียงนั้น มาจมนํ้าตายที่นี่ไม่น่าขำไปหน่อยหรือ?!”
“เจ้า ลืมตาสิ! นี่เจ้ากำลังฝึกวรยุทธ์อันใดอยู่ใช่ไหม? หะ อย่าหลับนะ ตื่นขึ้นมา!”
เธอฝึกฝนวิธีนี้จนชำนาญแล้ว ทำไปพลางตะโกนเรียกเขาไปพลาง
เมื่อตรวจสอบช่องท้องของเขา ก็ไม่คล้ายว่าดื่มนํ้าเข้าไปจนเต็มที่ จมูกและปากของเขาถึงขั้นไม่มีร่องรอยการสำลักนํ้าเลยด้วยซ้ำ…
ทำอยู่พักใหญ่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงแน่นิ่งไม่ไหวติงเช่นเดิม กู้ซีจิ่วร้อนใจแล้วจริงๆ ถึงแม้เธอจะค่อนข้างชิงชังเขา แต่ก็ไม่ปรารถนาให้เขาตาย!
จึงตัดสินใจผายปอดให้เขาอีกครั้ง…
ริมฝีปากเขาเย็นเยียบทว่าอ่อนนุ่ม ที่น่าประหลาดยิ่งกว่านั้นคือ กลิ่นหอมบนร่างเขาดูเหมือนจะเข้มข้นกว่ายามปกติ ทั่วฝั่งอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนจางนี้ กลิ่นหอมนี้ดึงดูดเย้ายวนยิ่งนัก ทำให้คนที่ได้กลิ่นมัวเมา ต้องการดำดิ่งล้ำลึก
หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นแรงยิ่งนัก เพียงแต่มิใช่เพราะถูกกลิ่นหอมบนร่างเขามอมเมา แต่เป็นเพราะตกใจ!
เธอถึงขั้นไม่สังเกตเห็นกลิ่นหอมอันเข้มข้นบนร่างกายเขา สมองเต็มไปด้วยความคิดว่าเขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด สมองเปี่ยมด้วยความคิดจะช่วยชีวิตคน ผายปอดให้เขาเป็นร้อยครั้ง ตัวกู้ซีจิ่วเองก็เวียนหัวตาลายแล้ว คนผู้นั้นก็ยังคงนิ่งเหมือนตายอยู่