บทที่ 731 เหตุใดถึงไม่ต้องการข้า
กู้ซีจิ่วนั่งหอบด้วยความเหนื่อยอยู่ข้างร่างเขา ความหวาดหวั่นในจิตใจซัดสาดดั่งกระแสคลื่นโหมขึ้นดั่งคลื่นสมุทร แม้แต่ปลายนิ้วก็สั่นระริก
ทันใดนั้นดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบกระเด้งตัวขึ้นมาทันที!
หลงซือเย่!
หลงซือเย่เป็นเซียนแพทย์ แถมยังเป็นวิชาเรียกวิญญาณบางทีอาจจะช่วยชีวิตเขาได้!
เธอลุกขึ้นมาขณะะที่กำลังจะวิ่งไป จู่ๆ ก็รู้สึกว่าชายกระโปรงที่เปียกโชกของตนถูกเขายึดไว้…
สายตาเธอเปล่งประกายทันที เขายังไม่ตายสินะ?
ยังมีชีวิตอยู่สินะ?
เธอรีบก้มลงไปดู มองเห็นดวงตาตี้ฝูอียังคงปิดสนิทเช่นเดิม แต่มือกลับยกขึ้นมายึดชายกระโปรงของเธอไว้ ข้อนิ้วขาวซีดเล็กน้อย ศพเส้นกระตุก?
หรือว่ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ?
มือเธอแตะชีพจรเขาตามสัญชาตญาณ สัมผัสได้ว่าชีพจรเต้นอยู่แผ่วๆ เธอมองดวงตาของคนผู้นี้ที่ปิดอยู่ตลอด…
หรือเจ้าคนบัดซบผู้นี้จะแกล้งตายเพื่อหลอกให้เธอตกใจ?!
เมื่อเห็นว่าเธอจะไปถึงได้ ‘ฟื้น’ ขึ้นมา!
เธอสังเกตเขาอย่างละเอียด ถึงแม้ใบหน้ายังซีดขาวอยู่ แต่ทรวงอกมีการหายใจแล้วเล็กน้อย แพขนตาก็สั่นไหวนิดหน่อย ไหวระริกจนหยดนํ้าบนนั้นเจียนจะร่วงหล่น เห็นได้ชัดเจนยิ่งนัก เขาฟื้นแล้ว ทว่าไม่อยากลืมตาขึ้น ยังคิดจะหลอกเธอต่อหรือ?
เธอดึงชายกระโปรงของตัวเอง ยิ้มอย่างเย็นชา “ตี้ฝูอี เจ้ายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?!”
อีกฝ่ายไม่ได้ลืมตาขึ้นมา แพขนตายาวยังคงบดบังดวงตา แต่นิ้วมือที่ยึดกระโปรงเธอไว้กลับยึดแน่นยิ่ง ยึดจนข้อนิ้วงดงามซีดเซียวไปหมด
โทสะสุมทรวงกู้ซีจิ่ว ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป พยายามดึงชายกระโปรงของตนสุดกำลัง คิดจะดึงออกมาแล้วจากไปเสีย
ไม่ทันได้ระวังจู่ๆ อีกฝ่ายก็ออกแรงดึง เรี่ยวแรงของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน เกิดเสียงดังแควก กระโปรงของกู้ซีจิ่วถูกดึงขาดไปครึ่งผืน ตัวเธอก็ถูกเรี่ยวแรงมหาศาลนั้นฉุดให้ซวนเซ ปลายเท้าสะดุด ล้มทับร่างเขาเสียงดังตุบ ล้มลงไปในอ้อมแขนเขา หน้าผากชนแผ่นอกเขา เขาร้องอักคราหนึ่ง กู้ซีจิ่วก็ตาลายจนเห็นดาว โทสะเธอพวยพุ่งสูงสามจั้ง!
มือเท้าสับสนอลหม่าน คิดจะคลานออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่พอร่างกายขยับเขยื้อน แขนของเขาก็โอบเธอไว้ รัดเอวเธอไว้ปานคีมเหล็ก
“อย่าไป!” เสียงเขาแหบพร่าอย่างยิ่ง และเมื่อเขาเอ่ยวาจานี้ออกมา กลิ่นสุราก็คละคลุ้งออกมา อบอวลไปทั่วชายฝั่งทันที ราวกับมีไหสุราใบหนึ่งถูกทุบแตกตรงนั้น
นี่เขาแช่ถังสุรามาหรือไง?
สรุปแล้วเขาดื่มสุราไปมากน้อยเพียงใดกัน?!
กู้ซีจิ่วแงะมือของเขาที่รัดเอวตนอยู่ “นี่ เจ้าปล่อยมือ…”
“อย่าไปนะ ได้ไหม?” เสียงเขาแผ่วหวิวราวกับอ้อนวอน
กู้ซีจิ่วเห็นว่าเขาลืมตาแล้ว แพขนตายาวยังคงเปื้อนหยดนํ้า ดวงตาที่ลึกลํ้าดังมหาสมุทรคู่นั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงกํ่า ก้นบึ้งดวงตาจารึกความเจ็บปวดและสับสนเอาไว้
กู้ซีจิ่วรู้จักเขามาเนิ่นานานปานนี้ เพิ่งเคยเห็นเขามีท่าทางเช่นนี้เป็นครั้งแรก เขาผู้สูงส่งเหนือคนทั้งปวงยามนี้กลับเปราะบางดั่งเด็กน้อยที่หาครอบครัวไม่พบ
“ข้าไม่ไปหรอก ท่านปล่อยมือก่อนสิ…” กู้ซีจิ่วอดไม่ได้ที่จะพูดจาหว่านล้อม เธอยังคงนอนควํ่าบนร่างเขาอยู่ คนทั้งสองต่างเปียกโชก เมื่อลมแม่นํ้าพัดมา กู้ซีจิ่วรู้สึกหนาวอยู่บ้าง อดไม่ได้ที่จะขยับเขยื้อนเล็กน้อย
“เหตุใดถึงไม่ต้องการข้า?” ตี้ฝูอีกระซิบ ยังไม่ยอมปล่อยเธอ นํ้าเสียงยังคงแหบแห้งยิ่งนักเช่นเดิม “เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าข้าดีกว่าผู้อื่นทุกอย่าง…”
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน เขามีสติอยู่หรือเปล่า?
“ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย…” กู้ซีจิ่วลองเรียกเขาดู “ท่านพูดกับข้าอยู่หรือ?”
“ข้าดีต่อเจ้าทุกอย่างแท้ๆ…ทำไมล่ะ…ทำไมถึงไม่ต้องการข้า? ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน…” ริมฝีปากบางเฉียบของเขาเม้มแน่น คิ้วขมวดน้อยๆ ราวกับเด็กน้อยไม่รู้จะทำอย่างไรดี