บทที่ 230
นี่เขากำลังเรียกรับสินบนอย่างโจ่งแจ้งสินะ!
“เงื่อนไขอะไร? ให้ปล่อยนางไป? หรือไม่เอาความข้อหาลักพาตัวของท่ห่าน?” ตี้ฝูอียิ้มเยาะ ดวงตาแฝงแววเฉียบคมรางๆ เขารินสุรา ให้ตัวเองถ้วยหนึ่ง แล้วจิบนิดๆ
“ปลาของท่านที่นี่ไม่เลวเลย ฝีมือท่านก็ยอดเยี่ยมเหมือนเดิม ข้าพอใจยิ่ง ที่ไม่พอใจอย่างเดียวคือไร้ซึ่งสุราชั้นดี ได้ยินมาว่าเจ้าสำนักหลงเคยกลั่นสุราชนิดหนึ่งคือ ‘พิภพเมามาย’ บางทีหากข้าพอใจทุกอย่าง ก็อาจตอบรับเงื่อนไขของเจ้าล้านักหลงครึ่งหนึ่ง”
หลงซือเย่นิ่งงัน
กู้ซีจิ่วมองตี้ฝูอีด้วยสายตาที่ใช้มองคนเป็นโรคประสาท นี่เขากำลังเรียกรับสินบนอย่างโจ่งแจ้งสินะ!
ถึงแม้สินบนจะเป็นแค่สุราไหหนึ่ง แต่ก็ผิดศึลธรรมไม่น้อย!
ยังมีอีก ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าท่าทีของตี้ฝูอีดูแปลกไปกันนะ?
ราวกับ…ราวกับจงใจหาเรื่องด้วยความหึงหวง… กู้ซีจิ่วนึกถึงคำว่า ‘ชายรักชาย’ ขึ้นมาทันที หัวใจเต้นแรงวูบหนึ่ง!
หรือว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายกับหลงซือเย่จะมีความสัมพันธ์อะไรที่ไม่สามารถเอ่ยได้อยู่?! ดังนั้นพอเห็นหลงซือเย่ดีต่อเธอ เขาเลยหึงหวง?
ดูเหมือนท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้จะมีความปรารถนายิ่งใหญ่เหนือธรรมดา ไม่เพียงแอบหลงรักท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ทั้งยังมีความสัมพันธ์กับหลงซือเย่ด้วย…
ส่วนมากสัมพันธ์รักของชายรักชายในสมัยโบราณจะเป็นแบบหลายคู่ขา ใช่ว่าจะผูกสัมพันธ์รักกับคนผู้เดียว
บางทีสำหรับทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คือผู้ที่เขาแอบรักแต่ไม่กล้าอาจเอื้อม ส่วนหลงซือเย่อยู่ในระเดียวกับเขา สามารถเกี้ยวพามาครองได้…
เมื่อกู้ซีจิ่วทบทวนบทสนทนารวมถึงท่าทีต่างๆ ของทั้งคู่อย่างละเอียดอีกครั้ง ก็ยิ่งรู้สึกว่าการวินิจฉัยของตนน่าเชื่อถือ!
ได้ยินว่าพวกเขารู้จักกันมานานแล้ว อีกทั้งทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายก็เคยเป็นผู้ทดสอบหลงซือเย่ แถมทั้งสองคนยังเคยชิมปลาลิ้มสุราด้วยกันมาแล้ว…
เดิมทีกู้ซีจิ่วสงสัยว่าเหตุใดตี้ฝูอีถึงดึงดันจะจับตัวเธอกลับไปทดสอบให้ได้ ยามนี้พลันเข้าใจขึ้นมาทันที!
เขามีสัมพันธ์กับหลงซิอเย่เป็นแน่ ยามนี้พอเห็นหลงซิอเย่พะวงถึงเธออยู่เสมอ ทำให้อารมณ์หึงหวงของเขาปะทุขึ้นมา ถึงได้อ้างเหตุผลอันชอบธรรมนี้มาตามไล่ล่าเธอไม่ยอมปล่อย จักต้องคิดสังหารเธอแน่นอน! เพื่อตัดปัญหาที่จะเกิดในภายภาคหน้า!
ใช่แล้ว เขายังพูดหลอกลวงด้วยว่าเคยหมั้นหมายกับเธอ ยามนั้น เธอตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ยามนี้พอมาคิดๆ ดู ในที่สุดก็ทราบจุดประสงค์ของเขาแล้ว!
หากว่าเธอเป็นคู่หมั้นของเขา ก็ไม่สามารถข้องแวะกับหลงซือเย่ได้อีก เช่นนี้ไม่ว่าเธอจะตายหรือไม่ตาย หลงซือเย่ก็ไม่มีหวังอีกต่อไป ดูๆ ไปแล้วเหตุที่เธอโชคร้ายถึงเพียงนี้เป็นเพราะเธอเป็นมือที่สาม ระหว่างผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองท่านโดยไม่ได้ตั้งใจงั้นหรือ?
เวรเอ้ย! เธอไม่ได้สมัครใจเสียหน่อย!
กู้ซีจิ่วสัมผัสได้รางๆ ว่าสายตาของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมองมือของเธอกับหลงซือเย่ที่เกาะกุมกันหลายครา มองคราหนึ่งดวงตาก็ฉายแววลุ่มลึกคราหนึ่ง ทำให้ขนด้านหลังเธอลุกชันแล้วลุกชันอีก…
เธอจึงเริ่มชักมือตัวเองกลับมาอย่างไม่ลังเล โดยใช้วิธีหลบหลีกแบบพิเศษ
จนปัญญาที่หลงซือเย่คุ้นเคยกับแนวทางของเธอดี แถมวรยุทธ์เธอกับเขาก็แตกต่างกันเกินไป บางครั้งพอเธอใช้วิธีพิเศษก็สามารถตอบโต้กลับมาได้อย่างคาดไม่ถึง
และหากหลงซือเย่ระแวดระวังเธอแล้ว คิดถอยหนีโดยไร้สุ้มเสียงก็ยากเย็นกว่าปีนขึ้นฟ้า!
แขนเสื้อตี้ฝูอีลู่ลงทันที แขนเสื้อแตะบนไหล่ขวาของกู้ซีจิ่ว พลังสายหนึ่งไหลบ่าเข้าสู่ไหล่ขวาของเธอในชั่วพริบตาราวกับกระแสไฟฟ้าก็มิปาน ไหลตามเส้นเสือดเธอ มุ่งตรงสู่ข้อมือที่ถูกหลงซือเย่กุมไว้แน่นตลอดเวลา…
หลงซือเย่ตกตะลึง ดั่งถูกกระแสสายฟ้าโจมตี ฝ่ามือคลายออกทันที
ข้อมือของกู้ซีจิ่วจึงเป็นอิสระในที่สุด เธอรีบถอยห่างหลายก้าวราวกับสายนํ้าไหล เตรียมหลีกหนีจากเขตมรสุมของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองคน…
เธอคิดจะใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาหลบหนี แต่น่าตายนัก วิชาเคลื่อนย้ายของเธอใช้การไม่ได้อีกแล้ว!
ไม่จำเป็นต้องถามเลย เป็นเล่ห์กลของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายนั่นเอง!
หรือว่าการที่วิชาเคลื่อนย้ายของตนใช้การไม่ได้ครั้งก่อนก็เป็นเล่ห์กลของเขาเช่นกัน…
…………………………
[1] พบอ่อนปะทะอ่อน พบแข็งปะทะแข็ง หมายถึง เมื่อเจอผู้ที่แข็งแกร่งก็จะเปลี่ยนตนเองให้แข็งแกร่ง เมื่อเจอผู้ที่อ่อนแอกว่าก็จะลดระดับให้เสมอกับความอ่อนแออีกฝ่าย ยึดหยุ่นไปตามสถานการณ์ที่ประสบพบเจอ