บทที่ 232
ข้ายังมีอีกหนึ่งเงื่อนไข
“ใต้ยอดเขาที่สอง ด้วยความสามารถของนาง ออกมาจากยอดเขานี้ได้ก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว” หลงซือเย่ต่อรอง
ตี้ฝูอีใช้นิ้วเคาะโต๊ะ “เช่นนั้นการเจรจานี้ก็เป็นโมฆะ ไม่จำเป็นต้องคุยแล้ว!”
ครั้นเขาทำท่าจะลุกขึ้น หลงซือเย่ลอบสูดลมหายใจแล้วตอบรับ “เช่นนั้นก็เอาตามที่ท่านว่า ใต้ยอดเขาที่สาม!”
ตี้ฝูอีคลี่ยิ้ม รอยยิ้มเปี่ยมด้วยความสุข “ก็แค่นั้นแหละ! เอาละ พวกเรามาชิมปลาลิ้มสุรากันเถอะ หยิบ ‘สุราพิภพเมามาย’ ของท่านออกมาได้แล้ว วันนี้พวกเราไม่เมาไม่เลิกรา!”
“ช้าก่อน ข้ายังมีอีกหนึ่งเงื่อนไข” หลงซือเย่เปิดปากเอ่ย
“ยังมีอีก?” ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “เจ้าสำนักหลง ท่านไม่รู้สึกหรือว่าเงื่อนไขของท่านชักจะมากไปหน่อยแล้ว?”
“ช้าไม่รู้สึก!” สีหน้าหลงซือเย่ไร้อารมณ์ “หากท่านตอบรับเงื่อนไขนี้ของข้า ข้าจะจัดโต๊ะจีนปลาล้วนชดเชยให้ท่านด้วยตัวเองอีกโต๊ะ!”
ตีฝูอีถอนหายใจ “ท่านลองว่ามาสิ”
“ยามทดสอบนางอีกครั้งอย่าได้ทดสอบต่อหน้าสาธารณชนอีก โปรดทดสอบเป็นการส่วนตัวด้วย”
กู้ซีจิ่วไม่ผ่านการทดสอบนั้นอย่างแน่นอน หลงซือเย่ไม่อยากให้นางอับอายต่อหน้าประชาชน…
ถึงอย่างไรเธอก็เป็นเด็กผู้หญิง ชะตาแต่เดิมก็รันทดมากอยู่แล้ว ยามนี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้รับชื่อเสียงมาด้วยความสามารถของตนเอง หากถูกปวงประชาเรียกว่าตัวปลอม เกรงว่าภาพลักษณ์จะเสื่อมถอยอย่างรวดเร็ว กระทบกระเทือนถึงเธอไม่น้อย
“ทดสอบเป็นการส่วนตัว?” ตีฝูอีเหลือบมองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง ยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ช้าเกรงว่านางจะตำหนิติเตียน นางบอกว่ามีความแค้นกับข้า กลัวว่าข้าจะตรวจพิสูจน์อย่างไม่เป็นธรรม”
หลงซือเย่ชะงักงัน กระแอมไอพลางกล่าว “ไม่หรอก ข้ารับรองแทนนางได้ นางไม่ทำหรอก อีกทั้งทักษะการทดสอบของท่านก็น่าเชื่อถือมาก ไม่มีทางผิดพลาด”
ตี้ฝูอีแย้มยิ้ม “ยังคงเป็นน้องหลงที่เข้าใจข้า”
จากนั้นมองกู้ซีจิ่วต่อ “เจ้าว่าอย่างไร?”
นี่เขาตอบรับแล้วหรือ?
หัวใจหลงซือเย่เป็นสุขขึ้นมาทันที รีบส่งสายตาให้กู้ซีจิ่ว
เขากับเธอเข้าขากันเป็นอย่างดีมาตลอด หากเป็นเมื่อก่อน กู้ซีจิ่วย่อมคล้อยตามคำพูดเขา ทว่าครั้งนี้กู้ซีจิ่วกลับทำราวกับมองไม่เห็น เธอรินสุราใส่จอกแล้วจิบอึกหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวอย่างเฉยชา “ในเมื่อจะทดสอบทั้งที เหตุใดต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วยเล่า? ถ้าชนะก็จะชนะอย่างเป็นธรรม ถ้าพ่ายแพ้ก็จะพ่ายแพ้อย่างเปิดเผย ข้าไม่ใส่ใจสายตาของผู้ใด!”
เห็นได้ชัดว่าสำนวนวาจาของนางสร้างความแปลกใจให้แก่คนทั้งสองมาก
หลงซือเย่ร้อนใจยิ่ง “…ซีจิ่ว!”
ตี้ฝูอีชะงักไปครู่หนึ่ง สายตาจดจ้องอยู่ที่ร่างเธอ “…เจ้ายังคงไม่เชื่อถือข้าหรือ?”
กู้ซีจิ่วพลันยิ้มอย่างทระนง ทว่านํ้าเสียงกลับเย็นชา “เชื่อถือหรือไม่ ไม่สำคัญ ข้าแค่อยากทำให้ชัดเจนเท่านั้น”
แต่นัยน์ตาหลงซือเย่กลับเป็นประกายเล็กน้อย นี่สิถึงจะเป็นกู้ซีจิ่วที่เขารู้จัก มีความรับผิดชอบ ไม่หวั่นเกรงวาจาผู้ใด ใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยซื่อตรง…
ตี้ฝูอีจ้องมองเธอ “เจ้าจะไม่เสียใจภายหลังใช่ไหม?”
กู้ซีจิ่วเชิดหน้าเล็กน้อย “แน่นอน! ข้าคนนี้กล้าทำก็กล้ารับมาโดยตลอด ดังนั้นท่านอดกินโต๊ะจีนปลาล้วนแล้ว”
ตี้ฝูอีพูดไม่ออก
หว่าหลงซือเย่รู้สึกอุ่นวาบในใจอีกครั้ง นางไม่อยากให้เขาได้รับความไม่เป็นธรรมใช่ไหม?
เขาบอก “ซีจิ่ว อันที่จริงก็เป็นแค่โต๊ะจีนปลาโต๊ะเดียวเท่านั้น…”
กู้ซีจิ่วถอนหายใจ “ช้าไม่อยากให้ท่านก้มหัวต่อผู้อื่นเพื่อข้า…ในใจข้า ท่านควรเป็นคนที่ทระนงองอาจอยู่เสมอ…”
ดวงตาหลงซือเย่เปล่งประกายยิ่งกว่าเดิม!
ในที่สุดความพยายามของเขาก็ส่งผลถึงนางแล้วใช่ไหม?
ต่อไปจะไม่ปฏิเสธอย่างเย็นชาอีกแล้วใช่หรือไม่?
เขาก็รู้ว่านางยังรักเขาอยู่ แบบเดียวกับในชาติก่อน ทนเห็นเขาได้รับความอยุติธรรมไม่ได้ ในเวลานั้นเขาได้รับความไม่เป็นธรรมแค่เล็กน้อย นางยังโมโหยิ่งกว่าตัวเขาเสียอีก และคิดสารพัดวิธีเพื่อกู้สถานการณ์ให้เขา…
“อ้อ ใช่แล้ว ‘สุราพิภพเมามาย’ อะไรนั้นที่ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายต้องการดื่มล่ะ?” กู้ซีจิ่วสอบกาม