บทที่ 796 ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย
“หือ? ข้าเผยพิรุธตรงไหนล่ะ?” ตี้ฝูอีคล้ายจะสนใจมาก ยื่นมือไปรินสุราใหหลงซือเย่จอกหนึ่ง
หลงซือเย่ตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “พิรุธของท่านมากมายนัก! กริยาท่าทางของท่านถึงแม้มองผ่านๆ จะไม่พบอะไร ถึงที่ว่าวาจาทิ่มแทงข้าเหล่านั้นของท่านก็ทำให้ข้าเจ็บปวดยิ่งนัก แต่ท่านเผยพิรุธออกมาในกิจวัตรประจำวันไม่น้อยเลย ยกตัวอย่างเช่นท่านไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าใกล้ท่าน อย่างเช่นจู่ๆ ท่านก็เย็นชาห่างเหินกับสหายสนิท…”
ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “เท่านี้หรือ?”
“เท่านี้ก็เพียงพอจะทำให้ผู้อื่นทราบแล้วว่าร่างนี้เปลี่ยนผู้ถือครองแล้ว!”
“แล้วเจ้าทราบได้อย่างไรว่าเป็นข้าที่สลับร่างกับซีจิ่ว?”
หลงซือเย่กล่าวว่า”ทีแรกข้ายังมิได้สงสัยว่าพวกเจ้าสลับร่างกัน เพียงสงสัยว่าดวงวิญญาณของซีจิ่วถูกวิญญาณร้ายอันใดขับไล่ออกไป ตามธรรมดาแล้ว ในหนึ่งร่างมิอาจมีสองดวงวิญญาณอยู่รวมกันได้ ดังนั้นข้าจึงทำพิธีเรียกวิญญาณของซีจิ่วอย่างลับๆ…หลังจากไม่ได้ผล ข้าก็เริ่มสงสัยว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่าดวงวิญญาณของนางจะถูกผู้ใดจับไปพันธการไว้ในหุ่นเชิดอะไรทำนองนั้น ถึงอย่างไรในสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์แห่งนี้ก็มีปรมาจารย์หุ่นเชิดอยู่ โดยทั่วไปแล้วปรมาจารย์หุ่นเชิดจะครอบครองวิญญาณร้ายหลายดวงไว้เพื่อบงการให้ทำตามคำสั่ง…”
ประโยคนี้ของเขาชี้ให้เห็นแจ่มแจ้งยิ่ง ตี้ฝูอีไม่พูดอะไร รอให้เขาพูดต่อไป
หลงซือเย่เอ่ยต่อว่า “หากว่าซีจิ่วไม่ได้รับบาดเจ็บ ดวงวิญญาณของนางจะแข็งแกร่งเช่นกัน ไม่อาจถูกผู้อื่นคร่ากุมไปได้ มีเพียงช่วงที่นางอ่อนแอเท่านั้นถึงจะมีความเป็นไปได้ข้อนี้ ดังนั้นข้าจึงไปจับตามองอวิ๋นชิงหลัวอยู่หลายวัน ถึงขั้นทำให้นางสลบไปแล้วค้นตัวนางดู แต่ก็ไม่พบอะไร เมื่ออยู่ที่นั่นแล้ว พบว่านางไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆ ดังนั้นข้าจึงหันเหสายตากลับมา เมื่อสังเกตเจ้าอย่างละเอียด ย่อมพบพิรุธบางอย่าง…”
หัวใจกู้ซีจิ่วอบอุ่นนิดๆ ที่แท้หลงซือเย่ก็แอบทำเพื่อเธอมากมายถึงเพียงนี้!
เธอยื่นมือไปรินสุราให้หลงซือเย่จอกหนึ่ง “ขอโทษนะ ทำให้คุณเป็นห่วงแล้ว”
หลงซือเย่มองเธอแวบหนึ่ง ทอดถอนใจ “ฉันรู้ว่าเธอแค่ซื่อสัตย์กับคนอื่นเท่านั้น เรื่องนี้ไม่โทษเธอหรอก”
พลางเอื้อมมือออกไปหมายจะตบมือน้อยๆ ของเธอเพื่อปลอบประโลม แต่พอเห็นมือใหญ่ของตี้ฝูอี…เขาก็ละสายตาไปด้วยสีหน้า
รังเกียจอีกครั้ง
เขายังกล่าวถึงจุดที่น่าสงสัยอีกหลายจุด จากนั้นสายตาก็หันเหไปที่ตี้ฝูอี นัยน์ตาฉายแววภาคภูมิใจรางๆ “ตี้ฝูอี ที่ข้าพูดมาเหล่านี้ถูกหรือไม่?”
“ถูกต้อง! ถูกต้องที่สุด!” ตี้ฝูอียิ้มนิดๆ ยื่นมือไปรินสุราให้เขาอีกจอก “เห็นแก่ความเฉลียวฉลาดของเจ้า ข้าขอคารวะเจ้าหนึ่งจอก”
หลงซือเย่ดื่มสุราลงไปอย่างไม่เกรงใจ เขาไม่หวั่นว่าตี้ฝูอีจะเล่นลูกไม้อะไรในสุรา อย่างไรเสียตัวเขาก็เลื่องชื่อด้านวิชาแพทย์ สุรามีพิษหรือไม่เขาแยกแยะได้ง่ายดายนัก เขามีความรู้สึกภาคภูมิผ่าเผย คบค้าสมาคมกับตี้ฝูอีมาเนิ่นนานปี ปกติถูกเขาเล่นงานไม่รู้กี่หนแล้ว ครั้งนี้จับผิดการปลอมตัวของเขาได้ ก็นับว่าโต้กลับได้ครั้งหนึ่งแล้ว
ในเมื่อเรื่องทั้งหมดเผยออกมาแล้ว เช่นนั้นเขาก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป “ตี้ฝูอี ที่แท้เจ้าเล่นเล่ห์อันใดกันแน่? เหตุใดต้องสลับร่างกับซีจิ่ว? วันนั้นเจ้า บอกว่าซีจิ่วไม่อาจย้ายร่างได้อีกแล้วมิใช่หรือ?”
ตี้ฝูอีเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ไม่เกรงใจเช่นกัน “ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย?”
หลงซือเย่นึกไม่ถึงว่าเขาจะเล่นแง่เช่นนี้ “…เจ้า!”
ตี้ฝูอียกสุราขึ้นดื่มจอกหนึ่ง “ข้าไม่มีหน้าที่ต้องบอกเจ้าจริงๆ นี่”
“ตี้ฝูอี ข้ารู้สึกว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราสามคนควรพูดกันอย่างตรงไปตรงมา! หรือตอนนี้เจ้ายังระแวงข้าอยู่? หากว่าข้าต้องการทำร้ายเจ้า วันนี้ก็คงไม่พูดหมดเปลือกเช่นนี้หรอก! คงเตรียมแผนเล่นงานเจ้าอย่างลับๆ ไปแล้ว!” หลงซือเย่เดือดดาล