บทที่ 455

ล้วนเป็นเพียงเมฆาเลื่อนลอย 10

“ซีจิ่ว!” มีเสียงตะโกนแว่วมาจากไกลๆ

‘ฟิ้ว!’ สำแสงสีเขียวครามสายหนึ่งพุ่งเข้ามา ต้านการตะครุบนั้นของหรงเหยียนทันใด สกัดกั้นการโจมตีของเขาไว้

กู้ซีจิ่วตกตะลึง แต่ก็ฉวยโอกาสนี้ใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา…

ถึงอย่างไรเธอก็ถูกพิษ ร่างกายแข็งทื่ออย่างยิ่ง ต่อให้ใช้วิชาเคลื่อนย้ายก็เคลื่อนย้ายไปได้ไม่ไกล แค่ไม่กี่สิบเมตรเท่านั้น เมื่อปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งเธอก็ซวนเซเล็กน้อย ร่างกายโอนเอน กำลังจะทรุดลงไป

“ซีจิ่ว!” ทันใดนั้นคนผู้หนึ่งโอบเธอไว้

กลิ่นหอมสมุนไพรจางๆ ที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่คุ้นชิน คนที่คุ้นเคย

กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อไปหมด

หลงซือเย่!

เขาโอบเธอไว้ ท่อนแขนแข็งแรงอบอุ่น

ทว่ากู้ซีจิ่วกลับดิ้นรนอย่างหนักทันที “เจ้าปล่อย…ข้า…”

พิษจากศพพิษรุนแรงเกินไป แม้แต่ลิ้นของเธอก็แข็งกระด้างแล้ว

“อย่าขยับ! เจ้าถูกพิษแล้ว!” หลงซือเย่ยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าไปในปากเธอ “กลืนลงไป!”

กู้ซีจิ่วจะยอมกินของจากเขาได้อย่างไร ในใจเธอเกรงกลัวคนผูนี้ยิ่งกว่าศพพิษเสียอีก เขาคงมาเพื่อซ้ำเติม!

หากเธอตายภายใต้กรงเล็บพิษ จะดีจะร้ายอย่างไรวิญญาณก็ยังสมบูรณ์ ยังสามารถกลับมาเกิดใหม่ได้ หากตายในเงื้อมมือหลงซือเย่ เกรงว่าดวงวิญญาณจะแตกกระสานซ่านเซ็นไปเลย!

เธอรีบถุยยาลูกกลอนเม็ดนั้นออกมาทันที ยาลูกกลอนกลิ้งหล่นลงพื้นเสียงดัง กระทบกับเปลือกหอยของเจ้าหอยยักษ์ที่อยู่ด้านข้าง

เจ้าหอยยักษ์ต้องพิษอยู่ระหว่างความเป็นความตาย อ้าฝาพะงาบๆ อยู่ตรงนั้น ดูเหมือนมันจะได้กลิ่นยา รีบอ้าฝาที่สั่นเทิ้มออก เด็กน้อยสีหน้าเขียวคลํ้ามุดออกมาจากด้านใน หยิบยาลูกกลอนเม็ดนั้นใส่เข้าไปในปาก…

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วยิ่ง ชั่วเวลาสองสามวินาทีเท่านั้น ดูเหมือนหลงซือเย่นึกไม่ถึงว่านางจะพ่นยาลูกกลอนออกมา จึงอึ้งงันไปชั่วขณะ เมื่อเจ้าหอยยักษ์ที่อยู่ด้านข้างแอบฉกยาลูกกลอนไปก็นิ่งอึ้งอีกครู่หนึ่ง

กู้ซีจิ่วเห็นการกระทำของเจ้าหอยยักษ์จากหางตา เธอยังพะวงถึงมันอยู่ พยายามบิดร่างสุดชีวิต อยากจะพุ่งเข้าไปหา “มีพิษ คายออกมาซะ!”

สีหน้าหลงซือเย่ซีดเซียว ฉุดรั้งเธอไว้ แววตาโศกสลดดุจคลื่นสมุทรถาโถม ทว่าก็ยิ้มออกมานิดๆ แล้วยัดยาลูกกลอนเข้าไปในปากเธออีกเม็ดหนึ่ง หนนี้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอคายออกมาอีกครั้ง เขาใช้มือกดหลอดลมเธอไว้ ทำให้ยาลูกกลอนเม็ดนั้นกลิ้งลงท้องไป

“กู้ซีจิ่ว ถ้าเจ้าถุยออกมาอีกครั้ง ข้าจะจูบป้อนยาเข้าไปในกระเพาะเจ้าตรงๆ!” ลมหายใจเขาเข้าประชิดทันที ริมฝีปากก็อยู่ข้างริมฝีปากเธอ เป็นระยะห่างที่อันตรายอย่างยิ่ง

ตอนแรกหลงซือเย่แค่อยากขู่ให้นางกลัว แต่พอได้เข้าใกล้ได้เห็นริมฝีปากงดงามได้รูปของนาง แววตาเขาพลันลํ้าลึกขึ้น อยากประทับลูบลงไปจริงๆ…

ทว่ากู้ซีจิ่วกลับหน้าเปลี่ยนสี ใบหน้าพริมเพราเบือนหนีทันที ดวงตาฉายแววเคียดแค้นเดียดฉันท์อย่างชัดเจน

สายตาเช่นนี้ทำให้หลงซือเย่ดั่งถูกไฟลน การเคลื่อนไหวหยุดชะงัก

“แง้ว! แง้ว!” เจ้าลู่อู๋ร้องอย่างร้อนรน

ระหว่างที่ต่อสู้เพรียกวายุก็ถูกพิษเช่นกัน จึงเหลือเพียงมันที่สู้กับศพพิษทั้งสองอย่างสุดชีวิตอยู่ตรงนั้น

ต่อให้เจ้าตัวน้อยจะร้ายกาจเพียงใด แต่เมื่อพบกับสัตว์ประหลาดมีพิษที่ไม่ว่าจะฆ่าอย่างไรก็ไม่ตายเช่นสองตัวนั้น มันก็ค่อนข้างจนปัญญาเช่นกัน

ถึงมันจะเป็นสัตว์วิเศษขั้นแปด แต่ถึงอย่างไรก็เพิ่งถือกำเนิด ประสบการณ์ต่อสู้ก็ไม่โชกโชน ส่วนศพพิษทั้งสองนั้นถึงจะไม่มีความคิด แต่ความสามารถในการตอบโต้และความว่องไวในการลงมือล้วนเป็นเลิศ เมื่อกู้ซีจิ่วเข้าร่วมการต่อสู้ทุ่มสุดตัวก็ยังไม่มีวิธีจัดการกับพวกเขา นับประสาอะไรกับยามนี้ที่เหลือลู่อู๋น้อยอยู่เพียงตัวเดียวเล่า?

ลู่อู๋น้อยเข้าตาจนจะถูกพวกเขาสังหาร จึงแผดร้องอย่างร้อนรน

เนื่องจากพิษออกฤทธิ์ทำให้ทั้งร่างกู้ซีจิ่วแข็งทื่อ ถึงใจเธอจะร้อนรน แต่กลับอับจนหนหาง

หลงซือเย่กุมมือนางไว้ ถ่ายทอดพลังวิญญาณกระตุ้นฤทธิ์ยาลูกกลอนที่อยู่ในกระเพาะนาง เมื่อยาลูกกลอนเม็ดนั้นย่อยสลาย อย่างสมบูรณ์ กู้ซีจิ่วก็ถุยออกมาไม่ได้แล้ว เขาถึงปล่อยนางไป