บทที่ 759 ฝ่ามือตบลงบนอากาศ

‘กู้ซีจิ่ว’ ปรากฏตัวขึ้นตรงประตู สวมอาภรณ์โปร่งบางสีนวลจันทร์ เกศาดำดั่งม่านนํ้าตก ดอกท้อภูเขาสีม่วงอ่อนช่อหนึ่งแซมอยู่ในเส้นผม ดอกท้อสีม่วงอ่อนหลายดอกผลิแย้มในเรือนผมเธอ นัยน์ตาคู่นั้นใสกระจ่าง บนหน้าผากแต้มจุดชาด ริมฝีปากแดงระเรื่อหยักโค้งนิดๆ คล้ายยิ้มมิเชิงยิ้ม เย็นชามิเชิงเย็นชา

เป็นครั้งแรกที่กู้ซีจิ่วได้เพ่งพิศ ‘ตนเอง’ ด้วยมุมมองของคนนอก เธอรู้ว่าตัวเองสวยมาก แต่นึกไม่ถึงว่าทั้งร่างจะดูงดงามถึงเพียงนี้!

นี่ไม่เหมือนการส่องกระจก ตัวเองในกระจกบางทีอาจผิดเพี้ยนไปบ้างเนื่องจากการหักเหของผิวกระจก แต่ยามนี้เธอได้เห็นตัวเองจริงๆ…

สวย!

สวยจริงๆ!

ความงามของอวิ๋นชิงหลัว เป็นความงามดั่งนางเซียนผู้สูงส่ง แต่ความงามของกู้ซีจิ่วเป็นความงามที่บางเบาเยือกเย็น ทำให้คนอธิบายลักษณะของเธอเป็นรูปธรรมไม่ได้ ทว่ามีผลกระทบยิ่งนัก ทำให้คนมองเห็นแวบเดียวก็ลืมไม่ลง โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของเธอ กลอกกลิ้งดั่งคลื่นทะเลแวววาว

ทว่าสุกสกาวดุจดารา

ต้องกล่าวเลยว่าตี้ฝูอีเป็นบุคลที่เชี่ยวชาญการสวมบทบาท ตอนนี้เขาใช้ร่างของกู้ซีจิ่ว ทุกกิริยาท่าทางล้วนเป็นพฤติกรรมตามปกติของกู้ซีจิ่ว ทำให้คนมองความผิดปกติไม่ออกเลย

พอเขาเข้ามาก็กวาดตามองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง ริมฝีปากแดงหยักยิ้มบางๆ แวบหนึ่ง ดวงตาส่องประกายแวบหนึ่ง เขาใช้อากัปกริยาของกู้ซีจิ่วทักทายฝูงชน ต่อให้เป็นตัวกู้ซีจิ่วเอง ก็มองไม่เห็นจุดบกพร่องใดๆ จากเขา

เขาทักทายกู้ซีจิ่วและหลงซือเย่ก่อนตามลำดับ ทำเคารพแบบครึ่งขั้น “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย เจ้าสำนักหลง ขอบพระคุณยิ่งเจ้าค่ะ…”

วันนี้เขาเป็นตัวละครหลัก ฝูงชนย่อมพากันมาแสดงความยินดีกับนาง ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายตอบสนองอย่างเหมาะสม เจรจาพาทีขอบคุณไปทีละคน

กู้ซีจิ่วเห็นเขาคบหาสมาคมอย่างชำนิชำนาญ ก็รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้เป็นบุคคลมีความสามารถโดยแท้!

เห็นว่ายามปกติที่เขาถือครองร่างทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจะสูงส่งอยู่เหนือปวงชน เธอนึกว่าเขาคงจะทักทายตามมารยาทแบบคนทั่วไปไม่เป็น นึกไม่ถึงว่าเขาจะปฏิบัติหน้าที่ได้สมบูรณ์หมดจด…

บุรุษคนหนึ่ง แถมยังเป็นบุรุษที่ปกติแล้วสูงส่งอยู่เหนือคนทั้งหลาย กลับอยู่ในร่างสาวน้อย ซ้ำยังแสดงบทบาทได้แนบเนียนไร้ช่องโหว่ถึงเพียงนี้ ไม่ใช่ผู้มีความสามารถแล้วจะเป็นอะไร?

จักรพรรดิจอเงิน ยังมีความสามารถไม่เท่าเขาเลย!

ระยะนี้กู้ซีจิ่วต้องต่อสู้อยู่บ่อยๆ ยามปกติจึงสวมเสื้อผ้าสบายๆ ส่วนใหญ่เธอจะสวมเครื่องแบบของชั้นเรียนเมฆาคล้อยเป็นประจำ เมื่อทุกคนเห็นจนชินตาแล้ว ต่อให้รูปโฉมเธองดงามแค่ไหนก็ถูกมองข้ามไป แต่ตอนนี้เมื่อเธอสวมชุดนี้ก็เต็มไปด้วยความงดงามสะโอดสะอง ทำให้รูปโฉมอันงดงามของเธอยกระดับขึ้นไปอีกหลายสิบเท่า ไม่รู้ว่าสายตามากน้อยเพียงที่ร่อนลงบนร่างเธอ

เชียนหลิงอวี่เดิมทีก็ชอบเธออยู่แล้ว เจ้าเด็กคนนี้คิดมาตลอดว่าตนเองแอบรักเงียบๆ มาตลอด ทว่าไม่รู้ตั้งแต่ยามไหนที่ทั้งสำนักศึกษาล้วนทราบว่าชอบกู้ซีจิ่ว เนื่องจากเขาไม่อนุญาตให้คนอื่นว่าร้ายกู้ซีจิ่วเลย ผู้ใดพูดเขาก็จะซ้อมผู้นั้น…

ยามนี้พอเห็น ‘กู้ซีจิ่ว’ เข้ามา สายตาของเขาก็เกาะติดบนร่างเธอทันที เมื่อเห็นทุกคนมองกู้ซีจิ่วด้วยสายตาตกตะลึง เขาก็มีความสุขยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก เขาก้าวเข้าไปหาตามปกติ ยื่นมือหมายจะตบไหล่เธอ “ซีจิ่ว วันนี้เจ้าสวมชุดนี้แล้ว…”

นัยน์ตาตี้ฝูอีสาดแสงแวบหนึ่ง เขารักสะอาด ไม่ชอบให้ผู้ใดแตะเนื้อต้องตัว หลังจากถือครองร่างของกู้ซีจิ่ว เขาก็รักสะอาดหนักกว่าเดิม!

ดังนั้นเขาจึงก้าวขึ้นไปด้านหน้าเงียบๆ ฝ่ามือนี้ของเชียนหลิงอวี่ก็ตบลงบนอากาศ

จากนั้นเขาก็มองเชียนหลิงอวี่ด้วยท่าทียิ้มมิเชิงยิ้มแวบหนึ่ง

คนอื่นมองอะไรไม่ออก ทว่าเชียนหลิงอวี่กลับถูกสายตานี้ของเขามองกลับ สั่นสะท้านด้วยความตกตะลึง!

ชักมือกลับโดยไม่รู้ตัว