บทที่ 807 รอจนหงุดหงิดแล้วหรือ

นางจะเหลือร่างเขาไว้ทำเป็นหุ่นเชิด เมื่อถึงยามนั้นเขาก็จะอยู่ข้างกายนางไปตลอดกาลแล้ว

พรุ่งนี้ บางทีความปรารถณาของนางอาจกลายเป็นจริงในวันพรุ่งนี้!

ยามที่นางกับคนชุดเขียวครามผู้นั้้นดุเดือดเร่าร้อนกันอยู่ในห้องนอน กระดาษบางเฉียบแผ่นหนึ่งก็ลอยขึ้นมาจากบานหน้าต่างนางอย่างไร้สุ้มเสียง กระดาษแผ่นนี้มีขนาดเท่าหัวแม่มือเท่านั้น เมื่อลอยวนไปรอบเรือนดั่งขนนกพลิ้วตามลมแล้วก็ลอยออกไปด้านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ดรุณีชุดขาวผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น กระดาษแผ่นนั้นลอยมาถึงมือนาง กลายร่างเป็นมนุษย์ร่างจ้อยตนหนึ่ง เอ่ยกระซิบกระซาบ

ดรุณีนางนั้นฟังอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากหยักเป็นรอยยิ้ม “ช่างโสโครกเสียจริง! แต่ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามที่นายท่านคาดการณ์ไว้! ไม่มีอะไรแปลกใหม่เลยจริงๆ!”

พลางเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ ร่างกายโผนทะยานขึ้นหายลับไป

….

ตี้ฝูอีกำลังตกปลาอยู่ ด้านข้างมีถังอยู่ใบหนึ่ง

ตอนที่กู้ซีจิ่วมาหา เขากำลังหลุบตาหย่อนเบ็ดอยู่ ร่างคนดั่งภาพนํ้าหมึกที่ไม่ไหวติง

ภาพนี้งดงามนัก กู้ซีจิ่วไม่กล้าเข้าไปรบกวนชั่วขณะ รอให้เขาตกปลาได้ค่อยว่ากัน

ก่อนหน้านี้หลังจากกู้ซีจิ่วร้องเพลงให้เขาฟังแล้วก็ถามเขาว่า จะใช้วิชาสลับร่างคืนเมื่อไหร่?

ผลคือ เขาบอกว่าจิตใจเขาไม่สงบ ต้องสงบใจก่อนแล้วค่อยว่ากัน

กู้ซีจิ่วก็ไม่กล้าเร่งรัดเขา คนผู้นี้ความคิดซับซ้อน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ถ้ารีบร้อนเร่งรัดอาจจะไม่ทำขึ้นมาเสียดื้อๆ!

ดังนั้นเธอทำได้แค่รอคอย

เธออยู่ในห้องทำแบบฝึกหัดไปสองชุด จากนั้นก็ฝึกฝนอยู่สักพัก ผลคือล่วงเลยไปหนึ่งชั่วยามแล้ว ทว่ายังไม่เห็นเขากลับมาอย่างสงบใจ ดังนั้นเธอจึงออกตามหา

ร่างกายเดียวกัน ยามที่เธออยู่ในร่างนั้นดูตรงไปตรงมาเรียบง่าย ห้าวหาญองอาจ ตัวคนเสมือนกระบี่ที่ซ่อนเร้นอยู่ในฝัก

แต่ยามที่เขาอยู่ในร่างนั้น กลับดูเอื่อยเฉื่อยเกียจคร้าน เอนหลังพิงเสาต้นหนึ่งในศาลา ตัวคนเฉื่อยชา บุคลิกเหมือนคนเก็บตัว ทว่ามองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่อาจหาเรื่องได้

กู้ซีจิ่วยืนมองอยู่ไม่ไกล

ทันใดนั้นพลันนึกถึงตอนที่เธอเพิ่งทะลุมิติมาถึงได้รางๆ เธอถูกเขาไล่ล่าพัวพันสลัดทิ้งไม่หลุด ตอนเธอแช่อยู่ในทะเลสาบ เขาก็ตกปลาอยู่ด้านหลัง เธอ ผลคือตกไม่ได้เลยสักตัว เขายังโมโหอยู่ไม่เบา…

เรื่องราวในอดีตดั่งเมฆหมอก แวบเข้ามาในหัวใจ เธอกดเรื่องราวแต่หนหลังทั้งหมดลงไป ไม่คิดถึงอีก

เธอคอยอย่างสงบอยู่ด้านข้างนานกว่าหนึ่งเค่อ ผลคือสายเบ็ดในทะเลสาบยังคงแน่นิ่ง

กู้ซีจิ่วค่อนข้างฉงน ในทะเลสาบแห่งนี้มีปลาอยู่ไม่น้อย แถมยังตกได้มาง่าย หลายวันมานี้ขอเพียงเธอหย่อนเบ็ดลงไปก็จะตกได้อยู่หลายตัว

เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง ยังคงก้าวเข้าไป ไปอยู่ใกล้ๆ เขา มองดูถังที่อยู่ข้างกายเขาก่อน ในถังมีนํ้าสะอาดอยู่ครึ่งถัง ด้านในอย่าว่าแต่ปลาเลย แม้แต่ลูกอ๊อดสักครึ่งตัวก็ไม่มี

เนิ่นานถึงเพียงนี้เขายังตกไม่ได้สักตัวเลยหรือ?

ทักษะการตกปลาเช่นนี้น่าหงุดหงิดเกินไปแล้วกระมัง?!

“ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?” กู้ซีจิ่วนั่งยองๆ ข้างกายเขา

ในที่สุดตี้ฝูอีก็ลืมตา ท่ามกลางราตรีดวงตาคู่นั้นลึกลํ้ายิ่งนัก “รอจนหงุดหงิดแล้วหรือ?”

กู้ซีจิ่วถูกเขามอง หัวใจพลันเต้นรัวเล็กน้อย อีกใจหนึ่งก็ลอบก่นด่าที่ตนเองค่อนข้างผิดแผกไป

เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าตี้ฝูอีที่อยู่เบื้องหน้าคือรูปลักษณ์ของเธอ ดวงตาก็เป็นดวงตาของเธอ เธอถูกดวงตาของตัวเองมองจนใจเต้นช่างประหลาดเหลือเกิน!

จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ยังพอไหว ข้าค่อนข้างมีความอดทนมาโดยตลอด”

เธอมองคันเบ็ดของเขา “ให้ซีจิ่ว ช่วยท่านดีไหม?”

เขาไม่พูดอะไร เพียงยื่นคันเบ็ดให้เธอทันที

กู้ซีจิ่วรับไปแล้วมองครู่หนึ่ง มุมปากพลันกระตุก “ท่านเลียนแบบเจียงไท่กง[1]หรือไง? คันเบ็ดลำตรงจะตกปลาได้อย่างไร?”

ตี้ฝูอีมองทะเลสาบเงียบๆ ไม่พูดอะไร ไม่ทราบว่าเหตุใดคืนนี้เขาจึงพูดน้อยเป็นพิเศษ