บทที่ 82

แค่ผ่านทางมาเท่านั้น…

โฉมงามผู้นั้นก็คล้ายจะรู้สถานการณ์ดีจึงไม่ร้องออกมา ไม่แม้กระทั้งจะส่งเสียงฮึดฮัดออกมา เพียงแค่หรี่ตามองเธอเท่านั้น

ขณะนี้อยู่ใกล้กันมาก กู้ซีจิ่วที่ได้เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนแล้ว หัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นมา!

โฉมงาม! โฉมงามลํ้าเลิศ! งามจนล่มบ้านล่มเมืองได้!

ขนคิ้วดุจทิวเขา โค้งยาวจรดจอนผม นัยน์เนตรกระจ่างใสงดงามขึ้นทุกครั้งที่มอง ในส่วนของริมฝีปากปากนั้นโดนกู้ซีจิ่วใช้มือน้อยๆ ข้างหนึ่งอุดไว้จึงมองไม่เห็นลักษณะ แต่กู้ซีจิ่วก็รับรู้ความนุ่มนิ่มของกลีบปากที่อยู่ภายใต้ฝ่ามือได้

จึงรู้สึกได้ว่าแม้กระทั่งริมฝีปากก็งดงาม กลางหน้าผากของโฉมงามผู้นี้มีทับทิมเม็ดหนึ่งแขวนประดับอยู่ ทับทิมเม็ดนั้นมีลักษณะเรียวยาวเหมือนดวงตาจิ้งจอก เนื่องด้วยเปียกชื้นจากไอนํ้าจึงส่องประกายแวววาว

โฉมงามผู้นี้ดุจรูปสลักหยกชั้นเลิศที่ถูกสลักเสลาด้วยมือของทวยเทพก็มิปาน สวยจนน่าทึ่ง งดงามจนน่าตะลึง!

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่เรียวเฉี่ยวจนแทบเกี่ยวใจคนได้ ร่างกายอีกกว่าครึ่งของโฉมงามผู้นี้แช่อยู่ใต้นา จึงมองเห็นเพียงลำคอ เรียวงามราวกับหงส์และกระดูกไหปลาร้าที่งดงามได้รูป ส่วนที่ตํ่าลงไปกว่านั้น…

ส่วนที่ตํ่าลงไปกว่านั้นจมอยู่ภายใต้กลีบดอกไม้สีแดง ไม่สามารถมองเห็นได้

แต่สิ่งที่ทำให้กู้ซีจิ่วตกตะลึงที่สุดไม่ใช่สิ่งเหล่านี้ สิ่งที่ทำให้กู้ซีจิ่วตกตะลึงที่สุดก็คือใบหน้าของโฉมงามผู้นี้ทำให้ เธอรู้สึกคุ้นเคยอยู่เล็กน้อย ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เธอเลยอดไม่ได้ที่จะเพ่งพินิจดูให้ละเอียดอีกครั้ง แต่จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านนอก “องค์หญิง เสื้อผ้าของท่านถูกส่งมาแล้ว จะให้บ่าวนำเข้าไปให้เลยหรือไม่?”

องค์หญิง? หรือว่าเธอจะมาโผล่ในวังหลวงซะแล้ว?

ดูจากการตกแต่งที่หรูหรางดงามถึงเพียงนี้ คงจะเป็นสถานที่สำหรับสรงนํ้าขององค์หญิง…

กู้ซีจิ่วแนบชิดข้างหูนาง “ท่านคือองค์หญิงหรือ? ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้จะทำอะไรท่าน แค่ผ่านทางมาเท่านั้น…”

คำพูดของเธอคงจะดูน่าเหลือเชื่อเกินไปหน่อย โฉมงามผู้นั้นจึงได้แต่กะพริบตา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ แม้กระทั่งริมฝีปากของนางที่อยู่ภายใต้ฝ่ามือของกู้ซีจิ่วก็ยังขยับเล็กน้อย กู้ซีจิ่วเลยต้องริบอุดเอาไว้อีกครั้ง เพราะกู้ซีจิ่วเกรงว่านางจะดิ้นรนขัดขืนอย่างหนัก จึงพลิกกายไปอยู่ด้านหลังนาง กริชที่อยู่ในมือจ่อเข้าที่หลัง หัวใจของนาง ส่วนมืออีกข้างยังคงอุดปากนางไว้เช่นเดิม พลางกระซิบข้างหูนาง “ข้าพูดความจริงนะ ขอแค่ท่านไม่ร้อง ข้าก็จะไม่ทำร้ายท่าน… ตอนนี้ท่านควรร้องสั่งให้พวกนางเอาเสื้อผ้าเข้ามาได้แล้ว อย่าเล่นตุกติกหรือร้องขอความช่วยเหลือ มิเช่นนั้นข้ารับรองได้เลยว่าสามารถแทงหัวใจท่านได้ก่อนที่ท่านจะได้รับการช่วยเหลือ หากท่านตกลงก็ให้พยักหน้า”

โฉมงามที่อยู่ในอ้อมแขนนิ่งไปสักครู่ แล้วจึงพยักหน้าเบาๆ

เป็นคนที่รู้สถานการณ์ดีจริงๆ!

กู้ซีจิ่วลอบถอนใจเบาๆ อย่างโล่งอก คลายมือออก เผยริมฝีปากน้อยๆ ของโฉมงามออกมา

โฉมงามก็แสนจะว่าง่ายนัก เมื่อปากเป็นอิสระก็ไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือ กลับตอบไปอย่างสงบนิ่ง “นำเข้ามาเถอะ”

นํ้าเสียงของโฉมงามนั้นไพเราะมาก เปี่ยมเสน่ห์ดึงดูด เป็นนํ้าเสียงแบบกลางๆ ทำให้คนแยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย ทว่ากลับสั่นสะเทือนหัวใจคนได้อย่างน่าประหลาด

เมื่อโฉมงามเปิดปากกล่าววาจากู้ซีจิ่วก็มุดลงไปใต้น้ำ แน่นอนว่ากริชที่อยู่ในมือยังจ่ออยู่ที่หลังหัวใจของอีกฝ่ายอย่างข่มขู่ ป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายผลีผลามตะโกนออกมา

ถึงแม้เธอจะมีฐานะเป็นนักฆ่า แต่ก็ไม่ได้ชมชอบการเข่นฆ่าผู้คน ถ้าสามารถแก้ไขปัญหาอย่างสันติได้เธอก็ปรารถนาจะแก้ไขอย่างสันติ

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดจะสร้างความเดือนร้อนให้องค์หญิงผู้นี้จริงๆเพราะยังไงซะตัวเธอก็เป็นคนนอกที่บุกรุกเข้ามา…

ในอดีตที่ผ่านมา ถ้าเธอหายตัวไปโผล่ผิดที่ จะสามารถหายตัวอีกครั้งได้ทันที อีกฝ่ายไม่ทันได้เจอเธอก็ไปแล้ว

แต่ครั้งนี้ทำไม่ได้ เธอบาดเจ็บรุนแรงจนเลือดลมในทรวงอกติดขัด ทำให้เธอไม่สามารถใช้วิชานั้นได้ชั่วคราว

ยังไงก็ต้องควบคุมสถานการณ์ที่นี่ให้ได้เสียก่อน แล้วค่อยวางแผนทีหลัง