บทที่ 869 มิเทียบเท่าคุณชายน้อยผู้สำราญ

ตี้ฝูอีกล่าวต่อว่า “วันนี้เจ้าอาการไม่ดี การไม่ได้นอนเมื่อคืนส่งผลยิ่งนัก ประกอบช่วงเช้าวันนี้หักโหมเกินไป ดังนั้นยามนี้เลือดลมของเจ้าจึงรับการโคจรพลังของวิชาเหินหาวไม่ไหวอยู่บ้าง”

เขาหยิบผลไม้สีแดงฉํ่าวาวผลหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อดั่งเล่นกล “นี่มอบให้เจ้า”

นั่นคือผลชาดเทวะลูกหนึ่ง ทั้งสดทั้งใหญ่กว่าทุกผลที่เขานำออกมาก่อนหน้านี้

กู้ซีจิ่วไม่ได้รับไว้ ส่ายหน้าพลางตอบว่า “ผลไม้นี้้คือของรางวัล ข้าไม่มีความชอบอะไร ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไม่จำเป็นต้องมอบสิ่งนี้ให้ข้า”

พลันหยิบโอสถฟื้นกำลังเม็ดหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของตน โอสถชนิดนี้มีประโยชน์ยิ่งนักในการคลายความอ่อนล้า ฟื้นฟูพละกำลัง กู้ซีจิ่วจะใช้มันฟื้นฟูทุกครั้งที่เหนื่อยล้า

ผลไม้ในมือตี้ฝูอีค่อยๆ หดกลับไป เขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญ เขามองออกว่าโอสถของกู้ซีจิ่วไม่เลวจริงๆ ต่อให้สรรพคุณสู้ผลไม้ของเขาไม่ได้ แต่ก็ฟื้นฟูกำลังของนางได้แน่นอน

ตี้ฝูอีมองใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “วันนี้เจ้าอาการไม่ดี กลับไปพักก่อนเถิด! พรุ่งนี้ค่อยมารับโทษอีกครั้ง”

กู้ซีจิ่วก็รู้สึกว่าอาการของตนไม่ค่อยดีนัก ถึงอย่างไรเธอไม่ได้พักผ่อนมาสองวันหนึ่งคืนแล้ว แถมยังเข้าร่วมการฝึกซ้อมที่เข้มงวดถึงเพียงนี้อีก…ในเมื่อเขายืดเวลาให้อีกวัน เช่นนั้นเธอก็หายใจได้คล่องแล้ว เธอตอบรับคราหนึ่ง “เจ้าค่ะ ขอบพระคุณมาก!”

แล้วหันหลังจากไปอย่างว่องไวทันที

ตี้ฝูอียืนอยู่ตรงนั้นมองแผ่นหลังของนางห่างไกลออกไป เหม่อลอยไปชั่วขณะ

เดิมทีเขาคิดจะอธิบายแก่นาง ทว่าคิดไปคิดมาก็ยอมแพ้อีกครั้ง เขาหลุบตามองมือตน สุขภาพของกู้ซีจิ่วดูเหมือนจะอ่อนแอกว่าที่เขาคาดไว้ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่านะ?

….

“นายท่าน ทำไมท่านกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะขอรับ ?” มู่อวิ๋นเข้ามาต้อนรับ “ท่านคงมิได้ปล่อยให้นางฝึกฝนอยู่ที่นั่นพียงลำพังใช่ไหมขอรับ? นายท่าน ยากนักที่จะได้มีโอกาสใกล้ชิดนางเช่นนี้ ท่านจะปล่อยไปไม่ได้นะขอรับ”

ตี้ฝูอีปรายตามองเขาแวบหนึ่ง “เจ้าตามข้ามา!”

ด้วยเหตุนี้มู่อวิ๋นจึงรีบตามตี้ฝูอีเข้าไปในเรือน

หลังจากเข้ามาแล้วตี้ฝูอีก็ไม่พูดไม่จาอยู่พักหนึ่ง และเพ่งพิศเขาขึ้นๆ ลงๆ ไม่หยุด มู่อวิ๋นถูกเขามองจนขนลุกแล้ว ค้อมกายเอ่ยขึ้น “นายท่าน?”

“มู่อวิ๋น แผนแสร้งปล่อยเพื่อจับของเจ้า เคยประสบความสำเร็จกับเด็กสาวมาแล้วกี่นาง พวกนางมีนิสัยอย่างไรบ้าง?”

“นี่…ข้าน้อยประสบความเสร็จมาแล้วสองนาง เย็นชานางหนึ่ง หยิ่งทะนงนางหนึ่ง”

“มา เล่าเรื่องเฉพาะของเจ้ากับสองนางนั้นให้ข้าฟังหน่อย ข้าจะฟังแก้เบื่อ”

ด้วยเหตุนี้มู่อวิ๋นจึงเล่าออกมา

มู่อวิ๋นผู้นี้ความจริงแล้วเจ้าชู้อย่างยิ่ง ตอนที่เขายังไม่ได้ติดตามตี้ฝูอี ก็เคยเป็น ‘ยอดอาชาเลิศลํ้าเสื้อขนสัตว์เลอค่ามิเทียบเท่าคุณชายน้อยผู้สำราญ’

เป็นคุณชายเจ้าชู้ที่เคยเกี้ยวพาหญิงสาวมาแล้วมากมาย เขามีนิสัยประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง ยิ่งเกี้ยวพาสตรีได้ง่ายดายเท่าไหร่ก็เบื่อหน่ายง่ายขึ้น

เท่านั้น ละทิ้งอย่างรวดเร็ว

มีอยู่ปีหนึ่งเขาไปดื่มสุรา ณ ที่แห่งหนึ่ง ผลคือที่นั่นมีหญิงบ่มสุราอยู่นางหนึ่ง เขาดึงดูดด้วยสารพัดวิธี ผลคือหญิงบ่มสุรานางนั้นเย็นชากับเขาเสมอ

เดิมทีเขาเพียงอยากหยอกเย้าหญิงบ่มสุรานางนี้ตามประสาคนเจ้า ชู้เท่านั้น หากอีกฝ่ายตอบรับง่ายๆ ยอมพลีกายให้เขา เขาก็คงละทิ้งในชั่วข้ามคืน แต่เนื่องจากหญิงบ่มสุรานางนี้ไม่ติดกับเขาเลย ทำให้หัวใจเขาคันยุบยิบ ยิ่งได้มาครองยากเท่าไหร่ก็ยิ่งสนใจอีกฝ่ายมากขึ้นเท่านั้น

เดิมทีหญิงบ่มสุรานางนี้ก็มิได้งามล่มเมืองถึงเพียงนั้น แต่เขากลับยิ่งมองยิ่งเห็นนางขัดเคืองนัยน์ตา ยิ่งไม่ได้มาครองก็ยิ่งอึดอัดคับข้อง รู้สึกเพียงว่านางเป็นโฉมงามอันดับหนึ่งในใต้หล้านี้ คนงามที่เขาประสบพบเจอนำมารวมกันแล้วยังงามสู้นางไม่ได้เลย