บทที่ 881 นางร่วมเล่นละครกับข้า

เธอเอ่ยขอบคุณคราหนึ่ง รับนํ้าเต้าสุรานั้นมากำลังจะดื่มเข้าไปติดๆ กันสามอึก ตี้ฝูอีก็ยื่นมือมาห้ามเธอไว้ “ค่อยๆ ดื่มทีละนิด อย่ากระดกเหมือนวัว”

ชิ เธอกระดกเหมือนวัวตรงไหนกัน?

เธอดื่มสุราอย่างมีภาพลักษณ์ยิ่งนักมาตลอดไม่ใช่หรือไง?

กู้ซีจิ่วก้มจิบอึกเล็กๆ อึกหนึ่ง จากนั้นก็รอฟังตี้ฝูอีพูด

ตี้ฝูอีตวัดข้อมือคราหนึ่ง หงส์ครามย่างตัวนั้นปรากฏขึ้นบนฝ่ามืออีกครา “เจ้าจะกินแค่ปีกสองข้างไม่ได้ ต้องกินน่องทั้งสองข้างด้วย”

แล้วเขาก็ฉีกน่องทั้งสองมาให้เธอ

กู้ซีจิ่วไม่อยากติดหนี้นํ้าใจเขาอีก ส่ายหน้าแล้วเอ่ยไปว่า “นกตัวนี้ล้ำค่าถึงเพียงนี้ ท่านกินเองเถิด”

ตี้ฝูอียิ้มแวบหนึ่ง ไม่ได้เกลี้ยกล่อมเธออีก เพียงนำน่องนกย่างสีเหลืองอร่ามที่คล้ายไก่ย่างสองข้างนั้นใส่จานแล้ววางบนแท่นหินแท่นหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ จากนั้นเขาก็เริ่มกินส่วนที่เหลือของนกย่างตัวนี้ เขากินอย่างสง่างามยิ่ง กินสิ่งใดก็สามารถกินได้ลื่นไหลไม่เคอะเขิน กู้ซีจิ่วนับถือเขาเลย!

เห็นเขาก้มหน้ากินอยู่ตรงนั้น กู้ซีจิ่วอดไม่ได้ที่จะเร่งรัดเขา “ท่านมีเรื่องจะพูดกับข้าไม่ใช่หรือ?”

ตี้ฝูอียกนิ้วหนึ่งแตะริมฝีปาก ส่งเสียวชู่ว “กินไม่คุย นอนไม่พูด”

กู้ซีจิ่วตะลึงงัน เอ่ยโพล่งออกมา “กฎนี้ท่านมิได้ปฏิบัติยามอยู่กับผู้อื่น แค่พุ่งเป้ามาที่ข้าใช่ไหม?”

เธอเห็นกับตาว่าตอนที่เขาร่วมโต๊ะอาหารกับเล่อจื่อซิ่งทั้งพูดทั้งหัวเราะ…

สายตาของตี้ฝูอีจับจ้องเธอ “เจ้าพูดถึงข้ากับเล่อจื่อซิ่งยามกินอาหารเช้าด้วยกันเมื่อวานกระมัง?”

เขายิ้มอีกแบบหนึ่ง ดวงตาคล้ายทอประกายระยิบระยับ “ซีจิ่ว เจ้าหึงหรือ?”

หึงบ้าหึงบออะไร?!

เธอแค่รู้สึกว่าเขาปฏิบัติต่อเล่อจื่อซิ่งอย่างค่อนข้างพิเศษเท่านั้น…

“ข้าไม่ได้หึง ต่อให้ท่านปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นพิเศษก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้า…”

ตี้ฝูอีแย้มยิ้ม “อย่าด่วนรีบร้อนชี้แจงความสัมพันธ์กับข้าเลย บางเรื่องก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด เพียงแต่ข้าก็ปฏิบัติต่อเล่อจื่อซิ่งเป็นพิเศษจริงๆ นั้นแหละ…”

หัวใจกู้ซีจิ่วดิ่งวูบ “เห็นไหม ท่านปฏิบัติต่อนางเป็นพิเศษ…”

ตี้ฝูอีถอนหายใจอีกครั้ง “ซีจิ่ว เดิมทีแล้วยามกินอาหารปกติเล่อจื่อซิ่งก็กินไม่พูดเช่นกัน อันที่จริงในด้านนี้นางก็ไม่ต่างจากข้าเท่าไหร่”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วมองเขา “ท่านอยากคุยกับข้าเรื่องที่ปฏิบัติต่อนางเป็นพิเศษหรือไง? คุยเรื่องที่พวกท่านพูดจาเข้าขากันดีสินะ? ข้ารู้สึกว่าหากท่านต้องการยกย่องนางมิสู้ไปชมเชยนางต่อหน้าดีกว่า ไม่จำเป็นต้องมาพูดต่อหน้าข้า…”

“นางร่วมเล่นละครกับข้า” ตี้ฝูอีตัดบทเธอทันที

“หะ?” กู้ซีจิ่วไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองชั่วขณะ

ตี้ฝูอีถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “นางเคยมาสารภาพรักกับข้าจริงๆ แต่ข้าก็ทำให้นางตัดใจได้อย่างรวดเร็วยิ่ง นางรู้ว่าข้ามีความรู้สึกต่อเจ้า รู้สึกซาบซึ้งนัก ดังนั้นจึงตกลงเล่นละครกับข้า บนโต๊ะอาหารนางก็ไม่พูดมากเช่นกัน แต่เพื่อร่วมมือกับข้า จึงตั้งใจหาเรื่องมากมายมาพูด…”

กู้ซีจิ่วใจเต้นแรง ดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเป็นคนที่คิดต่อยอดได้มากมาย เธอจับจุดได้อย่างรวดเร็ว “ยามนี้นางเป็นสายให้ท่านกระมัง? เรื่องที่ข้าจะย้ายห้องเป็นนางที่ไปรายงานท่านใช่ไหม?”

ตี้ฝูอีเม้มริมฝีปาก ทอดถอนใจ “นางเสนอตัวเป็นสายให้ข้าเอง และข้าก็เคยบอกไว้จริงๆ ว่าเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้า จะเช้าจะดึกก็ต้องแจ้งให้ข้าทราบทันที”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน

เธอย่อยข้อมูลเหล่านี้อยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เลิกคิ้วสูงมองดูเขา รู้สึกว่าโทสะพลุ่งพล่านอยู่ในทรวง “ท่านจัดวางสายข่าวไว้ข้างกายข้า! ซํ้ายังเล่นละครต่อหน้าข้าด้วย…จงใจกระตุ้นข้าใช่หรือไม่? ที่แท้ท่านคิดอะไรอยู่กัน? หากข้าชอบท่านจะอย่างไรก็ชอบ หากว่าไม่ชอบเช่นนั้นจะทำอย่างไรก็ไม่ชอบ การที่ท่านกับนางจงใจเล่นละครต่อหน้าข้า มีแต่จะทำให้ข้าปล่อยไปจริงๆ ท่านคิดวิธีบ้าบอเช่นนี้ออกมาจัดการข้า…แผนนี้ของท่านคือแสร้งปล่อยเพื่อจับกระมัง? แถมยังตบหัวแล้วลูบหลังด้วยสินะ? ท่านคิดว่าข้าเป็นคนยัง ไงกัน…”

“ขออภัยด้วย!” ตี้ฝูอีกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา