บทที่ 880 ยังมีอีกไหม?
โชคดีที่ตี้ฝูอีเคลื่อนไหวว่องไว เขาเคลื่อนกายวูบหนึ่ง อ้อมไปอยู่ด้านหลังกู้ซีจิ่วทันที ดังนั้นการถอยครั้งนี้ของกู้ซีจิ่วจึงถอยเข้าสู่อ้อมอกเขา
แขนเขาโอบเอวเธอไว้ “ระวังหน่อย ทำไมซุ่มซ่ามขนาดนี้”
กู้ซีจิ่วเงียบงัน
กลิ่นหอมอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก ทันใดนั้นหัวใจกู้ซีจิ่วพลันเต็มไปด้วยความขมขื่น คล้ายกับมีไอร้อนพุ่งตรงมาที่ปลายจมูก ทำให้จมูกของเธอแสบเคืองขึ้นมา เธอสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง เอ่ยด้วยนํ้าเสียงเยียบเย็น “ปล่อยมือ!”
ตี้ฝูอีกลับกอดเธอแน่นกว่าเดิม ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าเธอ นํ้าเสียงเขาแหบทุ้มเล็กน้อย “ซีจิ่ว อย่าปฏิเสธเลย เจ้าชอบข้า”
กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่ออีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็ยิ้มหยัน “แล้วอย่างไรเล่า?”
เธอสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง กล่าวอย่างจริงจัง “ตี้ฝูอี ปล่อยมือ!”
ในที่สุดนางก็ไม่เรียกเขาว่าท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายนั่นท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายนี่แล้ว ตี้ฝูอีก็ไม่ตีหน้าทะเล้นกับนางอีกต่อไป ถอนหายใจเบาๆ แล้ว เอ่ยว่า “ซีจิ่ว ข้าว่าพวกเราควรจะคุยกันดีๆ”
ความจริงแล้วกู้ซีจิ่วไม่อยากคุยกับเขาเลยจริงๆ มีอะไรที่ต้องคุยกันดีๆ เล่า?
คนผู้นี้ เดี๋ยวอบอุ่น เดี๋ยวเย็นชา ยามเย็นชาก็หมางเมินผู้อื่นยิ่งนัก ยามอบอุ่นก็พัวพันผู้อื่นไม่ปล่อย…
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเขาวางมือจากเธอแล้ว แถมยังหาโอกาสเล่นงานล้างแค้นเธอ จากนั้นก็วิ่งมาจิบชาพูดคุยกับเธอ เชื้อเชิญให้เธอกินเนื้อดื่มสุรา…
ริมฝีปากเธอยกโค้งนิดๆ “ตี้ฝูอี นี่ท่านใช้วิธีตบหัวแล้วลูบหลังอยู่ใช่ไหม? อันที่จริงข้าไม่อยากคุยกับท่าน และข้าก็ไม่คิดว่าระหว่างท่านกับข้ายังมีอะไรให้คุยกันดีๆ นะว่าไหม?”
ตอนที่พูดประโยคสุดท้ายออกมาลำคอก็ค่อนข้างจุกเสียด เธอสูดลมหายใจนิดๆ ทำให้ตัวเองสงบลงอีกหน่อย “ท่านพูดถูกแล้ว ดูเหมือนข้าจะชอบท่านอยู่บ้างจริงๆ แต่เช่นนั้นแล้วอย่างไรเล่า? ในแง่ของความรัก ตัวข้าผู้นี้ยกได้วางเป็นมาโดยตลอด ต่อให้หลงรักคนผู้หนึ่งจริงๆ ก็สามารถละทิ้งได้…ขอเพียงมอบเวลาให้ข้ามากพอ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดข้าล้วนปล่อยวางได้ ความรักหากว่ากันตรงๆ แล้วอันที่จริงก็เป็นความลุ่มหลงชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกที่ข้ามีต่อท่านอาจเป็นความลุ่มหลงเพียงชั่วขณะเช่นกัน แต่ข้าเชื่อว่ามันจะจางหายไปตามกาลเวลา…บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่ข้าวางไม่ลง…”
เธอหันหลังมาแกะมือเขาที่โอบเอวเธอออก “ตี้ฝูอี ขอบคุณสำหรับเนื้อหงส์ครามของท่าน มันอร่อยมาก ระหว่างข้ากับท่านก็ให้สิ้นสุดลงตรงนี้เถิด ท่านคือทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้สูงส่ง ขอเพียงท่านยินยอม มีสตรีมากมายที่พร้อมโผเข้าหาอ้อมอกท่าน ท่านไม่จำเป็นต้องตามพัวพันข้า ท่านดูสิ ข้า ไม่เข้าใจความรักชายหญิง นิสัยดื้อรั้น ไม่หวั่นไหวต่อวิธีเกี้ยวพาของท่านเลย ดังนั้นท่านปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับท่านอีกแล้ว …”
เป็นครั้งแรกที่นางพูดกับเขามากมายถึงเพียงนี้ แถมถ้อยคำที่กล่าวก็เปิดเผยซื่อตรงยิ่งนัก ตี้ฝูอีหลุบตามองนาง “ยังมีอีกไหม?”
กู้ซีจิ่วอึกอัก “…ไม่มีแล้ว”
เธอรู้สึกว่าเธอพูดชัดเจนมากแล้ว
ตี้ฝูอีถอนหายใจ “เช่นนั้นเจ้านั่งลงก่อน ฟังข้าพูดบ้างเป็นอย่างไร?”
เขาโบกมือ เรียกม้านั่งสองตัวออกมา ให้เธอนั่งลงไป
กู้ซีจิ่วก็ไม่เกรงว่าเขาจะเล่นลูกไม้อะไรอีก นั่งลงไปเช่นกัน “ท่านอยากพูดอะไรกับข้า?”
ในเมื่อเขายืนยันจะคุย เช่นนั้นก็คุยเถิด พูดทุกอย่างออกมาจะได้เลิกแล้วต่อกัน ต่างคนต่างไป เธอไม่อยากพัวพันคลุมเครือกับเขาแบบนี้อีกต่อไป ส่งผลต่อความคิดจิตใจเกินไป และถ่วงรั้งการเรียนของเธอ
ตี้ฝูอียื่นนํ้าเต้าสุราใบนั้นให้เธออีกครั้ง “เจ้าเพิ่งกินเนื้อหงส์ครามเข้าไป เจ้าจำเป็นต้องดื่มสุรานี้สามอึก เช่นนี้ถึงสามารถกระตุ้นศักยภาพในตัวเจ้า ได้จริงๆ ยกระดับพลังวิญญาณของเจ้า”
กู้ซีจิ่วเงียบงัน
เอาเถอะ เนื้อหงส์ครามเธอก็กินลงท้องไปแล้ว เธอจะไม่ถ่อมตัวหาเหตุผลมาบ่ายเบี่ยงแล้ว ดื่มก็ดื่ม!