บทที่ 782 ใช่คนที่เขาอยากจะกอดก็กอดได้หรือ

“แน่นอนว่าตะเพิดไปแล้ว” ตี้ฝูอีตอบอย่างไม่แยแสนัก เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่ามุมปากของกู้ซีจิ่วเปื้อนคราบมัน เขาทนเห็นผู้อื่นไม่เรียบร้อยไม่ได้เป็นที่สุดจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปเช็ดให้เธอ “กินปลาตัวเดียวก็ยังกินจนปากมันได้…”

ในวินาทีนี้เขาเข้าใกล้เธอมาก จมูกกู้ซีจิ่วได้กลิ่นหอมคลับคล้ายสมุนไพรและบุปผาที่แสนคุ้นเคยจากร่างเขา…

เธอตะลึงไปแวบหนึ่ง เงยหน้าขึ้นทันที เนื่องจากเขาอยู่ใกล้เธอมาก เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเช่นนี้ กลีบปากจึงสัมผัสปลายคางอีกฝ่ายเข้าพอดี…

เธอตัวแข็งทื่อ เขาก็ตัวแข็งทื่อเช่นกัน

“พวกเจ้า…” ทันใดนั้นตรงประตูก็มีเสียงดัง ‘เพล้ง!’ แว่วขึ้น

กู้ซีจิ่วชะงักแวบหนึ่ง หันไปตามสัญชาตญาณ มองเห็นหลงซือเย่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางไร้วิญญาณ ใบหน้าซีดเผือด เดิมทีเขาถือชามยาใบหนึ่งไว้ในมือ บัดนี้หล่นอยู่บนพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ นํ้ายาหกอยู่บนพื้น

เธอแทบจะทำไปตามสัญชาตญาณ จัดการผลักตี้ฝูอีที่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงขึ้นครึ่งฉื่อออกไปทันที…

ตี้ฝูอีไม่ได้ระวัง ถูกเธอผลักจนซวนเซถอยหลังไปหลายก้าว

ทันใดนั้นพลันมีคนมาโอบเอวเขาไว้จากด้านหลัง “ซีจิ่ว!”

เส้นขนแทบทั้งร่างของตี้ฝูอีแทบลุกชันขึ้นมา!

เขาย่อมทราบว่าเกิดอะไรขึ้น พลันถองศอกไปด้านหลังทันที!

ถึงแม้ร่างกายเล็กๆ นี้ของกู้ซีจิ่วจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ภายใต้การบำรุงรักษาของตี้ฝูอี ได้ฟื้นฟูขึ้นมาไม่น้อยแล้ว ประกอบกับตัวตี้ฝูอีเองเรียนรู้ มามากมายหลายสิ่ง เรียกได้ว่าเป็นแทบทุกอย่าง เชี่ยวชาญวิชาหมัดมวยยิ่งนัก และเจ้าเล่ห์อย่างยิ่งด้วย

การถองศองครั้งนี้ของเขาชนเข้าที่เอวของหลงซือเย่ แถมยังชนในตำแหน่งที่จะก่อให้เกิดความเจ็บปวดมหันต์อีกด้วย หลงซือเย่ร้องอั้กคราหนึ่ง แทบจะขดตัวทันที

ตี้ฝูอีเคลื่อนตัวออกห่างหนึ่งจั้งอย่างรวดเร็ว สีหน้ามืดครึ้ม เขาได้รับความสะอิดสะเอียนเข้าแล้ว!

การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้รวดเร็วยิ่งนัก กู้ซีจิ่วตะลึงพรึงเพริดอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปหาหลงซือเย่ “หลงซือเย่…”

หลงซือเย่หยัดกายขึ้นมาในทันใด จ้องตี้ฝูอีอย่างดุดันแวบหนึ่ง สายตานั้นเยียบเย็นนัก เปี่ยมด้วยเจตนาชิงชังสังหาร

เป็นครั้งแรกที่กู้ซีจิ่วถูกเขามองด้วยสายตาเช่นนี้ หนังศีรษะพลันชาหนึบ ถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ และหลงซือเย่ก็ไม่มองเธออีก เพียงจ้องตี้ฝูอีแวบหนึ่ง นํ้าเสียงเศร้าสร้อย “ซีจิ่ว ที่แท้คนที่เธอชอบก็คือเขา เธอไม่รักฉันแล้วใช่ไหม?”

เขายิ้มขื่นๆ แวบหนึ่ง หันหลังจากไปทันที!

กู้ซีจิ่วอ้าปากหวอ ไล่ตามไปได้สองก้าวก็หยุดนิ่ง ตะลึงงันอยู่ชั่วครู่ หลงซือเย่ก็จากไปไกลแล้ว!

กู้ซีจิ่วยืนทึ่มอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง พุ่งไปหาตี้ฝูอีทันที ดึงคอเสื้อเขาไว้ กล่าวอย่างเดือดดาล “ตี้ฝูอี เจ้าตีเขาทำไม?!”

ตี้ฝูอีก็โมโหเหมือนกัน “แล้วข้าใช่คนที่เขาอยากจะกอดก็กอดได้หรือ?!”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก เธอปล่อยตัวเขาอย่างห่อเหี่ยวในทันใด นั่งยองๆ บนพื้น

ตี้ฝูอีหลุบตามองเธอที่นั่งยองๆ อยู่บนพื้น ครุ่นคิดแวบหนึ่ง ลงไปนั่งยองๆ ข้างเธอ “ซีจิ่ว อันที่จริงข้าดีใจมาก”

กู้ซีจิ่วอยากถีบเขาให้กระเด็นนัก แต่พอนึกถึงว่าสิ่งที่จะถูกถีบออกไปคือร่างกายของตน เธอจึงล้มเลิกไปอีก กล่าวอย่างชิงชัง “เจ้า[1] ดีใจบ้าบออันใด?! ยินดีในคราวเคราะห์ของผู้อื่นสินะ?!”

ตี้ฝูอีถอนหายใจเบาๆ ตอบว่า “เจ้าโกรธเคืองถึงเพียงนี้ก็ยังไม่ผลุนผลันไปอธิบายต้นสายปลายเหตุให้เขาทราบ นี่ยืนยันได้ว่าเจ้ายังคงเกรงว่าข้าจะเกิดเรื่อง ในใจของเจ้ามีข้าอยู่…”

กู้ซีจิ่วอึกอักเล็กน้อย “เจ้าคิดมากไปแล้ว! นั่นเป็นเพราะตัวข้าเดิมทีก็มิใช่คนหุนหันพลันแล่นอยู่แล้ว อีกอย่างปกติแล้วเรื่องที่ข้ารับปากไว้ก็จะทำให้ได้ นี่คือปัญหาเรื่องความน่าเชื่อถือ ไม่เกี่ยวอะไรกับการมีเจ้าอยู่ในใจสักนิด!”

——————————————————————

[1]เวลาน้องจิ่วโกรธหรือโมโหจะเรียกแทนตัวตี้ฝูอีว่า ‘เจ้า’ ค่ะ แต่ถ้าอยู่ในอารมณ์ปกติ หรือถกเถียงทั่วไปน้องก็จะเรียกว่า ‘ท่าน’