บทที่ 264

นี่ท่านหาที่ตายให้ตนเองหรือ?

ระยะทางที่เดิมทีเคลื่อนย้ายครั้งเดียวถึง เธอกลับต้องเคลื่อนย้ายถึงสองครั้ง ยามที่ปรากฏตัวในป่าผลไม้ก็เกือบจะชนต้นไม้แล้ว

เธอไม่สนใจว่าบนพื้นจะสกปรกหรือไม่ นำเขาวางไว้บนพื้น กรอกยาแก้พิษให้เขาก่อน

จากนั้นอีกครู่หนึ่งเธอก็เลิกแขนเสื้อของเขาขึ้น จึงเห็นว่าไม่เพียงแต่แขนเท่านั้น แม้แต่หน้าอกครึ่งหนึ่งก็กลายเป็นสีเขียวแล้ว!

แต่โชคดีที่ไม่แล่นถึงหัวใจ บริเวณหัวใจยังคงเป็นสีผิวปกติ

เธอถอนหายใจน้อยๆ ด้วยความโล่งอก ฉวยมือข้างที่ถูกพิษของเขาขึ้นมาดู มือนี้ราวกับมือยักษ์เขียวก็มิปาน ทั้งเขียวทั้งบวม ดูไม่ได้เลยสักนิด

“นี่ท่านหาที่ตายให้ตนเองหรือ?” กู้ซีจิ่วกระซิบอย่างชิงชัง ล้วงมีดผ่าตัดแปลงโฉมออกมากรีดนิ้วที่ถูกพิษของเขา สองแผลตัดกัน เป็นรูปอักษรเลขสิบ (+) โลหิตสีเขียวทะลักออกมา เธอใช้นิ้วบีบก่อน จากนั้นจึงใช้ปากดูด…

เนื่องจากพิษนี้กำลังจะแล่นเข้าสู่หัวใจ การแก้พิษต้องใช้สองวิธีควบคู่กัน เธอจะต้องว่องไว ดังนั้นตอนที่ดูดพิษจึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลย เธอดูดพิษอย่างชำนิชำนาญยิ่ง ดูดหนึ่งคำบ้วนหนึ่งคำ ทั้งรวดเร็วและยอดเยี่ยม!

ขณะที่เธอยุ่งวุ่นวายอยู่ มือที่ถูกเธอกุมไว้ก็ขยับเล็กน้อย

เขาฟิ้นแล้วหรือ?

กู้ซีจิ่วเงยหน้าขึ้นมาสัญชาตญาณ และสบเข้ากับนัยน์ตาดำขลับดุจนิลคู่นั้น

สีตาของเขาดำสนิท ดั่งมีระลอกแสงเคลื่อนไหวอยู่ด้านใน

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง ริมฝีปากของตี้ฝูอีคล้ายอมยิ้ม เปิดปากเอ่ยว่า “ข้านิกว่าเจ้าจะไม่กลับมาแล้ว…”

หนนี้น้ำเสียงเขาค่อนข้างร้อนแรง แฝงความแหบพร่าไว้น้อยๆ มีมนตร์เสน่ห์ที่ดึงดูดชีวิตคนได้

กู้ซีจิ่วเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไร ยังมีเศษเสี้ยวโลหิตพิษค้างอยู่ในปาก หากอ้าปากพูดโลหิตพิษจะเข้าสู่หลอดลมเธอ…

เธอมองนิ้วมือเขา สีจางลงไปไม่น้อยแล้ว เมื่อครู่สีเขียวเข้มดุจลำไผ่ ยามนี้เป็นสีเขียวอ่อนจาง สีเขียวเจือจางยิ่งนัก แทบจะไม่มีอีกแล้ว

เธอดูดพิษอีกสิบกว่าครั้ง พิษของเขาน่าจะหมดสิ้น

ยามนี้เหลือพิษตกค้างเพียงน้อยนิดเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรก็ต้องกำจัดพิษที่ตกค้างให้หมดจด มิฉะนั้นหากตีกลับขึ้นมาจะอันตรายยิ่งกว่าเดิม!

เธอจึงก้มลงไปดูดพิษให้เขาอีกครั้ง…

ตี้ฝูอีขยับอีกครา “เจ้าใช้วิธีนี้แก้พิษช่างโง่เง่านัก…ไม่ต้องดูดแล้ว!”

วิธีที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ เขายังจะค่อนขอดว่าโง่เง่าอีก!

กู้ซีจิ่วเงียบงัน เม้มปากแล้วทำแบบเมื่อครู่ต่อไป

ตี้ฝูอีขมวดคิ้ว กำลังจะขยับอีก แต่กลับถูกเธอจับไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขาแวบหนึ่ง!

สายตานั้นดุดันยิ่ง ราวกับเปล่งเสียงอย่างเข้มงวดว่า ‘อย่าขยับ!’

ตี้ฝูอีชะงักทันที ไม่ขยับจริงๆ กู้ซีจิ่วจึงเร่งจัดการต่อ

ปากน้อยๆ ของเธอดูดเข้าดูดออกอยู่บนนิ้วเขา ริมฝีปากอ่อนนุ่มหุ้มท้องนิ้วเขาไว้ อุ่นร้อน นุ่มลื่น ความอบอุ่นนั้นราวกับแทรกซึมเข้าไปในหัวใจคนได้

ตี้ฝูอีมองดูนางที่ตั้งอกตั้งใจ ดวงตามีแววซับซ้อนวาบผ่าน ดูเหมือนจะมีความอ่อนโยนอยู่เลือนรางด้วย…

ในที่สุด เมื่อกู้ซีจิ่วดูดอีกครั้งเลือดที่ออกมาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงสดแล้ว แสดงให้เห็นว่าสุดท้ายพิษในร่างเขาก็ถูกขจัดออกหมดสิ้น กู้ซีจิ่วกอนหายใจอย่างโล่งอก วางมือเขาลง ถอยหลังไปสองก้าว นั่งลงบนขอนไม้ต้นหนึ่งที่ล้มนอนกับพื้น หอบหายใจน้อยๆ ครู่หนึ่ง แล้วจึงหยิบนํ้าเต้าลูกหนึ่งออกมาจากบนกาย ใช้น้ำด้านในบ้วนปาก…

การดูดพิษเช่นนี้สิ้นเปลืองเรี่ยวแรงยิ่ง และต้องใช้สมาธิสูง มินะนั้น หากเผลอกลืนโลหิตพิษเข้าไปแม้แต่น้อย เธอก็จะกลายเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรม ถูกพิษไปพร้อมกับเขาด้วย

ผนวกกับการอุ้มเขาเคลื่อนย้ายก็เปลืองแรงไปไม่น้อย ยามนี้หลังจากโล่งอกแล้วเธอจึงรู้สึกวิงเวียนตาลายอยู่บ้าง หน้าผากก็มีเหงื่อผุดพราย ผ้าเช็ดหน้าอ่อนนุ่มผืนหนึ่งโบกอยู่เบื้องหน้าเธอ “เอ้า เช็ดเสีย”