บทที่ 783 ข้าไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

ตี้ฝูอีที่อยู่ด้านข้างมองใบหน้าโมโหฟึดฟัดของนาง มองอย่างไรก็รู้สึกประหลาด อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

กู้ซีจิ่วถูกเขาหัวเราะโทสะก็พวยพุ่ง ผลักเขาด้วยความเหลืออด “เจ้าหัวเราะผีสางอันใด?”

ตี้ฝูอีถูกเธอผลักจนซวนเซ ทว่ายังไม่หยุดหัวเราะอยู่เช่นเดิม

กู้ซีจิ่วพาลโกรธแล้ว กระโจนเข้าไปแล้วอุดปากเขา “เจ้ายังหัวเราะอยู่อีก!”

เธอใช้แรงตอนพุ่งเข้าไปเยอะไปหน่อย ตี้ฝูอีถูกเธอพุ่งใส่ตรงๆ จึงล้มลง โดยมีกู้ซีจิ่วคล่อมอยู่บนร่างเข้าพอดี นั่งทับบนเอวเขา มือใหญ่อุดปากน้อยๆ สีแดงระเรื่อดังผลอิงเถา(ลูกเชอร์รี่) ไว้ ขึงตามองลงไปที่เขา “ถ้าเจ้าหัวเราะอีก ข้าจะอุดปากเจ้าให้ตายซะ!”

ตี้ฝูอีถูกเธออุดปากไวย่อมหัวเราะไม่ออกแล้ว ส่งเสียงอู้อี้้ออกมา “ได้ ข้าไม่หัวเราะแล้ว”

เขาบอกว่าไม่หัวเราะแล้ว แต่ดวงตาคู่นั้นกลับหยีโค้งดุจจันทร์เสี้ยว เห็นได้ชัดนักว่าเขายังขำอยู่ เขาถูกนางกดไว้ใต้ร่าง ดิ้นรนไม่ได้ชั่วคราว และคร้านจะดิ้นรนด้วย จึงเอาศีรษะหนุนมือเสียเลย มองนางยิ้มๆ มองนางที่กระฟัดกระเฟียดทว่าดวงตากลับเปล่งประกายแวววาว มองริมฝีปากที่เม้ม เข้าหากัน…

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าใบหน้านั้นของตนก็ทำให้เขาใจเต้นได้ถึงเพียงนี้ ปรารถนาจะยืดกายขึ้นไปจุมพิตเหลือเกิน…

เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปปลดหน้ากากบนหน้านาง นิ้วมือสัมผัสใบหูของนาง หูนั้นร้อนผ่าวเล็กน้อย ความร้อนนั้นคล้ายจะสามารถแทรกซึม ผ่านปลายนิ้วตรงเข้าสู่หัวใจคนได้ หัวใจเขาพลันสั่นไหว พลิกตัวขึ้นมาทันที ถึงแม้ตอนนี้เขาจะอยู่ในร่างสตรี แต่พละกำลังของร่างนี้ฟื้นฟูกลับมาแล้ว แถมเขายังแตกฉานศิลปะการต่อสู้อย่างลํ้าลึก ประกอบกับกู้ซีจิ่วที่อยู่ด้านบนไม่ทันระวัง เขาจึงพลิกตัวสำเร็จ

คนทั้งสองสลับตำแหน่งกัน เปลี่ยนเป็นตี้ฝูอีอยู่ด้านบน ส่วนหน้ากากบนหน้ากู้ซีจิ่วก็ร่วงหล่นลงไปเช่นกัน ตี้ฝูอีเป็นคนที่ไม่รู้จักความเกรงใจใดๆ ผู้หนึ่ง ด้วยจิตใจที่ปั่นป่วนของเขา จึงก้มลงไปจุมพิมริมฝีปากของกู้ซีจิ่ว…

กู้ซีจิ่วคาดไม่ถึงว่าจะถูกเขากดไว้ด้านล่าง แล้วจะไม่ขัดขืนได้อย่างไร?

พลันเอียงศีรษะ หมายจะงอเข่าถีบออกไป ทว่าตี้ฝูอีเตรียมป้องกันไว้ก่อนแล้ว ขาอยู่บนขาอีกข้างของเธอ เขาใช้ทักษะที่แยบยล ควบคุมขาข้างนั้นของเธอไว้พอดี ทำให้เธอถีบไม่ได้…

‘ตุบ…’ มีเสียงดังแว่วมาจากประตู คนทั้งสองที่กำลังพัวพันกันอยู่พร้อมใจกันแข็งทื่อ หันหน้าไปมอง พบว่าหลานไว่หูยืนเบิกตากว้างอยู่ตรงนั้น ท่าทางคล้ายถูกผ่าฟ้าอีกหน

“ขะ…ข้า…ข้าไม่เห็นอะไรอีกแล้ว!” หลานไว่หูวิ่งหนีไปดังพายุลูกหนึ่ง บนพื้นมีผลไม้กลิ้งอยู่สองลูก

ชัดเจนยิ่งนัก จิ้งจอกน้อยมาส่งผลไม้ให้ ‘กู้ซีจิ่ว’

นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็น ‘กู้ซีจิ่ว’ กด ‘ตี้ฝูอี’ ไว้ตรงนั้นอย่างผิดจารีจ…

กู้ซีจิ่วอยากร่ำไห้ ทว่าไรน้ำตา เธอรู้สึกว่าต่อให้เธอกระโดดลงมหาสมุทรแปซิฟิกก็ล้างได้ไม่หมดจดแล้ว!

….

เรื่องการสลับร่างกลายเป็นเรื่องเร่งด่วน กู้ซีจิ่วใคร่ครวญอยู่สามตลบ ในที่สุดก็ยอมให้ตี้ฝูอีย้ายมาอยู่ร่วมบ้านกับเธอ…ไม่สิ นอนร่วมห้องต่างหาก

ส่วนหลงซือเย่นั้น ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เธอยังตามไปอธิบายในตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปก่อน

กู้ซีจิ่ว มีแผนการของตัวเอง จากถ้อยคำของตี้ฝูอี หากฝึกฝนตามวิธีของเขาที่เขาบอก ร่างนี้ของเขาจะสามารถฟื้นฟูพลังยุทธ์ส่วนหนึ่งกลับมาได้ภายในครึ่งเดือน ต่อให้ไม่อาจฟื้นคืนมาอย่างสมบูรณ์แต่ก็ฟื้นฟูคืนมาจนสามารถใช้วิชาสลับร่างได้

เมื่อถึงเวลาทั้งสองคนสลับร่างกันสำเร็จ ต่างฝ่ายต่างกลับสู่ฐานะเดิม เช่นนั้นหลังจากรอให้ตี้ฝูอีฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์แล้ว เธอค่อยไปอธิบายกับหลงซือเย่

เธอพูดคุยกับตี้ฝูอีไว้ดิบดีแล้วว่าภายหน้าจะจำเป็นต้องเล่าเรื่องการสลับร่างนี้ให้หลงซือเย่ทราบ มิเช่นนั้นเธอก็จนปัญญาจะอธิบายพฤติกรรมเช่นนี้กับหลงซือเย่จริงๆ

พอถึงยามนั้นตี้ฝูอีฟื้นฟูสมบูรณ์แล้วก็ไม่ต้องเกรงกลัวว่าผู้ใดจะประสงค์ร้ายต่อเขาอีก