บทที่ 990 ข้าสามารถแต่งเจ้าเป็นภรรยาได้

ตี้ฝูอีใจเต้นนิดๆ หรือนางจะได้กลิ่นวิญญาณเขาจริงๆ?

กลิ่นวิญญาณในแต่ละช่วงวัยของเขาก็แตกต่างกันไป และเปลี่ยนแปลงไปตามระดับสูงตํ่าของพลังวิญญาณเพียงแต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้กลิ่นก็เท่านั้น

เขามักจะเปลี่ยนตัวตนอยู่เสมอ เลี่ยงไม่ให้ผู้ที่มีเจตนาจดจำได้ เขาจะใช้วิธีผนึกพลังวิญญาณมาปลอมแปลงตน ถึงหมื่นเปลี่ยนพันแปลงแต่แก่นแท้ยังคงเดิม กลิ่นหอมบนร่างเขายังคงมีส่วนที่คล้ายคลึงกันอยู่

โชคดีที่กู้ซีจิ่วไม่เข้าใจหลักอภิปรัชญาลึกซึ้งถึงเพียงนั้น มิเช่นนั้น ขอเพียงนางได้กลิ่นที่คล้ายคลึงกัน ก็จดจำได้ทันทีว่าเป็นเขา!

ความสามารถในการได้กลิ่นหอมของวิญญาณเช่นนี้ในหลายแสนคนยังไม่แน่ว่าจะมีสักคน นึกไม่ถึงว่านางจะเป็นคนพิเศษจากหมู่คนเหล่านั้น

แพขนตาของตี้ฝูอีสั่นไหวถือโอกาสคาดเดาไปตามเธอ “หรือเป็นเพราะข้าเด็กลง จึงมีกลิ่นนํ้านม?”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก เขาช่างกล้าพูดเสียจริง!

เธอหลุบตามองขนตายาวเป็นแพของเขา ยิ้มแวบหนึ่ง “เจ้านึกว่าตัวเองเป็นเด็กทารกยังไม่หย่านมหรือไง?!”

ตี้ฝูอีอิงแอบในอ้อมแขนเธอ “ข้ารู้สึกว่าหลักการนี้อาจเป็นไปได้…”

ยามนี้ร่างกายกู้ซีจิ่วพัฒนาอย่างสมบูรณ์แล้ว หน้าอกไม่ใช่เสี่ยวหลงเปาอีกต่อไป เมื่อตี้ฝูอีซบเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ปลายจมูกก็แตะถูกฐานหน้าอกด้านล่างของนางเข้า ตัวเขาพลันแข็งทื่อเล็กน้อย กู้ซีจิ่วรีบดึงเขาออกทันที!

ถึงแม้ยามนี้เขาจะอยู่ในรูปลักษณ์เด็กน้อย แต่ความคิดจิตใจกลับเป็นเด็กหนุ่ม กู้ซีจิ่วไม่คิดจะปล่อยให้เขาเอาเปรียบได้หน้าตาเฉย

ตี้ฝูอียังคงทำตัวน่าเอ็นดูยิ่งนัก ใบหน้าน้อยๆ แดงก่ำ เอ่ยขอโทษทันที “ขออภัย”

กู้ซีจิ่วมองเขา เมื่อครู่เธอนึกว่าเขาจงใจเอาเปรียบเธอเสียแล้ว แต่พอนึกถึงการวางตัวในช่วงครึ่งปีมานี้ของเขา ก็รู้สึกว่าเขามิใช่เด็กทะลึ่งเช่นนั้น

เนื่องจากในใจเธอยังคงค่อนข้างรู้สึกผิดต่อเขาอยู่ ดังนั้นเธอจึงใจกว้างยิ่งนัก ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไร”

ตี้ฝูอีเม้มปากนิดๆ “เจ้าไม่ถือสาหรือ?”

เกราะป้องกันระหว่างชายหญิงของเด็กสาวคนนี้บอบบางเกินไปหน่อยหรือเปล่า?

ดีร้ายอย่างไรนางก็เป็นคนมีเจ้าของแล้ว เป็นคู่หมั้นของตัวเขาตี้ฝูอี ยามนี้กลับโอบชายอื่นไว้ในอ้อมแขน…

ถึงแม้ ‘ชายอื่น’ คนนี้จะเป็นเขา แต่นางมิได้รับรู้…

ตี้ฝูอีรู้สึกว่าในใจตนไม่ค่อยพอใจนัก!

กู้ซีจิ่วไหนเลยจะทราบความคิด ซับซ้อนพวกนี้ของเขา ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างไม่อินังขังขอบยิ่ง “ถือสาสิ แต่เจ้าคือสหายของข้า อีกทั้งไม่ได้ตั้งใจเอาเปรียบข้าด้วย ข้าไม่อาจระบายโทสะใส่เจ้าได้กระมัง ยามนี้เจ้าอยู่ในร่างเด็กไม่ทนต่อการทุบตี แถมยังหาทางกลับคืนไม่ได้ ทำได้เพียงแล้วกันไปแบบนี้”

กลับเป็นเหตุผลข้อนี้ เด็กสาวผู้นี้ช่างมีคุณนํ้ามิตรต่อสหายนัก

ตี้ฝูอีมองนางด้วยสายตาแวววาว “ข้าจะรับผิดชอบเอง!”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “รับผิดชอบ?”

ตี้ฝูอีจึงเอ่ยว่า “ข้าสามารถแต่งเจ้าเป็นภรรยาได้”

กู้ซีจิ่วทึ่มทื่อไป

มุมปากเธอกระตุกคราหนึ่ง ดึงเขาออกจากอ้อมแขนตนทันที ลุกขึ้นแล้วเข้าไปในห้องโดยสารอย่างว่องไว “ข้ารู้สึกอยู่ลึกๆ ว่ารักษาระยะห่างจากเจ้าไว้บ้างก็ดี เจ้าบังคับรถเองแล้วกัน!”

ตี้ฝูอีพูดไม่ออกเลย สาวน้อยช่างปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาเสียจริง!

ตี้ฝูอีถอนใจเบาๆ รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าตนค่อนข้างวอนหาเรื่อง ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้รับผลประโยชน์กลับทำสูญหายไปหมดแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่านางคงไม่อุ้มเขาอีกแล้ว…

อันที่จริงการนางอุ้มเขาไว้เช่นนี้ ก็ให้ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมนัก แต่หากว่าให้สตรีอย่างนางอุ้มอยู่ตลอด ต่อให้นางไม่เหน็ดเหนื่อยเขาก็รู้สึกว่าตนค่อนข้างหน้าตัวเมียยิ่งนัก…

เขาหลุบตามองร่างกายเล็กๆ ของตน เคาะขมับอย่างหดหู่ ช่วงนี้ร่างกายนี้เจ็บป่วยบ่อยเหลือเกิน มีปัญหาสารพัด เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย