บทที่ 991 เจ้ามีคนในใจแล้วใช่ไหม

ทำให้ตัวเขาก็ค่อนข้างประหลาดใจมากเช่นกัน หรือเป็นเพราะสวรรค์ไม่พอใจที่เขาเปลี่ยนตัวตนบ่อยๆ ดังนั้นจึงให้เขาแสดงบทบาทที่ยากที่สุด?

หรือจะเป็นการลงโทษที่เขาละเมิดกฎสวรรค์?

หรืออายุขัยของเขาใกล้สิ้นสุดลงแล้ว?

เขาสำรวจร่างกายอีกครั้ง ดูเหมือนพลังวิญญาณจะฟื้นฟูขึ้นมาบ้างแล้ว เลือดลมที่เดิมทีติดขัดเนื่องจากสูญสิ้นพลังวิญญาณเริ่มฟื้นฟูขึ้นมาช้าๆ สงบขึ้นเล็กน้อยแล้ว…

นับตั้งแต่เขากลายสภาพเป็นอิงเหยียนนั่ว การฟื้นฟูของพลังวิญญาณก็เชื่องข้าจนน่าตกใจ ระยะเวลาครึ่งปีพอฟื้นฟูขึ้นมาก็จะหายไปทันที ทำให้ตัวเขาค่อนข้างสิ้นหวังไปหมด แต่หลังจากเขากลายสภาพเป็นเด็กชายตัวน้อยความเร็วในการฟื้นฟูพลังวิญญาณกลับเพิ่มขึ้น…

เหมือนเห็นเช่นนี้แล้ว บางทีการกลายเป็นเด็กก็มิใช่เรื่องเลวร้ายไปเสียทั้งหมด

เขาถือแส้ไว้เอนกายพิงตัวรถแล้วนั่งสมาธิเสียเลย

ไป๋เจ๋อสัตว์วิเศษที่ปลอมเป็นสิงโตเวหาอยู่ด้านหน้า ทราบสภาพภูมิประเทศขุนเขาสายธารใต้หล้านี้ดี กล่าวว่าเป็นจีพีเอสเลยก็ว่าได้ อันที่จริงไม่ต้องใช้คนบังคับ มันก็สามารถโบยบินไปสู่สถานที่ที่เจ้านายต้องการไปด้วยตัวเองได้

….

กู้ซีจิ่วพักผ่อนอยู่ในรถครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่วางใจปล่อยคนป่วยอย่างเขาไว้ด้านนอกเพียงลำพัง จึงออกมาอีกครั้ง มองเห็นอิงเหยียนนั่วที่ห่อด้วยผ้า ห่มขนสัตว์เอนกายพิงด้านหน้าห้องโดยสารอยู่ เป็นท่านั่งสมาธิประเภทหนึ่ง ดวงตาพริ้มลงนิดๆ ราวกับเข้าสู่ห้วงสมาธิ ใบหน้าน้อยๆ ที่เดิมทีค่อนข้างซีดขาว บัดนี้กลับมีเลือดฝาดจางๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว ดูเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ประณีตบอบบางยิ่งกว่าเดิม เห็นทีว่าความสามารถในการฟื้นฟูของเขาจะรวดเร็วยิ่ง ก่อนหน้านี้ยังไม่มีแม้แต่แรงจะเดินด้วยซ้ำ ยามนี้สามารถนั่งสมาธิได้แล้ว

เธอมองสิงโตเวหาที่อยู่ด้านหน้าอีกครั้ง จู่ๆ ก็พบว่าสิงโตเวหาตัวนี้ไม่ค่อยเหมือนสิงโตเวหาทั่วไปประเภทนั้น สีขนผุดผ่องกว่า ทั้งตัวขาวพิสุทธิ์ดุจหิมะ ขนไม่ยุ่งเลยสักเส้น โดยทั่วไปแล้วบนใบหน้าของสิงโตเวหาล้วนมีความดุดันของผู้เป็นราชาแห่งสัตว์ร้าย แต่ใบหน้าของสิงโตตัวนี้กลับเป็นความทรงอำนาจน่าเกรงขามที่แฝงความสุภาพเอาไว้ ดวงตาสีฟ้าคราม แถมบนเปลือกตายังมีขนตายาวเป็นแพด้วย ปีกสองข้างขาวพิสุทธิ์ ไม่เร่ง รีบร้อนรน มีความสง่างามอย่างหนึ่งของผู้เป็นราชัน มันบินได้มั่นคงยิ่งนัก ต่อให้ในห้องโดยสารวางถ้วยนํ้าเต็มเปี่ยมเอาไว้ก็คงไม่หกออกมา สิ่งที่หายากกว่านั้นคือ ความเร็วในการโบยบินของมันถึงแม้จะรวดเร็วพอ แต่สายลมกลับไม่นับว่ารุนแรงนัก มีเขตแดนสีขาวรางๆ รูปทรงตัว V อยู่บนร่างมันชั้นหนึ่งปิดกั้นสายลมทั้งหมดที่ดาหน้าเข้ามาให้พัดออกไปสองด้าน นี่เกรงว่าจะเป็นราชาสิงโตเวหากระมัง?

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าสิงโตเวหาที่อยู่เบื้องหน้าตัวนี้เก่งกาจยิ่งกว่าเพรียกวายุของตน!

ความจริงแล้วไป๋เจ๋อสนใจความเคลื่อนไหวของกู้ซีจิ่วอยู่ตลอด มันถูกเธอจ้องจนค่อนข้างขนลุกแล้ว กระดิกใบหูอย่างกระวนกระวาย มันเผยพิรุธแล้วหรือ?

กู้ซีจิ่วมองสิงโตเวหาอยู่พักหนึ่ง ครั้นพอหันกลับไปก็เห็นว่าอิงเหยียนนั่วลืมตาแล้ว กำลังมองเธออยู่เงียบๆ

กู้ซีจิ่วยื่นผลไม้สีนํ้าเงินสุกใสลูกหนึ่งให้เขา “สิ่งนี้มอบให้เจ้า”

ตี้ฝูอีมองผลไม้ลูกนี้ไม่กี่วินาที จากนั้นก็หลุบตาลงไม่พูดอะไร และไม่รับไว้

“อ้าว นี่คือโกรธหรือ?” กู้ซีจิ่วรู้สึกขบขันอยู่บ้าง อิงเหยียนนั่วฉบับย่อส่วนดูน่ารักนัก ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงไม่เก็บความขุ่นเคืองอารมณ์บูดของเขามาใส่ใจ โบกผลไม้ในมือไปมา “นี่คือผลตะพุ่นน้อย เป็นผลไม้ที่ช่วยบำรุงพลังวิญญาณได้มาก เหมาะสมกับเจ้านะ”

ตี้ฝูอีลอบถอนหายใจ เขาย่อมรู้จักผลตะพุ่นน้อยลูกนี้ดี นี่ก็เป็นสิ่งที่เขามอบให้นางเช่นกัน ถูกนางส่งมาอย่างใจกว้างอีกแล้ว!

สรุปแล้วนางมีตัวเขาตี้ฝูอีอยู่ในใจบ้างไหม?

ตี้ฝูอีเริ่มสงสัยปัญหาข้อนี้อย่างจริงจังแล้ว เขายังคงไม่รับผลไม้ของนางเช่นเดิม “ซีจิ่ว เจ้ามีคนในใจแล้วใช่ไหม? ดังนั้นจึงปฏิเสธข้า”

ทำไมวกกลับมาที่หัวข้อนี้อีกแล้ว?

กู้ซีจิ่วรู้สึกจนปัญญา

“ข้าได้ยินมาจากคนอื่นว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายยอดเยี่ยมนัก เจ้าชอบเขาใช่ไหม? ภายหน้าจะแต่งให้เขาหรือ?”