บทที่ 993 พบพานสหายเก่า
สายตาของตี้ฝูอีค่อยๆ กวาดมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ถ้าท่านพกเงินมาไม่พอ ก็นำพู่หยกตรงเอวมาจำนำไว้ก็น่าจะได้”
คุณชายโบกพัดหน้าเขียวคลํ้าแล้ว
พู่หยกตรงเอวเขามีค่าเป็นที่สุด เป็นสมบัติตกทอดของตระกูลเขา มีมูลค่ามหาศาล
คุณชายโบกพัดฝืนยิ้มอีกครา “คุณชายน้อยตั้งใจเย้าผู้อื่นเล่นกระมัง? อาหารมากมายขนาดนี้พวกเจ้ากินไม่ไหวแน่นอน สิ้นเปลืองเปล่าๆ…”
ตี้ฝูอีแย้มยิ้มน่ารัก “ไม่สิ้นเปลืองหรอก และอาหารพวกนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ข้ากับนางอยากกินด้วย เป็นอาหารที่สั่งให้สัตว์พาหนะที่อยู่ข้างนอกกินต่างหาก”
คุณชายโบกพัดพูดไม่ออก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาขึ้นสีอยู่บ้าง “สัตว์พาหนะจะกินอาหารดีเลิศปานนี้ได้อย่างไร? คุณชายน้อยเจตนาจะสร้างความลำบากให้ผู้อื่นชัดๆ หากผู้อื่นไม่เป็นเจ้ามือ เจ้าจะสั่งอาหารเหล่านี้ให้สัตว์พาหนะของบ้านเช่นกันหรือไม่?”
ตี้ฝูอีเท้าแก้มมองเขา “สัตว์พาหนะของบ้านข้าแตกต่างกับสัตว์พาหนะทั้งหลาย อาหารที่กินย่อมแตกต่างกับสัตว์พาหนะตัวอื่นเช่นกัน มันไม่เพียงแต่ชมชอบอาหารเลิศรสเท่านั้น ยังดื่มสุราชั้นดีด้วย ข้ายังไม่ได้สั่งสุราเลย…”
พลางเอ่ยสั่งพนักงานที่อยู่ด้านข้าง “เจ้าเอาสุราสลักบุปผาชั้นดีของที่นี่มายี่สิบจิน สุราไผ่เขียวชั้นดีอีกสามสิบจิน…ทั้งหมดล้วนจดลงบัญชีของคุณชายท่านนี้”
สีหน้าของคุณชายโบกพัดเขียวคลํ้าอย่างถึงที่สุดแล้ว!
เมื่อเพิ่มสุราเหล่านี้เข้ามาอีก คงเป็นเงินกว่าพันตำลึงแล้ว!
คุณชายโบกพัดยิ้มหยัน “สัตว์พาหนะดื่มสุราช่างพบเห็นได้ยากโดยแท้ คุณชายน้อยทำเช่นนี้เจตนาแกล้งผู้อื่นเล่นเสียแล้ว! ผู้อื่นไหนเลยจะติดกับดักนี้ท่าน? ผู้อื่นจะถามอีกครั้ง หากว่าคุณชายน้อยต้องจ่ายค่าอาหารเอง จะสั่งอาหารเหล่านี้เช่นกันหรือไม่?”
ตี้ฝูอีตอบอย่างเฉยเมย “อาหารเหล่านี้ล้วนเป็นของหยาบกระด้าง ยามนี้สั่งอาหารนี้ให้มันยังถือว่าไม่เป็นธรรมต่อมันด้วยซํ้า สิ่งที่มันดื่มกินในยามปกติดีกว่าอาหารเหล่านี้เสียอีก เพียงแต่เมื่อออกมาข้างนอก ทุกอย่างก็พอถูๆ ไถๆ ไปได้เท่านั้น เห็นว่าเจ้ามืออย่างท่านหักใจไม่ลง ถึงได้สั่งมาเพียงเล็กน้อย…”
เขาพลันยกมือ โยนถุงเงินใบหนึ่งลงบนโต๊ะ ตำลึงทองกองหนึ่งกับมุกกลมเกลี้ยงแวววาวสองสามเม็ดกลิ้งออกมาจากด้านใน จากนั้นเอ่ยสั่งเสมียนร้านผู้นั้น “เพิ่มจำนวนอาหารที่ข้าเพิ่งสั่งไปขึ้นอีกเท่า เงินจำนวนนี้พอหรือไม่?”
เสมียนร้านยิ้มแป้นทันที “พอ! พอ! พอแล้วขอรับ!”
ตำลึงทองมีค่าถึงสองร้อยตำลึง ไข่มุกก็เป็นไข่มุกทะเลใต้ที่มีค่ามหาศาล สิ่งเหล่านี้รวมกันแล้วเป็นเงินกว่าสองพันตำลึง
คุณชายโบกพัดไม่อาจพูดอะไรได้อีก จากไปด้วยความขายหน้า
กู้ซีจิ่วหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “วิธีนี้ของเจ้าไม่เลวเลย คาดว่าคงไม่มีผู้ใดกล้ามาอาสาเลี้ยงพวกเราอีกแล้ว”
เจ้าเด็กนี่ร่ำรวยนัก ใช้เงินฟาดผู้อื่นให้เสียหน้า ทำให้คนกะล่อนเสเพลบางส่วนหนีหายไปทันที
ตี้ฝูอีหมุนถ้วยชาในมือ “เจ้าเป็นผู้ใดกัน ใช่คนที่เขาจะเลี้ยงได้หรือไง?”
เขาแค่อยากกินข้าวกับกู้ซีจิ่วอย่างสงบ ไม่ต้องการให้คนทรามเหล่านี้มารบกวน
จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะดังมาจากชั้นบน เสียงเย็นฉ่ำปานสายลมเสียงหนึ่งแว่วลงมา “น้องชายตัวน้อยท่านนี้กล่าวได้ถูกต้อง แม่นางกู้ไหนเลยจะใช่ผู้ที่คนเหล่านั้นสามารถเลี้ยงได้?”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน เงยหน้าขึ้น เลิกคิ้วแวบหนึ่งอย่างประหลาดใจ “องค์…คุณชายเช่อ!”
คุณชายในชุดสีขาวนวลจันทร์ท่านหนึ่งยืนอยู่ชั้นบน รูปโฉมสง่างามล้ำเลิศ บุคลิกท่างแฝงความเจ้าสำราญไว้ เป็นองค์ชายแปดหรงเช่อแห่งอาณาจักรเฟยซิง
เดิมทีกู้ซีจิ่วคิดจะตะโกนเรียกเขาว่า ‘องค์ชายแปด’ ทันใดนั้นพลันเห็นว่าเขาไม่ได้สวมชุดบรรดาศักดิ์ ราวกับมาตรวจราชการอย่างลับๆ ดังนั้นจึงเปลี่ยนคำเรียกทันที
หรงเช่อยิ้มให้กู้ซีจิ่วคราหนึ่ง “ซีจิ่ว ไม่ได้เจอกันเสียนาน! ไม่รู้ว่าพี่ชายจะมีวาสนาได้เชื้อเชิญพวกเจ้าขึ้นมาดื่มสักจอกหรือไม่?”