ตอนที่ 389 เจ้าว่าข้าชั่วร้าย?

จีฮูหยินมีสีหน้าดุร้าย ทำให้รอยสักบนใบหน้าน่ากลัวยิ่งขึ้น นัยน์ตาศีรษะทารกนั้นเปล่งแสงทึบ ใบหน้าจีฮูหยินเหมือนมีตาสี่ดวงจ้องซูหมิงเขม็ง

ขณะเดียวกัน จีฮูหยินยกสองมือขึ้น ตรงห้านิ้วมือเกิดระลอกคลื่นประหลาด ไม่นานตรงหน้านางเกิดคลื่นอากาศบิดเบี้ยว ระหว่างระลอกคลื่นแผ่ขยายนางก็เปล่งเสียงกรีดร้อง

“เผ่าเชมันครรภ์ภูตผี วิญญาณแห่งการเซ่นไหว้ทุกยุคสมัยใช้ร่างกายข้าชาวเผ่าเพียงหนึ่ง อัญเชิญวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่า!”

เสียงจีฮูหยินแหลมสูงปานกระดูกเสียดสีกัน ดังกังวานรอบทิศอยู่หลายชั้น

เมื่อนางกล่าวจบ ซูหมิงหรี่ม่านตาลงทันใด เขาเห็นว่าตรงส่วนท้องน้อยที่เว้าลึกลงไปบนร่างแห้งเหี่ยวของจีฮูหยิน ยามนี้เหมือนมีหนอนชอนไช ไม่รู้ว่าด้านในมีอะไรเลื้อยอยู่ อีกทั้งยังพองบวมขึ้นในความเร็วระดับสายตา

มองแวบเดียว จีฮูหยินก็กลายเป็นสตรีตั้งครรภ์!

จีฮูหยินสูบลมมหาศาลเข้าปากอย่างต่อเนื่อง ตรงท้องน้อยบวมขึ้นเรื่อยๆ จนท้ายที่สุดประดุจคนท้องสิบเดือน ทว่าเมื่อเปรียบกับส่วนที่ค่อนข้างแห้งเหี่ยวบริเวณอื่นๆ แล้ว มันดูน่าขนลุกขนพองยิ่งนัก

เส้นเลือดดำปูดขึ้นบนท้องจีฮูหยิน ด้านบนยังมีรอยคล้ายกำปั้นเด็กทารกนูนขึ้นทุกจุดไม่หยุด จีฮูหยินหัวเราะเสียงแหลม จ้องซูหมิงด้วยแววตาจิตสังหาร

“สามีข้าจีอวิ๋นไห่ถูกเจ้าผนึก มนต์เสน่ห์แห่งผู้ดูดวิญญาณของข้าไร้ผลกับเจ้า วิชาคำสาปก็ไร้ผลกับเจ้าอีก ตั้งแต่ข้าออกเรือนกับจีอวิ๋นไห่ ข้าไม่เคยบาดเจ็บถึงเพียงนี้มาก่อน

ในเมื่อข้าสังหารเจ้าไม่ได้ เช่นนั้นก็ให้ลูกข้า…ให้ภูตผีวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าข้าสังหารเจ้า!” ท้องน้อยจีฮูหยินใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เสียงหัวเราะช่างพิลึก นางกดมือซ้ายบนหน้าท้อง และใช้มือขวาคว้าอากาศ

ในมือนางพลันปรากฏกลองเล็กของเล่นเด็ก เมื่อคลายมือแล้วกลองนี้ก็ลอยอยู่ข้างๆ

“หญิงชั่วร้ายผู้นี้ สังหารคู่ชีวิตตัวเองแล้วยังใช้วิชาจากทารก!” ยามนี้น้ำวนเหนือซูหมิงค่อยๆ หายไป พันธนาการจำกัดบริเวณก็อ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว เขาจ้องจีฮูหยินพลางกล่าวเนิบช้า

“ชั่วร้าย?” จีฮูหยินหัวเราะเสียงดัง น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเคียดแค้นถึงขีดสุด นางมองซูหมิงพลางกล่าวเสียงแหลม “ข้าชั่วร้าย? เช่นนั้นเจ้าคงไม่เคยเห็นคนชั่วร้ายจริงๆ แม้เผ่าเชมันครรภ์ภูตผีของข้าจะลึกลับ ทว่าก็ไม่ยุ่งกับทางโลก แต่เผ่าข้าตอนนี้มีเพียงข้าคนเดียวที่อยู่รอด ชาวเผ่าที่เหลือตายหมด เพราะถูกจีอวิ๋นไห่ลองใช้วิชาคำสาปสังหารเอาในตอนนั้น…

ตั้งแต่ผู้อาวุโสไร้พลังไปจนถึงเด็กทารกเพิ่งเกิด เจ้าเคยเห็นภาพคนชราพวกนั้นฉีกหน้าอกตัวเอง แล้วควักหัวใจออกมากินเพื่อให้หลุดพ้นหรือไม่? เจ้าเคยเห็นทารกเพิ่งเกิดตะเบ็งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเน่าเปื่อยจนตายหรือไม่!

เจ้าเคยเห็นบุรุษทุกคนในเผ่ากระดูกทิ่มออกมานอกตัวพร้อมกับความเจ็บปวดหรือเปล่า? เจ้าเคยเห็นสตรีทุกคนในเผ่าลืมตามองคนในครอบครัวเป็นเช่นนี้ ทว่าร่างกายกลับไม่อาจควบคุมตัณหาในใจ ได้แต่ยิ้มซื่อๆ อยู่ตรงนั้น กระโจนใส่ศัตรูที่ทำให้ชนเผ่าเจ้าต้องทุกข์ทรมาณเช่นนี้ น้ำตาไหลพรากทำท่ายั่วยวนและร้องครวญครางหรือไม่!

เจ้าไม่เคยเห็น เจ้าเอาอะไรมาบอกว่าข้าชั่วร้าย!” จีฮูหยินตะโกนเสียงแหลม สีหน้าฮึกเหิมเคียดแค้น ทั้งยังมีความเศร้าและเจ็บปวด นางยกมือขวาขึ้นคว้าอากาศอีกครั้ง ครั้งนี้ปรากฏคันธนูเด็กเล่นลอยอยู่ข้างกลองเล็ก

“ข้าชั่วร้ายรึ? ข้าชั่วร้ายจริงๆ แต่มันเป็นเพราะจีอวิ๋นไห่ เป็นเพราะเขา! เขาสังหารชาวเผ่าทุกคนของข้าเพื่อลองคำสาป ตอนนั้นข้าน้ำตาไหล บิดตัวไปมา ข้าเกลียดเขา เกลียดตัวเอง ข้าอ้อนวอนขอให้สวรรค์ช่วย อ้อนวอนต่อเทพทุกองค์ ขอแค่มีคนช่วยข้า ข้าจะยอมสละชีวิตทุกอย่าง…

ทว่าไม่มีใครช่วยข้า เทพทุกองค์หลับตาแล้วจากไปอย่างเฉยเมย ท้องฟ้าเกิดเมฆดำ สายฝนชะล้างร่องรอยทุกอย่าง หลังจากฝันร้ายครั้งนั้น บุรุษทุกคนในเผ่าตายหมด ข้ามองสามีข้าอยู่ในนั้น มีท่านพ่อท่านแม่ข้า มีบุตรสาวที่เพิ่งเกิดของข้า…เจ้าเข้าใจความเจ็บปวดนี้หรือไม่!

แต่ฝันร้ายยังไม่จบ สตรีทุกคนในเผ่าถูกจีอวิ๋นไห่ใช้วิชาคำสาปทำให้ตั้งท้อง นอกจากเขาต้องการทดสอบคำสาปที่เพิ่งฝึกฝนสำเร็จกับเผ่าข้าแล้ว เขายังสนใจวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าข้า มันคือวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่เผ่าครรภ์ภูตผีเซ่นไหว้มาทุกยุคทุกสมัย…บุตรภูตผี!

เขาพยายามให้วิชาชั่วร้ายของเขา ทำให้สตรีในเผ่าข้ากำเนิดบุตรภูตผีเพื่อกลายเป็นภาชนะของวิชาคำสาป และทำให้คำสาปเขาแข็งแกร่งขึ้น!”

จีฮูหยินไม่เคยเล่าเรื่องนี้กับใครมาก่อน นางปิดซ่อนในใจมาไม่รู้กี่ปี ยามนี้ต่อสู้กับซูหมิงกลับถูกบีบจนถึงขนาดนี้ เพราะคำว่าชั่วร้ายของซูหมิงคำเดียว ทำให้นางเอ่ยความในใจทุกอย่างออกมา

“ทุกคนตายหมด พี่สาวข้า มารดาข้า พี่สาวน้องสาวในชนเผ่าถูกจีอวิ๋นไห่ฉีกท้อง แต่ก็ต้องตายลงเพราะไม่ให้กำเนิดบุตรภูตผี…เจ้าคิดว่าเหตุใดข้าถึงยังมีชีวิตรอด เพราะข้าตั้งท้องบุตรภูตผี เพียงแต่มันต้องใช้เวลานานมากกว่าจะให้กำเนิด ฉะนั้นข้าจึงไม่ตาย จากนั้นจีอวิ๋นไห่เลยพาข้าไป…เพื่อรอให้บุตรภูตผีถือกำเนิด!

ข้ากลายเป็นของเล่นของเขา รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงชอบมั่วโลกีย์ เพราะตอนนั้นเขาลงคำสาปในตัวข้า นานวันเข้าข้าก็กลายเป็นร่างทดลองคำสาปของเขา

ข้าเป็นคนชั่วช้าแบบนั้นรึ! ด้วยความไร้เดียงสาของข้าในตอนนั้น ข้าคิดว่าท้องฟ้าจะเป็นสีฟ้าตลอดไป ข้าคิดว่าเมฆดำจะปรากฏเพียงชั่วคราว ทว่าความจริงคือสีฟ้าบนท้องฟ้าก็มีมนต์สะกดอย่างหนึ่งเช่นกัน!

ฉะนั้นข้าจึงคิดหาวิธีเอาใจจีอวิ๋นไห่อย่างเต็มที่ สุดท้ายข้าก็ใช้เวลาหกสิบปีเต็มจนหาจุดอ่อนเขาพบ ตอนให้กำเนิดบุตรภูตผี ข้าสังหารเขา! แล้วหลอมเขาเป็นหุ่นเชิด ทว่าราคาที่ต้องจ่ายคือบุตรภูตผีสลายไป เหลือเพียงส่วนเล็กๆ ในตัวข้า กลายเป็นวิชาที่ข้าไม่ยอมใช้

เดิมทีข้าคิดว่าทุกจะจบลงเมื่อจีอวิ๋นไห่ตาย ข้าคิดว่าข้าจะเป็นอิสระ ไปตามหาชีวิตใหม่ได้ และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพียงลำพังในถิ่นกันดารไร้ผู้คน…ทว่าเจ้ารู้หรือไม่…ข้าชินกับชีวิตแบบนั้นแล้ว ชินกับการมั่วโลกีย์ ข้าเปลี่ยนไป…ข้าไม่ใช่ข้าในตอนนั้นอีก…”

จีฮูหยินน้ำตาไหลพราก ตอนที่ตะโกนเสียงดังใส่ซูหมิง นางยกมือขวาขึ้น ครั้งนี้ปรากฏกระดูกส่วนกะโหลกของเด็กทารกหนึ่งชิ้น

มันเป็นกระดูกสีโลหิต ลอยอยู่ข้างกลองเล็กและคันธนูเด็กเล่น

ซูหมิงฟังจีฮูหยินจบ ยามนี้พันธนาการรอบตัวเขาหายไปหมดแล้ว แต่กลับมีสีหน้าซับซ้อน จากสีหน้าและน้ำเสียงของนาง เขารู้สึกได้ว่าส่วนใหญ่น่าจะเป็นเรื่องจริง

ขณะเดียวกัน เขายังรู้สึกว่าด้านหลังจีฮูหยินมีร่างคนไร้เดียงสากำลังสลายไปตามกาลเวลา

“รอยแผลเป็นบนใบหน้าข้านี้ ไม่ใช่ใครทำ แต่เป็นข้าเอง ทุกครั้งที่ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ข้าจะกรีดมันหนแล้วหนเล่า ทำลายใบหน้าตัวเอง ไม่ให้มันผสานกัน ทว่าก็ไม่มีประโยชน์…..ไม่มีประโยชน์…..ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้…ทุกอย่างนี้เป็นเพราะจีอวิ๋นไห่!” จีฮูหยินปานคนเสียสติ ยามนี้ท้องนางนูนใหญ่ขึ้น ดวงตาเคียดแค้นพลันมองซูหมิง

“ข้าจะสังหารเจ้า สูบเลือดเนื้อเจ้าจนสิ้น ให้เจ้าทนรับความเจ็บปวดของข้า! บุตรภูตผี เจ้าออกมาเถอะลูกรัก เลือกเส้นทางของเจ้า หากเจ้าจะช่วยแม่…ก็จงสังหารเขา!” น้ำเสียงแหลมของนางกลายเป็นอ่อนโยนในพริบตาขณะคลำท้องตัวเอง ตอนที่มีสีหน้าเจ็บปวด มีเส้นสีดำจำนวนมากแผ่กระจายมาจากในท้องนาง

จากนั้นหน้าท้องจีฮูหยินเว้าลงไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็มีเสียงร้องเด็กทารกดังขึ้น ตรงหน้าจีฮูหยิน หมอกดำจำนวนมากหมุนตลบรวมตัวกันขึ้นเป็นทารกสีดำทึบทั้งตัว

ศีรษะทารกมีเขาสีดำหนึ่งเขา บนใบหน้ามีลายสีทอง

ยามนี้อ้าปากเผยเขี้ยวคมกริบ กำลังคว้าไปทางกลองเล็ก คันศร และยังมีกระดูกกะโหลกสีโลหิตที่ลอยอยู่กลางอากาศ

เมื่อทารกปรากฏกายพลันมีความหนาวเยือกปกคลุมโดยรอบ แต่เห็นได้ชัดว่าบุตรภูตผีคนนี้ยังไม่สมบูรณ์ ร่างกายมันกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว ไอหนาวโดยรอบก็กลับมาเป็นปกติในไม่ช้า เป็นอย่างที่จีฮูหยินว่า บุตรภูตผีตนนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งที่เหลืออยู่จากตอนนั้น

ซูหมิงลอบถอนหายใจ เขาเดินหน้าห้อเหยียดไปทางจีฮูหยิน ก่อนยกมือขวาขึ้น มีแสงขยับวิบวับรางๆ พลังมหาศาลแผ่กระจายมาจากในร่างเขา

บุตรภูตผีพลันกระโดดขึ้นแล้วมาปรากฏตัวอยู่ข้างกระดูกทารก มันใช้มือจับเอาไว้แล้วก็อ้าปากกัดไปหนึ่งที เสียงกรุบๆ ดังก้อง มันเคี้ยวกระดูกทารกจนละเอียดแล้วกลืนลงไป ขณะเดียวกันก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเปล่งแสงอ่อน ช่วงที่มองซูหมิง กายของมันวูบไหวก่อนพุ่งตัวเข้าไป

“สังหารเขา!” ขณะจีฮูหยินตะโกนเสียงแหลม

บุตรภูตผีพลันเข้าประชิดตัวซูหมิง เสียงโครมครามดังกังวาน ซูหมิงถอยไปอย่างต่อเนื่อง โลหิตไหลมาจากมุมปาก บุตรภูตผีไร้รูป ทุกอย่างจึงเหมือนโจมตีใส่อากาศ ทว่าเพียงเท่านั้นคงไม่เท่าไร แต่พลังที่ซูหมิงโจมตีไปกลับสะท้อนเข้าใส่ตัวเองโดยที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ

ซูหมิงไม่เคยพบวิชาพิลึกเช่นนี้มาก่อน ยามนี้ขณะถอยหลังนัยน์ก็ตาวูบไหว ใช่ว่าเขาจะไม่มีวิชาสังหารวัตถุไร้รูปนี้เสียเมื่อไร เขาพลันยกมือขวาขึ้นแล้วชี้ไปทางบุตรภูตผี!

หนึ่งลายเส้นหมานสังหาร!

นี่คืออภินิหารวิชารูปแบบแรกที่ซูหมิงสร้างขึ้นเอง และเป็นวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา! ยิ่งตอนนี้เขาทะลวงสู่ขั้นเซ่นไหว้กระดูกตอนกลาง ด้วยพลังของกระดูกหมานสี่ชิ้น ทันทีที่วาดลายเส้นลง มีเสียงแห่งกาลเวลาดังกังวาน มันเป็นบทเพลงเทพหมานของเขา!

เสียงนี้ดังออกไปและแฝงไว้ด้วยอานุภาพ เมื่อซูหมิงวาดลายเส้นลง บุตรภูตผีกรีดร้องโหยหวน หากมันอยู่ในสภาพสมบูรณ์ยังพอไหว ทว่าตอนนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวเดียวที่เหลืออยู่ เดิมทีก็กำลังจะหายไปอยู่แล้ว ตอนนี้มาโดนลายเส้นหมานสังหารที่สามารถทะลวงผ่านภาพมายาเข้าอย่างจังอีก

ขณะเดียวกับที่วาดลายเส้นลง คล้อยหลังบทเพลงเทพหมานดังกึกก้อง พลังแกร่งกล้าปลดปล่อยออกมาจนเสื้อผ้าฉีกขาดและเผยให้เห็นลายหมานบนตัว ฐานะของซูหมิงก็ถูกเปิดเผย

“จะ…เจ้าเป็นเผ่าหมาน!” เพราะบุตรภูตผีบาดเจ็บ จีฮูหยินจึงกระอักโลหิต สีหน้าเปลี่ยนไป