ตอนที่ 678 เชมันสละชีพ

หลังจากเสียงคำรามของศิษย์พี่ใหญ่กังวานไปรอบๆ แผ่นดินก็สั่นสะเทือนติดต่อกัน ระหว่างสั่นสะเทือนอยู่นี้ ผิวดินทั้งแดนรกร้างบูรพาคล้ายกับพลิกตัว ทั้งยังทำให้ทั้งทะเลมรณะสั่นไหว ราวกับมีอะไรบางอย่างถูกฝังอยู่ใต้แผ่นดินหมานและทะเลมรณะ

และยามนี้ เหมือนมีคนอัญเชิญมันขึ้นมา

เวลาสามลมหายใจ เพียงสามลมหายใจ! พลันมีเสียงครึกโครมสะเทือนฟ้าดังมาจากใต้พื้นดินสนามรบ ขณะแผ่นดินสั่นไหวก็ถูกแหวกออกไม่หยุดหย่อน แล้วมียอดเขายักษ์ลูกหนึ่งพุ่งขึ้นมา

จะเห็นได้ว่ายอดเขาลูกนี้ไม่ได้ถูกฝังอยู่ที่นี่ ทว่าจากการเรียกด้วยสายเลือดของศิษย์พี่ใหญ่ มันจึงรวมจากแผ่นดินเผ่าหมานมาอยู่ที่ตรงนี้ ตอนนี้เมื่อโผล่ออกมาแล้ว ยอดเขามีความสูงหลายพันจั้ง ตั้งตระหง่านอยู่กลางผืนดิน ทำให้ทุกคนดวงตาหดตัว

ในสายตาซูหมิง จังหวะที่ยอดเขานี้โผล่ขึ้นมา มันก็แตกกระจายออก ส่งเสียงโครมดังกึกก้อง แล้วกลายเป็นเศษดินนับไม่ถ้วนกระเด็นออกไป และสิ่งที่อยู่ภายในคือ…เสื้อเกราะสีดำหนึ่งตัว!

เสื้อเกราะตัวนี้ถูกฝังอยู่ในยอดเขา เวลานี้พอศิษย์พี่ใหญ่เรียกมาจึงปรากฏตัวขึ้นในที่สุด เสื้อเกราะเปล่งแสงสว่างแสบตาสีฟ้า มันลอยขึ้นกลางเศษซากยอดเขา มาอยู่ข้างกายศิษย์พี่ใหญ่อย่างคุ้นเคย แล้วกลายเป็นน้ำวนสีฟ้า ในน้ำวนนั้นศิษย์พี่ใหญ่กำลังสวมเสื้อเกราะและเหนี่ยวนำกลิ่นอายพลังจากรอบๆ เหมือนกับจักรพรรดิสูงสุด!

ประมุขแห่งเชมันเก้าอรุณ!

เขายกแขนขวาขึ้น ฉับพลันนั้นพื้นที่ขนาดราวๆ ฝ่ามือบนตะขอมือขวาปรากฏมิติวงกลมขึ้นหนึ่งวง หลุมมิติเป็นสีดำทึบ การปรากฏของมันราวกับสามารถกลืนกินแสงทุกอย่างรอบตัว ทำให้มวลอากาศตรงขอบมิติสลายหายไปอย่างต่อเนื่อง ดูแล้วน่าตกใจอย่างยิ่ง

ศิษย์พี่ใหญ่ใช้ตะขอมือขวายกมิติสีดำขึ้น ตอนนี้สายตามองมายังซูหมิง

“นี่ก็คือหม้อสามขาของเผ่าเชมัน!”

ซูหมิงมองหลุมมิตินั้น ก่อนค่อยๆ หลับตาลง ชั่วขณะที่ศิษย์พี่ใหญ่ขยับวูบไหวตัวเข้ามาใกล้ดุจดาวตกสีฟ้า ซูหมิงลืมตาขึ้นทันที

ซูหมิงยกมือขวาขึ้น ทั้งตัวโค้งงอเหมือนจันทร์เสี้ยว พร้อมกันนั้นยังเอ่ยเสียงเบา

“เปลี่ยนตะวันจันทราและดาราแห่งเทพหมาน เปลี่ยนครั้งที่สอง จันทราเคลื่อนไหว!” เมื่อสิ้นเสียง จันทร์เสี้ยวปรากฏขึ้นบนม่านราตรีด้านหลังเศษฟ้ากระจ่างดาวอันมัวหมอง

ร่างซูหมิงเปล่งแสงหม่นเด่นชัด ขณะแสงหม่นขยับวิบวับ ทั้งตัวเขากลายเป็นจันทร์เสี้ยว แสงจันทร์สาดส่องรอบๆ จุดที่สาดผ่านจะเกิดการสังหารขึ้น!

แทบเป็นจังหวะเดียวกับที่ใช้อภินิหารนี้ บนตัวศิษย์พี่ใหญ่ที่เข้ามาใกล้ดุจดาวตกสีฟ้าก็ปรากฏเงามายาของแสงจันทร์ขึ้นหนึ่งดวง เงามายานี้ห่อหุ้มเขาเอาไว้ข้างใน ดูแล้วพิลึกเป็นอย่างยิ่ง

“จันทราสังหาร!” ชั่ววินาทีที่ศิษย์พี่ใหญ่เข้ามาใกล้ ซูหมิงพลันกล่าวขึ้น

เมื่อสิ้นเสียง ดวงจันทร์บนฟ้าฉีกออกตรงใจกลาง ดวงจันทร์บนตัวซูหมิงก็เช่นกัน ทว่ากลับไม่ทำอันตรายใดๆ แก่เขา เพียงแค่เงามายาฉีกออกเท่านั้น แต่ดวงจันทร์บนตัวศิษย์พี่ใหญ่ เมื่อฉีกออกแล้วกลับระเบิดพลังมหาศาล ราวกับว่าจะฉีกทึ้งทุกสิ่ง

“วัฏจักรของโชคชะตา สร้างเป็นแขนขวาของข้า!” เมื่อซูหมิงชี้มือขวา แขนขวาเทวรูปหมานด้านหลังพลันกลายเป็นชายหนุ่มผมม่วง ยอดเขาสองลูกด้านหลังตรงเข้าไปหาศิษย์พี่ใหญ่

“ของวิเศษแห่งสายฟ้า กลายเป็นพลังแห่งแขนซ้ายข้า!” ซูหมิงวาดมือซ้าย ทันใดนั้นแขนซ้ายเทวรูปหมานก็กลายเป็นสายฟ้าวูบวาบสีแดงฉานตรงไปยังศิษย์พี่ใหญ่

“ร่างแห่งสามเทวรูปหมาน วิชาคำสาป อักขระแห่งสายฝน นี่คือต้นกำเนิดที่รวมเป็นลำตัวของข้า!” คำพูดซูหมิงยังคงกึกก้องไปรอบๆ ลำตัวของเทวรูปกลายเป็นสามเทวรูปหมานวนเวียนอยู่รอบๆ ศิษย์พี่ใหญ่ ขณะเดียวกันยังมีสายฝนสีดำกระหน่ำลงมา อีกทั้งสายฝนนี้ยังแฝงไว้ด้วยคำสาปทรงพลัง

“นอกจากนี้ยังมีตะวันจันทราและดาราแห่งเทพหมาน…เปลี่ยนครั้งสุดท้าย ตะวันสละชีพ!” ครั้นซูหมิงเอ่ยอีกครั้ง ร่างกายเขาเปล่งแสงทองสว่างพร่างพราวในทันใด แสงทองแผ่กระจายออกไปอย่างคลุ้มคลั่ง มองไปแล้วร่างกายเขาคล้ายกลายเป็นดวงตะวันสีทอง

ดวงตะวันส่องแสงสว่างจ้า สาดไอร้อนระอุ โลกทั้งใบพลันถูกส่องสะท้อนอยู่ภายใน ร่างเงาซูหมิงภายในนั้นผสานรวมกับแสงสว่าง และใช้หัวใจแห่งสละชีพผลักดันรูปแบบที่แกร่งที่สุดในอภินิหารตะวันจันทราและดารา

แสงตะวันนี้เข้ามาแทนที่ทั้งโลก คนอื่นจึงมองเห็นข้างในไม่ชัด ทว่าหลังเกิดเสียงระเบิดกับแผ่นดินสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง และยังมีระลอกคลื่นกระจายเป็นวงกว้างโดยไร้ที่สิ้นสุด ก็รู้ได้เลยว่าแรงปะทะกันครั้งนี้น่าตกตะลึงเพียงใด

ท่ามกลางเสียงระเบิด ร่างศิษย์พี่ใหญ่กระเด็นถอยไป ปากพ่นโลหิตสีดำ เสื้อเกราะสีฟ้าบนตัวหายไปแล้ว หม้อสามขาแห่งเชมันก็หายไปด้วย

ศิษย์พี่ใหญ่ร่วงลงบนพื้นดังโครม ลงไปอยู่ข้างๆ กลองสงครามของเขา

เขาแพ้แล้ว ไม่ได้แพ้ให้กับซูหมิง แต่แพ้ให้กับเวลาของสายเลือดแผดเผา สุดท้ายเขาก็ยังไม่อาจทำให้เวลาตอนเป็นประมุขเชมันคงอยู่ได้นานกว่านี้

แสงสว่างบนฟ้าหายไป ซูหมิงเดินออกมาจากภายใน ก่อนกระอักโลหิตสาดกระเซ็น ใบหน้าเขาซีดเผือด สายตามองศิษย์พี่ใหญ่บนพื้น หากไม่ใช่เพราะศิษย์พี่ใหญ่ยืนหยัดต่อไม่ไหว ผลการต่อสู้เมื่อครู่จะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครรู้

“ศิษย์น้องเล็ก…ได้แล้ว…” ศิษย์พี่ใหญ่พยายามยืนขึ้นพลางเงยหน้ามองซูหมิง

“ข้ายังมีรูปแบบสุดท้ายเหลืออยู่…รูปแบบนี้…คือขีดจำกัดของสายเลือด คือโชคชะตาของข้า…และก็เป็น…การกลับมาของข้า…” คำพูดศิษย์พี่ใหญ่ดูผิดปกติเล็กน้อย เดิมทีซูหมิงปกปิดความเศร้าทางสีหน้าเอาไว้ ทว่าตอนนี้กลับเผยออกมาอีกครั้ง เขาพยักหน้า

เขาเข้าใจเหมือนเมื่อก่อนนี้

เขาเข้าใจว่าตี้เทียนไม่สามารถควบคุมจิตใจของศิษย์พี่ใหญ่ได้ทั้งหมด จิตใจนี้ยังคงอยู่ จิตใจนี้คือการเสียสละของเผ่าเชมัน ถ้าไม่เสียสละก็ไม่รอด!

นี่คือโชคชะตาอย่างหนึ่ง

“ตัวข้ามีสายเลือดเก้าอรุณ ชาวเผ่าเชมันคิดว่าข้าคือสายเลือดตรง…แต่ข้ารู้ดีว่าตนไม่ใช่ ข้าเป็นผู้สืบทอดสายเลือดสิงกานหนึ่งในสามร่างแยกของประมุขเชมันเก้าอรุณ…

สายเลือดสิงกาน ตั้งแต่โบราณกาลมา…ไม่มีศีรษะ!” ศิษย์พี่ใหญ่ยืนขึ้น แล้วใช้ตะขอมือขวากรีดผ่านตรงลำคออย่างแรง จากนั้นศีรษะเขาลอยขึ้นพร้อมกับโลหิตที่พุ่งฉีด ร่างกายเขา…ยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีวี่แววจะล้มลงแม้แต่น้อย!

ยามนี้ตรงหน้าอกปรากฏใบหน้าคนขึ้นมา รูปร่างหน้าตาคือศิษย์พี่ใหญ่ แต่ศีรษะที่ลอยขึ้นกลับระเบิดกลางอากาศ กลายเป็นร่างมายา ร่างมายานั้นสวมมงกุฎจักรพรรดิ สวมเสื้อคลุมจักรพรรดิ และมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ

“ตัวข้ามีสายเลือดสิงกาน วันนี้ข้าลืมนามเดิมของตัวเองไปแล้ว ข้า..ก็คือสิงกาน! ขวานลงทันฑ์จงกลับมา!” มีเสียงโครมดังแว่วจากตัวศิษย์พี่ใหญ่ ฟ้าดินคลุ้มคลั่ง ศิษย์พี่ใหญ่ชูมือซ้ายขึ้น ขวานสงครามทองสัมฤทธิ์ด้ามยักษ์พลันปรากฏในมือ!