ตอนที่ 729 เบื้องหลังของศิษย์พี่รองกับหู่จื่อ

“เช่นนั้นเต้าเฉินคือใคร เกี่ยวอะไรกับสำนักดาราสัจธรรม?” ซูหมิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวเนิบๆ

“เต้าเฉินคือบรรพชนของสำนักดาราสัจธรรม เป็นเจ้าแห่งโลกแท้จริงดาราสัจธรรม ดวงจิตเขาอยู่มาหลายหมื่นปี เล่าลือว่าบรรลุถึงขั้นพลังที่น่ากลัวอย่างยิ่งแล้ว ส่วนรายละเอียดข้าเองก็ไม่แน่ใจ อาจารย์เคยเล่าเรื่องสำนักดาราสัจธรรมว่า อาจารย์ของเขาหรืออาจารย์ปู่ของเราเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสนับไม่ถ้วนในสำนักนั้น

เผ่าเซียนก็ดี เผ่าอื่นก็ดี ความจริงแล้วขอเพียงมีคุณสมบัติที่ดีพอก็ไปยังสำนักดาราสัจธรรมได้ เบื้องหลังของพวกเขาล้วนมีผู้อาวุโสบางคนในสำนักดาราสัจธรรมอยู่ สำนักดาราสัจธรรมเหมือนกับตาข่ายใหญ่ กระจายอยู่ทุกมุมในโลกแท้จริงดาราสัจธรรม ฉะนั้นข้าถึงบอกว่าสำนักดาราสัจธรรมก็คือโลกแท้จริงดาราสัจธรรม

ตลอดชีวิตอาจารย์ปู่รับศิษย์ทั้งหมดยี่สิบเก้าคน

ส่วนอาจารย์ของเรา เขารับเป็นศิษย์ตอนมาเที่ยวชมเผ่าหมาน ตอนนั้นยังมีเผ่าหมานอีกหลายคนเข้าเป็นศิษย์อาจารย์ปู่พร้อมกันด้วย พวกเขาเคยติดตามอาจารย์ปู่ออกจากเผ่าหมานหลายครั้ง…ทว่าสุดท้ายเพราะแนวคิดบางอย่างไม่ตรงกัน เส้นทางการฝึกฝนต่างสายกัน มีคนบาดเจ็บสาหัสจำนวนมากจากเหตุไม่คาดคิด อาจารย์เลยลาอาจารย์ปู่กลับมายังเผ่าหมาน พออาจารย์กลับมาถึงเผ่าหมาน ตอนนั้นอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี หนำซ้ำยังอ่อนแอลงเรื่อยๆ แต่เพราะความอ่อนแอในครั้งนั้น เขาถึงสร้างวิชาจิตใจเปลี่ยนขึ้นมา!

สิ่งนั้นคือวิชาจิตใจเปลี่ยนที่พวกเราฝึกฝน ไม่ว่าจะอภินิหารใด ไม่ว่าภายนอกจะเปลี่ยนไปอย่างไร เราก็จะไม่เปลี่ยน”

“ศิษย์พี่ใหญ่เป็นชนรุ่นหลังของเผ่าเก้าอรุณ เป็นประมุขศักดิ์สิทธิ์เผ่าเชมัน เขาติดตามอาจารย์มานานที่สุด เดิมทีข้าก็เป็นเศษเสี้ยววิญญาณในโลกใบนี้ เป็นภูตผีที่รวมขึ้นโดยฝ่ายภูตผีรุ่นหนึ่งของเผ่าแดนภูต

ข้าไม่มีสติปัญญา จนกระทั่งฝ่ายภูตผีสิ้นลง ตอนที่ข้ากำลังจะหายไปกลับมีสติปัญญาขึ้นมา…ข้าจึงไม่ได้หายไป แต่ลอยเคว้งอยู่ในโลกนี้

ผ่านไปไม่รู้กี่ปีข้าก็เจอกับอาจารย์ อาจารย์ใช้วิชาเปลี่ยนข้า ใช้เกล็ดมังกรยมโลกช่วยเสริมกายเนื้อให้ จากนั้นข้าก็ติดตามอาจารย์ไป กลายเป็นศิษย์คนรองของเขา” ศิษย์พี่รองเอ่ยเสียงเบา น้ำเสียงกังวานไปรอบๆ

“ส่วนเบื้องหลังของหู่จื่อจะซับซ้อนยิ่งกว่า ตอนนั้นเป็นคนศิษย์ที่อาจารย์ให้ความสนใจมากสุด และก็มีศักยภาพเหนือกว่าข้ากับศิษย์พี่ใหญ่ เขา….”

ศิษย์พี่รองมองหู่จื่อแวบหนึ่ง

หู่จื่อดื่มสุราอย่างเงียบๆ อยู่ด้านข้าง ไม่กล่าวอะไร

“แดนมรณะหยินเป็นแดนลึกลับแห่งหนึ่ง อาจารย์เคยบอกว่ามันเป็นแดนลับที่แม้แต่สำนักดาราสัจธรรมยังต้องระวัง…เผ่าหมาน เฮอะๆ เผ่าหมานไม่ใช่ชนเผ่าที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ เบื้องหลังของเผ่าหมานคือหนึ่งในเผ่าพันธุ์จากแดนมรณะหยิน!

ตามที่อาจารย์เข้าใจ ภายในแดนมรณะหยินมีเผ่าพันธุ์อยู่จำนวนมาก เผ่าพันธุ์เหล่านี้ในสำนักดาราสัจธรรมเรียกว่าคนบาป!” ศิษย์พี่รองเงยหน้ามองฟ้าแวบหนึ่ง

“ตรงส่วนลึกของน้ำวนมรณะหยินมีโลกอยู่นับไม่ถ้วน ตรงนั้นต่างหาก…คือแดนมรณะหยินที่แท้จริง แต่แผ่นดินหมานที่พวกเราอยู่นั้น ความจริงแล้ว…เป็นเพียงโลกหนึ่งในน้ำวนมรณะหยินอันใหญ่ยักษ์!”

“อีกทั้งที่โลกของเรามีเซียนลงมาเยือน และค่อนข้างมีชื่อเสียงในสำนักดาราสัจธรรม ก็เป็นเพราะเผ่าหมานถือกำเนิดเลี่ยซานซิวหรือเทพหมานรุ่นหนึ่งขึ้นมา!

เขาเป็นพวกแปลกพิลึก เป็นคนบ้าที่มีพลังมากเหลือเกิน และยังเป็นผู้แข็งแกร่งคนแรกที่ออกจากโลกหมาน ทำให้แดนมรณะหยินสั่นสะเทือน เกิดเสียงเซ็งแซ่ในสำนักดาราสัจธรรม!

เขายังเป็นบุตรแห่งมรณะหยินรุ่นที่หนึ่ง ซึ่งได้รับการยอมรับและสนับสนุนอย่างเต็มที่จากแดนมรณะหยิน”

ซูหมิงหายใจกระชั้น เรื่องนี้คล้ายกับที่เขาเข้าใจอยู่บ้าง ทว่าส่วนใหญ่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“กำราบโลกจำนวนมาก เปิดเส้นทางสู่แดนแสงสว่างหยาง หรือก็คือเส้นทางของโลกแท้จริงดาราสัจธรรมทั้งหมดของสำนักดาราสัจธรรม ทำให้โลกหมานกลายเป็นจุดเดียวที่สามารถข้ามผ่านเขตพิเศษของแดนแสงสว่างหยางกับแดนมรณะหยิน เพื่อให้เผ่าเซียนรวมถึงเผ่าพันธุ์อื่นๆ ในโลกดาราสัจธรรมมาเยือนได้

เขาสู้กับเต้าเฉินแล้วรอดมาได้ หนำซ้ำยังกดขี่เผ่าพันธุ์ของโลกอื่นมากมาย นามของเลี่ยซานซิวถึงสั่นสะเทือนสำนักดาราสัจธรรม จากนั้นมาโลกหมานก็กลายเป็นตัวกลางระหว่างแดนมรณะหยินกับแดนแสงสว่างหยาง

ฉะนั้นอาจารย์ปู่ถึงมาที่นี่แล้วรับอาจารย์เป็นศิษย์ได้” ศิษย์พี่รองกล่าวอย่างสงบนิ่ง ทุกประโยคยืนยันความเข้าใจของซูหมิง และได้รู้จักโลกใบนี้อย่างแท้จริง

“นอกแดนมรณะหยินมีดาวแท้จริงอยู่เก้าดวง ดาวแท้จริงเก้าดวงนั้นเผ่าเซียนจัดวางเอาไว้เพื่อผนึกแดนมรณะหยิน….ความจริงแล้วมันผนึกแดนมรณะหยินไม่ได้ แต่มันอยู่เพราะเผ่าหมาน

ทว่านอกจากดาวแท้จริงเก้าดวงนั้น ยังมีวงแหวนอาคมที่สำนักดาราสัจธรรมวางเอาไว้ด้วยตัวเองและเผ่าเซียนควบคุมไม่ได้อยู่ วงแหวนอาคมนั้นรวมขึ้นจากยันต์พยัคฆ์เก้าสิบเก้าตัวกับยันต์มังกรสี่สิบเก้าตัว

นี่เป็นเพียงวงแหวนอาคมชั้นแรกที่ผนึกแดนมรณะหยินไว้…เลี่ยซานซิวในตอนนั้นยังไม่กล้าสัมผัสมันโดยง่าย แต่อาศัยความแกร่งของขั้นพลัง อาศัยฐานะบุตรแห่งมรณะหยิน หาวิธีอื่นเลี่ยงออกจากวงแหวนอาคมนั้นไป เลยเป็นการสร้างความพิเศษของโลกหมานขึ้น

ตอนนั้นอาจารย์ทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างหนัก ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไรถึงเหนี่ยวนำกลิ่นอายพลังของยันต์พยัคฆ์เก้าสิบเก้าตัวนั้นได้ ก่อนรวมขึ้นเป็นวิญญาณ ส่งเข้าไปในร่างสตรีเผ่าหมานที่อาจารย์เลือก จากนั้นก็ให้กำเนิดเด็กคนหนึ่ง…เขาก็คือหู่จื่อ”

ซูหมิงสูดลมหายใจเข้าลึก สายตามองหู่จื่อ หู่จื่อยังคงดื่มสุราเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าเขารู้ทุกอย่างมานานแล้ว ตอนนี้มีสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์

“วิชาเข้าฝันของหู่จื่อเป็นอภินิหารที่มีมาโดยกำเนิด นั่นคือพลังต้นกำเนิดในวงแหวนอาคมชั้นแรก และเป็นวิชาที่คนวางวงแหวนอาคมนี้ฝากเอาไว้

อาจารย์มากพรสวรรค์ เคยบอกว่าหู่จื่อคือคนสำคัญที่จะเปิดวงแหวนอาคมชั้นแรกนั้นได้ และก็มีแค่หู่จื่อที่เปิดมันได้!” ศิษย์พี่รองใช้มือขวาจับศีรษะหู่จื่อ หู่จื่อก็ปล่อยให้ศิษย์พี่รองจับด้วยความสนิทสนมไป เขาวางเหยือกสุราลงแล้วมองซูหมิง

“ศิษย์น้องเล็ก ข้าหู่จื่อก็มีเบื้องหลังเช่นนี้ ข้าไม่รู้แผนของอาจารย์ ข้ารู้เพียงว่าอาจารย์ดีกับข้า ศิษย์พี่ใหญ่ก็ดีกับข้า ส่วนศิษย์พี่รองถึงจะชอบต่อยตีข้า แต่ก็ดีกับข้า ศิษย์น้องเล็ก เจ้าก็ดีกับข้าเหมือนกัน ฉะนั้นชีวิตข้าเป็นของพวกท่าน!

พวกท่านให้ข้าทำอะไร ข้าหู่จื่อก็จะทำ” หู่จื่อเอ่ยด้วยความจริงจัง

“ส่วนเจ้าศิษย์น้องเล็ก อาจารย์เคยบอกว่าเขา…มองไม่ออก” ศิษย์พี่รองมองซูหมิงพลางกล่าวเนิบๆ

“ตอนเจ้าไปร่วมสงครามหมานกับเชมัน อาจารย์มองเจ้าอยู่ไกลๆ และบอกข้ากับหู่จื่อว่าเขามองเบื้องหลังเจ้าไม่ออก กลิ่นอายมรณะในตัวเจ้าคล้ายกับโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลก แต่ก็ต่างกันด้วย

กลิ่นอายพลังของเจ้า ทุกอย่างของเจ้า ทำให้อาจารย์นึกถึงคำพูดที่อาจารย์ปู่เคยว่าเอาไว้ มันคือความลับหนึ่งที่เกิดขึ้นในโลกแท้จริงดาราสัจธรรม ไม่รู้กี่ปีก่อนช่วงที่โลกแท้จริงดาราสัจธรรมแข็งแกร่งที่สุด มีสามีภรรยาคู่หนึ่งบุกเข้ามา…

พวกเขาน่าจะหลบหนีอะไรบางอย่าง ตอนนั้นสตรีกำลังอุ้มท้องอยู่ ส่วนบุรุษบาดเจ็บสาหัส…

ทว่ากลิ่นอายพลังจากตัวพวกเขากลับทำให้ทั้งโลกแท้จริงดาราสัจธรรมเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

พวกเขาไม่คิดจะอยู่โลกแท้จริงดาราสัจธรรมนานนัก แต่เพราะการเปลี่ยนแปลงของโลกจากกลิ่นอายพลังพวกเขา จึงไปดึงดูดความสนใจของสำนักดาราสัจธรรมเข้า ไม่รู้ว่าพวกเขามั่นใจได้อย่างไรว่าในตัวสามีภรรยาคู่นั้น…มีสมบัติล้ำค่าที่อยู่เหนือกว่ากระถางสามขาดาราสัจธรรมอยู่

สมบัติชิ้นนั้น…เหมือนจะไม่ใช่ของจากสี่โลกแท้จริง!

การแย่งชิงก็เริ่มต้นขึ้นนับจากนั้น เพียงแต่บุรุษคนนั้นแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ระดับความแกร่งคือกระทั่งบาดเจ็บสาหัสอยู่ก็ยังสังหารไปมากมาย แม้แต่เต้าเฉินในสภาพสมบูรณ์สู้กับเขา…ก็ยังพ่ายแพ้ยับเยิน!

หากไม่ใช่เพราะสตรีคนนั้นมีอาการเจ็บท้องขณะกำลังสู้อยู่ คงไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้บุรุษคนนั้นได้…สตรีคนนั้นเหมือนจะมีคุณสมบัติร่างกายพิเศษยิ่ง พอเจ็บท้องและมีเลือดไหลแล้ว นางก็สูญเสียพลังทั้งหมดไป

สำนักดาราสัจธรรมเริ่มโต้กลับอย่างบ้าคลั่ง การต่อสู้ในตอนนั้นมีโลหิตอาบไปทั้งโลกแท้จริงดาราสัจธรรม สุดท้าย….บุรุษผู้นั้นก็พาภรรยาที่ใกล้จะสิ้นใจและบาดเจ็บสาหัสออกไปจากโลกแท้จริงดาราสัจธรรมด้วยความโกรธและคลุ้มคลั่ง

ก่อนเขาจากไป ได้ยินว่าดวงตาแดงก่ำ หันไปมองคนสำนักดาราสัจธรรมที่ตามมาล่าสังหารแล้วเอ่ยประโยคหนึ่ง” ศิษย์พี่รองกล่าวเสียงเบาพร้อมมองซูหมิง

ซูหมิงเงียบ ไม่กล่าวอะไร

“โลกแห่งนี้…ยมโลก!” เสียงศิษย์พี่รองหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง

“จากนั้นดินแดนดาราทุกแห่งในโลกแท้จริงดาราสัจธรรมก็ค่อยๆ เกิดเค้าลางความเสื่อมโทรม พลังวิญญาณในฟ้าดินทั้งหมดค่อยๆ หายไป กระทั่งมีดาวแท้จริงไม่น้อยกลายเป็นซากปรักหักพังเพราะพลังวิญญาณเหือดหาย

ปรากฏการณ์พิลึกครั้งนั้นสร้างความตื่นตระหนกอย่างมาก…

สำนักดาราสัจธรรมก็ไม่แข็งแกร่งเหมือนแต่ก่อนอีก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น โลกแท้จริงดาราสัจธรรมในตอนนี้ สำนักดาราสัจธรรมก็ยังเป็นเจ้าปกครองอยู่

พออาจารย์รู้ว่าเจ้ามีนามว่าซูหมิง และเพราะมองเบื้องหลังเจ้าไม่ออกเลยนึกไปถึงตำนานนี้เข้า และก็นึกขึ้นได้ว่าในดินแดนดาราของเซียนมีบางอย่างถูกผนึกอยู่ เล่าลือกันว่าในผนึกนั้นมีศพอยู่ร่างหนึ่ง” ศิษย์พี่รองกล่าวถึงตรงนี้ก็เงียบไป

หู่จื่อมองซูหมิงอย่างเงียบๆ

ผ่านไปนาน สียามค่ำคืนเข้มข้นยิ่งกว่าเดิม ลมทะเลพาความชื้นและหนาวเหน็บเข้ามา พัดจนเส้นผมซูหมิงปลิวไสว ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ค่อยๆ หลับตาลง

ผ่านไปพักหนึ่ง ซูหมิงยิ้มบางๆ เขาลืมตามองศิษย์พี่รองและหู่จื่อ

“ข้าไม่รู้ว่าข้าเกี่ยวอะไรกับสามีภรรยาคู่นั้นที่ศิษย์พี่รองบอกหรือไม่…แต่ข้ารู้ว่าข้าคือวิญญาณจากศพที่ถูกผนึกอยู่ในแดนเซียน” ซูหมิงกล่าวเรียบๆ

ศิษย์พี่รองกับหู่จื่อเงียบงัน ทว่าครู่ต่อมาหู่จื่อพลันเงยหน้าขึ้น ตอนที่มองซูหมิง เขายกมือขวาตบหน้าอกตัวเองแรงๆ

“มารดามันเถอะ ไอ้พวกเซียนบัดซบ ศิษย์น้องเล็กวางใจได้ ศิษย์พี่หู่จื่อจะต้องเอากายเนื้อเจ้ากลับมาให้ได้!” หู่จื่อกล่าวเสียงดังจากใจด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ว่าพวกเรามีฐานะเป็นอะไร ข้าคือศิษย์พี่รองของเจ้า เจ้าเป็นศิษย์น้องเล้กของข้า พวกเรา…..คือครอบครัวเดียวกัน” ศิษย์พี่รองเผยยิ้ม เป็นรอยยิ้มบางแบบในอดีตที่ดูอบอุ่นเป็นพิเศษบนยอดเขาลำดับเก้าในยามค่ำคืน

“อาจารย์หายตัวไป น่าจะเกิดเหตุอะไรบางอย่างหรือไม่ก็ถูกจับตัวออกจากเผ่าหมาน…ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของอาจารย์ พวกเราจะต้องไปตามหาเขาให้เจอ!” ศิษย์พี่รองกำหมัดแน่น

“ทว่าจะไปหาที่ใด?” หู่จื่อถามเสียงดัง

“หู่จื่อ ยังจำคำพูดแปลกๆ ของอาจารย์ก่อนจากไปได้หรือไม่?” นัยน์ตาศิษย์พี่รองขยับประกายแสงอ่อน