ตอนที่ 800 กระบี่เก้าเล่ม

เพียงแต่ว่าไม่ใช่ผู้ฝึกฌานทุกคนที่จะหนีไป ยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ถอย แต่ตามหลังเจ้าปกครองโลกเหล่านั้น หากต้องมองอยู่ไกลๆ พวกเขาต่างรู้สึกไม่ยอมอยู่เล็กน้อย

ถึงรู้ชัดว่าตนอ่อนแอ ทว่าความโลภในใจทำให้มองข้ามเหตุผลไป เหมือนกับหมาป่าเห็นพยัคฆ์ร้ายกับสิงโตสู้กัน แต่กลับยังวนเวียนอยู่รอบๆ พวกเขากำลังรอโอกาสที่อาจปรากฏ บางทีสองฝ่ายอาจสู้กันจนบาดเจ็บทั้งคู่

นี่คือการฝึกฝน สิ่งที่ฝึกฝนคือการสังหาร คือการแก่งแย่งและช่วงชิง!

ขณะเดียวกัน สิ่งที่ฝึกฝนก็คือชีวิตเช่นกัน

ชีวิตคนเรามีหลากหลาย มีคนในทุกแบบ ในเจ็ดแปดร้อยคนนี้มีอยู่เกือบร้อยคนที่มีความคิดเช่นนี้

เพียงแต่พวกเขาก็ดี เจ้าปกครองโลกก็ดี ต่างไม่รู้ว่าสงครามการเข่นฆ่าครั้งใหญ่นี้อยู่ในแผนการของซูหมิง ตอนนี้ดำเนินมายังไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ

ห่างจากจุดจบอีกไกล ตอนนี้เพียงเหวี่ยงแห ยังไม่ถึงเวลาเก็บแห

“ข้าต้องการให้เจ้าใช้วิชาเคลื่อนย้ายพริบตา” ซูหมิงกล่าวเสียงเบาอยู่ตรงส่วนลึกของทะเลวายุ

ทันทีที่สิ้นเสียง รอบตัวเขาเกิดระลอกคลื่นเป็นวง ก่อนจะหายวับไปในทันที

“เหลืออีกครึ่งชั่วยาม ครึ่งชั่วยามจากนี้ข้าจะอำพรางพลังเจ้าจากไข่มุกโลหิตไม่ได้แล้ว เจ้า…จะต้องดูแลตัวเองให้ดี” ช่วงที่เสียงชื่อหั่วโหวดังกังวาน ซูหมิงมาปรากฏตัวห่างไปหลายพันจั้ง เขาเพิ่งปรากฏตัว ร่างกายก็แห้งเหี่ยวอย่างรวดเร็วทันควัน

แขนขาสองข้าง ร่างกายและศีรษะ ล้วนกลายเป็นสภาพโครงกระดูกในพริบตา จากนั้นเมื่อเกิดเสียงดังปัง ร่างกายเขาแหลกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นเศษนับไม่ถ้วนผสมรวมอยู่กลางสายลม

“เงากลืนนภา…” จนกระทั่งเปลี่ยนเป็นเศษลอยไกลออกไปแล้ว เสียงพึมพำของซูหมิงถึงค่อยดังแผ่วเบาตรงนี้

โครม!

“เป็นใคร ใครลอบโจมตีข้า โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้” ตอนที่ร้องตะโกน ชายชราเจ้าปกครองโลกตัวอาบชุ่มไปด้วยโลหิต พลังแห่งโลกในร่างกายแผ่กระจายออกทั้งหมด ทำให้รอบตัวเขาเกิดสายลมปั่นป่วน สายฟ้ากลุ่มใหญ่ลากผ่านพร้อมเสียงดังสนั่น กระทั่งคนที่อยู่ไกลออกไปยังได้ยินและสังเกตเห็น

เพียงแต่พื้นที่สายฟ้าปรากฏไม่ถึงชั่วขณะ ก็มีเสียงร้องแหลมเล็กแฝงไว้ด้วยความไม่ยินยอมดังก้องอยู่ในทะเลวายุ

“โม่ซู!” เสียงขาดหายไป

เหตุการณ์นี้ทำให้เจ้าปกครองโลกในทะเลวายุมีสีหน้าจริงจังอย่างยิ่ง กระทั่งมีบางส่วนหยุดชะงักฝีเท้าทันที

“บรรพชนเหลยส่าน เมื่อครู่นี้เป็นเสียงเขา เขาเป็นเจ้าปกครองโลกตอนต้นที่มีศักยภาพเกือบถึงจุดสูงสุด โดยเฉพาะเมื่อใช้พลังแห่งโลกแล้วจะทรงอานุภาพมาก ไม่อยากเชื่อว่า…”

“บรรพชนเหลยส่านถูกสังหารแล้ว!”

คนเหล่านี้ต่างตกอยู่ในความตกใจ เศษชิ้นส่วนจำนวนมากของซูหมิงลอยล่องไปในทะเลวายุ เศษเหล่านี้แตกหักอย่างมากและยังมัวหมอง แต่กลับมีความเร็วสูงกว่าเดิม

จุดที่เศษชิ้นส่วนเหล่านี้ผ่านไป ผู้ฝึกฌานบริเวณนั้นจะย่อยยับ เลือดเนื้อสาดกระจาย อีกทั้งบนพื้นยังมีเศษขนาดเท่าฝ่ามืออยู่หนึ่งชิ้น มันปักอยู่บนพื้นอย่างสงบนิ่ง ไม่เคลื่อนไหวใดๆ

เศษลักษณะนี้ไม่ได้มีเพียงที่นี่ที่เดียว ความจริงแล้วทุกครั้งที่ซูหมิงสังหารเจ้าปกครองโลกหนึ่งคน เขาจะทิ้งเศษชิ้นส่วนแบบนี้เอาไว้หนึ่งชิ้น ซึ่งเศษพวกนี้ก็มาจากวิชาเงากลืนนภาของเขา

เวลาครึ่งชั่วยามกำลังผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ้าปกครองโลกรอบๆ ต่างห้อวิ่งไปมา ออกตามหาซูหมิงในทะเลวายุไม่หยุดหย่อน กระทั่งมีเจ้าปกครองโลกไม่น้อยที่ไม่เดินทางเพียงลำพัง แต่รวมเป็นกลุ่มกันหลายคน แบบนี้ถึงจะหาเจอช้ากว่ามาก แต่หากซูหมิงเจอจะมั่นใจมากกว่า

ครู่ต่อมาก็มีอีกเสียงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวก้องไปรอบๆ จากนั้นเป็นเสียงระเบิดดังสนั่นฟ้าดิน เสียงที่ว่านี้ดังมากกว่าเสียงทั้งหมดก่อนหน้านี้ กระทั่งฟ้ายังสะเทือน ทะเลวายุบนพื้นยิ่งหมุนตลบ เผยเป็นพื้นที่กว้างโล่งแห่งหนึ่ง

ภายในพื้นที่กว้างโล่งมีชายร่างกำยำคนหนึ่งร่างระเบิดกระจุย ก่อเป็นพลังทำลายล้างกระจายออกรอบด้าน ทุกคนที่เห็นและรู้สึกได้ต่างพากันตื่นตระหนก

“ระเบิดตัวเอง ถะ….ถูกบีบให้ระเบิดตัวเอง!”

“โม่ซูคนนี้ใช้วิธีใดกันแน่ บัดซบ หากลิ่นอายพลังมันไม่เจอแม้แต่น้อย แล้วจะหาอย่างไร จะฆ่าอย่างไร!”

“ระเบิดตัวเอง…”

ห่างจากพื้นที่ระเบิดตัวเองไปหลายร้อยจั้ง มีเศษชิ้นส่วนจำนวนมากม้วนตลบถอยไป จนกระทั่งถูกม้วนไปเกือบร้อยจั้งแล้วถึงช้าลง เศษเหล่านี้พลันรวมเข้าด้วยกันกลายเป็นร่างซูหมิง

เขากระอักเลือดมาหนึ่งกอง จากนั้นเงยหน้าขึ้นเช็ดคราบโลหิตพลางมองไปยังพื้นที่ระเบิดตัวเอง

‘ยอมระเบิดตัวตายดีกว่าถูกข้าสูบกิน บุคคลผู้นี้น่าจะมีการตอบสนองเร็วที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา’ ซูหมิงหรี่ตาลง ก่อนขยับวูบไหวตัว ร่างแห้งเหี่ยวกลายเป็นเศษจำนวนมากอีกครั้ง ลอยล่องอยู่ในทะเลวายุ

หนึ่งคน อีกคน และอีกหนึ่งคน!

ในระยะเวลาสั้นๆ มีเสียงร้องตะโกนสามครั้ง สามศีรษะลอยขึ้นไปรวมอยู่ในพายุหมุนศีรษะคนกลางอากาศ หมายความว่ามีเจ้าปกครองโลกสามคนตายตกในเวลาชั่วครู่เดียว

พวกเขาคือเจ้าแห่งโลก ไม่ใช่ผู้ฝึกฌานระดับฟ้า แต่เป็นถึงเจ้าปกครองโลกที่ไม่ว่าอยู่ในดาวแท้จริงดวงใดล้วนยืนอยู่จุดสูงสุด การสังหารก็ยากยิ่ง ทว่าตอนนี้ในทะเลวายุของดาวสมบัติสวรรค์กลับมีเจ้าปกครองโลกตายไปเกือบสิบคนแล้ว

กระทั่งระเบิดตัวเองยังมีถึงสามคน

การเข่นฆ่าเช่นนี้ทำให้เจ้าปกครองโลกในทะเลวายุล้วนใจสั่นสะท้านรุนแรง กระทั่งพากันชะลอความเร็วลง ตอนนี้ทะเลวายุอึมครึมในสายตาพวกเขาไม่ใช่โชควาสนาที่ได้มาง่ายๆ อีก แต่เป็นสัตว์ร้ายโบราณซึ่งกำลังอ้าปากกว้าง

มองไม่เห็นโม่ซู สัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายพลัง มีเพียงช่วงที่เข้าใกล้เท่านั้นถึงจะสังเกตเห็น แต่ทุกคนที่สังเกตเห็น หากไม่ระเบิดตัวเองก็ตายไป ทำให้พวกเขาตื่นกลัวและไม่อยากจะไล่ล่าต่อแล้ว

ทว่าทุกครั้งที่มีเจ้าปกครองโลกคิดถอย ภายในสามชั่วยามจะหายตัวไปในพริบตา และจะหายไปก่อนเวลาเกือบครึ่งก้านธูป

“ไปต่อไม่ไหวแล้ว ถูกพลังภายนอกรบกวน…ซูหมิง สี่มหาโลกแท้จริง…มาแล้ว”

ขณะชื่อหั่วโหวถอนหายใจดังก้องในใจซูหมิง เศษชิ้นส่วนก็รวมเป็นร่างซูหมิงออกมา เขาหน้าซีดขาว ตรงมุมปากมีโลหิต ทว่าพลังแห่งโลกที่แผ่กระจายกลับเข้มข้นถึงจุดขีดสุด เป็นพลังที่เผยออกมาเองโดยธรรมชาติหลังจากกินเจ้าปกครองโลกไปสิบกว่าคน

จะให้กล่าวจริงๆ คือกลิ่นอายพลังของร่างกาย!

“ข้ารู้สึกว่าใกล้จะถึงเพดานระดับฟ้าที่เจ้าบอกแล้ว หากกินอีกคนก็จะสัมผัสเพดานนั้นโดยสมบูรณ์” ซูหมิงส่ายศีรษะ วินาทีที่รวมร่าง ก็ถอยไปยังเขตที่ใกล้กับดวงตาวายุในบริเวณส่วนลึกของทะเลวายุ

ยามที่วิชาของชื่อหั่วโหวจะหายไปจากตัวเขา เจ้าปกครองโลกในทะเลวายุเหล่านั้น ไข่มุกโลหิตจำแนกที่พวกเขานำติดตัวมาล้วนเปล่งแสงสว่างสีแดงเด่นชัด ขณะเดียวกัน ในจิตใจของเจ้าปกครองโลกทั้งหลายพลันปรากฏกลิ่นอายพลังของซูหมิงชัดเจนยิ่ง

พวกเขารู้ตำแหน่งซูหมิงอย่างง่ายดาย ความรู้สึกเหมือนคนตาบอดได้ลืมตาอีกครั้งและมองเห็นแสงสว่าง

“หืม? รู้ตำแหน่งของโม่ซูแล้ว นี่มัน….ฮ่าๆ สวรรค์เป็นใจให้ข้าจริงๆ โม่ซู อยากรู้นักว่าเจ้าจะโจมตีสวนกลับอย่างไร!”

“ก่อนหน้านี้โม่ซูใช้วิชาบางอย่างอำพรางกลิ่นอายพลัง ตอนนี้วิชาไม่มีผลใดแล้ว กลิ่นอายพลังเลยชัดเจนอย่างยิ่ง ฮ่าๆ ครั้งนี้ไม่มีที่หลบแล้ว”

“เผยร่างออกมาก็เหมือนถูกตัดขาสองข้างไปแล้ว ข้าแค่ต้องระวังวิชาประหลาดของโม่ซู ไม่เข้าใกล้มันมากเกินไปก็ไม่เป็นอันตราย กลับกัน รอถึงตอนที่คนอื่นไปสู้กับมันก่อน ข้าก็จะมีโอกาส”

กลิ่นอายพลังของซูหมิงเผยขึ้นมาอย่างชัดเจน ทำให้เจ้าปกครองโลกที่คิดถอยต่างพากันดีใจ ใช้ความเร็วสูงสุดพุ่งไปยังตำแหน่งของซูหมิงจากรอบทิศด้วยความแม่นยำยิ่ง

พวกเขาถูกกดดันมานานมาก ความรู้สึกเหมือนคนตาบอดก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาแทบทุกคนระเบิดพลังกันออกมาอย่างเต็มที่

เพียงแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ภายในทะเลวายุมีอยู่สิบสามพื้นที่ที่มีเศษมัวหมองไม่มีมันวาวและดูไม่เตะตาฝังอยู่บนพื้น รวมมีทั้งหมดสิบสามชิ้น และทุกชิ้นเป็นของที่ซูหมิงทิ้งไว้

ทุกจุดที่ทิ้งเอาไว้คือจุดที่เขาสังหารเจ้าปกครองโลก

ในทุกเศษชิ้นส่วนล้วนมีเสี้ยวกลิ่นอายพลังชีวิตของเขาอยู่

แทบเป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าปกครองโลกเหล่านี้เข้ามาใกล้จุดที่เขาอยู่อย่างรวดเร็ว ก็มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวแว่วมาจากบนฟ้าของดาวสมบัติสวรรค์ ส่งเสียงดังไม่ขาดสาย มีผลให้ผืนฟ้าอึมครึมคล้ายเกิดเป็นคลื่นยักษ์น่าสะพรึงกลัว เหตุการณ์พิลึกเช่นนี้ดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมาก

ยามนี้เอง แรงกดดันมหาศาลพลันกดทับลงมายังพื้นดิน กลางฟ้ากระจ่างดาวนอกดาวสมบัติสวรรค์ ตอนนี้เกิดระลอกคลื่นวงกว้าง กระบี่โบราณทองสัมฤทธิ์ที่มหึมาอย่างยิ่งหลายต่อหลายเล่มคล้ายแหวกฟ้าออกมา

ปลายกระบี่โบราณที่ปรากฏแรกสุดมีสายฟ้าดำมืดไหลเวียนอยู่ตรงขอบ เพียงไม่กี่ลมหายใจ ครั้นกระบี่โบราณโผล่มาอย่างสมบูรณ์แล้ว แรงกดดันมหาศาลก็พลันปกคลุมทั้งดาวสมบัติสวรรค์

กระบี่โบราณทองสัมฤทธิ์มีทั้งหมดเก้าเล่ม พวกมันลอยอยู่ในฟ้ากระจ่างดาว วนเวียนอยู่รอบดาวสมบัติสวรรค์ ทุกเล่มล้วนมีคนจากขุมอำนาจรักษาการณ์สี่มหาโลกแท้จริงประจำอยู่หลายพันคน

โดยเฉพาะเหล่าคนที่ยืนอยู่ตรงปลายกระบี่ ภายใต้การแผ่กลิ่นอายพลัง เห็นได้ว่ามีไม่น้อยที่เป็นเจ้าปกครองโลกตอนกลาง

สี่มหาโลกแท้จริงมาถึงแล้ว!

กระบี่โบราณเก้าเล่มทยอยกันปรากฏตัว ตรงปลายกระบี่ทุกเล่มจะมีร่างเงาบินออกมาหนึ่งคน รวมทั้งหมดเก้าคน ตอนที่อยู่กลางอากาศ เก้าคนนี้ขยับแสงวิบวับสีทองทั่วร่าง และมีเส้นสีทองจำนวนมากวนเวียนอยู่รอบตัว ก่อนจะรวมขึ้นเป็นกระบี่โบราณขนาดเล็กยาวหลายสิบจั้งเก้าเล่ม เหมือนกับผู้รักษาการณ์จิงหนานจื่อที่มีโลงศพสีโลหิต ผู้รักษาการณ์เหล่านี้ล้วนมีของวิเศษคล้ายคลึงกัน

กระบี่เก้าเล่มลากผ่านฟ้ากระจ่างดาว พุ่งดิ่งลงมายังดาวสมบัติสวรรค์ ก่อให้เกิดเสียงลากยาวแหลม แล้วจึงทะลวงผ่านชั้นบรรยากาศของดาวดวงนี้ในพริบตาจนมาอยู่บนน่านฟ้า ทำให้ดาวสมบัติสวรรค์สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง จากนั้นกระบี่เก้าเล่มก็บินเข้าไปใกล้ทะเลวายุ

การบรรยายเหมือนช้า ทว่าความจริงรวดเร็วมาก ขณะเดียวกับที่ทุกคนในทะเลวายุรู้สึกถึงแรงกดดันจากบนฟ้า พวกเขาก็เห็นสายรุ้งยาวเก้าสายมาถึงแล้ว

โครม โครม โครม

เสียงโครมครามดังติดกันเก้าครั้ง แผ่นดินสั่นสะเทือนเก้าครั้ง กระบี่โบราณเก้าเล่มพุ่งเข้ามาในทะเลวายุและปักลงบนพื้นดิน