บทที่ 221 เจ้าอยากมีชีวิตอยู่ไหม? (ต้น)
คำพูดของเยี่ยฉวนราวประกาศิต ด้วยโม่อวิ๋นฉีและคนอื่นทันทีที่ได้ยิน พวกเขาบุกตะลุยไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต!
ฆ่ามัน!
เยี่ยฉวนเคยเป็นคนใจอ่อน ขี้สงสารตั้งแต่เมื่อใดกัน?! นับตั้งแต่สองสถานศึกษากระทำเรื่องผิดใจต่อกัน เหตุไฉนเยี่ยฉวนจะไม่ฆ่าพวกมัน? ในเมื่อสิ่งที่ฉางมู่ปฏิบัติต่อฉางหลาน ล้วนแต่ไร้ซึ่งความปราณี!!
ฆ่ามัน!
เยี่ยฉวนพุ่งทะยานติดตามคนอื่นออกไปโดยไม่รีรอ! ความเคลื่อนไหวของคนว่าเร็วแล้ว ทว่ากระบี่กลับเร็วยิ่งกว่า! เมื่อคนเริ่มทะยานออก กระบี่ตวัดสะบั้นศีรษะของยอดยุทธ์ขั้นผสานเทพทันที!
ยอดยุทธ์ผู้ซึ่งกำลังประมือกับโม่อวิ๋นฉี สีหน้าพลันสลดวูบเมื่อคนกลับหลังหัน กระบี่ก็ทะยานมาประจันต่อหน้าต่อตาแล้ว
ตู้ม!
ยอดยุทธ์ผสานเทพผู้นั้น ร่างลอยละลิ่วออกไปในทันที ในขณะที่กระบี่หลิงซิ่วทะยานตาม แต่ช้ากว่ามีดบินคู่ เมื่อร่างของยอดยุทธ์ถูกกระบี่ปะทะกระเด็นไป ระหว่างนั้นมีดบินตวัดเฉือดนคอหอยของคนจนหลอดลมขาดสะบั้น
ฉับ!
ร่างของยอดยุทธ์ผสานเทพลอยคว้างไร้ทิศทาง ขณะที่โลหิตแดงฉานสาดกระจายเป็นฟองฝอย! โม่อวิ๋นฉีชำเลืองมองเยี่ยฉวนซึ่งขณะนั้นยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก เสียงพึมพำงึมงำ “ชุบมือเปิบเสียนี่!”
เยี่ยฉวนเหวี่ยงกระบี่ออกด้วยมือข้างขวา ฉับพลันนั้น ในที่ไม่ไกลกว่าสิบจั้ง
ฉัวะ!
ยอดยุทธ์ผสานเทพอีกคนกระเด็นวืดออกไป!
สัมผัสสังหาร!
สัมผัสสังหารอย่างฉับพลัน!
ภาพอันน่าสยดสยองเหล่านั้นไม่พ้นสายตาของศิษย์ฉางมู่ที่ยังเหลือรอด พวกเขามองด้วยแววตาประหวั่นพรั่นพรึงก็จริง ทว่าไม่มีใครยอมแพ้
บัดนี้การยอมแพ้เท่ากับการตำหนิตนเอง!
สู้ตาย!
ทั้งสองทางต่างก็ล้วนอับจน! ในกรณีของเหล่ายอดยุทธ์ผสานเทพ เมื่อก่อนโม่อวิ๋นฉีและคนอื่นไม่มีทางต่อกรกับพวกนั้นได้ ทว่าเวลานี้คนทั้งสี่สามารถยืนหยัดต่อสู้กับสี่ยอดยุทธ์ ทั้งยังสามารถสังหารยอดยุทธ์เหล่านั้นอีกด้วย!
บรรดายอดยุทธ์ผสานเทพแห่งสถานศึกษาฉางมู่ถูกปราบลงจนหมดสิ้น ไม่ต่างอะไรกับการสังหารหมู่!
การสังหารหมู่อย่างชัดเจน!
ที่บริเวณด้านหน้าหออนุศาสน์ เหตุการณ์ดำเนินต่อไป ศีรษะของศิษย์ฉางมู่กระเด็นหลุดจากบ่าคนแล้วคนเล่า……
คนที่ยังเหลือรอดพากันมองภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าด้วยแววตาตื่นตระหนก หวาดกลัว หลายคนไม่กล้ามองและวิ่งลงเขาหนีไป!
สถานการณ์นองเลือด! สถานศึกษาฉางมู่ถึงจุดจบแล้วในวันนี้
หลังจากนั้นไม่นาน สถานศึกษาฉางมู่ก็มีศิษย์เพียงสิบคนที่เหลือรอดเป็นกลุ่มสุดท้าย เยี่ยฉวนเหลือพวกนี้ไว้ด้วยมีจุดประสงค์!
ศิษย์ฉางมู่สิบคนยืนหันหลังชนกัน เสื้อผ้าที่สวมใส่บัดนี้ชุ่มโชกแดงฉานด้วยสีของโลหิต
ชายหนุ่มเดินตรงเข้าหาทั้งสิบคนนั้น “พวกเจ้า อยากมีชีวิตอยู่หรือไม่?” หนึ่งในนั้นกัดฟันกรอด ส่งเสียงคำราม “ไว้ชีวิตหรือ? พวกเรายอมตายเสียดีกว่า……”
ฉึก!
กระบี่เจาะเข้าที่ศีรษะคนที่พูดยังไม่จบประโยค โลหิตพุ่งกระฉุด!
เมื่อเห็นเช่นนั้น คนที่เหลือพากันถอยหลังกรูด!
พลันเยี่ยฉวนชี้กระบี่ไปที่ศิษย์อีกคนหนึ่ง “เจ้าล่ะ ยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?” เจ้าคนนั้นอ้าปากหอบหายใจ ท่าทางลังเลเล็กน้อย พลันกระบี่ตวัดออกเบื้องหน้ามัน……
ฉับ!
ร่างคนสะบั้นขาดเป็นสองท่อน! โลหิตแดงฉานไหลนองเต็มพื้น ปะปนไปกับเศษชิ้นเนื้ออวัยวะภายในทะลักไหล!
โหดเหี้ยมหรือ?
อำมหิตหรือ?
ไม่เลย!
เพราะเยี่ยฉวนตระหนักแน่แก่ใจดี หากพวกตนเป็นฝ่ายปราชัย ก็คงมีสภาพไม่ดีไปกว่าคนพวกนี้! ฉะนั้น เมื่อถึงเวลาแข็ง ก็ต้องแข็ง!
ชายหนุ่มยกกระบี่ชี้หน้าศิษย์ฉางมู่คนต่อไป สีหน้าของคนผู้นั้นเผือดวูบและรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “ขะ……ข้ายังอย่างมีชีวิตอยู่!” ขณะเดียวกันขาของมันสั่นพั่บ!
เยี่ยฉวนเหลือบไปยังกลุ่มคน ซึ่งไม่มีใครเอื้อนเอ่ยแม้สักคำ เวลานั้นกระบี่หลิงซิ่วสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลันศิษย์คนกล้าผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นทันที “พวกเรายังอยากมีชีวิตอยู่!”
มีชีวิตอยู่!
คนบนโลกนี้ไม่มีใครไม่กลัวความตาย โดยเฉพาะเมื่อมีโอกาสเลือกที่จะมีชีวิตอยู่!
เยี่ยฉวนหันไปที่ทางลงเขา “ร่างของศิษย์ฉางหลานทั้ง 36 ร่าง พวกเจ้าจงช่วยกันนำพวกเขากลับบ้าน และจำไว้ว่าต้องเดินไปด้วยเข่า”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ศิษย์ฉางมู่หน้าถอดสี เหยเกบิดเบี้ยว!
เดินเข่าแบกซากศพ!
เหยียดหยามกันชัดๆ!
เสียงเยี่ยฉวนพูดต่อว่า “ถ้าเทียบกับสิ่งที่พวกเจ้าเคยทำต่อพวกเขานั้นเทียบกันไม่ได้สักนิด ถ้าพวกเจ้าไม่อยากทำ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะตัดหัวของเจ้าเสียบประจานไว้ที่นี่ เพื่อเซ่นสังเวยต่อดวงวิญญาณพวกเขาก็แล้วกัน”
ทันทีที่เขาพูดจบ กระบี่หลิงซิ่วสะบัดออกและทะยานขึ้นสู่อากาศเบื้องเหนือศีรษะของคนทั้งกลุ่ม ขณะนั้นเยี่ยฉวนชูนิ้วมือขึ้นสามนิ้ว “ข้าจะนับถอยหลัง สาม……”
กลุ่มศิษย์ฉางมู่ยืนนิ่งกำหมัดแน่นสีหน้าสีตาขึ้งเครียด เหงื่อกาฬไหลโทรมเต็มใบหน้าด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง ขณะเดียวกันเยี่ยฉวนยังนับต่อไปขณะงอนิ้วลงอีกนิ้ว “สอง”
ทันใดนั้นเองกระบี่หลิงซิ่วในอากาศตวัดขวับ
ฉัวะ!
กระบี่ตัดผ่าร่างของศิษย์ฉางมู่คนหนึ่งจนแบะออกกลางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า!
เมื่อเห็นเช่นนั้น ศิษย์ที่เหลือสติแตกทันที คนที่เหลือหกคนวิ่งตะบึงลงจากเขาอย่างรวดเร็ว……
ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่เฝ้าจับตาดู ศิษย์ฉางมู่ต่างเข้าไปยกแบกซากร่างศิษย์ฉางหลานและเดินลงจากเขาฉางซาน แน่นอนว่าพวกเขาต้องเดินด้วยเข่าลงจากเขา!
ณ บนภูเขาฉางซาน เยี่ยฉวนและพวกอีกสามคนยืนอยู่เบื้องหน้าหอโถง ขณะที่พื้นเกลื่อนไปด้วยซากศพ โลหิตแดงฉานกระจัดกระจาย!
บัดนี้ สถานศึกษาฉางมู่แห่งแคว้นเจียงถึงกาลล่มสลาย!
— จบตอน —
