บทที่ 87 เยี่ยฉวน ผู้เยี่ยมยุทธแห่งแคว้น! (ต้น)
เกิดเหตุตีรันฟันแทง!
บริเวณโดยรอบมีแต่ความยุ่งเหยิงปั่นป่วน
แม้เยี่ยฉวนและพรรคพวกจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ทางด้านสถานศึกษาฉางมู่ก็มีจำนวนคนที่มากกว่า ดังนั้นเมื่อพวกเขาลงมือพร้อมกัน จึงทำให้พวกเยี่ยฉวนต้องรับศึกหนักพอสมควร นี่แสดงให้เห็นว่าศิษย์ของสถานศึกษาฉางมู่ไม่มีพวกเศษเดนปะปนอย่างแท้จริง
แต่ถึงจะเก่งยังไง ทว่าเมื่อดูจากผลลัพธ์ในตอนนี้แล้ว ก็คงยากเอ่ยว่าฝ่ายไหนได้เปรียบกว่ากัน เป็นเพราะเวลานี้ศิษย์ของฉางมู่กลับต้องจบชีวิตอย่างน่าอนาถแล้วกว่าหกถึงเจ็ดคน
ผัวะ!
เยี่ยฉวนพุ่งหมัดใส่ร่างของศิษย์ฉางมู่คนหนึ่งกระเด็นหวือขึ้นไปในอากาศ และกำลังจะขยับเคลื่อนออกจากที่ ฉับพลันทวนยาวปรากฏขึ้นขัดจังหวะอย่างกะทันหัน และพุ่งลงมาจากเบื้องบนตรงเข้าหาตัว
แน่นอนว่าเป็น จั้วหลี!
ชายหนุ่มไม่คิดเลี่ยงหลบ ปล่อยให้ทวนที่พุ่งเข้าหาของจั้วหลี แทงตรงเข้าที่หน้าอกของตนเอง
เปรี้ยง!
เยี่ยฉวนผงะถอยออกไปสองสามก้าว ผลลัพธ์ครั้งนี้ทำเอาสีหน้าของคู่ต่อสู้แปรเปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง ด้วยเห็นอย่างชัดเจนว่าเยี่ยฉวนใช้ความกล้าแกร่งของร่างกายเข้าต้านแรงปะทะ นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด ซึ่งการไม่คาดฝันครั้งนี้ย่อมส่งผลร้ายแรงตามมา
เยี่ยฉวนฉวยโอกาสนั้นคว้าปลายทวนข้างหนึ่งของจั้วหลีไว้ในกำมือ เขาขยับกำหมัดแน่น ก่อนผลักด้ามทวนกระแทกใส่ผู้เป็นเจ้าของ และทะยานเข้าหาอีกฝ่ายโดยฉับพลัน ก่อนจะงอเข่าตีกระแทกเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง
ปัง!
ร่างของจั้วหลีกระเด็นออกไปทันทีหลายจั้ง
เปรี้ยง!
เสียงร่างของเขาตกลงกระแทกพื้นดังสนั่น โลหิตทะลักออกจากปากด้วยอวัยวะภายในที่สำคัญเสียหายหลายส่วนจากพิษสงความแรงของพลังตีเข่าเยี่ยฉวน
เยี่ยฉวนเดินย่างสามขุมมาหยุดอยู่เบื้องหน้ามองสบตาของจั้วหลีซึ่งใบหน้าบูดบึ้งเคียดแค้น “ข้าประมาทเจ้าเกินไป แต่ถ้าวันนี้ข้าตาย สถานศึกษาจะไม่ประมาทเจ้าอีกต่อไป!”
พูดจบ เสียงคำรามอย่างกราดเกรี้ยวดังขึ้น “ไป!”
สิ้นเสียงของจั้วหลี เหล่าศิษย์ที่เหลือทยอยหยุดชะงักลงทีละคน ทว่าเมื่อหันมาเห็นสภาพของจั้วหลี พวกเขาพลันรีบถลันตรงเข้าใส่ทางเยี่ยฉวนในพลัน
ชายหนุ่มเพียงเหลือบมองคนพวกนั้นด้วยสายตา เพียงเท่านี้พวกมันต่างก็พากันชะงักฝีเท้าที่กำลังตรงมา ที่ทำเช่นนั้นเพราะหาใช่เกรงกลัวต่อเยี่ยฉวน ทว่าพวกเขาเกรงกลัวว่าจั้วหลีจะถูกชายหนุ่มเด็ดชีพลงในวินาทีนั้น
ทั้งไป๋เจ๋อและโม่อวิ๋นฉีต่างล่าถอยกลับมายืนขนาบด้านซ้ายขวา คนทั้งสองอยู่ในสภาพบาดเจ็บทางร่างกายมากบ้างน้อยบ้าง……
โดยเฉพาะโม่อวิ๋นฉี ปรากฏคราบโลหิตไหลซึมออกมาจากมุมปาก ส่วนไป๋เจ่อมีร่องรอยบาดแผลบริเวณท่อนบนลำตัว
พลังของบรรดาศิษย์ฉางมู่แต่ละคนอย่างน้อยอยู่ในขั้นหลอมรวมลมปราณ ยิ่งไปกว่านั้นบางคนยังอยู่ในขั้นที่สูงกว่านั้น! พวกเยี่ยฉวนสามคนต้านทานยี่สิบศิษย์ฉางมู่ ยังสามารถรักษาชีวิตไว้ได้ย่อมมิใช่ธรรมดา!
ในเวลานั้นจั้วหลีค่อยขยับลุกขึ้นยืนอยู่เบื้องหน้า ก่อนหันไปคำรามใส่ศิษย์ฉางมู่ที่อยู่ด้านหลัง “หนีไปโดยเร็ว”
เขาเป็นคนฉลาด นับจากการต่อสู้ในครั้งนี้ จึงได้เข้าใจแล้วว่าพวกตนนั้นประมาทฝีมือของคนทั้งสามผิดไปมากแค่ไหน!
หากยังสู้ต่อ รังแต่จะเอาชีวิตมาทิ้งเท่านั้น!
ทว่าศิษย์แห่งสถานศึกษาฉางมู่หามีผู้ใดขยับเขยื้อนจากที่แม้แต่น้อย
ทันใดนั้นกลับเป็นเยี่ยฉวนที่หันหลังและออกเดินไปเสียจากที่นั้น
ไป๋เจ๋อและโม่อวิ๋นฉีมองจั้วหลีซึ่งบาดเจ็บอวัยวะภายในจากการปะทะกับเยี่ยฉวน ก่อนเดินตามหลังชายหนุ่มออกไป
เบื้องหลังของคนทั้งสาม รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้นมุมปากของจั้วหลี “ทำไมกัน? เหตุใดข้าจึงต้องมาเสื่อมเสียเกียรติเพราะเจ้า? ฮ่าฮ่า……ในฐานะศิษย์แห่งฉางมู่ ข้าขอตายเสียดีกว่าอยู่โดยเสื่อมเสียเกียรติเพราะศิษย์ฉางหลาน!”
สิ้นคำกล่าว ท่ามกลางสายตาทุกคู่ จั้วหลีที่กำมือขวาแน่นพลันยกหมัดกระแทกใส่ลำคอของตนเองอย่างรุนแรง
กร๊อบ!
เสียงกระดูกลั่น พลันจั้วหลีหมดลมหายใจ ณ ที่นั้น
“ศิษย์อาวุโส จั้วหลี!”
เหล่าศิษย์แห่งสถานศึกษาฉางมู่กรูเข้ารุมล้อมร่างไร้วิญญาณของศิษย์อาวุโสจั้วหลี จากนั้นเสียงร่ำไห้ดังระงม
ไม่ไกลออกไป ทางเยี่ยฉวน และโม่อวิ๋นฉีกำลังยืนปาดเช็ดคราบเลือดออกจากมุมปาก “ฉิบหาย พวกมันทำอย่างกับเราเป็นคนเลว ใครกันแน่ถูกรุมทำร้าย?”
ไป๋เจ๋อยกฝ่ามือขึ้นถูร่างกายท่อนบน และเพียงไม่นานบาดแผลบนผิวเนื้อพลันเริ่มสมานเข้าด้วยกัน เขากลับหันมาทางเยี่ยฉวน “ร่างกายเจ้าพิสดารแท้!”
เขาได้ประจักษ์แก่ตาถึงสมรรถนะทางร่างกายของเยี่ยฉวนจากการต่อสู้ครั้งนี้ เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายไม่ด้อยกว่าสมรรถนะของตนเองเลย
ชายหนุ่มกระซิบตอบ “เจ้าก็เช่นเดียวกัน!”
เวลานี้มีเพียงไปเจ๋อเท่านั้นที่สามารถเทียบเคียงกับเยี่ยฉวนในเชิงความแข็งแกร่งของร่างกาย!
ขณะนั้นเอง พลันปรากฏคนผู้หนึ่งเป็นชายวัยกลางคน สวมผ้าคลุมสีทองมีสัญลักษณ์ของสถานศึกษาฉางมู่ปักที่หน้าอก
ผู้มาใหม่ซึ่งเยี่ยฉวนคุ้นหน้าคุ้นตา ด้วยเขาคือหลีซิ่วรองอาจารย์ใหญ่แห่งสถานศึกษาฉางมู่!
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นนับว่าร้ายแรงนัก!
แต่นับว่าสมควรเป็นเช่นนั้น เมื่อมีคนตาย ผลที่ตามมาย่อมต้องร้ายแรง
นัยน์ตาของหลี่ซิ่วจับจ้องมาที่เยี่ยฉวน “เจ้าสังหารคน และยังคิดจะกลับไปง่ายๆ เช่นนี้หรือ?”
คนถูกถามตอบกลับเสียงเยาะเย้ย “สังหารคน? ทำไม? มีเพียงศิษย์ของสถานศึกษาฉางมู่เท่านั้นหรือจึงสังหารคนได้ สถานศึกษาฉางหลานไม่มีสิทธิ์เช่นนั้น? หรือว่าฉางมู่ไม่เหลือใครแล้ว จึงต้องให้ท่านรองอาจารย์ใหญ่ผู้ทรงเกียรติออกมาแก้แค้น?”
หลีซิ่วออกวาจาเยาะหยัน “ยุแหย่ข้าหรือ? วางใจเถอะ ข้าไม่รังแกเด็ก!”
พลันหันหน้าไปทางกองหินใหญ่ห่างออกไป ซึ่งมีชายชรานอนพังพาบผู้หาใช่ใครอื่น อาจารย์ใหญ่จี้!
รองอาจารย์ใหญ่หลีซิ่วแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว “ท่านจี้ นับแต่นี้ไปในนามของสถานศึกษาฉางมู่ ข้าขอประกาศสงครามกับสถานศึกษาฉางหลาน เริ่ม……”
ในทันทีนั้นเองชายชราผุดลุกขึ้นยืน และต่อหน้าทุกคน เขาพลันดึงวัชพืชมาหนึ่งขยุ้มก่อนโยนทิ้งด้วยท่าทางปกติ
ทว่าสีหน้าของหลีซิ่วพลันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาผลักฝ่ามือสองข้างออกพร้อมกัน ส่งออกพลังแสงกระจายคลุมร่างกาย ขณะเดียวกันพลังที่ส่งออกก็ได้ปรากฏริ้วกระเพื่อมดุจคลื่นแห่งกระแสน้ำ!
พลังแรงผลักร่างเยี่ยฉวนและคนอื่นให้ล่าถอยออกไปไกลระยะหลายจั้ง
ท่ามกลางทุกคนที่กำลังมองด้วยความประหลาดใจ ก้อนวัชพืชเสมือนทำปฏิกิริยากับพลังแสงของหลีซิ่ว ราวกับถูกห้ำหั่นด้วยคมกระบี่จนกระทั่งแตกกระจายออกไป ทำให้พลังแสงของหลีซิ่วดับพลันวูบลงทันทีและหายอย่างไร้ร่องรอย!
ฟู่!
อีกครา หลีซิ่วผลักออกฝ่ามือข้างขวา!
ทุกอย่างสงบนิ่ง!
ภาพที่ปรากฏต่อหน้า ทำให้เยี่ยฉวนและสหายนิ่งงันด้วยความตกตะลึง
— จบตอน —