บทที่ 976 : ยอดฝีมือที่เก่งกล้าเมื่อต่อสู้กัน ถึงเวลาก็ต้องยุติ! (ต้น)
ยิ่งเวลาผ่านไปสตรีสวมชุดยาวสีดำยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นทุกขณะ จนในที่สุดนางหันขวับมายังเยี่ยฉวนก่อนจะตวาดอย่างกราดเกรี้ยว “นำมันมา ข้าจะทำลายให้สิ้น! เจ้างั่งนั่น!”
เยี่ยฉวนได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ “มันปฏิเสธไม่ยอมออกมาท่าเดียว!”
คนสั่งการตอบกลับด้วยน้ำเสียงโมโห “ถ้าเช่นนั้นข้าจะซัดเจ้าให้ตาย!”
ว่าแล้วนางยกกำปั้นขึ้นฝ่าอากาศฟาดใส่เยี่ยฉวนทันที
ข้างชายหนุ่มไม่กล้าประมาทจึงฟาดกระบี่สวนกลับอย่างรวดเร็ว
ฉ่า!
คลื่นพลังแห่งแสงกระบี่พุ่งวาบขณะฟันลงมา!
ตูม!
ลำแสงกระบี่แตกกระจัดกระจายไปในฉับพลัน ในขณะเดียวกันร่างของเยี่ยฉวยผงะถอยรวดเดียวไปไกลกว่าสามร้อยจั้ง
สีหน้าของเยี่ยฉวนดูสลดหม่นหมองไปเล็กน้อย ถ้าขืนสู้กันอย่างนี้ต่อไป ตำแหน่งที่ตนหนีมาซ่อนตัวคงจะถูกเปิดเผยในไม่ช้า!
ขณะนั้นสตรีสวมชุดยาวสีดำขยับตัวเตรียมที่จะจู่โจมเขาเข้ามาอีกหน พลันเยี่ยฉวนรีบโบกมือยับยั้งพร้อมกับร้องบอกฝ่ายนั้นไปว่า “พอได้แล้ว”
คนที่ได้ยินจากฟากตรงกันข้ามถึงกับนิ่วหน้าเล็กน้อย “อะไรที่เจ้าว่าพอได้แล้ว?”
เยี่ยฉวนตอบสีหน้าจริงจัง “ยอดฝีมือที่เก่งกล้าเมื่อต่อสู้กัน ถึงเวลาก็ต้องยุติ ไม่ได้ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตของอีกฝ่าย! พวกเราแลกกันคนละหมัดไปแล้วและตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องยุติ!”
คนตรงข้ามยืนนิ่งมองทำตาปริบๆ โดยมิอาจตอบโต้
ชายหนุ่มเห็นท่าจึงรีบเสริมมาอีกว่า “ข้าต้องยอมรับว่าในเชิงกฎแห่งเต๋านับว่าเจ้าเป็นผู้ทรงพลังที่สุดที่เคยพบเจอ! พลังสูงส่งอย่างแท้จริง เป็นคนแรกๆ ที่ทำให้ข้าประทับใจ!”
สตรีสวมชุดยาวสีดำมองพลางสีหน้าเรียบเฉย “พูดประจบเอาใจข้างั้นสิ? บอกอะไรให้เอาไหม? ข้าไม่เชื่อที่เจ้าพูด……เพราะข้าจัดว่าเป็นคนซื่อและมีคุณธรรมคนหนึ่ง!”
อีกฝ่ายเงียบเสียง
เสียงของสตรีกล่าวต่อมา “เจ้าเคยพบกฎแห่งเต๋าคนอื่นงั้นหรือ?”
เยี่ยฉวนรีบพยักหน้า “เคย! ข้าเคยพบกฎเต๋าแห่งปฐพี กฎเต๋าแห่งสุญญากาศและกฎเต๋าแห่งนิรมิตมาแล้ว!
พลันสตรีสวมขุดยาวสีดำขมวดคิ้ว “ให้มันออกมาเจอข้า!”
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบกระตุ้นกฎเต๋าแห่งปฐพีทันที ไม่นานบริเวณกึ่งกลางระหว่างหัวคิ้วทั้งสองข้าของเยี่ยฉวนปรากฏตัวหนังสือ ‘ปฐพี’ ออกมาให้เห็น
กฎเต๋าแห่งปฐพี!
ทันทีที่สตรีสวมชุดยาวสีดำมองเห็นกฎเต๋าแห่งปฐพี นางตวัดหางตามองไปยังเยี่ยฉวน “กฎแห่งเต๋าอื่นๆ ล่ะหายไปไหน?”
เขารีบฉวยเอากฎเต๋าแห่งสุญญากาศและกฎเต๋าแห่งนิรมิตออกมาออกมาตามลำดับ ครู่หนึ่งสตรีสวมชุดยาวสีดำถามขึ้นว่า “เจ้ารู้วิธีใช้มันหรือไม่?”
เยี่ยฉวนผงกศีรษะ “แน่นอน!”
ว่าแล้วจึงเผยฝ่ามือผลักออกไป ทันใดนั้นพลังปฐพีที่ล้อมรอบตัวต่างเลื่อนไหลตรงมาทางเขาอย่างรวดเร็ว ชั่วครู่ ได้ก่อตัวขึ้นเป็นกระบี่ปรากฏอยู่ในฝ่ามือของเยี่ยฉวน
เยี่ยฉวนยกกระบี่ขึ้นและยื่นออกไปตรงหน้าสตรีคนดังกล่าว “ดูนี่สิ!”
สตรีสวมชุดยาวสีดำเขม้นตามองคนตรงข้าม “เท่านี้หรือ?”
คนถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบ
สายตาของอีกฝ่ายที่มองมาเต็มไปด้วย……แววตาสมเพชเวทนา!
พลันเยี่ยฉวนกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจก่อนจะเอ่ยถามรัวเร็ว “มันใช้ทำอย่างอื่นได้งั้นหรือ?”
สตรีสวมชุดยาวสีดำพึมพำตอบเสียงเรียบ “ไม่ได้!”
ชายหนุ่มบิดมุมปากยิ้ม “รู้แล้ว! รู้แล้ว! นี่คงกลัวว่าถ้าข้าใช้อย่างอื่นจนชำนาญ……ก็จะเอาชนะเจ้าได้สินะ!”
ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยเสียงแค่นๆ “หืม คิดเช่นนี้จริงหรือ? พลังอำนาจของข้าเป็นอย่างไรเจ้ารู้หรือไม่?”
เยี่ยฉวนโต้ตอบอย่างใจเย็น “ถ้าเช่นนั้นไยต้องกลัว?”
สตรีสวมชุดยาวสีดำยิ้มน้อยๆ อย่างรู้ทัน “คิดจะปั่นหัวงั้นหรือ? ข้าเหมือนคนหน้าโง่นักหรือไง?”
ชายหนุ่มถอนใจเฮือกหากมิได้เอ่ยปากออกมา
อีกฝ่ายย้อนถามน้ำเสียงเย็นเยียบ “ถอนหายใจทำไม?”
คนถูกถามจึงตอบว่า “เยี่ยนเจี๋ยเคยบอกว่าถ้าได้พบปะกับกฎแห่งเต๋าบนชั้นห้า ให้ข้าขอคำชี้แนะจากนางได้ทันที เพราะกฎแห่งเต๋าบนชั้นที่ห้านั้นเป็นสิ่งที่ทรงพลังนัก”
สตรีสวมชุดยาวสีดำนิ่วหน้า “เจ้าเคยพบกับเยี่ยนเจี๋ยงั้นหรือ?”
เยี่ยฉวนผงกศีรษะ “แน่นอน!”
คนถามไม่ได้เอื้อนเอ่ยอันใด ทำเพียงมองไปยังเยี่ยฉวนด้วยสีหน้าและแววตาประหลาดใจ
จนฝ่ายนั้นอดถามไม่ได้ขึ้นมา “มีอะไร?”
คนสวมชุดยาวสีดำทะยานวูบเดียวก็เข้ามาปรากฏอยู่ต่อหน้าเยี่ยฉวน ชายหนุ่มมีท่าทีตื่นตกใจไม่น้อย ทว่ามิได้เคลื่อนตัวหลีกหลบแต่อย่างใด ด้วยเวลานี้นางไม่ได้แสดงเจตนามุ่งร้ายหมายชีวิตให้ปรากฏ!
ตั้งแต่แรกเริ่มนางไม่เคยแสดงเจตนามุ่งเอาชีวิตเขาอยู่แล้ว!
มิเช่นนั้นเยี่ยฉวนคงต้องเรียกกระบี่เจิ้นหุนออกมาสู้กับนาง!
สายตาของสตรีสวมชุดยาวสีดำจ้องเขม็งมองคนตรงหน้าอย่างคาดคั้น “รู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไม่สังหารเจ้าเสีย?”
คนถูกถามมีสีหน้าลังเล ก่อนจะตอบไปว่า “เพราะข้าหน้าตาดีสินะ?”
พลันฝ่ามือของสตรีสวมชุดยาวสีดำตวัดตบออกไปอย่างรวดเร็ว
ตูม!
พลันเยี่ยฉวนต้องพลังจนผงะหงายหลัง ก่อนจะกระเด็นไปไกลกว่าสามร้อยจั้ง และทันทีที่เขาหยุดนิ่งกับที่ สตรีสวมชุดยาวสีดำตัวต้นเหตุได้โผล่พรวดมาอยู่เบื้องหน้า “เจ้าควบคุมหอคอยต่ำช้าได้……ใช่หรือไม่?”
คราวนี้ชายหนุ่มไม่กล้าทำปากดีตลกโปกฮาอีกแล้ว ทำได้เพียงพยักหน้าแทนคำตอบทันที
คนถามหันมาเผชิญหน้ากับเยี่ยฉวนตรงๆ “ข้าจะสอนการใช้งานกฎแห่งเต๋าให้ก็ได้ แต่เจ้าต้องช่วยข้าอย่างหนึ่ง”
เยี่ยฉวนถามกลับ “ช่วยเรื่องอะไร?”
สตรีสวมชุดยาวสีดำกล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าต้องเข้าไปรักษาอาการบาดเจ็บในหอคอย ทว่าเมื่อเข้าไปในนั้นจริงๆ เจ้าหอคอยต่ำช้าต้องฉวยเข้ามาควบคุมอย่างแน่นอน และเจ้าจะต้องคอยยับยั้งไม่ให้มันเข้ามาควบคุมมีอำนาจเหนือข้าได้!”
คนตรงข้ามเงียบเสียง
เยี่ยฉวนคิดไม่ถึงว่าสตรีจะมีจุดมุ่งหมายเช่นนี้ จึงไม่แปลกใจเลยที่นางไม่แสดงความพยายามว่าอยากฆ่าเขาตั้งแต่แรก!
เยี่ยฉวนสลัดความคิดออกจากหัวและหันไปพูดกับอีกฝ่ายว่า “ถ้ามันอยากควบคุมเจ้าจริง ข้าเกรงว่าคงช่วยไม่ได้!”
ถึงเยี่ยฉวนจะได้ชื่อว่าเป็นนาย หากหอคอยแห่งเรือนจำมักมีพฤติการณ์เพิกเฉยต่อเขาอยู่ร่ำไป!
เสียงคนสวมชุดยาวสีดำกล่าวเรียบๆ “ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้าคอยช่วยเหลือข้า มันทำอันตรายเราทั้งคู่ไม่ได้แน่!”
หากคนฟังมีท่าทีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “คงมีสักทางที่ควบคุมมันสินะ?”
สตรีสวมชุดสาวสีดำถามเย้ย “เจ้าจะว่าอย่างไร?”
เยี่ยฉวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นบอกอีกฝ่ายว่า “เอาอย่างนี้ดีไหม? ข้าจะปล่อยหอคอยออกมา แล้วพวกเราสามฝ่ายค่อยเจรจาตกลงกัน มิเช่นนั้นคงไม่มีใครยอมใครแล้วก็จะไปต่อไม่ได้!”
ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นใจเรื่องหอคอยแห่งเรือนจำไม่น้อย!
