ตอนที่ 45 เด็กน้อยมักจะต้องการเติบโตสูงใหญ่

เหตุผลที่หวังทงเข้าใจ คิดว่าบุคคลเช่นจางเฉิงก็ย่อมเข้าใจ คืนวานที่โจวอี้กล่าวมานั้น หรือเป็นเพียงคำโวกดขี่ผู้อื่น

ฮ่องเต้น้อยกินได้เร็วมาก เห็นอยู่ว่าเป็นอาหารใหม่ กลับไม่เห็นท่าทีลิ้มลองอันใด เหมือนกับว่าแค่เติมให้อิ่มท้องเท่านั้น หรืออาหารวันนี้ไม่ได้ผลตอบรับที่ดี ในใจหวังทงก็พลันกังวล

ว่านลี่ซดซุปเท้าหมูใสนั่นจนหมด เอามือปาดริมฝีปากล่างไปทีหนึ่ง ยืดตัวขึ้นมานิดหน่อย หวังทงเงยก็หน้าเล็กน้อยเหลือบมอง จางเฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆ มีท่าทีนิ่งสงบคอยรับใช้ดูแลอยู่ กลับเป็นฮ่องเต้น้อยที่ดูเหมือนวุ่นวายใจ เห็นท่าทางเช่นนั้น ดูออกว่ากำลังประหม่าอยู่เล็กน้อย

นี่หมายความว่าอย่างไร หวังทงมองไปด้านข้างที่จางเฉิงอยู่ หันมองว่านลี่อีกที ช่างน่าสับสนงุนงงเสียจริง

แต่เรื่องแปลกประหลาดที่อยู่ด้านหลังนั้น ว่านลี่กลับทำอาการเช่นเดียวกัน มองจางเฉิงข้างๆ แล้วก็มองไปที่หวังทง แลมีท่าทีสับสน

เงียบลงไปอย่างไม่รู้สาเหตุเพียงครู่หนึ่ง จางเฉิงก็ดื่มน้ำซุปอย่างช้าๆ อีกคำ ก่อนลุกขึ้นรายงานว่า

“ฝ่าบาท เรื่องเสด็จกลับวัง ข้าน้อยจะต้องออกไปแจ้งแก่องครักษ์ด้านนอก ขอประทานเวลาสักครู่พะยะค่ะ”

ฮ่องเต้รีบพยักหน้า จางเฉิงส่งสายตาให้หวังทงอย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นก็ออกไป ว่านลี่จ้องตามจางเฉิงไป รอจนม่านปิด ก็รีบร้อนถามขึ้นว่า

“หวังทง เรามีเรื่องถามเจ้า เจ้าต้องตอบตามจริงห้ามปิดบัง!”

“ข้าน้อยมิกล้าปิดบังฝ่าบาท”

“อายุเจ้ากับเราก็พอกัน แต่กลับสูงใหญ่แข็งแรงกว่าเรามาก มีวิธีหรือไม่?”

ฮ่องเต้ว่านลี่มีสีพระพักตร์เคอะเขินอยู่เล็กน้อย แต่สีหน้ามีความหวังมากกว่า หวังทงอึ้งไป แม้ว่าภายนอกจะมีท่าทีนอบน้อมแต่กลับแอบขำ ไม่รู้ทำไม พอถามคำถามนี้ออกไป ฮ่องเต้ว่านลี่ในสายตาหวังทงกลายเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งไปอย่างแท้จริง เด็กน้อยคนหนึ่งที่อยากสูงอยากโตแต่ไม่กล้าถามผู้อื่น หวังทงเกือบจะลุกไปบีบแก้มอ้วนของว่านลี่ เมื่อก่อนนั้นต้องทำงานมีชีวิตตัวคนเดียว จึงรักเด็กมากเป็นพิเศษ

หลังจากยิ้มก็มีความรู้สึกตื่นเต้นยินดีตามมา หวังทงรีบดึงสติกลับคืน โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดฮ่องเต้มาถึงแล้ว โอกาสนี้ดีกว่าโอกาสเรื่องอาหารมากนัก

หวังทงยอบกายลงกล่าวเสียงเรียบว่า

“ฝ่าบาท ข้าน้อยสูงใหญ่เช่นนี้ เพราะมีวิธีที่ไม่ธรรมดาอยู่บ้าง หากฝ่าบาทใช้วิธีการเดียวกัน จะสูงใหญ่เท่าข้าน้อยหรือไม่นั้นไม่กล้ารับปาก แต่สูงใหญ่แข็งแรง ข้าน้อยกล้ารับประกัน!”

พอได้ยินคำพูดนี้ ฮ่องเต้ว่านลี่ก็แทบยันตัวลุกจากเก้าอี้ทันที พระวรกายโยกมาทางด้านหน้าอย่างตื่นเต้น จ้องหวังทงถามว่า

“คำกล่าวนี้จริงหรือ!?”

“ข้าน้อยมิกล้าปิดบังฝ่าบาท หากวิธีนี้เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลานาน ในทุกวันฝ่าบาทต้องให้เวลากับข้าน้อยช่วงหนึ่ง ถึงจะทำได้”

หวังทงตอบได้อย่างหนักแน่น ตอนนี้เขาสูงเกือบเท่าผู้ใหญ่ แต่ฮ่องเต้ว่านลี่มากที่สุดก็สูงแค่หน้าอกเขาเท่านั้น น่าจะอ้วนท้วนเกินไป ความสูงเช่นนี้ในสมัยนี้ดูเหมือนจะเรียกได้ว่าเตี้ยกว่าคนวัยไล่เลี่ยกันทั่วไป คนสมัยนี้เตี้ยกว่าสมัยปัจจุบันเล็กน้อยนั้นเป็นเรื่องธรรมดา เพราะว่าสารอาหารไม่เพียงพอ เพราะยังทำตามปัจจัยในการดำรงชีวิตไม่ทัน

แต่สำหรับโอรสสวรรค์แล้ว สารอาหารและปัจจัยในการดำรงชีวิตไม่น่าใช่ปัญหาอะไร และมองดูแล้วอายุกับความอ้วนของฮ่องเต้ว่านลี่ดูเหมือนเป็นเพราะขาดการออกกำลังกาย และได้รับสารอาหารเกินจำเป็น จนถึงการที่อยู่ในวังมากเกินไป ขาดแสงอาทิตย์ที่พอเพียง นี่ล้วนเป็นเหตุที่ทำให้ไม่สูงใหญ่

ขอเพียงออกกำลังกายตามตนเอง เน้นกิจกรรมกลางแจ้งให้มาก แล้วก็ปรับเปลี่ยนอาหารการกิน อยากจะเติบโตสูงใหญ่ก็ไม่ยาก จะว่าไป ฮ่องเต้ว่านลี่อายุ 14 แล้ว ก็ควรจะถึงเวลายืดตัวได้แล้ว

หวังทงมีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์น้อยมาก เขาย่อมไม่รู้ว่าสุดท้ายฮ่องเต้ว่านลี่จะสูงเท่าไร และก็อาจมีโอกาสที่เลวร้ายที่สุดที่ฮ่องเต้ว่านลี่จะไม่สูง หวังทงก็คงโดนโทษหลอกลวงเบื้องสูงถึงขั้นประหารเป็นแน่ แต่เมื่อเทียบกับเงินทองอำนาจวาสนาในอนาคตและชีวิตที่รุ่งโรจน์ ครั้งนี้ควรค่าแก่การพุ่งเข้าชนนัก

คำตอบรับรองเช่นนี้ทำให้ฮ่องเต้น้อยว่านลี่ตื่นเต้นสุดขีด นั่งบนเก้าอี้บิดไปบิดมา ใช้พระหัตถ์เคาะโต๊ะตรัสว่า

“น่าเสียดายนักพรุ่งนี้เป็นต้นไปจนถึงหลังเทศกาลบัวลอย เราออกนอกวังไม่ได้ ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็อยากจะมาลองวิธีของเจ้าเลย”

“ฝ่าบาทอย่าได้รีบร้อน ข้าน้อยต้องการเวลาเตรียมตัวหลายวันอยู่ รอหลังเทศกาลบัวลอยแล้วเสด็จมาที่นี่ ตอนนั้นก็พร้อมใช้ได้พอดีพะยะค่ะ”

ฮ่องเต้ว่านลี่ทรงพยักพระพักตร์เล็กน้อย พระเนตรเปล่งประกาย

ในตอนนี้เอง จางเฉิงก็กลับเข้ามา ตอนเข้ามายังพยักหน้าให้หวังทงเล็กน้อย จากนั้นกล่าวว่า

“ฝ่าบาท ควรกลับได้แล้วพะยะค่ะ”

ฮ่องเต้น้อยลุกจากเก้าอี้อย่างไม่เต็มใจนัก หันพระพักตร์ไปตรัสกับจางเฉิงว่า

“จางปั้นปั้น เตรียมคนให้หวังทง ต้องการให้ในวังช่วยอะไร ให้บ่าวพวกนั้นตั้งใจหน่อย!”

จางเฉิงรีบยอบกายรับพระบัญชา หันไปกล่าวกับหวังทงด้วยท่าทีสุภาพว่า

“เรื่องนี้ก็รบกวนนายกองธงใหญ่หวังช่วยดูแลให้ก็มากแล้ว”

วาจากล่าวได้สุภาพ แต่ใบหน้ากลับฉายแววชื่นชม จางเฉิงเป็นขันทีรับใช้ฮ่องเต้ว่านลี่อย่างใกล้ชิด ย่อมรู้ที่ฮ่องเต้ว่านลี่คิด ฮ่องเต้น้อยมักมีปมกับความสูงของตน นางกำนัลขันทีในวังที่อายุไล่เลี่ยกันก็สูงกว่าเขาทั้งนั้น

อาจจะรู้สึกว่าตนเป็นโอรสสวรรค์ ตำแหน่งสูงสุดยิ่งใหญ่ที่สุด แต่ความสูงเมื่อเทียบกับทุกคนแล้วยังเตี้ยกว่าอีก ว่านลี่ที่มีความมั่นใจสูงก็รับไม่ได้จริงๆ

วันนั้นที่ฮ่องเต้ว่านลี่หมดความสนใจในหอเลิศรส หลุดปากถามอายุและความสูงของหวังทง ตกดึกจางเฉิงก็คิดหนทางออกได้ทันทีว่าอยู่ที่ไหน

แต่ฟ้ามืดแล้ว ประตูกวังก็ปิดส่งคนออกไปแจ้งไม่ได้แล้ว ดังนั้นที่พอทำได้ก็แค่ชักนำให้ฮ่องเต้ว่านลี่คิดถึงแต่เรื่องนี้ เช่น “หวังทงผู้นั้นสูงใหญ่เช่นนี้ ฝ่าบาทไยไม่ทรงตรัสถาม…”

ที่ควรทำก็ทำแล้ว ที่เหลือก็ต้องดูว่าหวังทงจะสามารถคว้าโอกาสไว้ได้ไหม

ต่อสู้ฟันฝ่าในวงการทำงานมาสิบกว่าปี หวังทงที่มองทะลุใจลูกค้าได้นั้นย่อมไม่พลาด ถึงได้คว้าโอกาสนี้ไว้อย่างฉับไวและตรงประเด็น

ในใจจางเฉิงรู้สึกชื่นชม หวังทงอายุยังน้อยเพียงนี้กลับมีความคิดวิธีการเช่นนี้ ในเมื่อมีก้าวเริ่มต้นเช่นนี้ จากนี้แม้มิได้มาเติบโตพร้อมฮ่องเต้ หากความสัมพันธ์ใกล้ชิด ก็ต้องอาศัยความสามารถของตนเองโบยบินเติบใหญ่แล้ว หวังทงผู้นี้ ควรค่าแก่การสานสัมพันธ์ วันหน้าย่อมได้ใช้การแน่นอน

ฮ่องเต้น้อยมาเร็วไปก็เร็ว ดูเหมือนว่ามาเพื่ออยากรู้ว่าสูงใหญ่ได้อย่างไรโดยเฉพาะ ก่อนตรุษจีนในวังไม่เพียงแต่ต้องเตรียมเฉลิมฉลอง ยังต้องมีพิธีการต่างๆ อีก ทั้งที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ ขุนนางและประชาชน พิธีการที่ต้องให้ฮ่องเต้ดำเนินการด้วยพระองค์เองก็ย่อมไม่น้อย

พอฮ่องเต้จากไป ลูกค้าก็ทยอยมากันมาก ในที่สุดหวังทงก็โล่งใจลง วันนี้วันที่ 25 เดือนสิบสอง หลังปีใหม่ไปจนวันที่ 15 เดือนหนึ่งยังมีอีก 20 วัน

จากกันนานเช่นนี้ ด้วยนิสัยที่ชอบของใหม่เบื่อของเก่าง่ายอย่างเด็กๆ ของว่านลี่ จะลืมเรื่องนี้ไปหรือไม่ จากนี้ไปไม่มาที่นี่อีก หลายวันนี้หวังทงก็ครุ่นคิดอยู่ทุกวันในเรื่องนี้ รู้สึกเครียดอยู่กับแต่เรื่องนี้ กังวลว่าอาหารจานเด็ดแบบง่ายๆ จานนั้นจะไม่อาจดึงดูดฮ่องเต้เอาไว้ได้

แต่ตอนนี้ใจเขากลับรู้สึกมั่นใจ เพราะหวังทงสามารถแน่ใจได้ว่า ฮ่องเต้ว่านลี่จะต้องเสด็จมาหาตนเองอีกแน่นอน …