ตอนที่ 655 ครั้งแล้วครั้งเล่าติดต่อกัน
หายไปหนึ่งหมื่นกว่าตำลึง หวังทงเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อยแทรกขึ้นระหว่างเดินทางเท่านั้น แต่ลูกน้องต่างไม่กล้ารอช้า บ้างก็โมโห บ้างก็งง
ตามร่องรอยล้อรถไป พบว่ารถใหญ่ที่แฝงตัวเป็นรถขนหญ้าสำหรับม้าเข้ามาหยุดอยู่ห่างจากสถานีพักม้าไม่ไกลนัก ราวหนึ่งลี้ รอยล้อรถม้ารอบๆ เงินไม่ต้องพูดถึง ย่อมหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เงินหนักราวพันชั่งไม่อยู่บนรถย่อมมีคนนำไป แต่ที่มีมองไปไม่เห็นร่องรอยเท้าคนหรือกีบม้าอันใด หลายวันหิมะไม่ได้ตก พื้นดินท้องนาล้วนไม่แข็งนัก หากมีรอยเท้าหรือรอยกีบม้า ก็ย่อมกลบเกลื่อนร่องรอยได้ยาก เดินวนไปรอบๆ กลับหาไม่พบ
ถานเจียงคิดเหลือคนสิบกว่าคนสืบหาร่องรอยต่อ แต่หวังทงกลับคิดว่าไร้ความหมาย จึงให้ทุกคนเร่งเดินทางต่อ เมื่อคืนกล้ามาขนเงินไปเช่นนี้ คิดว่าคงจะไม่ทิ้งร่องรอยให้ติดตามเป็นแน่
“ของหวานชิ้นโตเยี่ยงดี กินไปครั้งหนึ่ง ไม่แน่ว่าอดไม่ได้จะมากินอีกครั้ง คืนนี้ระวังหน่อย!”
หวังทงสั่งการ
ขบวนแม้ว่าใหญ่ แต่รถใหญ่ม้าสี่ตัวลาก เส้นทางก็เป็นน้ำแข็ง ทำให้เดินทางได้เร็วไม่เสียเวลา เงินหายไปก็เสียเวลาไปราวหนึ่งชั่วยาม เร่งรีบเดินทางถึงคืนนี้ค่อยพัก วันรุ่งขึ้นราวเที่ยวก็คงถึงเมืองทงโจว
เมืองทงโจวเป็นประตูสู่เมืองหลวงทางบก ตอนนี้ยังเชื่อมต่อกับเทียนจิน ย่อมเป็นที่รุ่งเรืองอันดับหนึ่ง เดือนหนึ่งเส้นทางหลวงนี้คนก็ยิ่งมากแล้ว
ตลอดทางมา เฉินต้าเหอไม่กล้าหยุดนิ่ง เขากับหม่าซานเปียวแบ่งกันเฝ้าเวร เตรียมเวรยามป้องกัน พวกเขาก็มีปวดหัวบ้างกับคนผ่านไปมายิ่งมาก แม้ว่าเป็นขบวนหวังทงจะพากันหลีกทางให้ แต่ผู้ใดจะรู้ว่าคนที่คิดทำการกับขบวนรถ จะไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้
โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งริมทางไม่สามารถรองรับม้าและคนนับพันได้ ดีที่ร้านสามธาราส่งคนมาแจ้งไว้ก่อน และจ่ายเงินไว้ล่วงหน้า ทำให้พวกเขาซื้อของไว้พร้อม รอขบวนมาก็รับรองก็พอ
ขบวนหวังทง ไม่ว่าม้าของพลม้าหรือว่าม้าของรถลาก ล้วนเป็นม้าดีจากนอกด่าน ต้องดูแลอย่างดี กอปรกับทุกวันเดินทาง ขนของมาเต็มคัน ก็ไม่ใช่งานเบาอันใด ตกค่ำก็ต้องเลี้ยงดูอย่างดี เพื่อบำรุงแรงม้าเอาไว้ ดังนั้นรถส่งหญ้าสำหรับม้าพวกนี้จึงได้ถูกสั่งการไว้ล่วงหน้าว่าให้มาส่งตอนกลางคืน
**********
คืนนี้ หวังทงไม่ได้เปลี่ยนชุดนอน ถอดเพียงเสื้อตัวนอกออก พอถึงเที่ยงคืนเวลาส่งหญ้าม้า เฉินต้าเหอกลับมารายงานอยู่ด้านนอก พอได้รับอนุญาตก็ไม่เข้ามา หากกล่าวอยู่ด้านนอกว่า
“ใต้เท้า โจรเหมือนมาอีกแล้ว!”
หวังทงคืนนี้นอนอย่างระวังตัวมากกว่าปกติ ด้านนอกมีคนมารายงาน เขาตื่นแล้ว สวมเสื้อทับทันทีก่อนจะรีบเดินออกไป
ถานเจียงอายุมากแล้ว นอนหลับไปแต่หัววันแล้ว ถานต้าหู่กับเอ้อร์หู่ยังไม่นอน นับรวมกับที่เหลืออีกสิบกว่าคน อารักขาหวังทงตามเฉินต้าเหอออกไป
รถใหญ่ยามค่ำจะเรียงตัวกันเป็นรูปสี่เหลี่ยม ตรงกลางเว้นที่ว่างไว้ ทหารก็จะเดินลาดตระเวนรอบนอกและช่องว่างระหว่างรถเพื่อกันภัย ตามหลักเมื่อคืนที่ของหายไป คืนนี้ก็ควรจะเปลี่ยนรูปแบบลาดตระเวน แต่เพื่อล่อโจรให้มาอีก ดังนั้นจึงต้องแอบเพิ่มการป้องกันไม่ให้รู้ตัว ภายนอกยังดูเหมือนรูปแบบเดิม
“ใต้เท้า เมื่อครู่กองห้ามารายงานว่า ด้านนอกมีรถใหญ่มาส่งหญ้า มีคันหนึ่งท่าทางน่าสงสัย มักจะมองมาทางรถเราบ่อยๆ ข้าน้อยจึงให้รถคันนี้ขนหญ้าแห้งลงมาก่อน ตามคาด รถมุ่งไปยังจุดที่ทหารเราน้อยที่สุด
เฉินต้าเหอกระซิบรายงานเบาๆ ขณะนำทาง ไม่นานก็มาถึงด้านข้าง เฉินต้าเหอโบกมือเป็นสัญญาณ ทุกคนก็พากันกลั้นลมหายใจให้เบาบางลงก้มตัวเดินให้ฝีเท้าเบาที่สุด
แม้ว่าเป็นยามค่ำ แต่บริเวณที่พักรถก็เป็นที่ๆ วุ่นวายพอควร ม้ามากมายกำลังกินหญ้า ไม่ใช่เรื่องง่าย ทหารอารักขาและคนงานที่หวังทงพามาด้วยกำลังสาละวนทำงาน ไม่นานก็มีคนทำงานตนเองเสร็จ ก็มีเพื่อนทหารด้วยกันมาผลัดเวร เพราะเป็นยามค่ำคืน สถานการณ์จึงดูวุ่นวาย
แต่ละแห่งล้วนจุดคบไฟและโคมไฟสว่าง แต่อย่างไรก็ไม่อาจส่องสว่างได้ทุกจุด จุดที่พวกหวังทงอยู่นั้นมองไป ก็เห็นแต่รถม้าคันหนึ่งกำลังมุ่งมา ที่เหลือมองไม่เห็นละเอียดนัก
เห็นคนขับรถม้าลังเลไปมา ราวกับกำลังชะเง้อมองอย่างระแวดระวัง แต่ยังนำรถเข้ามา เหมือนที่วิเคราะห์ไว้เมื่อกลางวัน น่าจะเอารถเข้ามาประชิด คนรถนั้นเหยียบขึ้นไปบนตัวรถ
“มารดามันสิ!”
เฉินต้าเหอสบถด่าขึ้นเบาๆ โบกมือ ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนก็กรูกันออกมา ฝีมือคนข้างกายหวังทงก็ไม่ธรรมดา นับประสาอันใดกับการที่คนมาก ชายคนขับรถม้าไม่ทันตั้งตัวก็ถูกคนตีร่วงจากรถม้า ได้ยินเสียงร้องโอดโอยจากนั้นก็ถูกคุมตัวไว้ได้
“ผู้กล้าไว้ชีวิตด้วยๆ !!”
“เจ้าสุนัขชั่ว ใครเป็นผู้กล้า ข้าคือองครักษ์เสื้อแพร!!”
“นายท่านไว้ชีวิตด้วยๆ ข้าน้อยคิดจะขึ้นไปปลดทุกข์บนรถ ทำรถนายท่านสกปรก ครั้งหน้าไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้วจริงๆ !!”
คนที่ถูกจับได้ร้องราวกับสุกรถูกเชือด ทหารรอบๆ ที่ทำงานกันอยู่ก็พากันตกใจ พากันวิ่งมากลางคืนมองเห็นไม่ชัด มาถึงเบื้องหน้าตวาดดังขึ้นจึงได้รู้ว่าเป็นพวกหวังทงกำลังปฏิบัติงาน จึงได้กลับไปทำงานของตนเองต่อ
คนผู้นั้นถูกเตะต่อยไปไม่น้อย ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ทุกคนก็คิดว่าไม่ใช่แล้ว หวังทงตวาดให้หยุด เดินไปดู มีคนถือโคมเข้ามาส่องให้ ชายคนขับรถในชุดหนังแพะที่สวมกลับด้านหน้ำตาเขียวช้ำกำลังส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด คนรถนี้อายุราว 30-40 ไม่มีท่าทางน่าสงสัยอันใด ส่องโคมเข้าไปใกล้ เขาเห็นทุกคนในชุดเกราะทหารก็ยิ่งหวาดกลัว ตอนนี้ทุกคนปล่อยมือ ชายผู้นี้ไม่สนใจความเจ็บปวด รีบตะกายขึ้นมาคุกเข่าโขกศีรษะไม่หยุด กล่าวว่า
“ข้าน้อยแค่ยืนขึ้นบนรถเพื่อปลดทุกข์ ไม่ได้คิดล่วงเกินนายท่านทั้งหลาย นายท่านโปรดไว้ชีวิตด้วยๆ !!”
“บนตัวไร้อาวุธ?”
หวังทงขมวดคิ้วถาม หากมีอาวุธบนตัว ทหารที่อยู่ใกล้ที่สุดย่อมไม่ให้เขาพลิกตัวขึ้นมาคุกเข่าได้ ถานต้าหู่ข้างๆ กล่าวเสียงดังว่า
“ข้าน้อยและเอ้อร์หู่ค้นตัวไปแล้ว นอกจากน้ำเต้าสุราแล้วก็ไม่มีอาวุธอื่นใด”
หวังทงอึ้งไป ยกมือห้ามไม่ให้พวกเฉินต้าเหอลงมือต่อ ถามว่า
“พื้นที่กว้างใหญ่เพียงนี้ ที่ไหนก็ถอดกางเกงลงปลดทุกข์ได้ เจ้าทำไมต้องไปใกล้รถใหญ่เราจากนั้นยังเปลืองแรงขึ้นไปยืนบนรถตัวเองเพื่อปลดทุกข์ทำไมกัน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ หรือว่าพวกเราโง่?”
น้ำเสียงเย็นเยียบ ทำเอาคนที่กำลังร่ำไห้ร้องขอถึงกับอึ้งไป เฉินต้าเหอเป็นคนว่องไว รีบชักดาบออกมาจ่อ ตวาดอย่างโมโหว่า
“วาจาผายลม แม้ว่าสังหารเจ้าทิ้งแล้ว ก็ยังต้องส่งไปศาลให้สืบหาครอบครัวเจ้ามาลงโทษด้วย!!”
พอเห็นดาบวาววับตรงหน้า ชายคนรถก็รีบหมอบลงกับพื้น ไม่ต้องพูดถึงว่าที่เฉินต้าเหอกล่าวมานั้นข่มขู่เพียงใด คนผู้นั้นพูดต่อด้วยน้ำเสียงสะอื้นหนัก พลางล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ แม้ว่าค้นตัวมาแล้ว แต่ท่าทางเช่นนี้ ดาบเฉินต้าเหอก็จ่อเข้าที่คอคนผู้นั้นทันที
“ท่านปู่ บรรพบุรุษเจ้าข้า ข้าน้อยควักเงิน……”
คนขับรถระล่ำระลักอธิบาย มือไม่กล้าขยับต่อ เป็นถานเอ้อร์หู่ที่ก้าวเข้าไปควักถุงเงินออกจากอกเสื้อมาโยนลงพื้น เป็นเงินจริง ทุกคนงง คิดในใจว่าหรือว่าคิดควักเงินออกมาซื้อตัวเจ้าหน้าที่ทางการ ชายผู้นั้นร่ำไห้หนักกล่าวว่า
“สองวันก่อนข้าน้อยเป็นคนงานมาส่งหญ้า วันนี้คิดจะกลับไปนอนให้เร็วหน่อย กลางคืนจะได้มีแรงทำงาน กลับมีคนให้ข้าน้อยห้าตำลึง ให้ข้าน้อยคืนนี้ขับรถมาทางขบวนรถใหญ่ จากนั้นก็ให้ขึ้นไปยืนบนรถ……บอกว่าขัดหูขัดตาพวกนายท่านให้จัดการสักหน่อย…ข้าน้อยคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด จึงได้เห็นแก่เงิน……”
เห็นท่าทีของเจ้าคนนี้แล้วช่างไร้สามารถโดยแท้ ท่าทางการพูดก็เหมาะกับตัวเขาดี หวังทงไม่คิดว่าจะมีใครปลอมตัวมาเล่นละครได้ดีเช่นนี้ หากมีความสามารถเช่นนี้จริง คงไม่คิดวิธีการมาขโมยเงินโง่ๆ เช่นนี้
“ไม่ได้การ!! เจ้านี้มาเพื่อล่อพวกเราออกมา!”
ตอนนั้นเอง หวังทงก็ได้สติ เขากล่าวออกมา ทุกคนก็อึ้งไปก่อนจะได้สติ เฉินต้าเหอตบศีรษะตนเองอย่างแรงก่อนจะสบถด่าออกมา
“วิธีการดีมาก เฉินต้าเหอ คืนนี้เฝ้ารถคันละคน ไม่ต้องเฟ้นหาให้วุ่นวาย รอให้ฟ้าสางค่อยวางแผนใหม่”
หวังทงส่ายหน้ากล่าวขึ้นน้ำเสียงเรียบ สีหน้าเฉินต้าเหอร้อนใจ ดูก็รู้ว่าคิดจะเริ่มค้นหา หวังทงเอ่ยอีกว่า
“หากค้นหาอย่างเอิกเกริก ย่อมเกิดความวุ่นวาย ในยามที่อะไรยังไม่กระจ่าง หากพวกเราวุ่นวาย เกรงว่าจะเป็นการเปิดช่องให้ผู้อื่นลงมือ ตอนนี้จัดคนมาเฝ้าไว้ก่อน พรุ่งนี้ส่งม้าเร็วไปเทียนจิน ตามหลิ่วซานหลางกับอู๋เอ้อร์มา ตอนนี้ข้าอยากดูแล้วว่าผู้ใดกันที่กล้าเพียงนี้ ผู้ใดมีความสามารถมากเพียงนี้กัน!”
ได้ยินหวังทงกล่าวอย่างเคร่งเครียด ทุกคนก็ไม่กล้ากล่าวอันใด ก้มคำนับรับคำสั่ง ชายคนขับรถผู้นั้นถูกนำไปคุมขังไว้ จะเอาอย่างไรก็คงต้องรอพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน
***********
“ใต้เท้า รถใหญ่ห้าคันเงินหายไปรวมแล้วก็ราวแปดพันตำลึง ล้วนถูกเปิดงัดจากด้านบน ก่อนจะขนถุงเงินออกไป ทุกคันได้ไปสองสามถุง……ท่านถานเจียงได้นำคนไปตรวจดูตามค่ายพักเราแล้ว ตอนเลี้ยงสัตว์เมื่อคืน คนและม้าวุ่นวาย มองไม่เห็นร่องรอยผิดปกติอันใด”
พอเช้ามา เฉินต้าเหอก็เข้ามารายการด้วยอาการคอตก เมื่อคืนเฝ้ารถคันละคน เช้ามาตรวจนับ ก็พบจริงดังคาด สองวันติดที่ถูกคนขโมยเงินไป วันที่สองยังเตรียมป้องกันไว้แล้ว นี่มันช่างเสียหน้าอย่างมากจริงๆ
“วันก่อนขนไปทั้งคัน เมื่อวานเสียไปแค่แปดพัน เห็นชัดว่าพวกเราป้องกันได้ผล พวกเขาต้องเปลืองแรงคิด ไม่ต้องร้อนใจไป พวกเราคิดวิธีพวกเขาไม่ออก ก็ปูพรมค้นทั่วเส้นทางหลวงนี้เลย อย่างไรก็หนีไม่พ้น”
หวังทงนิ่งมาก เดินทางรอนแรมมาตามเส้นทางหลวง ด้วยสายสืบทั่วเทียนจินไม่มีอันใดสืบไม่พบ แต่หวังทงเองก็รู้สึกงง ขโมยเงินไปครั้งแรกแล้วควรหอบเงินหนีไปให้ไกลน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เมื่อคืนมาครั้งที่สอง เสียเวลามากมายเช่นนี้ ความเสี่ยงมากเกินไป
“ใต้เท้า ข้างนอกมีคนขอพบ บอกว่า……บอกว่าเอาเงินมาคืน……”
ในตอนนั้นเองก็มีเสียงทหารรายงานดังจากด้านนอก