№ 167 เสี่ยงหน้าอกโผล่!
มุมปากเฟิ่งจิ่วยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มอยู่จางๆ “ต้องให้ยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณทั้งสองและผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐานอีกท่านมารับ ข้าก็ได้รับความกรุณาอย่างไม่คาดฝันเช่นกัน”
ได้ยินคำพูดนี้ นัยน์ตาทุกคนในห้องก็ฉายแววแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าภูตหมอจะมองวรยุทธ์พวกเขาออก ทว่าบนร่างเขา กลับไม่รู้สึกถึงวรยุทธ์พลังเร้นลับหรือพลังวิญญาณใดๆ เลย เช่นนั้น เขามองออกได้อย่างไรกัน?
“เหอะๆ นี่เพื่อแสดงให้เห็นว่าตลาดมืดเราให้ความสำคัญกับใต้เท้าขอรับ ต่อให้ต้องออกหน้ามาต้อนรับ ก็ไม่อาจละเลยได้เป็นธรรมดา” ชายวัยกลางคนพูดยิ้มๆ ประสานมือกล่าวว่า “เวลาก็สายแล้ว เรือบินคอยอยู่ด้านนอก เชิญขอรับ”
เขาทำท่าทางเชื้อเชิญ ให้ภูตหมอเดินไปก่อน
“อืม” เฟิ่งจิ่วตอบรับ ก่อนจะลุกยืนขึ้นปัดๆ ชุดแดงบนร่าง แล้วสาวก้าวเดินออกไป
เวลานี้เหลิ่งซวงที่เฝ้าอยู่นอกประตูห้องแต่งตัวเป็นชายชาตรีในชุดสีดำ ผมสีหมึกเกล้าขึ้น สวมหน้ากากไว้บนใบหน้า หลังจากเห็นเฟิ่งจิ่วออกมาก็ตามไปข้างกาย เดินลงไปพร้อมๆ กัน
ด้านนอกตลาดมืดเวลานี้มีคนล้อมเต็มไปหมด สำหรับชื่อภูตหมอ พวกเขาต่างเคยได้ยิน กลับไม่เคยเห็นว่าเป็นคนแบบไหนกันแน่? ด้วยเหตุนี้ เมื่อเงาร่างสีแดงที่สง่างามหาที่เปรียบไม่ได้เดินออกมาจากด้านใน หลังจากตกตะลึง ผู้คนก็ตะโกนเสียงสูง
“ภูตหมอ! ภูตหมอ! เป็นภูตหมอ!”
ทุกคนแก่งแย่งเบียดเสียดผลักกัน อยากจะไปข้างหน้า แต่รอบๆ เรือบินถูกทหารอารักขาตลาดมืดล้อมเป็นวงกำแพงคุ้มกันคน พวกเขาจึงเข้ามาไม่ได้โดยสิ้นเชิง
กวนสีหลิ่นยืนอยู่บนตึกตลาดมืดมองส่งนางจากไป ไม่ได้เข้าใกล้ เพราะหากเดินใกล้นางเกินไป ตัวตนนางจะถูกคนรู้เข้า
“เชิญขอรับ” ชายวัยกลางคนทำท่าเชื้อเชิญ ให้ภูตหมอขึ้นเรือ
“อืม” เฟิ่งจิ่วขานรับ สาวก้าวเดินขึ้นเรือบิน เหลิ่งซวงก็ตามขึ้นไป
หลังจากทุกคนขึ้นมา เรือบินก็เคลื่อนลอยขึ้นห่างจากพื้นดินไปยังกลางอากาศ…
เมื่อมู่หรงป๋อ มู่หรงอี้เซวียน และเฟิ่งเซียวรีบมา ก็ทำได้เพียงมองเรือบินค่อยๆ เคลื่อนห่าง เวลาไม่นานนัก ก็หายลับเข้ากลีบเมฆ…
สามวันต่อมา ค่ำคืน ณ แคว้นเหินเวหา ที่บ่อน้ำพุร้อนตลาดมืดหลังเขา
เฟิ่งจิ่วปลดเปลื้องเสื้อผ้า ถอดหน้ากาก เปลือยเท้าเดินลงน้ำไปทีละก้าวๆ ผิวกายก็แช่อยู่ในน้ำไปตามท่ากึ่งหมอบ แล้วหาที่เหมาะๆ นั่งลงในบ่อน้ำพุร้อน สองแขนวางราบไว้บนขอบหิน แหงนหน้าขึ้นน้อยๆ พลางหรี่ตาลงอย่างสบายๆ
ความเหน็ดเหนื่อยสามวันนี้ ได้มาผ่อนคลายในบ่อน้ำพุร้อน ช่างสบายตัวเสียจนทำให้เธอง่วงหงาวหาวนอนอยู่นิดหน่อย
ส่วนด้านนอกเธอวางค่ายกลกระบี่ไว้ก่อนแล้ว ซ้ำยังมีเหลิ่งซวงคอยเฝ้าอยู่ ด้วยเหตุนี้ จึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนพรวดพราดเข้ามา
ถึงแม้สบายตัว แต่เธอก็รู้ว่าจะแช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อนนานเกินไปไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ หลังจากแช่ไปประมาณครึ่งชั่วยาม เธอก็เตรียมจะลุก ทว่าขณะที่กำลังจะยืนขึ้น ละอองน้ำที่กระจายออกมาเพราะความร้อนของน้ำพุ ในหมอกนั้นเห็นเงาร่างสีดำแวบเข้ามาราวกับกำลังหลบเลี่ยงอะไรบางอย่างอยู่
นี่ทำให้ร่างกายที่เดิมทีกำลังจะลุกยืนขึ้นต้องลดลงไปในน้ำ อาศัยละอองน้ำปกปิดหน้าอกไว้
“ใต้เท้าซ่อนตัวอยู่รึ?”
น้ำเสียงที่เกียจคร้านและมีความแหบแห้งบางส่วนไม่ได้ใส่ใจอย่างเห็นได้ชัด ทั้งมีความสงบนิ่งเนิบนาบ เหมือนการพรวดเข้ามากะทันหันของคนแปลกหน้าหาได้ทำให้เธอตกใจไม่ และน้ำเสียงที่จู่ๆ ก็ดังมาจากด้านหลัง กลับทำให้เงาร่างสีดำที่กำลังแนบกำแพงหินสังเกตการณ์ด้านนอกผงะไป พลันไหวตัวหันกลับไปมองบริเวณต้นเสียง
เห็นเช่นนี้ คิ้วคู่งามก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อยทันที
……………………………