№ 229 เมืองลิ่วเต้า!
“คุณหนูไม่เพียงน่ารัก ซ้ำยังจิตใจงดงามกว้างขวางไม่ถือสาหาความกับม้าข้าตัวนี้ ข้าน้อยขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้”
เธอยิ้มประสานมือคำนับ มองใบหน้าสาวน้อยสวยงามมากเสน่ห์ที่แดงก่ำดั่งผลผิง รอยยิ้มในดวงตายิ่งลึกขึ้น มือหนึ่งจูงเหล่าไป๋ เอ่ยว่า “เช่นนี้ ข้าน้อยต้องขอลาไปก่อน”
“โอ้ ได้ คุณชายเดินทางดีๆ นะเจ้าคะ” สาวน้อยถูกคำพูดไม่กี่ประโยคของเฟิ่งจิ่วและสายตาที่ราวกับมีกระแสไฟออดอ้อนเสียจนเคลิบเคลิ้มหลงใหล แทบจะตอบรับตามคำพูดเฟิ่งจิ่ว
เห็นเด็กหนุ่มชุดแดงทั้งขอโทษขอโพย ชายคนข้างๆ กันยากจะพูดอะไรอีก สุดท้าย น้องสาวเขาไม่ว่าอะไร เขาก็ไม่ต้องพูด หากยังหาเรื่องหนุ่มน้อยนั่น เท่ากับเขาจงใจหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด
จนกระทั่งเฟิ่งจิ่วพลิกตัวขึ้นม้า ขี่เหล่าไป๋ออกประตูหมู่บ้านไปอย่างเชื่องช้า สาวน้อยถึงจะได้สติกลับมา “อ๊ะ! ข้าลืมถามว่าคุณชายท่านนั้นชื่ออะไรเลย!”
เห็นนางมีสีหน้าเศร้าใจ ชายคนนั้นใบหน้าหม่นหมอง สะบัดแขนเสื้อพูดว่า “กลับไปเถอะ!”
สองวันต่อมา
เฟิ่งจิ่วจูงเหล่าไป๋เข้าประตูเมืองลิ่วเต้า เดินเข้าประตูมาก็เห็นภาพทิวทัศน์คึกคักด้านใน ถอนใจอยู่ในใจอย่างอดไม่ได้ ‘สมกับเป็นแคว้นระดับหก โรงเรือนร้านค้าใดๆ ในเมืองนี้ล้วนไม่อาจเปรียบเทียบกับเมืองหลวงของแคว้นแสงสุริยันได้เลย’
“ได้ยินหรือไม่? ช่วงนี้ภูตหมอผู้มีชื่อเสียงโด่งดังมาเยือนเมืองลิ่วเต้าเรา ว่ากันว่าท่านเจ้าเมืองเป็นคนต้อนรับด้วยตัวเองเลยนะ”
“เป็นไปไม่ได้กระมัง! ข้าได้ยินว่าวันนั้นที่งานประลองการยาเกิดอุบัติเหตุขึ้น ภูตหมอท่านนั้นก็ถูกคนของตำหนักยมราชลักพาตัวไป”
“ได้ยินว่าถูกปล่อยตัวออกมานานแล้ว ไม่เช่นนี้ช่วงนี้แต่ละถิ่นจะมียาพวกนั้นโผล่มาได้อย่างไร? ยาที่อยู่ในงานประมูลมีไม่มาก แต่ทุกขวดล้วนเป็นยาที่ล้ำค่าในหมู่ยา ว่ากันว่าเมืองหลวงอย่างเมืองลิ่วเต้าเราโชคดีได้รับยาของภูตหมอมาขวดหนึ่ง หลังดื่มยาไป โรคที่ท่านเจ้าเมืองไม่มีทางรักษามาตลอดในที่สุดก็หาย! เรื่องนี้แพร่หลายในหมู่วงศ์ตระกูลชนชั้นสูง ข้าได้ยินญาติผู้พี่ที่เป็นข้ารับใช้ในจวนท่านเจ้าเมืองพูดขึ้นมาถึงได้รู้”
“จริงหรือเท็จกัน? เก่งกาจเพียงนั้นเลย?”
“แน่นอนสิ ข้าจะบอกเจ้านะ ยาของภูตหมอว่ากันว่ายอดเยี่ยมกว่ายาอายุวัฒนะของนักเล่นแร่แปรธาตุ หนำซ้ำต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้ สองวันนี้เมืองลิ่วเต้าเรามีคนต่างถิ่นมาเยือนกันไม่น้อยเลย เจ้าไม่เห็นรึ? คงปรี่มาหาภูตหมอหลังจากได้รับข่าว”
ได้ยินคำพูดพวกคนบนร้านน้ำชาด้านนั้น เฟิ่งจิ่วก็เลิกคิ้วเบาๆ แววตาสดใสฉายประกาย จูงเหล่าไป๋เดินไปด้านหน้า
หลังเดินมาหนึ่งช่วงถนน ก็หยุดฝีเท้าลงตรงหน้าโรงเตี๊ยมที่ชื่อว่า เหนือเมฆ เสี่ยวเอ้อร์ด้านในรีบร้อนเข้ามารับหน้า
“มีแขกมา!”
เสี่ยวเอ้อร์ตะโกนไปด้านใน พลางรับเชือกจูงม้าที่เฟิ่งจิ่วยื่นให้ บอกว่า “บังเอิญจริงๆ ที่ท่านลูกค้ามา ชั้นสองของโรงเตี๊ยมเรายังมีอีกหนึ่งห้องว่าง แสงสว่างก็ดียิ่งนักขอรับ”
“อืม” เธอโยนทองก้อนชิ้นหนึ่งให้เสี่ยวเอ้อร์ สั่งการว่า “เตรียมปลาเล็กกับกุ้งตัวเล็กห้าจินให้ม้าข้าด้วย ที่เหลือตบรางวัลให้เจ้า”
เสี่ยวเอ้อร์หรี่ตายิ้มทันใด “ขอบคุณท่านลูกค้ามากขอรับ โปรดวางใจได้ ข้าน้อยจะดูแลม้าท่านเป็นอย่างดีแน่นอน”
เสี่ยวเอ้อร์ที่เข้ามารับหน้าด้านหลังนำเธอมายังโต๊ะหน้าร้าน หลังจ่ายเงิน ก็พาเธอขึ้นไปชั้นสอง
หลังสั่งเสี่ยวเอ้อร์ให้เตรียมน้ำร้อน และอาบน้ำแล้ว เธอก็เปลี่ยนชุดสีแดงมาสวมชุดคลุมขาว เส้นผมสีหมึกถูกเกล้าขึ้น เก็บไว้ซึ่งความเปิดเผยและร้ายกาจ กลายเป็นคุณชายผู้สง่างามสูงส่ง
เห็นท้องฟ้ายังเช้าอยู่ จึงนั่งขัดสมาธิปรับลมปราณฝึกฝนวิชาอยู่บนเตียง จนกระทั่งเวลาตอนเย็น เมื่อท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ถึงจะลุกขึ้นเดินออกจากโรงเตี๊ยม คิดจะเดินเล่นชมทิวทัศน์ค่ำคืนของเมืองลิ่วเต้านี้ และลองหาอะไรกิน
กลับไม่รู้ว่า เจ้าตำหนักยมราชเพราะได้ยินข่าว ตอนนี้จึงมาถึงในเมืองลิ่วเต้าแล้ว…
………………………………….